Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Rybniku

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 15 lipca 2021 roku

Sąd Rejonowy w Rybniku VI Wydział Gospodarczy

w składzie następującym:

Przewodniczący: asesor sądowy Barbara Golec

Protokolant: Justyna Leszczyńska

po rozpoznaniu w dniu 15 lipca 2021 roku w Rybniku

na rozprawie

sprawy z powództwa T. S.

przeciwko (...)S. A. w W.

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanego (...) S.A. w W. na rzecz powoda T. S. kwotę 6 416,16 zł (sześć tysięcy czterysta szesnaście złotych szesnaście groszy) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 28 listopada 2019 r. do dnia zapłaty;

2.  oddala powództwo w pozostałym zakresie;

3.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 2 704,28 zł (dwa tysiące siedemset cztery złote dwadzieścia osiem groszy) tytułem zwrotu kosztów procesu.

asesor sądowy

Sygn. akt VI GC 2418/19

UZASADNIENIE

Powód T. S. wniósł w dniu 9 października 2019 r. o zasądzenie od pozwanego (...) S.A. w W. kwoty 7 000 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 10 kwietnia 2018 r., a także o zwrot kosztów procesu. Podniósł, że jako cesjonariusz dochodzi odszkodowania za skutki kolizji drogowej, której sprawca był ubezpieczony od odpowiedzialności cywilnej u pozwanego. Według powoda koszt naprawy pojazdu wyniósł 13 061,76 zł brutto, tymczasem pozwany wypłacił odszkodowanie w wysokości 5 879,02 zł brutto. Różnica w szacunkowych kosztach naprawy wskazanych przez powoda i pozwanego wynikała z zastosowania przez pozwanego zaniżonej stawki za roboczogodzinę tj. 50 zł w sytuacji, gdy adekwatną stawką jest kwota 100 zł oraz z zastosowania części zamiennych nieoryginalnych do naprawy pojazdu. Powód dochodził części pozostałego odszkodowania (k. 2-4).

Nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym z dnia 22 października 2019 r. powództwo uwzględniono w całości (k. 34).

W sprzeciwie od nakazu zapłaty pozwany wniósł o oddalenie powództwa i zasądzenie kosztów procesu. Pozwany wskazał, że wypłacona w toku postępowania likwidacyjnego kwota w całości rekompensuje poniesioną szkodę. Podniósł, że na rynku stosowane są przez warsztaty części zamienne nieoryginalne, o odpowiedniej jakości, a tańsze od części pochodzących od producentów pojazdów. Według pozwanego zastosowanie do naprawy wyłącznie części oryginalnych nie było uzasadnione. Pozwany sporządził kosztorys naprawy z uwzględnieniem rabatów na ceny części zamiennych i na materiał lakierniczy, o których to rabatach poinformował poszkodowanego. Kwestionował datę początkową naliczonych odsetek, wskazując, że odsetki powinny zostać naliczone od dnia wyrokowania (k. 39-44).

Sąd ustalił następujący stan faktyczny.

W wyniku zdarzenia z dnia 6 marca 2018 r. uszkodzony został pojazd marki V. (...) (nr rej. (...), rok produkcji (...)), będący własnością M. R.. W trakcie zdarzenia pojazdem kierowała J. D.. Sprawca kolizji był ubezpieczony od odpowiedzialności cywilnej u pozwanego - (...) S.A. w W.. Szkoda została pozwanemu zgłoszona w dniu 9 marca 2018 r. Poszkodowany nie był podatnikiem podatku VAT.

bezsporne

W dniu 12 marca 2018 r. poszkodowany zawarł z powodem T. S. umowę cesji wierzytelności, na mocy której przelał na jego rzecz wierzytelność przysługującą mu wobec pozwanego z tytułu odszkodowania za naprawę pojazdu o w związku ze szkodą komunikacyjną z dnia 6 marca 2018 r. Pismem datowanym na dzień 17 marca 2018 r. zawiadomiono pozwanego o umowie przelewu wierzytelności.

dowód: umowa cesji wierzytelności k. 12, zawiadomienie o cesji k. 13

Pozwany decyzją z dnia 28 marca 2018 r. przyznał odszkodowanie w kwocie 5 879,02 zł brutto tytułem szkody w pojeździe, obliczone zgodnie z kosztorysem naprawy. W decyzji pozwany wyjaśnił, że w przypadku trudności z nabyciem części oryginalnych w cenach podanych w kosztorysie, materiałów lakierniczych w cenach podanych w kosztorysie, prosi o kontakt, podając adres mailowy i numer telefonu. W decyzji poinformował także, że w kalkulacji uwzględniono rabat na części, który oferują dostawcy części współpracujący z pozwanym.

W kosztorysie przyjęto stawkę za roboczogodzinę na poziomie 50 zł netto, potrącenie na kosztach lakierowania 40% i potrącenie na części zmienne 20%, przy czym zastosowano 6 części jakości (...) i 8 części o jakości (...), (...). W kalkulacji opisano uszkodzenia pojazdu niezwiązane ze szkodą w postaci drobnych ognisk korozji. Kalkulacja zawierała informację, że ceny części zamiennych pochodzą od producentów i importerów pojazdów oraz od dostawców funkcjonujących na rynku motoryzacyjnym, a w obrocie dostępne są także części od innych dostawców.

Pozwany przyznał również powodowi odszkodowanie tytułem kosztów najmu pojazdu zastępczego w kwocie 1 845 zł.

dowód: decyzja pozwanego k. 15-16, 17, informacja o wysokości szkody k. 18, kalkulacja naprawy pozwanego k. 19-26

Według kalkulacji naprawy, sporządzonej na zlecenie powoda z dnia 7 maja 2018 r., koszt naprawy pojazdu wyniósłby 13 949,43 zł brutto, przy stawce za roboczogodzinę w wysokości 100 zł netto. Koszt tarczy koła wynosił dwukrotność kwoty 279,07 zł (według kosztorysu były to części jakości(...)), a koszt kołpaków wynosił dwukrotność kwoty 15,62 zł, a cena została wpisana przez wykonującego kosztorys.

dowód: kalkulacja naprawy k. 27-31

Pozwany od dnia 2 listopada 2016 r. pozostawał związany umową na dostawę materiałów lakierniczych z rabatem w wysokości 40%, naliczonym od ceny detalicznej obowiązującej w danym punkcie sprzedaży. Dostawca miał siedzibę w K.. Współpraca z dostawcą miała wyglądać w ten sposób, że pozwany w kalkulacjach kosztów naprawy, wyliczanych po oględzinach uszkodzonych pojazdów, uwzględniał rabat na materiał lakierniczy zgodnie z porozumieniem. Dla klientów zainteresowanych zakupem materiałów z rabatem na kalkulacjach był podany kontakt do pozwanego. Jeśli klient skontaktował się z pozwanym, to otrzymywał dane dostawcy. Pozwany miał informować dostawcę o tym, że klient może się zgłosić w celu zakupu materiałów lakierniczych do danej szkody. Klient miał zgłosić się z kosztorysem zawierającym zestawienie materiałów. Wyróżnikiem wskazującym, że była to sprawa z porozumienia z dostawcą, miał być numer szkody. Jeśli klient był zainteresowany zakupem materiałów lakierniczych, dostawca miał zaoferować ich sprzedaż z rabatem. Obsługa obejmowała cały kraj, a koszty ewentualnej wysyłki ponosił dostawca.

dowód: porozumienie z załącznikami i aneksem k. 60-62

Pozwany od dnia 19 lutego 2016 r. pozostawał związany umową na dostawę nowych oryginalnych części zamiennych do m.in. samochodów marki V. z rabatem w wysokości 20 %, naliczonym od ceny detalicznej obowiązującej w danym punkcie sprzedaży. Warsztat miał siedzibę w W.. Współpraca z warsztatem miała wyglądać w ten sposób, że pozwany w kalkulacjach kosztów naprawy, wyliczanych po oględzinach uszkodzonych pojazdów, uwzględniał rabat na części zamienne zgodnie z porozumieniem. Dla klientów zainteresowanych zakupem części z rabatem na kalkulacjach był podany kontakt do pozwanego. Jeśli klient skontaktował się z pozwanym, to otrzymywał dane warsztatu. Pozwany miał informować warsztat o tym, że klient może się zgłosić w celu zakupu części zamiennych do danej szkody. Klient miał zgłosić się z kosztorysem zawierającym zestawienie części. Wyróżnikiem wskazującym, że była to sprawa z porozumienia z dealerem, miał być numer szkody. Jeśli klient był zainteresowany zakupem części zamiennych, warsztat miał zaoferować ich sprzedaż z rabatem. Obsługa obejmowała cały kraj, a koszty ewentualnej dostawy warsztat ustala z klientem.

dowód: porozumienie z załącznikami i aneksami k. 63-66

Przed zdarzeniem pojazd posiadał zamontowane nieoryginalne części zamienne w postaci reflektorów przednich, kołpaków oraz obręczy kół. Wyliczenie kosztów naprawy przez pozwanego z stawką 50 zł netto za roboczogodzinę oraz bez uwzględnienia pełnej technologii naprawy przewidzianej przez producenta pojazdu, nie pozwalało przywrócić pojazdu do stanu technicznego sprzed szkody z dnia 6 marca 2018 r. Kalkulacja wykonana na zlecenie powoda nie obejmowały pełnej technologii naprawy, materiałów jednorazowych oraz konserwacji elementów pojazdu po naprawie.

Dobór odcienia lakieru na odległość jest niemożliwy od strony technicznej.

Średnia stawka za roboczogodzinę w 2018 r. w regionie wynosiła 100 zł netto dla prac blacharskich oraz prac lakierniczych.

Koszt naprawy pojazdu przy uwzględnieniu części oryginalnych (...) i średnich stawek za roboczogodzinę wyniósłby 17 781,77 zł brutto.

Koszt naprawy pojazdu z wykorzystaniem oryginalnych oraz dostępnych części zamiennych (...) i przy uwzględnieniu średnich stawek za roboczogodzinę wyniósłby 16 326,65 zł brutto (13 273,70 zł netto).

Koszt naprawy pojazdu przy uwzględnieniu części zamiennych oryginalnych przy założeniu rabatów na części zamienne (20%) i materiał lakierniczy (40%) wyniósłby 14 416,24 zł brutto.

Koszt naprawy pojazdu z wykorzystaniem części oryginalnych oraz dostępnych części zamiennych (...) przy założeniu rabatów na części zamienne (20%) i materiał lakierniczy (40%) wyniósłby 13 418,69 zł brutto.

Cena części zamiennych nieoryginalnych (typu (...) i (...)) tj. felg wynosiła 2 x 278,58 zł, kołpaków 50 zł, a reflektora 494 zł.

Cena części o jakości (...) tj. felg wynosiła 2 x 1 905,35 zł, kołpaków 2 x 37,04 zł, a cena reflektora o jakości (...) - 492 zł.

Koszt naprawy pojazdu przy założeniu średniej stawki za roboczogodzinę, z wykorzystaniem części oryginalnych, dostępnych części (...) (m.in. reflektora w cenie 492 zł netto) oraz części o porównywalnej jakości w postaci felg (w cenie 2 x 278,58 zł netto) i kołpaków (w cenie 50 zł netto) wyniósłby 9 996,08 zł netto (12 295,18 zł brutto).

Części oryginalne podlegają dodatkowemu zabezpieczeniu antykorozyjnemu tzw. kataforezie lub cynkowaniu. Posiadają oryginalne wymiary, kształty i przetłoczenia. Części jakości (...) są produkowane przez tego samego dostawcę co części oryginalne dostarczone producentowi pojazdu. Mają takie samo wykonanie, lecz nie są oznaczone logo producenta pojazdu. Żadne inne oferowane na rynku zamienniki jakości (...), (...), (...), (...)nie posiadają opisanych cech.

dowód: opinia biegłego sądowego k. 85-103, opinie uzupełniające k. 134-150, 179-191, akta szkody na płycie CD k. 67

Sąd ustalił stan faktyczny w oparciu m.in. o opinię biegłego z zakresu techniki samochodowej mgr S. P., jako że opinia została sporządzona z wykorzystaniem wiedzy fachowej i doświadczenia zawodowego. Pozwany w zarzutach wskazał, że biegły nie uwzględnił w kalkulacji zastosowanych rabatów i bezpodstawnie zakwalifikował reflektor do części (...), ponadto pojazd przed kolizją posiadał części alternatywne (...), (...), a użycie części (...) zwiększy wartość pojazdu. Biegły ustosunkował się do zastrzeżeń strony pozwanej i przedstawił opinię uzupełniającą, w której przedstawił m.in. kosztorys zawierający ceny części zamiennych tj. felg i kołpaków o jakości (...), (...). Powód co do zasady nie kwestionował opinii biegłego wskazywał tylko, że rabaty są nieuzasadnione i nie powinny być brane pod uwagę. Pozwany natomiast wniósł o przeprowadzenie opinii uzupełniającej celem ustalenia kosztów naprawy pojazdu uszkodzonego pojazdu z uwzględnieniem cen części o porównywalnej jakości oraz ustalenia kosztów naprawy uszkodzonego pojazdu z uwzględnieniem cen części oryginalnych oznaczanych literą (...). Sąd oddalił opisany wniosek, ponieważ biegły ustalił już koszt naprawy pojazdu z uwzględnieniem cen części (...), a ustalenie kosztów naprawy wyłącznie z wykorzystaniem części (...), (...) było zdaniem Sądu zbędne bowiem użycie tego rodzaju części nie przywróci pojazdu do stanu sprzed szkody (za wyjątkiem sytuacji, gdy przed kolizją w pojeździe zamontowane były części nieoryginalne). Oddalono także wniosek o przesłuchanie w charakterze świadka poszkodowanego M. R., jako że zeznania na okoliczności powołane przez pozwanego były nieistotne dla rozstrzygnięcia sprawy.

Sąd zważył, co następuje.

Powództwo zasługiwało na częściowe uwzględnienie.

Podstawę prawną roszczenia stanowił przepis art. 822 § 1 k.c., który stwarza po stronie ubezpieczyciela obowiązek zapłacenia określonego w umowie ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej odszkodowania za szkodę wyrządzoną osobie trzeciej, wobec której odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony. Zgodnie z § 2 wymienionego przepisu, umowa obejmuje szkody będące następstwem przewidzianego w niej zdarzenia, które miało miejsce w okresie ubezpieczenia. Przesłankami powstania odpowiedzialności odszkodowawczej ubezpieczyciela są zatem: zaistnienie zdarzenia, z którym umowa ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej wiąże odpowiedzialność odszkodowawczą ubezpieczającego lub ubezpieczonego (tj. zdarzenie ubezpieczeniowe), szkoda oraz adekwatny związek przyczynowo-skutkowy pomiędzy szkodą a przedmiotowym zdarzeniem. Ustawa z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych precyzuje szczegółowe podstawy i zakres odpowiedzialności ubezpieczyciela (art. 9, art. 9a, art. 34, art. 36 ustawy).

W rozpoznawanej sprawie zdarzenie ubezpieczeniowe, odpowiedzialność pozwanego z umowy ubezpieczenia (...), legitymacja czynna powoda pozostawały poza sporem. Strony nie zgadzały się jednakże w zakresie kosztów naprawy samochodu uszkodzonego wskutek zdarzenia z dnia 6 marca 2018 r., zwłaszcza zastosowanych przez ubezpieczyciela rabatów oraz jakości użytych części.

W myśl art. 361 § 2 k.c., w braku odmiennego przepisu ustawy lub postanowienia umowy, naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł, oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono. Szkoda jest rozumiana jako utrata lub zmniejszenie aktywów, bądź powstanie lub zwiększenie pasywów osoby poszkodowanej. Przy ustaleniu szkody stosuje się ogólne zasady prawa odszkodowawczego, choć odszkodowanie należne od ubezpieczyciela odpowiedzialności cywilnej zawsze wypłaca się w pieniądzu. Zasadą jest całkowita kompensata doznanego uszczerbku, wykluczone jest jednak nieuzasadnione wzbogacenie się poszkodowanego. Stosownie do art. 361 § 1 k.c., zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła. Normalny związek przyczynowy zachodzi wtedy, gdy w danym układzie stosunków i warunków oraz w zwyczajowym biegu rzeczy, bez zaistnienia szczególnych okoliczności, szkoda jest rezultatem typowym, w zwykłej kolejności rzeczy, a więc nie będącym rezultatem jakiegoś zupełnie wyjątkowego zbiegu okoliczności.

Stwierdzić zatem należy, że pozwany zobowiązany był wypłacić odszkodowanie w kwocie umożliwiającej poszkodowanemu doprowadzenie pojazdu do stanu sprzed kolizji. Wartość odszkodowania powinna zatem odpowiadać co najmniej obiektywnie koniecznym i ekonomicznie uzasadnionym kosztom naprawy samochodu, pozwalającym na doprowadzenie uszkodzonego mienia do stanu sprzed zdarzenia ubezpieczeniowego. Poza zainteresowaniem ubezpieczyciela powinno natomiast pozostawać, czy poszkodowany w rzeczywistości naprawił swój pojazd, a jeśli tak, to przy wykorzystaniu jakich części. Roszczenie o świadczenie należne od zakładu ubezpieczeń w ramach ubezpieczenia komunikacyjnego odpowiedzialności cywilnej z tytułu kosztów przywrócenia uszkodzonego pojazdu do stanu pierwotnego jest wymagalne niezależnie od tego, czy naprawa została dokonana (por. wyrok SN z dnia 16 maja 2002 r. V CKN 1273/00, wyrok SN z dnia 12 kwietnia 2018 r. sygn. akt II CNP 43/17, wyrok SN z dnia 8 marca 2018 r. sygn. akt II CNP 32/17, postanowienie SN z dnia 7 grudnia 2018 r. sygn. akt III CZP 51/18).

W rozpoznawanej sprawie uzasadniony koszt naprawy pojazdu przy użyciu części oryginalnych, dostępnych części o jakości odpowiadającej częściom oryginalnym (oznaczanych jako (...)) oraz części o porównywalnej jakości w postaci felg i kołpaków, przy uwzględnieniu średniej stawki za roboczogodzinę (100 zł netto) na dzień powstania szkody wynosiłby 12 295,18 brutto (9 996,08 zł netto). Naprawa z wykorzystaniem dostępnych części typu (...) pozwoliłaby na ograniczenie kosztów naprawy, a zarazem zachowana byłaby możliwość przywrócenia pojazdu do stanu poprzedniego, gdyż części typu (...)jakościowo odpowiadają częściom oryginalnym. Jednocześnie koszty te uwzględniają, że przed zdarzeniem w pojeździe zamontowane były części nieoryginalne w postaci felg, kołpaków i reflektora przedniego. Dlatego też do przywrócenia pojazdu do stanu poprzedniego wystarczające było zastosowanie reflektora o jakości (...) (z uwagi na cenę) oraz felg i kołpaków o porównywalnej jakości. Przedłożony materiał dowodowy w postaci fotografii pozwolił ustalić stan i rodzaj wymienionych części zamiennych, co więcej z kalkulacji powoda wynika, że założył do naprawy użycie kołpaków i felg nieoryginalnych, w cenach zbliżonych jak w kosztorysie sporządzonym przez biegłego. Bezzasadnym byłoby więc przyznanie powodowi wyższego odszkodowania aniżeli koszty niezbędne do naprawienia szkody. Jednocześnie celowym było przyjęcie przeciętnych stawek za roboczogodzinę, mając na uwadze, że powód nie wykazał, by pojazd został naprawiony za wyższym wynagrodzeniem, a stawka wskazana przez biegłego jako przeciętna odpowiadała stawce przyjętej przez powoda.

Sporne było zastosowanie rabatów na części zamienne i materiał lakierniczy. W ocenie Sądu, upusty uwzględnione w kosztorysie pozwanego nie były dla poszkodowanego wiążące. Informacje w samym kosztorysie były zbyt zdawkowe i niejasne, pozwany nie wyjaśnił, że ceny uwzględniają rabaty. Dopiero w decyzji z dnia 28 marca 2018 r. w przedmiocie odszkodowania pozwany wyjaśnił wartości przyjęte w kosztorysie. Bez pełnych wyjaśnień, kosztorys naprawy był wadliwy i nie odpowiadał wysokości szkody. Ponadto, w kosztorysie, który miał być podstawą zamówienia części zamiennych z rabatem, założono wykorzystanie części alternatywnych, co nie gwarantowałoby naprawienia szkody w pełnym zakresie. Poszkodowany zaś nie miałby możliwości zamówienia wszystkich części niezbędnych do naprawy z rabatem. Wątpliwości budzi również ustalona przez pozwanego wysokość cen części po udzieleniu rabatu, gdyż pozwany przedłożył porozumienia, z których wynikało, że rabat miał być udzielany od ceny detalicznej w danym punkcie sprzedaży, a nie od ceny katalogowej części wskazanej w profesjonalnym oprogramowaniu. Istotne są również realne trudności w nabyciu materiału lakierniczego na odległość, zwłaszcza dobór odpowiedniego odcienia. Ewentualna konieczność zmiany zamówienia prowadziłaby co najmniej do wydłużenia czasu naprawy. Co więcej każdy warsztat korzysta z wypróbowanych przez siebie materiałów i współpracuje z określonymi dostawcami materiałów lakierniczych i części zamiennych, a nadto odpowiada za jakość całej naprawy i czas jej wykonania. Gdyby nawet tego rodzaju rabaty uznać za realne, a propozycję za złożoną, brak jest jakiegokolwiek dowodu na pouczenie poszkodowanego o konsekwencjach przeprowadzenia naprawy z pominięciem dostawców współpracujących z pozwanym, tj. obniżeniu należnego odszkodowania.

Mając powyższe na uwadze, zasądzono na rzecz powoda kwotę 6 416,16 zł, odpowiadającą różnicy między należnym odszkodowaniem z tytułu szkody częściowej w pojeździe a wypłaconą kwotą (12 295,18 zł – 5 879,02 zł), z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 28 listopada 2019 r. O odsetkach orzeczono na podstawie art. 481 § 1 i 2 k.c. oraz art. 14 ust. 2 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych. Świadczenia odszkodowawcze zakładu ubezpieczeń są bowiem terminowe, co oznacza, że zakład ubezpieczeń nie pozostaje w opóźnieniu co do kwot nie objętych jego decyzją, jeżeli poszkodowani po jej otrzymaniu lub wcześniej nie określili kwotowo swego roszczenia (zob. uzas. wyr. Sądu Najwyższego z dnia 6 lipca 1999 r., III CKN 315/98). Wobec powyższego jako początkowy dzień naliczania odsetek żądanej kwoty ustalono dzień po upływie 14 dni od doręczenia pozwanemu odpisu pozwu. Wcześniej bowiem powód nie wzywał pozwanego do zapłaty dalszego odszkodowania.

W pozostałym zakresie powództwo jako niezasadne oddalono.

O kosztach rozstrzygnięto w oparciu o art. 100 zd. 1 k.p.c., dokonując ich stosunkowego rozdzielenia stosownie do wyniku postępowania, które powód wygrał w 92%. Koszty postępowania w sumie wyniosły 5 159 zł. Na wskazane koszty złożyły się: poniesione przez powoda - opłata od pozwu 400 zł, opłata skarbowa od pełnomocnictwa 17 zł, wynagrodzenie pełnomocnika 1 800 zł, wynagrodzenie biegłego 900 zł (łącznie 3 117 zł) oraz koszty poniesione przez pozwanego – opłata skarbowa od pełnomocnictwa 17 zł, wynagrodzenie pełnomocnika 1 800 zł, wynagrodzenie biegłego 225 zł (łącznie 2 042 zł). Wysokość wynagrodzenia pełnomocników wynikała z § 2 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz z § 2 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie. Pozwany winien ponieść koszty w wysokości 4 746,28 zł (92% z 5 159 zł), a poniósł koszty w kwocie 2 042 zł, zatem kwotę 2 704,28 zł należało zasądzić od pozwanego na rzecz powoda.