Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Rybniku

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 18 maja 2017r.

Sąd Rejonowy w Rybniku IX Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: SSR Anna Bilecka - Pawlica

Protokolant: st.sekr.sądowy Lucyna Smoroń

Za oskarżyciela publicznego ---

po rozpoznaniu w dniu 18 maja 2017 r. sprawy:

  H. S. c. M. i B., ur. (...) w K.

obwinionej o to, że:

w dniu 23 maja 2016 r. w R. przy ul. (...) wbrew obowiązkowi określonemu w art. 78 ust. 4 Prawo o ruchu drogowym, nie wskazała komu powierzyła do kierowania bądź używania pojazd marki M. o nr rej. (...) w dniu 13 kwietnia 2016 r. o godzinie 10.05 w R. na ul. (...),

tj. o czyn z art. 96 § 3 k.w. w zw. z art. 78 ust. 4 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym

1.  uznaje obwinioną H. S. za winną popełnienia zarzucanego jej czynu wyczerpującego ustawowe znamiona wykroczenia z art. 96 § 3 kw i przy zast. Art. 39 § 1 kw odstępuje od wymierzenia kary;

2.  na mocy art. 118 § 1 kpw i art. 119 kpw w zw. z art. 627 kpk zasądza od obwinionej na rzecz Skarbu Państwa zryczałtowane wydatki postępowania w wysokości 100 zł (sto złotych).

Sędzia

Sygn. akt IX W 986/16

UZASADNIENIE

W dniu 13 kwietnia 2016 r. podczas rutynowej kontroli naruszenia przepisów ruchu drogowego przez kierujących pojazdami, Straż Miejska w R. ujawniła, iż o godzinie 10.05 w R. na ul. (...) kierowca pojazdu marki M. o nr rejestracyjnym (...) nie dostosował się do przepisów regulujących zasady parkowania pojazdów. W toku podjętych czynności wyjaśniających ustalono, iż właścicielem w/w pojazdu jest obwiniona H. S.. Wobec tego pismem doręczonym dorosłemu domownikowi w dniu 12 maja 2016 r. Straż Miejska w R. zawiadomiła obwinioną o ujawnionym wykroczeniu i wezwała do wskazania osoby, której powierzyła pojazd do kierowania bądź używania. W odpowiedzi obwiniona poinformowała, że nie jest w stanie podać osoby, gdyż nie prowadzi ewidencji osób korzystających z przedmiotowego pojazdu. W kolejnych pismach Straż Miejska w R. zawiadomiła obwinioną, że nie dopełniła obowiązku wynikającego z art. 78 ust. 4 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym, przesyłając jednocześnie formularz oświadczenia o przyznaniu się do winy i przyjęciu mandatu karnego kredytowanego w kwocie 200 zł. Obwiniona w kolejnym nadesłanym piśmie powtórzyła odpowiedź. W związku z tym Straż Miejska w R. wezwała dwukrotnie obwinioną do osobistego stawiennictwa w Komendzie Straży Miejskiej w R. celem przesłuchania. Obwiniona H. S. nie stawiła się na przesłuchanie w wyznaczonych terminach i nie złożyła dodatkowych wyjaśnień.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o zgromadzony w sprawie materiał dowodowy w postaci: zbiorczego raportu kart czynności (k. 2), dokumentacji fotograficznej (k. 3), informacji CEPIK (k. 4), żądania wskazania (k. 5-6), odpowiedzi skierowanej przez obwinioną do Straży Miejskiej w R. (k. 7), pisma Straży Miejskiej kierowane do obwinionej (k. 9, 11, 12), odpowiedzi obwinionej kierowaną do Straży Miejskiej w R. (k. 13), pisma Straży Miejskiej (k. 15), informacji PESEL (k. 17), wezwania do obwinionej z (k. 18-23), a także wyjaśnień obwinionej (k. 44).

Obwiniona H. S. na rozprawie głównej nie przyznała się do popełnienia zarzucanego jej czynu i podniosła, że w dniu zdarzenia nie kierowała tym pojazdem. Wskazała, że nie była w stanie spełnić zadość oczekiwaniom Straży Miejskiej i wskazać osobę, której powierzyła do używania ten samochód. Wyjaśniła, że wszystko opisała w piśmie do Straży Miejskiej. Dodała, że gdyby podała pochopnie jakąś osobę to mogłaby wskazać osobę, która w tym dniu nie kierowała samochodem, czyli fałszywie by ją wówczas wskazała, co z kolei stanowiłoby przestępstwo. Jednocześnie wyjaśniła, że nie jest w stanie udzielić odpowiedzi kto kierował samochodem, gdyż na załączonej dokumentacji fotograficznej nie ma żadnej osoby. Przyznała zarazem, że przedmiotowy samochód należał do niej i przeznaczony był do wykonywania obowiązków, był używany przez nią samą i męża jak i przez współpracującą z nią mecenas, które to osoby codziennie bywają w R.. Z tego samochodu korzystał także jej brat. W dniu zdarzenia mogłyby to być co najmniej trzy osoby. Obwiniona dodała, że wypytywała znajomych i osoby najbliższe kto tym samochodem w dniu zdarzenia mógł jechać, ale po tym czasie nikt nie mógł udzielić odpowiedzi. Podała przy tym, że nie prowadzi żadnej ewidencji celem rozliczenia kilometrów. W dniu zdarzenia nie utraciła samochodu, nie został on również zabrany wbrew jej woli.

Wyjaśnieniom obwinionej Sąd dał wiarę, albowiem uznał je za szczere, konsekwentne i spójne. Wyjaśnienia te nie pozostają w sprzeczności do zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, a w toku postępowania nie ujawniły się dowody przeciwne. Jednakże pomimo, że obwiniona nie przyznała się do zarzucanego jej czynu to nie przedstawiła żadnych okoliczności uzasadniających uchylenie jej obowiązku wskazania danych kierującego pojazdem w czasie objętym zarzutem, a więc jej nie przyznanie się do winy należało uznać na niezasługujące na wiarę.

Sąd dał wiarę zgromadzonym w sprawie dowodom z dokumentów, które zostały sporządzone przez uprawnione do tego osoby oraz instytucje w ich zakresie działania i kompetencji, których wiarygodność nie była przez żadną ze stron kwestionowana i w stosunku do których nie ujawniły się żadne okoliczności, które mogłyby podważać ich wiarygodność.

Mając zatem na uwadze zgromadzony w sprawie materiał dowodowy, analizowany w powiązaniu ze sobą i z uwzględnieniem wskazań wiedzy, logiki i doświadczenia życiowego daje pełne podstawy do przyjęcia, iż wina i sprawstwo obwinionej H. S. w zakresie zarzucanego jej wykroczenia z art. 96 § 3 k.w. nie budzą wątpliwości.

Przedmiotem ochrony art. 96 § 3 k.w. jest bezpieczeństwo i porządek w ruchu drogowym. Zgodnie z art. 78 ust. 4 ustawy Prawo o ruchu drogowym właściciel pojazdu ma obowiązek wskazać, na żądanie właściwego organu, komu powierzony został pojazd do kierowania w określonym czasie. Zachowanie sprawcze polega na niewskazaniu wbrew obowiązkowi, komu został powierzony pojazd do kierowania lub używania w oznaczonym czasie. Niewskazanie polega na odmowie udzielenia informacji o osobie, której został powierzony pojazd do kierowania lub używania. Niewskazaniem jest także udzielenie odpowiedzi negatywnej, a więc przykładowo, że nie wskaże tej osoby lub nie wie, w czyjej dyspozycji w określonym czasie był pojazd, jak też zaniechanie udzielenia odpowiedzi. Znamię to jest zatem spełnione w razie bezczynności, tj. nieudzielenia odpowiedzi właściwemu organowi. Właściciel (lub posiadacz) pojazdu nie może skutecznie uchylić się od obowiązku przewidzianego w art. 78 ust. cyt. wyżej ustawy nawet w sytuacji powierzenia pojazdu osobie najbliższej, która dopuściła się wykroczenia. Nie ma bowiem zastosowania w postępowaniu w sprawach o wykroczenia art. 183 § 1 k.p.k., który przewiduje możliwość uchylenia się od odpowiedzi na pytanie dotyczące osoby najbliższej. Przepis ten upoważnia do uchylenia się od odpowiedzi na pytanie jedynie wówczas, gdy udzielenie odpowiedzi mogłoby narazić osobę najbliższą na odpowiedzialność za przestępstwo lub przestępstwo skarbowe, nie zaś za wykroczenie. Ustawodawca przewidział wprawdzie możliwość niewskazania przez zobowiązanego, wbrew obowiązkowi, osoby kierującej pojazdem jedynie pod warunkiem wykazania, że pojazd ten został użyty wbrew jego woli i wiedzy, przez nieznaną mu osobę, czemu nie mógł zapobiec. Zwrócić jednakże uwagę należy, iż wszystkie te warunki muszą zostać spełnione łącznie. W przeciwnym razie właściciel pojazdu (lub posiadacz), od którego zażądano takiej informacji popełnia wykroczenie stypizowane w art. 96 § 3 kw. Z analizy wyjaśnień obwinionej wynika, że nie kierowała ona pojazdem w dniu 13 kwietnia 2016 r. i nie było możliwości, aby pojazd mógł być kierowany bez jej wiedzy czy woli, nie utraciła go również w tym czasie. Zatem w świetle powyższego obwiniona miała obowiązek podać dane kierującego samochodem we wskazanym czasie, nawet jeśli kierującym była osoba dlań najbliższa.

Sąd uznając, iż obwiniona H. S. dopuściła się czynu zarzuconego we wniosku o ukaranie, uznał ją za winną. Czyn przypisany obwinionej jest zawiniony. Można jej przypisać winę w czasie jego popełnienia, albowiem uzasadnionym było w konkretnej sytuacji wymagać od obwinionej zachowania zgodnego z prawem a nie zachodziły jednocześnie okoliczności, które odmowę takiego zachowania uzasadniałyby. H. S. jest osobą dorosłą, poczytalną, o odpowiednim do wieku doświadczeniu życiowym, w tym doświadczeniem prawniczym. Można zarzucić jej zatem, że mając możliwość wyboru postępowania, nie dała posłuchu normie prawnej.

Jednakże zważywszy na fakt, iż obwiniona nie pozostawiła pisma Straży Miejskiej bez odpowiedzi, jak również biorąc pod uwagę to, że dotychczasowa postawa obwinionej w zakresie kierowania pojazdami mechanicznymi uzasadnia wniosek, że jej zachowanie wyczerpujące znamiona przypisanego jej wykroczenia należy traktować jedynie w kategoriach incydentu, a tym samym brak jest zatem podstaw, aby przyjąć, że ze strony obwinionej istnieje zagrożenie popełnienia w przyszłości podobnego wykroczenia, Sąd uznał, że zasługuje to na szczególne uwzględnienie i na mocy art. 39 § 1 k.w. odstąpił od wymierzenia jej kary.

Na mocy art. 118 § 1 k.p.w. i art. 119 k.p.w. w zw. z art. 627 k.p.k. obciążono obwinioną na rzecz Skarbu Państwa kwotą 100 zł tytułem zryczałtowanych wydatków postępowania, albowiem obwiniona koszty te swoim zachowaniem spowodowała i zarazem posiada możliwości finansowe, by je uiścić.

Sędzia