Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Rybniku

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 26 listopada 2020 roku

Sąd Rejonowy w Rybniku VI Wydział Gospodarczy

w składzie następującym:

Przewodniczący: sędzia Justyna Wyrwas - Oliwkiewicz

po rozpoznaniu w dniu 26 listopada 2020 roku w Rybniku

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa (...) Spółki ograniczoną odpowiedzialnością w K.

przeciwko (...) Spółce Akcyjnej w W.

o zapłatę

1)  zasądza od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej w W. na rzecz powoda(...)Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w K. kwotę 1.500,00 zł (jeden tysiąc pięćset złotych 00/100) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 24 maja 2019 roku do dnia zapłaty;

2)  oddala powództwo w pozostałym zakresie;

3)  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 1.198,36 zł (jeden tysiąc sto dziewięćdziesiąt osiem złotych 36/100) tytułem zwrotu kosztów procesu;

4)  nakazuje pobrać na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Rybniku tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych:

a)  od powoda kwotę 28,78 zł (dwadzieścia osiem złotych 78/100),

b)  od pozwanego kwotę 74,00 zł (siedemdziesiąt cztery złote 00/100).

sędzia Justyna Wyrwas – Oliwkiewicz

Sygn. akt VI GC 1310/19

UZASADNIENIE

W dniu 30 marca 2019 roku powód (...)spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w K. wystąpił przeciwko pozwanemu (...) Spółce Akcyjnej w W. z pozwem o zapłatę kwoty 2.079,09 zł, w tym:



1.500,00 zł tytułem odszkodowania wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od 30 marca 2019 roku do dnia zapłaty,



kwotę 123,99 zł tytułem skapitalizowanych odsetek ustawowych za opóźnienie od kwoty 1.500,00 zł za okres od 23 stycznia 2018 roku do 29 marca 2019 roku,



kwotę 455,10 zł tytułem zwrotu kosztów poniesionych w związku ze zleceniem sporządzenia kalkulacji kosztów naprawy pojazdu wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od 9 kwietnia 2019 roku

oraz o zasądzenie zwrotu kosztów procesu. W uzasadnieniu podał, że będący własnością A. P. samochód marki V. (...) o numerze rejestracyjnym (...)został uszkodzony w dniu 23 grudnia 2017 roku przez sprawcę, którego łączyła z pozwanym umowy ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych. Podał, iż wstąpił w prawa poszkodowanego na podstawie umowy cesji. Powód wskazywał, że koszt przywrócenia uszkodzonego samochodu do stanu sprzed szkody wynosił 6.576,49 zł brutto, a pozwany wypłacił jedynie 1.110,82 zł brutto. (k. 2-8)

Nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym z 30 kwietnia 2019 roku uwzględniono powództwo. (k. 52)

W sprzeciwie od nakazu zapłaty pozwany zaskarżył nakaz w całości i wniósł o oddalenie powództwa oraz o zasądzenie od powoda kosztów procesu. Pozwany zakwestionował wyliczenie kosztów naprawy jako zawyżone oraz roszczenie dotyczące zwrotu kosztów sporządzenia kosztorysu naprawy z uwagi na brak adekwatnego związku przyczynowego ze szkodą. (k.58-65)

Sąd ustalił, co następuje:

W kolizji drogowej z 23 grudnia 2017 roku uległ uszkodzeniu samochód marki V. (...) o numerze rejestracyjnym (...)(rok produkcji 2008 rok) będący własnością A. P.. Sprawca zdarzenia był ubezpieczony od odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych u pozwanego. (bezsporne, dodatkowo dowód: kopia dowodu rejestracyjnego i prawa jazdy k. 24-25, informacja z (...) k.32 )

Szkoda została zgłoszona pozwanemu 23 grudnia 2017 roku. Podczas zagłoszenia szkody wskazano następujący opis uszkodzeń: felga tylna lewa - porysowana, zderzak tylny lakierowany – uszkodzone mocowanie, drzwi tylne lewe – porysowane, błotnik tylny lewy- porysowany. (dowód: druk zgłoszenia szkody k.27-30, akta szkody na płycie CD, k. 102)

Pozwany sporządził kosztorys naprawy ustalając koszt naprawy na kwotę 1.110,82 zł brutto. Decyzją z 2 stycznia 2018 roku pozwany przyznał poszkodowanemu odszkodowanie w ww. kwocie. (dowód: kalkulacja pozwanego k. 37-38, decyzja pozwanego k. 34-35)

W dniu 15 stycznia 2018 roku poszkodowany zawarł z powodem umowę cesji, której przedmiotem była przysługująca mu wobec pozwanego wierzytelność z tytułu szkody w pojedzie V. (...) o numerze rejestracyjnym (...) powstałej na skutek zdarzenia z 27 grudnia 2017 roku. Pozwany został zawiadomiony o przejściu praw na powoda. (dowód: umowa cesji k. 13-22, zawiadomienie o przelewie wierzytelności k. 20)

W kalkulacji z 5 lutego 2019 roku sporządzonej na zlecenie powoda wskazano, iż koszt naprawy uszkodzonego pojazdu wynosi 6.576,49 zł brutto. Za sporządzenie kosztorysu powód został obciążony fakturą z 6 lutego 2019 roku na kwotę 455,10 zł brutto z terminem płatności do 20 lutego 2019 roku. (dowód: kalkulacja sporządzona na zlecenie powoda k. 40-45, faktura k. 48)

Pismem z 3 marca 2019 roku powód wezwał pozwanego do zapłaty kwoty 455,10 zł tytułem poniesionych kosztów związanych ze sporządzeniem opinii technicznej, przedkładając fakturę z 6 lutego 2019 roku. (dowód: pismo z powoda k. 47)

Koszty przywrócenia pojazdu do stanu sprzed szkody wynosiły 5.806,13 zł brutto. (dowód: opinia biegłego z zakresu techniki motoryzacyjnej R. W. z 13 lutego 2020 roku k. 109-118)

Sąd oddalił wniosek pozwanego o dopuszczenie dowodu z zeznań świadka A. P. gdyż ustalenie czy, gdzie, w jakim zakresie i zastosowaniem jakich części została dokonana naprawa pojazdu pozostawały bez znaczenia dla rozstrzygnięcia. Zgodnie bowiem ze stanowiskiem Sądu Najwyższego „obowiązek naprawienia szkody przez wypłatę odpowiedniej sumy pieniężnej powstaje z chwilą wyrządzenia szkody i nie jest uzależniony od tego, czy poszkodowany dokonał naprawy rzeczy i czy w ogóle zamierza ją naprawić, odszkodowanie bowiem ma wyrównać uszczerbek majątkowy powstały w wyniku zdarzenia wyrządzającego szkodę, istniejący od chwili wyrządzenia szkody do czasu, gdy zobowiązany wypłaci poszkodowanemu sumę pieniężną odpowiadającą szkodzie ustalonej w sposób przewidziany prawem„ (zob. uzasadnienie uchwały z 15 listopada 2001 roku , sygn. akt III CZP 68/01, OSNC 2002/6/74, OSP 2002/7-8/103, Prok.i Pr.-wkł. 2002/6/39, Pr.Gosp. 2002/6/1, Wokanda 2002/5/5, Biul.SN 2001/11/15, M.Prawn. 2002/3/101, M.Prawn. 2002/9/416, M.Prawn. 2001/24/1195).

Sąd oddalił wniosek powoda o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego i rzeczoznawcy sporządzone na potrzeby innych spraw (84-91), gdyż każda sprawa wymaga indywidualnej oceny stosownie do okoliczności danego postępowania.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo zasługiwało na częściowe uwzględnienie.

Powód wywodził swe roszczenie z umowy przelewu wierzytelności przysługujących poszkodowanemu wobec sprawcy szkody, ubezpieczonego u pozwanego w ramach umowy ubezpieczenia obowiązkowego odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych.

Stosownie do art. 509 § 1 i 2 k.c. wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. Wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki.

Zgodnie z art. 822 § 1 kc przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, względem których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony.

Podstawowym aktem prawnym regulującym kompleksowo ubezpieczenie odpowiedzialności cywilnej za szkody wyrządzone w związku z ruchem pojazdu mechanicznego jest ustawa z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczeń Komunikacyjnych (tj. z dnia 21 listopada 2016 r., Dz.U. z 2016 r. poz. 2060)– dalej zwana ustawą. Jej przepisy stanowią lex specialis względem art. 822 § 1 kc, a w sprawach nieuregulowanych stosuje się przepisy kodeksu cywilnego (art. 22 ustawy).

Zgodnie z art. 34 ustawy z ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są zobowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, której następstwem jest śmierć, uszkodzenie ciała, rozstrój zdrowia bądź utrata, zniszczenie lub uszkodzenie mienia. Ubezpieczeniem odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych objęta jest odpowiedzialność cywilna każdej osoby, która kierując pojazdem mechanicznym w okresie trwania odpowiedzialności ubezpieczeniowej wyrządziła szkodę w związku z ruchem tego pojazdu (art. 35 ustawy). Stosownie do art. 36 ust. 1 ustawy odszkodowania ustala się i wypłaca w granicach odpowiedzialności cywilnej posiadacza lub kierującego pojazdem mechanicznym, najwyżej jednak do ustalonej w umowie ubezpieczenia sumy gwarancyjnej.

Kierujący pojazdem ponosi odpowiedzialność za szkody na mieniu, jak i na osobie, wyrządzone w związku z ruchem pojazdu, na zasadzie winy na podstawie art. 415 k.c.

W myśl 361 § 1 i 2 kc zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła i naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono.

Jak wskazano w uchwale 7 sędziów Sądu Najwyższego z dnia 17 listopada 2011 roku „odpowiedzialność ubezpieczyciela z tytułu umowy obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych za uszkodzenie albo zniszczenie pojazdu mechanicznego niesłużącego do prowadzenia działalności gospodarczej obejmuje celowe i ekonomicznie uzasadnione wydatki na najem pojazdu zastępczego; nie jest ona uzależniona od niemożności korzystania przez poszkodowanego z komunikacji zbiorowej. Ubezpieczyciel ponosi - na podstawie art. 471 k.c. - odpowiedzialność za szkodę wskutek zwłoki w spełnieniu świadczenia ubezpieczeniowego”. Jednocześnie jednak w uzasadnieniu wskazano, iż „nie wszystkie wydatki pozostające w związku przyczynowym z wypadkiem komunikacyjnym mogą być refundowane, istnieje bowiem obowiązek wierzyciela zapobiegania szkodzie i zmniejszania jej rozmiarów (art. 354 § 2, 362 i 826 § 1 k.c.). Na dłużniku powinien w związku z tym ciążyć obowiązek zwrotu wydatków celowych i ekonomicznie uzasadnionych, pozwalających na wyeliminowanie negatywnych dla poszkodowanego następstw, niedających się wyeliminować w inny sposób, z zachowaniem rozsądnej proporcji między korzyścią wierzyciela a obciążeniem dłużnika. Nie jest celowe nadmierne rozszerzanie odpowiedzialności odszkodowawczej i w konsekwencji - gwarancyjnej ubezpieczyciela, co mogłoby prowadzić do odczuwalnego wzrostu składek ubezpieczeniowych”.

Pozwany przyznał co do zasady swoją odpowiedzialność za szkodę wyrządzoną w należącym do poszkodowanego A. P. pojeździe przez osobę objętą u niego obowiązkowym ubezpieczeniem posiadaczy pojazdów mechanicznych. Nie kwestionował też legitymacji procesowej powoda.

Sporna między stronami była kwestia wysokości kosztów przywrócenia pojazdu do stanu sprzed szkody oraz zasadność i wysokość kosztów sporządzenia opinii prywatnego rzeczoznawcy.

Weryfikacja wysokości kosztów przywrócenia pojazdu do stanu sprzed szkody wymagała wiadomości specjalnych.

W opinii z 13 lutego 2020 roku biegły z zakresu techniki motoryzacyjnej R. W. dokonał szczegółowej analizy akt sprawy, akt szkody oraz kalkulacji pozwanego i powoda oraz sporządził własne kalkulację naprawy pojazdu w dwóch wersjach. Biegły przyjął za właściwą stawkę godzinową za robociznę blacharską w wysokości 95,00 zł netto, a za roboczogodzinę lakierniczą w wysokości 105,00 zł netto jako stawki średnie w lokalnych zakładach naprawczych. Warianty kalkulacji różniły się przyjęciem lub nie przyjęcie do zakresu uszkodzeń tylnej zewnętrznej lampy o wartości 518,61 zł netto (część o jakości (...)). W kalkulacji z uwzględnieniem lampy tylnej lewej koszty przywrócenia pojazdu do stanu sprzed szkody biegły wyliczył na kwotę 6.233,39 zł brutto, a w kalkulacji bez uwzględnienia lampy – na kwotę 5.806,13 zł brutto. Biegły wskazał, że w kalkulacji pozwanego element ten nie został wskazany jako uszkodzony, natomiast został ujęty w kosztorysie sporządzonym na zlecenia powoda. Biegły wskazał jednocześnie, że w aktach sprawy brak jest jakiegokolwiek materiału dowodowego potwierdzającego zasadność wymiany tylnej zewnętrznej lampy. Strony nie wnosiły zastrzeżeń do opinii biegłego.

W toku postępowania żadna ze stron nie przedstawiła dokumentacji zdjęciowej uszkodzeń, pozwalającej na zweryfikowanie zakresu uszkodzeń (pozwany wezwany do przedłożenia dokumentacji zdjęciowej oświadczył, że takowej nie posiada). Powód nie powoływał innych dowodów na potwierdzenie przyjęcia odmiennego od pozwanego zakresu uszkodzeń i naprawy, natomiast w przedłożonym przy pozwie druku zgłoszenia szkody wskazano, że uszkodzeniu uległy jedynie: felga tylna lewa (porysowanie), zderzak tylny lakierowany (uszkodzone mocowanie), drzwi tylne lewe (porysowane) błotnik tylny lewy (porysowany). Mają na uwadze zakres uszkodzeń zgłoszonych w druku zgłoszenia szkody oraz niewykazanie przez powoda przyczyn zwiększenia zakresu uszkodzeń w kosztorysie sporządzonym a zlecenie powoda po ponad roku od zdarzenia, sąd przyjął, że miarodajny zakres uszkodzeń pojazdu został zawarty w kosztorysie pozwanego, sporządzonym bezpośrednio po szkodzie, na podstawie informacji wskazanych w zgłoszeniu szkody. W konsekwencji sąd ustalił, że uzasadniony koszt przywrócenia pojazdu do stanu sprzed szkody wynosi 5.806,13 zł brutto.

Drugim elementem sporu była odpowiedzialność pozwanego w zakresie kosztu sporządzenia na zlecenie powoda kalkulacji naprawy pojazdu. W uchwale Sądu Najwyższego z dnia 18 maja 2004 roku (sygn. akt. III CZP 24/04, publ. OSNC 2005, Nr 7-8, poz. 117, str. 35) stwierdzono, iż odszkodowanie, przysługujące z umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych za szkody powstałe w związku z ruchem tych pojazdów, może - stosownie do okoliczności sprawy – obejmować także koszty ekspertyzy prywatnej (art. 361 k.c.). W ocenie sądu w niniejszej sprawie brak było jednak podstaw do zasądzenia na rzecz powoda należności z faktury z 6 lutego 2019 roku. W pierwszej kolejności należało ocenić czy poniesienie tego wydatku było obiektywnie uzasadnione i konieczne. W przytoczonej uchwale mowa jest o kosztach poniesionych przez poszkodowanego, tymczasem, to nie poszkodowany a powód zlecił wykonanie opinii prywatnej i został obciążony jej kosztami. W ocenie sądu koszty te nie mieszczą się w ramach szkody i normalnego związku przyczynowego. Wskazać należy, że ocena opłacalności podejmowanych przez powoda decyzji o zawieraniu umów cesji z poszkodowanymi, mającymi wierzytelności wobec ubezpieczycieli, mieści się w ramach ryzyka prowadzenia przedsiębiorstwa. Ponadto powód nie wykazał poniesienia realnego wydatku na poczet sporządzenia kalkulacji, gdyż nie przedstawił potwierdzenia zapłaty należności za jej wykonanie.

Mając na uwadze powyższe ustalenia faktyczne oraz rozważania prawne, na podstawie przywołanych przepisów oraz art. 321 k.p.c. należało orzec od pozwanego na rzecz powoda kwotę 1.500,00 zł tytułem odszkodowania za szkodę w pojeździe.

O odsetkach orzeczono w oparciu o art. art. 14 ustawy i art. 481 k.c. zasądzając je od 24 maja 2019 roku.

Szkoda została zgłoszona pozwanemu 23 grudnia 2017 roku, a pozwany decyzją z 2 stycznia 2018 roku przyznał odszkodowanie z tytułu szkody w pojeździe. Jak wskazano w wyroku Sądu Najwyższego z 6 lipca 1998 roku (sygn. akt III CKN 315/18, OSNC 2000/2/31, Pr.Gosp. 2000/1/1, Biul.SN 1999/10/6, M.Prawn. 1999/12/44) „z chwilą wypłacenia kwoty ustalonej przez ubezpieczyciela obowiązek wypowiedzenia się odnośnie do tego, czy jest ona odpowiednia, powraca do wierzyciela (poszkodowanego, uprawnionego z ubezpieczenia (...)). Od chwili zgłoszenia przez niego żądania dalszych roszczeń zakład pozostaje w opóźnieniu, o ile oczywiście roszczenia te będą uzasadnione”. Poszkodowany nie kwestionował decyzji pozwanego. Powód nie wykazał, by po nabyciu wierzytelności, a przed wytoczeniem powództwa domagał się dopłaty w zakresie odszkodowania za przywrócenie pojazdu do stanu sprzed szkody. Dopiero 30 marca 2019 roku złożył pozew, który pozwany otrzymał 13 maja 2019 roku wraz z odpisem nakazu zapłaty. W złożonym w terminie dni 14 tj. 24 maja 2019 roku sprzeciwie pozwany ustosunkował się do twierdzeń powoda, zatem od tej daty pozostawał w opóźnieniu.

W pozostałym zakresie, powództwo należało oddalić jako bezzasadne.

O kosztach sąd orzekł na podstawie art. 100 zd. 1 k.p.c. dokonując ich stosunkowego rozdzielenia między stronami biorąc pod uwagę wynik sprawy.

Koszty procesu obejmowały łącznie 2.938,00 zł, z czego:



powód poniósł 2.021,00 zł (104,00 zł – tytułem opłaty od pozwu, 900,00 zł – tytułem wynagrodzenia pełnomocnika obliczonego zgodnie z § 2 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności adwokackie z dnia 22 października 2015 roku (Dz.U. z 2015 roku poz. 1800), 1.000,00 zł tytułem wynagrodzenia biegłego i 17,00 zł opłaty skarbowej od udzielonemu występującemu w sprawie adwokatowi,



pozwany poniósł – 917,00 zł (900,00 zł – tytułem wynagrodzenia pełnomocnika obliczonego zgodnie z § 2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności radców prawnych z dnia 22 października 2015 roku (Dz.U. z 2015 roku poz. 1804) oraz 17,00 zł opłaty skarbowej od udzielonemu występującemu w sprawie radcy prawnemu).

Mając powyższe na uwadze stwierdzić należy, że powód wygrał proces w 72% (z żądanej kwoty 2.079,09 zł należności głównej zasądzono na jego rzecz kwotę 1.500,00 zł), zatem winien ponieść koszty procesu w zakresie oddalonego powództwa (28% z 2.938,00 zł = 822,64 zł), a pozwany w zakresie uwzględnionego powództwa (72% z 2.938,00 zł = 2.115,36zł). Dokonując rozliczenia kosztów należnych i poniesionych sąd zasądził zatem od pozwanego na rzecz powoda kwotę 1.198,36 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

W niniejszej sprawie powód uiścił 1.000,00 zł zaliczki na poczet wynagrodzenia biegłego. Wynagrodzenie biegłego wyniosło łącznie 1.102,78 zł i zostało wypłacone z zaliczki wniesionej przez powoda (1.000,00 zł) i tymczasowo ze środków Skarbu Państwa (102,78 zł). W związku z powyższym na podstawie art. 83 ust. 2 w zw. z art. 113 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych z dnia 28 lipca 2005 roku (tekst jednolity Dz.U. z 2018 roku, poz. 300) należało pobrać na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w R., stosownie do wyniku postępowania, od powoda kwotę 28,78 zł (28% z 102,78 zł) i od pozwanego kwotę 74,00 zł (72% z 102,78 zł).

sędzia Justyna Wyrwas – Oliwkiewicz