Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Rybniku

UZASADNIENIE

Pozwem z 1 grudnia 2017 r. powódka (...) sp. z o.o. w Ż. domagała się od pozwanej (...) sp. z o.o. w R. zasądzenia 40.331,50 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie w transakcjach handlowych od: 8.241,50 zł od 22 września 2017 r., od 20.414,40 zł od 21 października 2017 r., od 11.675,60 zł od 22 listopada 2017 r. i kosztami procesu. Podała, że pozwana kupowała od niej odpady, za co w całości nie zapłaciła. Jednocześnie, pozwana wykonywała na rzecz powódki usługi odbioru odpadów komunalnych i przemysłowych. Powódka dokonała potrącenia wzajemnych należności, po czym do zapłaty na jej rzecz pozostała dochodzona kwota.

Nakazem zapłaty z 29 grudnia 2017 r. uwzględniono powództwo.

Pismem z 29 grudnia 2017 r. powódka zmieniła żądanie domagając się 24.640,87 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie w transakcjach handlowych od: 5.851,27 zł od 21 października 2017 r., od 11.675,60 zł od 22 listopada 2017 r., od 7.114,00 zł od 22 grudnia 2017 r. i kosztami procesu. Wskazała, że dokonała kolejnego potrącenia wierzytelności na sumę 22.804,63 zł i w tym zakresie ograniczyła roszczenie. Jednocześnie rozszerzyła powództwo o wartość kolejnych sprzedanych pozwanej odpadów - 7.114 zł.

W sprzeciwie pozwana wniosła o oddalenie powództwa i obciążenie kosztami procesu powódki. Zarzuciła skompensowanie roszczenia powódki.

Sąd ustalił:

Zgodnie z dwoma umowami z 28 listopada 2016 r. pozwana skupowała od powódki odpady i jednocześnie wykonywała na rzecz powódki usługi odbioru odpadów.

Dowód: umowy k. 9-12

Za sprzedaż odpadów powódka obciążyła pozwaną fakturami VAT:



31 sierpnia 2017 r. na 18.664,80 zł płatną do 21 września 2017 r.,



30 września 2017 r. na 20.414,40 zł płatną do 20 października 2017 r.,



31 października 2017 r. na 11.675,60 zł płatną do 21 listopada 2017 r.,



30 listopada 2017 r. na 7.114,00 zł płatną do 21 grudnia 2017 r.

Za odbiór odpadów pozwana obciążyła powódkę fakturami VAT:



z 31 października 2017 r. na 10.423,30 zł płatną w ciągu 21 dni tj. do 21 listopada 2017 r.,



z 30 listopada 2017 r. na 22.804,63 zł płatną w ciągu 21 dni tj. do 21 grudnia 2017 r.

Dowód: faktury k. 13-16, 31-32

Powódka złożyła pozwanej dwa oświadczenia o kompensacie zobowiązań:



23 listopada 2017 r. dokonała kompensaty należności pozwanej z faktury z 31 października 2017 r. ze swoimi należnościami z faktury z 31 sierpnia 2017 r., po której do zapłaty z faktury powódki pozostało 8.241,50 zł,



11 grudnia 2017 r. dokonała kompensaty należności pozwanej z faktury z 30 listopada 2017 r. ze swoimi należnościami z faktur z 31 sierpnia 2017 r. (pozostałość) i z 30 września 2017 r. częściowo, po której do zapłaty z tej faktury powódki pozostało 5.851,27 zł.

Dowód: oświadczenia o kompensacie k. 17, 30

Sąd zważył:

Zgodnie z art. 535 § 1 k.c. powódka zobowiązała się przenieść na pozwaną własność rzeczy i wydać jej rzeczy, a pozwana zobowiązała się rzeczy odebrać i zapłacić powódce ceny. Między stronami bezsporne było zarówno zawarcie umów sprzedaży oraz wydanie pozwanej zakupionych towarów, co potwierdzały dodatkowo przedstawione faktury. Bezsporna była także wysokość roszczenia dochodzonego po ograniczeniu powództwa oraz termin wymagalności tych roszczeń. W konsekwencji, powódce należała się zapłata ceny za sprzedane towary w wysokości 24.640,87 zł. Prawo do otrzymania odsetek ustawowych za opóźnienie w transakcjach handlowych wynikało z art. 4 pkt 1 oraz art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 2013 r. o terminach zapłaty w transakcjach handlowych (Dz.U. z 2016 r. poz. 684 j.t.). Strony zawarły transakcję handlową, a powódka spełniła swoje świadczenie i nie otrzymała zapłaty w umówionym terminie.

W tej sytuacji, na podstawie przywołanego przepisu zasądzono od pozwanej na rzecz powódki 24.640,87 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie w transakcjach handlowych od dat i kwot wskazanych w sentencji, uwzględniając terminy zapłat wynikające z przedstawionych faktur.

W zakresie w jakim powódka ograniczyła powództwo (22.804,63 zł) umorzono postępowanie na podstawie art. 355 § 1 k.p.c. w zw. z art. 203 k.p.c. Okoliczności nie wskazywały, aby częściowe cofnięcie pozwu było sprzeczne z prawem lub zasadami współżycia społecznego albo zmierzało do obejścia prawa. Częściowe cofnięcie pozwu było więc dopuszczalne i nie wymagało zgody pozwanej, ponieważ nastąpiło przed rozpoczęciem rozprawy.

W związku z częściowym cofnięciem pozwu przed rozpoczęciem rozprawy, powódce należało zwrócić połowę opłaty od pozwu w tym zakresie zgodnie z art. 79 ust. 1 pkt 3 lit. a u.k.s.c. Pismem z 29 grudnia 2017 r. powódka ograniczyła powództwo do 24.640,87 zł z odsetkami ale jednocześnie zgłosiła nowe żądanie zapłaty 7.114,00 zł z odsetkami z faktury nr (...)-O. Ostatecznie wartość przedmiotu sporu wynosiła 47.446 zł, a wysokość należnej opłaty 2.373 zł. Powódka cofnęła pozew co do 22.804,63 zł, połowa opłaty od tej sumy wynosiła 570 zł. Suma opłaty należnej w sprawie wynosiła więc 1.803 zł. Wnosząc pozew powódka uiściła 2.017 zł, wobec czego należał jej się zwrot 214 zł opłaty.

O kosztach procesu orzeczono na podstawie art. 100 zd. pierwsze k.p.c. dokonując ich stosunkowego rozdzielenia. Powódka ostała się w 52% (= 24.640,87 zł / 47.445,50 zł) zgłoszonego roszczenia i w takim zakresie należy jej się zwrot poniesionych kosztów procesu. Pozwana nie wskazywała by poniosła jakiekolwiek koszty procesy. Powódka poniosła natomiast łącznie 5.420 zł kosztów procesu (1.803 zł opłaty od pozwu, 3.600 zł wynagrodzenia zawodowego pełnomocnika, 17 zł opłaty skarbowej od pełnomocnictwa), a więc należy jej się zwrot 2.818,40 zł (5.420 zł x 52%). Powódka była stroną przegrywającą w zakresie ograniczonego roszczenia. Zasadą jest, że w przypadku cofnięcia pozwu obowiązkiem zwrotu kosztów procesu obciążony jest powód (art. 203 § 2 i 3 k.p.c.). Wyjątek od powyższej zasady stanowi sytuacja, kiedy przyczyną cofnięcia pozwu jest zaspokojenie roszczenia powoda dopiero po wytoczeniu powództwa. W takim przypadku, przy dodatkowym ustaleniu, iż pozwany dał powód do wytoczenia powództwa, pozwanego należy potraktować za przegrywającego sprawę, od niego zatem powodowi należy się zwrot kosztów procesu (por. orzeczenie Sądu Najwyższego z dnia 21 lipca 1951 r., C 593/51, OSN(C) (...)).

Ograniczenie roszczenia nastąpiło w związku z zaspokojeniem roszczenia powódki jednakże ze skutkiem na 30 listopada 2017 r. Kompensaty należności między stronami były stałą i normalną praktyką – miały charakter okresowego rozliczenia sald. W chwili wniesienia pozwu, tj. 1 grudnia 2017 r. powódka była już obciążona należnościami pozwanej z faktury z 30 listopada 2017 r., które miały zostać zapłacone do 21 grudnia 2017 r. Zbędnie zatem powódka wytoczyła sprawę w zakresie rozliczonym następnie w wyniku kompensaty. Czynności stron stanowiły kompensaty czyli umowy w przedmiocie wzajemnych rozliczeń, a nie potrącenia w rozumieniu art. 498 § 1 k.c., albowiem strony dokonywały rozliczenia należności jeszcze niewymagalnych.

sędzia