Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Rybniku

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 5 lutego 2021 roku

Sąd Rejonowy w Rybniku VI Wydział Gospodarczy

w składzie następującym:

Przewodniczący: sędzia Marcin Rozmus

Protokolant: st. sekr. sądowy Aldona Fojcik

po rozpoznaniu w dniu 5 lutego 2021 roku w Rybniku

na rozprawie

sprawy z powództwa A. G.

przeciwko (...) sp. z o.o. w R.

o zapłatę

1)  zasądza od pozwanej (...)sp. z o.o. w R. na rzecz powoda A. G. kwotę 5 043,00 euro (pięć tysięcy czterdzieści trzy euro 00/100) oraz kwotę 2 800,36 zł (dwa tysiące osiemset złotych 36/100) z odsetkami ustawowymi za opóźnienie w transakcjach handlowych, z uwzględnieniem, że dłużniczka nie jest publicznym podmiotem leczniczym, naliczanymi od kwot:

a)  61,50 euro od dnia 20.09.2019 r. do dnia zapłaty,

b)  528,90 euro od dnia 1.10.2019 r. do dnia zapłaty,

c)  276,75 euro od dnia 1.10.2019 r. do dnia zapłaty,

d)  442,80 euro od dnia 2.10.2019 r. do dnia zapłaty,

e)  282,90 euro od dnia 5.10.2019 r. do dnia zapłaty,

f)  393,60 euro od dnia 8.10.2019 r. do dnia zapłaty,

g)  405,90 euro od dnia 8.10.2019 r. do dnia zapłaty,

h)  209,10 euro od dnia 9.10.2019 r. do dnia zapłaty,

i)  135,30 euro od dnia 12.10.2019 r. do dnia zapłaty,

j)  147,60 euro od dnia 15.10.2019 r. do dnia zapłaty,

k)  270,60 euro od dnia 16.10.2019 r. do dnia zapłaty,

l)  295,20 euro od dnia 16.10.2019 r. do dnia zapłaty,

m)  270,60 euro od dnia 22.10.2019 r. do dnia zapłaty,

n)  209,10 euro od dnia 22.10.2019 r. do dnia zapłaty,

o)  707,25 euro od dnia 29.10.2019 r. do dnia zapłaty,

p)  405,90 euro od dnia 30.10.2019 r. do dnia zapłaty;

2)  zasądza od pozwanej na rzecz powoda kwotę 4878 zł (cztery tysiące osiemset siedemdziesiąt osiem złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu;

3)  nadaje wyrokowi rygor natychmiastowej wykonalności.

Sygn. akt VI GC 1315/20

UZASADNIENIE

wyroku z 5 lutego 2021 r.

Pozwem wniesionym dnia 5 czerwca 2020 r. powód A. G. prowadzący działalność gospodarczą pod nazwą: A. G. (...) z siedzibą w G. wniósł o zasądzenie na swoją rzecz od pozwanej (...)sp. z o.o. z siedzibą w R. kwoty 5 043 euro z ustawowymi odsetkami za opóźnienie w transakcjach handlowych od kwot i dat wskazanych w pozwie oraz kwotę 2 800,36 zł tytułem rekompensaty za opóźnienie w płatności faktur (obliczonej według art. 10 ust 1 pkt 2 ustawy z dnia 8 marca 2013 r. o przeciwdziałaniu nadmiernym opóźnieniom w transakcjach handlowych), a także zasądzenie zwrotu kosztów procesu. Pomimo wezwania pozwana nie uregulowała należności. (k. 2-7)

Nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym z dnia 28 lipca 2020 r. powództwo uwzględniono w całości. (k. 107)

W sprzeciwie pozwana uznała roszczenie powoda co do roszczenia głównego i żądanych odsetek do dnia uprawomocnienia się wyroku, jednocześnie wnosząc o rozłożenie świadczenia na 15 rat oraz o wzajemne zniesienie kosztów postępowania. Podniosła także, że roszczenie powinno zostać przeliczone z waluty euro na walutę PLN według kursu na dzień poprzedzający dzień wykonania usługi. Dodatkowo wskazała, że nie uznaje roszczenia w zakresie kwoty 2.800,36 zł tytułem rekompensaty za koszty odzyskiwania należności uzasadniając, że roszczenie to jest wygórowane, a należności nigdy nie były dochodzone oddzielnie, a powód nie wykazał poniesionej szkody w tym zakresie (k. 114-117).

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Powód wykonał na rzecz pozwanej 16 zleceń transportowych w okresie od lipca do października 2019 r., za które wystawił faktury VAT na łączną kwotę 5 043 euro:

- nr (...) z dnia 14 lipca 2019 r. na kwotę 61,50 euro,

- nr (...) z dnia 23 lipca 2019 r. na kwotę 589,90 euro,

- nr (...) z dnia 25 lipca 2019 r. na kwotę 276,75 euro,

- nr (...) z dnia 26 lipca 2019 r. na kwotę 442,80 euro,

- nr (...) z dnia 29 lipca 2019 r. na kwotę 282,90 euro,

- nr (...) z dnia 30 lipca 2019 r. na kwotę 393,60 euro,

- nr (...) z dnia 31 lipca 2019 r. na kwotę 405,90 euro,

- nr (...) z dnia 2 sierpnia 2019 r. na kwotę 209,10 euro,

- nr (...) z dnia 5 sierpnia 2019 na kwotę135,30 euro,

- nr (...) z dnia 8 sierpnia 2019 r. na kwotę 147,60 euro,

- nr (...) z dnia 9 sierpnia 2019 r. na kwotę 270,60 euro,

- nr (...) z dnia 9 sierpnia 2019 r. na kwotę 295,20 euro,

- nr (...) z dnia 13 sierpnia 2019 r. na kwotę 270,60 euro,

- nr (...) z dnia 14 sierpnia 2019 r. na kwotę 209,10 euro,

- nr (...) z dnia 21 sierpnia 2019 r. wraz z FV VAT korektą nr (...)

na kwotę 707,25 euro,

- nr (...) z dnia 23 sierpnia 2019 r. na kwotę 405,90 euro.

dowód: faktura nr (...)k. 13, zlecenia transportowe k. 14-16, faktura nr (...)k. 17, zlecenia transportowe k. 18-21, faktura nr (...) k. 22, zlecenia transportowe k. 23-26, faktura nr (...) k. 27, zlecenia transportowe k. 28-30, faktura nr (...) k. 31, zlecenia transportowe k. 32-34, faktura nr (...) k. 35, zlecenia transportowe k. 36-38, faktura nr (...)k. 39, zlecenia transportowe k. 40-43, faktura nr (...) k. 44, zlecenia transportowe k. 45-47, faktura nr (...) k. 48, zlecenia transportowe k. 49-51, faktura nr (...) k. 52, zlecenia transportowe k. 53-55, faktura nr (...) k. 56, zlecenia transportowe k. 57-59, faktura nr (...) k. 60, zlecenia transportowe k. 61-63, faktura nr (...)k. 64, zlecenia transportowe k. 65-68, faktura nr (...) k. 69, zlecenia transportowe k. 70-73, faktura nr (...) wraz z FV VAT korektą nr (...), k. 74-73, zlecenia transportowe k. 76-79, faktura nr (...) k. 80, zlecenia transportowe k. 81-84

Pomimo wezwania do zapłaty pozwana nie uiściła należności.

dowód: wezwanie do zapłaty k. 87-88, potwierdzenie nadania k. 89.

Pozwana spółka w 2019 r. poniosła stratę w wysokości 260 975,28 zł, a za okres od stycznia do kwietnia 2020 r. wykazała stratę w wysokości 232 619,88 zł. Na dzień sporządzania sprawozdania finansowego spółka miała w kasie i na rachunkach 360 776,23 zł oraz 277 208,29 zł innych środków pieniężnych.

dowód: sprawozdanie finansowe k. 120-122

Dowody z dokumentów Sąd uznał za wiarygodne w całości, nie były one kwestionowane przez żadną ze stron.

Dowód z przesłuchania stron Sąd pominął, gdyż przedstawiciel pozwanego, Prezes Spółki M. M., który miał być słuchany w takim charakterze nie stawił się na rozprawę, mimo prawidłowego wezwania. W ocenie Sądu taka postawa uniemożliwiła przeprowadzenie dowodu.

Sąd zważył, co następuje.

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie w całości.

Powód wywodził swe roszczenie z umowy przewozu. Przewóz wykonywany był na podstawie przepisów Konwencji o Umowie Międzynarodowego Przewozu Drogowego Towarów (CMR) podpisanej w G. dnia 19 maja 1956 r.

Pozwana nie kwestionowała zawarcia rzeczonej umowy, jej wykonania przez powoda ani wysokości zobowiązania. Wniosła jedynie o rozłożenia świadczenia na 15 rat, wskazując na niekorzystną sytuację finansową pozwanej ze względu na konieczność dochodzenia wierzytelności pozwanej od kontrahentów na drodze sądowej.

Ciężar wykazania okoliczności pozwalających na rozłożenie na raty, zgodnie z art. 320 k.p.c., spoczywa na pozwanej. Jednakże przedłożone przez nią sprawozdanie finansowe nie dało podstaw do uwzględnienia jej wniosku w tym zakresie. Na dzień sporządzenia sprawozdania finansowego strona dysponowała środkami pieniężnymi wielokrotnie przekraczającymi dochodzoną w niniejszej sprawie należność. Strona mogła zatem spełnić świadczenie w dacie jej wymagalności, gdyż miała na to środki. Jeśli natomiast problem z należnościami dotyczy nie tylko tej należności, lecz także innych, których suma przekracza możliwości spółki, to właściwym sposobem rozwiązania tej sytuacji wydaje się raczej podjęcie innych kroków prawnych na tej płaszczyźnie.

Kolejnym środkiem dowodowym zgłoszonym przez pozwaną, a mającym wykazać powyższe okoliczności było przesłuchanie Prezesa Zarządu pozwanej M. M.. Pomimo prawidłowego wezwania na termin rozprawy przedstawiciel pozwanej nie stawił się oraz nie usprawiedliwił swojej nieobecności, w związku z czym na podstawie ar. 235 ² par. 1 pkt 4 w związku z art. 299 k.p.c. pominięto dowód z przesłuchania stron, uznając, że był on niemożliwy do przeprowadzenia. Twierdzenia te uznano zatem za nieudowodnione, wobec niesprostania ciężarowi dowodowemu wynikającemu z art. 6 k.c. Pominięcie tego wniosku dowodowego w żaden sposób nie przyniosło dla pozwanej negatywnych skutków procesowych, albowiem Sąd z urzędu (z innych postępowań sądowych) zna sytuację finansową pozwanej z relacji Prezesa pozwanej spółki.

Odnosząc się do zarzutu pozwanej w zakresie braku podstaw do zasądzenia kwoty 2.800,36 zł z tytułu rekompensaty, Sąd zważył, że art. 10 ustawy o przeciwdziałaniu nadmiernym opóźnieniom w transakcjach handlowych (obecne brzmienie ustawy) przewiduje, iż od dnia nabycia przez wierzyciela uprawnienia do naliczania odsetek z tytułu opóźnienia w zapłacie należności wynikającej z umowy przysługuje mu, bez konieczności wezwania, kwota rekompensaty w wysokości wyrażonej w złotych równowartości kwoty 40 euro według średniego kursu ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski ostatniego dnia miesiąca poprzedzającego miesiąc, w którym świadczenie pieniężne stało się wymagalne. Należy mieć na uwadze, że komentowany przepis stanowi implementację art. 6 ust 1 Dyrektywy Parlamentu Europejskiego z dnia 16 lutego 2011 r. w sprawie zwalczania opóźnień w płatnościach w transakcjach handlowych, który zobowiązuje państwa członkowskie do zapewnienia wierzycielowi co najmniej stałej kwoty 40 euro w przypadku powstania po stronie dłużnika obowiązku zapłaty odsetek za opóźnienie. W realiach rozpatrywanej sprawy należy uznać, iż każde zlecenie transportowe stanowiło odrębną umowę, a opóźnienie w zapłacie spełnienia świadczenia w transakcji handlowej stanowiło podstawę do dochodzenia kwoty 40 euro (gdy wartość świadczenia nie przekracza 5.000 zł) bez konieczności wezwania. Uprawnienie do w/w kwoty powstaje z mocy prawa i nie wymaga wykazywania poniesionych przez wierzyciela kosztów. Zgodnie z Uchwałą Sądu Najwyższego z dnia 11 grudnia 2015 r. sygn. akt III CZP 94/15 Rekompensata za koszty odzyskiwania należności w wysokości 40 euro, przewidziana w art. 10 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 2013 r. o terminach zapłaty w transakcjach handlowych (Dz.U. z 2013 r., poz. 403), przysługuje wierzycielowi bez konieczności wykazania, że koszty te zostały poniesione.

Z kolei odnośnie kwestii przeliczenia roszczenia z waluty euro na walutę PLN sąd nie odnalazł podstaw, aby uwzględnić to żądanie pozwanej, albowiem w zleceniach transportowych w przedmiotowej sprawie ustalony został fracht wyrażony w walucie euro. Pozwana nie przedstawiła dowodu, z którego wynikałoby, że dokonuje rozliczenia w walucie PLN bądź, że nie przyjmuje FV do zaksięgowania z powodu wystawienia ich w walucie euro. Ponadto kwestie dotyczące przeliczania roszczeń wyrażonych w walucie obcej zostały odrębnie uregulowane w przepisach dotyczących postępowania klauzulowego (art. 783 § 1 k.p.c.). Z uwagi na ten właśnie przepis oraz art. 358 § 3 k.c., które wyraźnie stanowią na jaki dzień (zapłaty, sporządzenia planu podziału bądź wypłaty wierzycielowi) dokonywane jest przeliczenie walutowe, nie można dokonać tego przeliczenia już w wyroku, czyli przed tymi zdarzeniami.

Mając powyższe na uwadze powództwo uwzględniono w całości zgodnie z żądaniem pozwu.

O odsetkach orzeczono na podstawie art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 2013 r. o przeciwdziałaniu nadmiernym opóźnieniom w transakcjach handlowych, zasądzając je od dnia wymagalności roszczenia.

Z uwagi na uznanie powództwa przez pozwaną, Sąd nadał wyrokowi rygor natychmiastowej wykonalności, w myśl art. 333 § 1 pkt 2 k.p.c.

Wniosek pozwanej o orzeczenie wzajemnego zniesienia się kosztów postępowania nie zasługiwał na uwzględnienie. W ocenie Sądu w sprawie nie zachodziły szczególnie uzasadnione okoliczności, o których stanowi art. 102 k.p.c. Sama tylko trudna sytuacja strony, o ile w ogóle zostałaby wykazana, nie stanowi jeszcze podstaw do odstąpienia od zasądzenia kosztów procesu, zwłaszcza w obrocie profesjonalnym.

Z tych też względów o kosztach procesu orzeczono zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu z art. 98 § 1 k.p.c., zasądzając na rzecz powódki 4.878 zł tytułem zwrotu kosztów procesu. Na powyższą kwotę składały się: kwota 1.261 zł uiszczonej opłaty od pozwu, 17 zł tytułem opłaty od udzielonego pełnomocnictwa oraz kwotę 3.600 zł tytułem wynagrodzenia profesjonalnego pełnomocnika. Wynagrodzenie pełnomocnika ustalone zostało na podstawie § 2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych.