Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Rybniku

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 11 stycznia 2021 roku

Sąd Rejonowy w Rybniku VI Wydział Gospodarczy

w składzie następującym:

Przewodniczący: asesor sądowy Barbara Golec

po rozpoznaniu w dniu 11 stycznia 2021 roku w Rybniku

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa (...)sp. z o.o. w Ś.

przeciwko (...) S.A. w W.

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanego (...) S.A. w W. na rzecz powoda(...)sp. z o.o. w Ś. kwotę 1 166,40 zł (jeden tysiąc sto sześćdziesiąt sześć złotych czterdzieści groszy) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 26 września 2019 r. do dnia zapłaty;

2.  oddala powództwo w pozostałym zakresie;

3.  zasądza od powoda na rzecz pozwanego kwotę 69,51 zł (sześćdziesiąt dziewięć złotych pięćdziesiąt jeden groszy) tytułem zwrotu kosztów procesu.

asesor sądowy

Sygn. akt VI GC 2436/19

UZASADNIENIE

Pozwem wniesionym dnia 21 października 2019 r. powód (...) sp. z o.o. w Ś. wniósł o zasądzenie od pozwanego(...) S.A. w W. kwoty 3 749,40 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 26 września 2019 r. i o zwrot kosztów procesu. Wskazał, że jako cesjonariusz dochodzi odszkodowania za skutki zdarzenia, którego sprawca był ubezpieczony z tytułu odpowiedzialności cywilnej u pozwanego. Powód podał, że koszt najmu wyniósł 4 649,40 zł, lecz pozwany wypłacił z tego tytułu jedynie 900 zł. Powód dochodził różnicy pomiędzy należnym a wypłaconym odszkodowaniem z tytułu najmu pojazdu zastępczego (k. 2-5).

Nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym z dnia 8 listopada 2019 r. uwzględniono powództwo (k. 34).

W sprzeciwie od nakazu zapłaty pozwany wniósł o oddalenie powództwa i zasądzenie kosztów procesu. Kwestionował okres najmu pojazdu zastępczego, który powinien wynosić 3 dni, gdyż tyle wynosił czas naprawy uszkodzonego pojazdu, a pojazd po kolizji był jezdny. Zweryfikował stawkę najmu pojazdu zastępczego do kwoty 300 zł brutto, podnosząc, że stawka czynszu najmu zastosowana przez powoda była zawyżona. Wskazał, że poinformował poszkodowanego o możliwości organizacji najmu pojazdu zastępczego za swoim pośrednictwem w korespondencji mailowej. Zarzucił brak współdziałania poszkodowanego w zakresie minimalizacji skutków szkody (k. 39-46).

Sąd ustalił następujący stan faktyczny.

W wyniku zdarzenia z dnia 13 czerwca 2019 r. uszkodzeniu uległ samochód marki A. (...) (nr rej. (...), rok produkcji 2014), należący do B. C.. Sprawca szkody był ubezpieczony od odpowiedzialności cywilnej u pozwanego - (...) S.A. w W..

bezsporne

Po kilku dniach po zdarzeniu pozwany wiadomością mailową przekazał poszkodowanemu zasady wynajmu pojazdu zastępczego, kwalifikując uszkodzony pojazd do klasy (...). Wskazał, że maksymalna akceptowana przez niego stawka czynszu najmu tego typu samochodu wynosiła 300 zł brutto, a w przypadku pojazdu klasy(...) – do 170 zł brutto za dobę.

dowód: wiadomość mailowa k. 53, informacje wynajmu pojazdu zastępczego k. 54-55, zeznania świadka B. C. k. 89-89v

Pozwany zlecił wykonanie naprawy serwisowi (...)sp. z o.o. Oddział w R.. Serwis zamówił niezbędne części zamienne po zaakceptowaniu kosztorysu przez pozwanego, a zostały one dostarczone w dniu 19 lipca 2019 r. Naprawa miała miejsce w okresie od dnia 23 lipca 2019 r. do dnia 30 lipca 2019 r. Samochód po naprawie został odebrany w dniu 31 lipca 2019 r.

dowód: historia naprawy pojazdu k. 11, kalkulacja naprawy k. 21-26, akta szkody na płycie CD k. 84

Po kolizji uszkodzony pojazd mógł być bezpiecznie użytkowany w ruchu drogowym. Na czas naprawy uszkodzonego pojazdu poszkodowany wynajmował samochód zastępczy marki B. serii (...) (klasa (...)) od powoda (...)sp. z o.o. w Ś. w okresie od dnia 23 lipca 2019 r. do dnia 31 lipca 2019 r. Dobowa stawka czynszu najmu wynosiła 516,60 zł brutto. Poszkodowany został obciążony czynszem za 9 dni, w łącznej kwocie 4 649,40 zł brutto. W okresie najmu poszkodowany nie posiadał innego pojazdu, z którego mógłby korzystać. Pojazd był wykorzystywany celem dojazdu do pracy i w załatwianiu codziennych spraw.

dowód: oświadczenie o długości trwania najmu k. 9, oświadczenie o zasadności najmu k. 10, protokół zdawczo-odbiorczy k. 12, umowa najmu k. 13-15, pełnomocnictwo k. 16, faktura k. 28, zeznania świadka B. C. k. 89-89v

Umową zawartą w dniu 23 lipca 2019 r. poszkodowany przelał na rzecz powoda wierzytelność przysługującą mu wobec pozwanego z tytułu szkody wyrządzonej dnia 13 czerwca 2019 r. związaną z korzystaniem z samochodu zastępczego.

dowód: umowa cesji k. 27

Na podstawie decyzji z dnia 6 września 2019 r. pozwany przyznał powodowi odszkodowanie w kwocie 900 zł tytułem kosztów najmu pojazdu zastępczego. Uznał okres 3 dni najmu przy stawce 300 zł brutto za wynajem pojazdu klasy (...), powołując się na złożoną ofertę organizacji najmu pojazdu.

dowód: decyzja pozwanego k. 29, kalkulacja naprawy z systemu (...) k. 51-52

Powód bezskutecznie pismem z dnia 17 września 2019 r. wezwał pozwanego do wypłaty pozostałej części odszkodowania.

dowód: wezwanie do zapłaty k. 28

Uszkodzony pojazd (A. (...)) należał do klasy (...), podobnie jak najęty pojazd (B.serii (...)). Stawki czynszu najmu dla klasy (...) wynosiły od 270 zł brutto do 666,60 zł brutto. Średnia stawka najmu wynosiła 462,86 zł brutto.

Uszkodzony pojazd po szkodzie był jezdny i bezpiecznie mógł poruszać się po drogach publicznych do czasu przyjęcia pojazdu do naprawy. Niezbędny i uzasadniony czas naprawy uszkodzonego pojazdu wynosił 4 dni kalendarzowe, w tym formalności przy przyjęciu i wydaniu pojazdu, mycie, suszenie, kosmetyka pojazdu, czynności naprawcze, czas dosychania niezbędnego przed montażem elementów. Wskazany czas naprawy uwzględniał realny czas wykonywania czynności naprawczych w warsztatach (współczynnik korekty czasowej).

dowód: opinia biegłego mgr W. K. k. 103-125

Sąd ustalił stan faktyczny w oparciu o wymienione powyżej dowody, których autentyczności nie kwestionowała żadna ze stron, a nie było podstaw, by podważać ich wiarygodność z urzędu. Oparto się także na opinii biegłego z zakresu techniki samochodowej mgr W. K., jako że opinia została sporządzona rzetelnie, z wykorzystaniem wiedzy fachowej i doświadczenia zawodowego. Strona pozwana wniosła zastrzeżenia do opinii biegłego, jednakże nie wniosła o dopuszczenie dowodu z opinii uzupełniającej biegłego. Według pozwanego poszkodowanego wiązała stawka czynszu wskazana w ofercie najmu, a czas naprawy nie powinien obejmować dodatkowych czynności i uwzględniać współczynnika korekty czasowej.

Pominięto dowód z przedłożonych przez powoda cenników innych wypożyczalni, gdyż nie zawierały one kompletnych informacji, nie wiadomo również, czy były aktualne na czas wynajęcia pojazdu zastępczego przez poszkodowanego ani gdzie znajdowały się wypożyczalnie (w pobliżu lotnisk, dużych miast).

Sąd zważył, co następuje.

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie w części.

Podstawę prawną roszczenia stanowił przepis art. 822 § 1 k.c., który stwarza po stronie ubezpieczyciela obowiązek zapłacenia określonego w umowie ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej odszkodowania za szkodę wyrządzoną osobie trzeciej, wobec której odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony. Zgodnie z § 2 wymienionego przepisu, umowa obejmuje szkody będące następstwem przewidzianego w niej zdarzenia, które miało miejsce w okresie ubezpieczenia. Przesłankami powstania odpowiedzialności odszkodowawczej ubezpieczyciela są zatem: zaistnienie zdarzenia, z którym umowa ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej wiąże odpowiedzialność odszkodowawczą ubezpieczającego lub ubezpieczonego (tj. zdarzenie ubezpieczeniowe), szkoda oraz adekwatny związek przyczynowo-skutkowy pomiędzy szkodą a przedmiotowym zdarzeniem. Ustawa z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych precyzuje szczegółowe podstawy i zakres odpowiedzialności ubezpieczyciela (art. 9, art. 9a, art. 34, art. 36 ustawy).

W rozpoznawanej sprawie zdarzenie ubezpieczeniowe i odpowiedzialność pozwanego z umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej, prawo poszkodowanego do najmu pojazdu zastępczego, legitymacja czynna powoda pozostawały poza sporem. Pozwany kwestionował wysokość stawki oraz okres wynajmu pojazdu zastępczego.

W myśl art. 361 § 2 k.c., w braku odmiennego przepisu ustawy lub postanowienia umowy, naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł, oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono. Szkoda jest rozumiana jako utrata lub zmniejszenie aktywów, bądź powstanie lub zwiększenie pasywów osoby poszkodowanej. Przy ustaleniu szkody stosuje się ogólne zasady prawa odszkodowawczego, choć odszkodowanie należne od ubezpieczyciela odpowiedzialności cywilnej zawsze wypłaca się w pieniądzu. Zasadą jest całkowita kompensata doznanego uszczerbku, wykluczone jest jednak nieuzasadnione wzbogacenie poszkodowanego. Stosownie do art. 361 § 1 k.c., zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła (adekwatny związek przyczynowy). Normalny związek przyczynowy zachodzi wtedy, gdy w danym układzie stosunków i warunków oraz w zwyczajowym biegu rzeczy, bez zaistnienia szczególnych okoliczności, szkoda jest rezultatem typowym, w zwykłej kolejności rzeczy, a więc nie będącym rezultatem jakiegoś zupełnie wyjątkowego zbiegu okoliczności.

Mając na względzie powyższe, stwierdzić trzeba, że wypożyczenie samochodu zastępczego pozostawało w normalnym związku przyczynowym ze szkodą. Jednakże odpowiedzialność pozwanego jest ograniczona jedynie do obiektywnie koniecznych i ekonomicznie uzasadnionych kosztów związanych z wyrównaniem szkody powstałej w majątku poszkodowanego. Dlatego też ustalając wysokość szkody związaną z najmem samochodu zastępczego, pod uwagę należało wziąć co do zasady przeciętny koszt najmu pojazdu odpowiadającego klasą pojazdowi wynajętemu oraz obiektywny okres, jaki jest konieczny, a zarazem wystarczający do wykonania czynności związanych z likwidacją szkody w postaci uszkodzenia pojazdu.

Odnośnie do długości okresu najmu to nie może być on dowolnie ustalany. W wartości szkody mieści się bowiem jedynie okres, który jest wymagany i potrzebny dla dokonania naprawy pojazdu z uwzględnieniem technologicznego czasu naprawy, czasu związanego z przyjęciem i wydaniem pojazdu, a także w zależności od okoliczności, czasu potrzebnego na zamówienie części oraz okresu od zgłoszenia szkody do ustalenia zakresu uszkodzeń. W realiach rozpoznawanej sprawy ustalono, że uzasadniony okres najmu samochodu zastępczego od powoda wynosił 4 dni. Czas ten odpowiadał czasowi niezbędnemu na wykonanie naprawy. W ślad za opinią biegłego przyjęto, że naprawa powinna zająć do maksymalnie 4 dni (tj. od 23 lipca 2019 r. do 26 lipca 2019 r.), po uwzględnieniu wszelkich okoliczności mających wpływ na realne wydłużenie się czasu naprawy, w tym koniecznych przerw technologicznych i organizacyjnych, dobowych norm pracy, czynnika ludzkiego, czynności związanych z procesem naprawy. Z racji, że pojazd po zdarzeniu mógł być bezpiecznie użytkowany, wszelkie czynności związane z ustaleniem zakresu i kosztów naprawy, a także zamówienie części zamiennych prawidłowo zostały wykonane przed wynajęciem pojazdu zastępczego. Biorąc pod uwagę opinię biegłego, oceniono, że serwis wykonujący naprawę dopuścił się zwłoki w naprawie. Za nieprofesjonalne działanie warsztatu, który winien wykazać najwyższy stopień staranności jako autoryzowana stacja obsługi, pozwany nie odpowiada.

Przechodząc do oceny zasadności dochodzonej stawki czynszu najmu, ustalono, że uszkodzony i najęty pojazd należały do klasy (...), choć pozwany zaakceptował stawkę czynszu za dobę wynajmu pojazdu w klasie (...). Poszkodowanemu przekazano informacje o organizacji najmu pojazdu zastępczego przez pozwanego i akceptowanych przez niego stawkach czynszu, w przypadku pojazdu klasy (...) w wysokości 300 zł brutto. Oferta została złożona poszkodowanemu przed rozpoczęciem najmu u powoda. Jednakże pozwany uznał jedynie czas najmu w wymiarze 3 dni. Faktycznie jednak najem trwał przez 9 dni, a w toku postępowania ustalono, że uzasadniony czas najmu wynosił 4 dni. Niemniej, pozwany nie zapewniłby pojazdu zastępczego na cały czas naprawy, co zmusiłoby poszkodowanego do poszukiwania pojazdu zastępczego na czas powyżej 3 dni. Skorzystanie w tych okolicznościach z propozycji pozwanego stanowiłoby dla poszkodowanego w praktyce istotną niedogodność. Musiałby bowiem w trakcie najmu zorganizować sobie pojazd zastępczy z innej wypożyczalni, zwrócić dotychczas wynajmowany oraz odebrać kolejny samochód, w bardzo krótkim czasie. Należy przy tym zauważyć, że poszkodowany mógł zasadnie oczekiwać, że naprawa w (...) zostanie wykonana nie tylko na najwyższym poziomie, ale również sprawnie, a zatem cały okres naprawy zostanie potraktowany jako uzasadniony czas najmu pojazdu. Biorąc pod uwagę wszystkie te okoliczności, w ocenie Sądu, złożona oferta najmu, na którą pozwany się powoływał, nie była dla poszkodowanego wiążąca.

Wobec powyższego zarzut pozwanego okazał się niezasadny i konieczna stała się ocena czy stawka czynszu żądana przez powoda nie była rażąco wygórowana względem przeciętnych rynkowych stawek. W oparciu o opinię biegłego sądowego ustalono, iż średnia stawka za najem pojazdu w klasie (...) (samochód uszkodzony oraz samochód wynajmowany) w 2019 r. wynosiła 462,86 zł brutto. Powód ustalił stawkę w wysokości 516,60 zł brutto. Zatem stawka zastosowana przez powoda była wyższa niż stawka średnia, jednak nie przekraczała tejże stawki w sposób rażący. Przyjęto zatem za uzasadnioną stawkę czynszu w dochodzonej przez powoda wysokości.

Wobec powyższego zasadne odszkodowanie z tytułu najmu pojazdu zastępczego wynosiło 2 066,40 zł (4 dni x 516,60 zł brutto). Pozwany wypłacił powodowi kwotę 900 zł, wobec czego zasądzono na rzecz powoda dalsze odszkodowanie w kwocie 1 166,40 zł, z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 26 września 2019 r. O odsetkach orzeczono na podstawie art. 481 § 1 i 2 k.c. i art. 14 ust. 1 i 2 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, mając na względzie, że roszczenie o zwrot kosztów wynajmu pojazdu zastępczego było znane pozwanemu najpóźniej w dniu 6 września 2019 r., kiedy to pozwany wydał decyzję w przedmiocie odszkodowania z tego tytułu. Niewątpliwie zatem w dniu 26 września 2019 r. pozwany pozostawał w zwłoce z zapłatą dalszej części należnego odszkodowania. W konsekwencji odsetki ustawowe za opóźnienie zasądzono zgodnie z żądaniem.

W pozostałym zakresie powództwo oddalono jako niezasadne.

O kosztach rozstrzygnięto w oparciu o art. 100 zd. 1 k.p.c., dokonując ich stosunkowego rozdzielenia stosownie do wyniku postępowania, które powód wygrał w 31 %. Koszty postępowania w sumie wyniosły 2 879 zł. Na wskazane koszty złożyły się: poniesione przez powoda - opłata od pozwu 200 zł, opłata skarbowa od pełnomocnictwa 17 zł, wynagrodzenie pełnomocnika 900 zł, wynagrodzenie biegłego 800 zł (łącznie 1 917 zł) oraz poniesione przez pozwanego - opłata skarbowa od pełnomocnictwa 17 zł, wynagrodzenie pełnomocnika 900 zł, wynagrodzenie biegłego 45 zł (łącznie 962 zł). Wysokość wynagrodzenia pełnomocników wynikała z § 2 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz z § 2 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie. Pozwany powinien ponieść koszty w wysokości 892,49 zł (31% z 2 879 zł), a poniósł koszty w kwocie 962 zł, zatem kwotę 69,51 zł należało zasądzić od powoda na rzecz pozwanego.