Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Rybniku

UZASADNIENIE

Powód M. J. wniósł o zasądzenie od pozwanej (...)S.A. w W. 1.600 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od 22 października 2016 r. oraz kosztami procesu. Dochodził zapłaty odszkodowania za szkodę związaną ze zdarzeniem drogowym, którego sprawca był ubezpieczony od odpowiedzialności cywilnej posiadacza pojazdu mechanicznego u pozwanej. Szkoda dotyczyła najmu pojazdu zstępczego.

W sprzeciwie od nakazu zapłaty pozwana wniosła o oddalenie powództwa oraz zasądzenie kosztów procesu. Potwierdziła swoją odpowiedzialność za skutki zdarzenia, ale zakwestionowała wysokość roszczenia.

Bezspornym było, że 27 sierpnia 2016 r. uszkodzeniu uległ pojazd M. (...), należący do poszkodowanej. Szkoda miała charakter szkody całkowitej. Tego samego dnia poszkodowana wynajęła pojazd zastępczy na 26 dni, za czynszem 221,40 zł dziennie (5.756,40 zł) i przelała wierzytelność odszkodowawczą na powoda. Szkodę zgłoszono 6 września 2016 r. Odszkodowanie za szkodę w pojeździe wypłacono poszkodowanej 14 września 2016 r. 21 września 2016 r. powód wystawił fakturę obejmującą czynsz najmu, którą doręczył pozwanej. Pozwana 3 października 2016 r. uznała najem za 15 dni, po 86,10 zł dziennie, łącznie 1.291,50 zł. Pozwana wypłaciła uznane wartości odszkodowania.

Sąd ustalił:

Pojazd najęty należały do segmentu „(...)”. Stawki za najem pojazdu zastępczego wynosiły od 59,04 zł do 134,07 zł. Stawka powoda 221,40 zł za dobę najmu pojazdu zastępczego przekraczała ceny najmu pojazdu zastępczego w okolicach zamieszkania poszkodowanej.

Dowód: opinia biegłego k. 81-83.

Wnioski dowodowe z zeznań świadka M. P., faktur, decyzji ubezpieczycieli w innych sprawach i cenników oddalono jako zbędne dla rozstrzygnięcia sporu.

Sąd zważył:

Powód wywodził roszczenie z umowy ubezpieczenia obowiązkowego odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych za szkody powstałe w związku z ruchem tych pojazdów. Podstawowym aktem prawnym regulującym kompleksowo ubezpieczenie odpowiedzialności cywilnej za szkody wyrządzone w związku z ruchem pojazdu mechanicznego jest ustawa z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczeń Komunikacyjnych (Dz.U.2018.473 j.t., dalej ustawa). Jej przepisy stanowią lex specialis względem art. 822 § 1 k.c., a w sprawach nieuregulowanych stosuje się przepisy kodeksu cywilnego (art. 22 ustawy). Zgodnie z art. 34 ustawy z ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są zobowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, której następstwem jest śmierć, uszkodzenie ciała, rozstrój zdrowia bądź utrata, zniszczenie lub uszkodzenie mienia. Ubezpieczeniem odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych objęta jest odpowiedzialność cywilna każdej osoby, która kierując pojazdem mechanicznym w okresie trwania odpowiedzialności ubezpieczeniowej wyrządziła szkodę w związku z ruchem tego pojazdu (art. 35 ustawy). Stosownie do art. 36 ust. 1 ustawy odszkodowania ustala się i wypłaca w granicach odpowiedzialności cywilnej posiadacza lub kierującego pojazdem mechanicznym, najwyżej jednak do ustalonej w umowie ubezpieczenia sumy gwarancyjnej. Odpowiedzialność sprawcy szkody wynikała z przepisów art. 415 k.c. w zw. z art. 436 § 2 k.c.

W sprawie bezsporna była odpowiedzialność pozwanej za skutki zdarzenia oraz legitymacja procesowa powoda. Spór pomiędzy stronami sprowadzał się do kosztów najmu, a w szczególności okresu najmu i wysokości stawki najmu pojazdu zastępczego.

Na mocy przepisu art. 361 § 1 i 2 k.c. zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła. W powyższych granicach, w braku odmiennego przepisu ustawy lub postanowienia umowy, naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł, oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono. Odszkodowanie powinno odpowiadać poniesionej szkodzie. Sąd Najwyższy w uchwale składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z dnia 17 listopada 2011 r., III CZP 5/11 (OSNC 2012, nr 3, poz. 28) przyjął, że zakres odpowiedzialności ubezpieczyciela z tytułu umowy obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych za uszkodzenie lub zniszczenie pojazdu mechanicznego obejmuje celowe i ekonomicznie uzasadnione wydatki na najem pojazdu zastępczego.

Wysokość szkody w postaci poniesionego czynszu najmu pojazdu zastępczego określa uzasadniona kwota czynszu jaką powinna zapłacić poszkodowana, aby zapewnić sobie możliwość korzystania z pojazdu zastępczego. W przypadku stawki czynszu określanej dziennie szkoda stanowi iloczyn uzasadnionego czasu najmu i uzasadnionej wysokości czynszu.

Uzasadniony czas najmu pojazdu zastępczego wynosił 17 dni. Szkoda została zgłoszona 6 września 2016 r., a 10 września poszkodowana otrzymała informację o zakwalifikowaniu szkody jako całkowitej, 14 września 2016 r. wypłacono odszkodowanie. Poszkodowana dopuściła się zwłoki w zgłoszeniu szkody pozwanej, co uczyniła po 11 dniach od zdarzenia. Za zasadne uznano 2 dni na zgłoszenie szkody (zdarzenie miało miejsce w sobotę), 8 dni od zgłoszenia szkody do wypłaty odszkodowania i 7 dni na zagospodarowanie pozostałości pojazdu i zakup nowego, łącznie 17 dni.

Odnosząc się do stawki najmu należało zauważyć, że pozwana, pomimo podnoszonych twierdzeń, nie wykazała, by zaoferowała poszkodowanej dostarczenie pojazdu zastępczego oraz pouczyła ją o akceptowanych przez pozwaną stawkach najmu zorganizowanego we własnym zakresie, niemniej obowiązkiem poszkodowanego jest podejmowanie działań zmierzających do zminimalizowania szkody. Brak z jego strony takiego działania nie może zwiększać obowiązku odszkodowawczego osoby zobowiązanej do naprawienia szkody (wyrok SN z dnia 20 grudnia 2006 r. IV CSK 299/06.; z dnia 14 lutego 2002, V CKN 745/00). Skoro stawka najmu ustalona przez powoda przewyższała znacznie koszt najmu pojazdu zastępczego w okolicach zamieszania powoda, za zasadną uznano najwyższą stawkę rynkową wskazaną przez biegłego tj. 134,07 zł.

Wobec powyższego zasądzono od pozwanej na rzecz powoda, na podstawie powołanych przepisów różnicę w wysokości wypłaconego i należnego odszkodowania 987,69 zł (17 dni x 134,07 zł = 2.279,19 zł – 1.291,50 zł).

W pozostałym zakresie powództwo oddalono.

O odsetkach orzeczono na podstawie art. 481 § 1 i 2 k.c. w zw. z art. 14 ust. 2 ustawy, pozwana powinna spełnić świadczenie w ciągu trzydziestu dni od otrzymania faktury obejmującej czynsz najmu pojazdu zastępczego, co nastąpiło 3/10/2016. Pozwana popadła w opóźnienie 3 listopada 2016 r.

O kosztach procesu postanowiono na podstawie art. 100 k.p.c., rozdzielając je odpowiednio do wyniku sporu. Powód utrzymał się z roszczeniem w 61,73% (987,69 zł/1.600 zł), pozwana powinna zatem ponieść taką część kosztów postępowania. Łączne koszty procesu w sprawie wyniosły 2.489,81 zł i złożyły się na nie: 80 zł opłaty od pozwu, 2 x 900 zł wynagrodzeń pełnomocników, 2 x 17 zł opłat skarbowych od pełnomocnictw, 575,81 zł wynagrodzenia biegłego. Pozwana poniosła 917 zł a powinna ponieść 1.536,96 zł (=2.489,81 zł x 61,73 %). Pozwana winna zatem zwrócić powodowi 619,96 zł.

Zgodnie z art. 80 ust. 1 w zw. z 84 ust. 2 u.k.s.c. zwrócono powodowi niewykorzystaną zaliczkę na wynagrodzenie biegłego 124,19 zł.

Sędzia