Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Rybniku

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 8 września 2020 roku

Sąd Rejonowy w Rybniku VI Wydział Gospodarczy

w składzie następującym:

Przewodniczący: sędzia Justyna Wyrwas – Oliwkiewicz

Protokolant: sekr. sądowy Monika Toman

po rozpoznaniu w dniu 8 września 2020 roku w Rybniku

na rozprawie

sprawy z powództwa A. D. (D.) i P. P. (1) (P.)

przeciwko (...)Spółce Akcyjnej w W.

o zapłatę

1)  zasądza od pozwanego (...)Spółki Akcyjnej w W. na rzecz powodów A. D. i P. P. (1) (wspólników spółki cywilnej):

a)  kwotę 2.609,02 zł (dwa tysiące sześćset dziewięć złotych 02/100) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od 24 czerwca 2017 roku do dnia zapłaty,

b)  odsetki ustawowe za opóźnienie od kwoty 4.370,14 zł (cztery tysiące trzysta siedemdziesiąt złotych 14/100) za okres od 24 czerwca 2017 roku do 10 lipca 2017 roku;

2)  oddala powództwo w pozostałym zakresie;

3)  zasądza od pozwanego na rzecz powodów kwotę 1.986,98 zł (jeden tysiąc dziewięćset osiemdziesiąt sześć złotych 98/100) tytułem zwrotu kosztów procesu;

4)  nakazuje pobrać na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Rybniku tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych:

a)  od powoda kwotę 45,84 zł (czterdzieści pięć złotych 84/100),

b)  od pozwanego kwotę 208,86 zł (dwieście osiem złotych 86/100).

sędzia Justyna Wyrwas – Oliwkiewicz

Sygn. akt VI GC 1023/18

UZASADNIENIE

W dniu 30 czerwca 2017 roku powodowie P. P. (1) i A. D. wnieśli przeciwko pozwanemu (...) Spółce Akcyjnej w W. pozew o zapłatę kwoty 8.467,28 zł, z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od 20 marca 2017 roku tytułem kosztów naprawy pojazdu oraz zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego. W uzasadnieniu podali, że będący własnością P. Z. (1) pojazd marki B. (...)o nr rej. (...)został uszkodzony przez sprawcę, którego łączyła z pozwanym umowa ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych. Podali, iż wstąpili w prawa poszkodowanej na podstawie umowy cesji. Wskazali, że koszty przywrócenia pojazdu do stanu sprzed szkody wynoszą 22.909,57 zł brutto, a pozwany wypłacił jedynie 14.442,29 zł brutto (k. 2-4).

Pismem z 14 lipca 2017 roku powodowie cofnęli powództwo w zakresie kwoty 4.370,12 zł w związku z dokonaną przez pozwanego w dniu 10 lipca 2017 roku dopłatą (k. 24).

Nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym z 6 marca 2018 roku sąd uwzględnił powództwo co do kwoty 4.097,16 zł, a postanowieniem z 6 marca 2018 roku umorzył postępowania co do kwoty 4.370,12 zł oraz nakazał zwrócić powodom kwotę 219,00 zł tytułem opłaty od cofniętego powództwa. (k. 37, 39-40).

W sprzeciwie od nakazu zapłaty pozwany wniósł o oddalenie powództwa i zwrot kosztów procesu. Zakwestionował naprawę pojazdu za pomocą części oryginalnych oraz stawkę za roboczogodzinę prac oraz zarzucił, że powodowie nie uwzględnili rabatu 12 % na części zamienne i 40 % na materiał lakierniczy. Zarzucił, że powodowie nie wykazał ile wyniosły rzeczywiste koszty naprawy (k. 47-50).

Sąd ustalił, co następuje:

W dniu 9 lutego 2017 roku P. Z. (1) nabyła od D. S. pojazd marki B. (...), rok produkcji (...), nr rej. (...). W dniu sprzedaży uszkodzony był przód pojazdu, lampy, maska i zderzak. W dniu zdarzenia pojazd był sprawny (dowód: umowa sprzedaży k. 77, zeznania świadków D. S. k. 124, P. Z. (1) k. 153).

W kolizji drogowej z 13 lutego 2017 roku uległ uszkodzeniu powyżej wskazany pojazd. Sprawca zdarzenia był ubezpieczony od odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych u pozwanego. Poszkodowana nie ma możliwości odliczenia podatku VAT od kosztów naprawy (bezsporne, potwierdzone w aktach szkody na płycie CD k. 83).

Szkoda została zgłoszona pozwanemu 16 lutego 2017 roku. W kalkulacji z 3 marca 2017 roku pozwany wskazał, że pojazd ma ślad naprawy przodu, uszkodzenia niezwiązane: rysy na zderzaku tylnym. Decyzją z 6 marca 2017 roku ustalił wysokość kosztów naprawy na kwotę 14.442,29 zł brutto, przy przyjęciu stawki 50,00 zł netto za roboczogodzinę prac mechaniczno-blacharskich i lakierniczych, cen części zamiennych (...),(...) i (...) w zależności od dostępności, z potrąceniem 12% na części zamienne. (dowód: informacja o wysokości szkody k. 6, kalkulacja pozwanego k. 7-9, 65v-76, decyzja pozwanej k. 64).

W kalkulacji z 14 kwietnia 2017 roku sporządzonej na zlecenie powodów wskazano, iż koszt naprawy uszkodzonego pojazdu wynosi 22.909,57 zł brutto, przy przyjęciu stawki 100,00 zł netto za roboczogodzinę prac mechaniczno-blacharskich i lakierniczych (dowód: kalkulacja naprawy sporządzona na zlecenie powoda k. 10-13).

W dniu 10 maja 2017 roku poszkodowana zawarła z powodami umowę cesji, której przedmiotem była przysługująca jej wobec pozwanego wierzytelność z tytułu szkody w pojedzie marki B. (...) rej. (...) powstałej na skutek zdarzenia z 13 lutego 2017 roku (dowód: umowa cesji z 10 maja 2017 roku k. 5) .

W dniu 9 czerwca 2017 roku powodowie zawiadomili pozwanego o cesji wierzytelności i wezwali do zapłaty kwoty 8.467,57 zł (dowód: zawiadomienie o przelewie wierzytelności wraz z załącznikami k. 14-16).

W dniu 10 lipca 2017 roku pozwany wypłacił powodom dodatkowe odszkodowanie w kwocie 4.370,12 zł (dowód: potwierdzenie przelewu k. 25, decyzja pozwanej k. 59, kalkulacja naprawy k. 60-62).

Koszty przywrócenia pojazdu do stanu sprzed szkody wynoszą 21.421,43 zł brutto, przy przyjęciu stawki 95,00 zł netto za roboczogodzinę prac mechaniczno-blacharskich i 105,00 zł netto za roboczogodzinę prac lakierniczych oraz przy zastosowaniu nowych części zamiennych oryginalnych o jakości (...) i dostępnych na rynku nowych części o jakości (...) .(dowód: opinia biegłego z zakresu techniki motoryzacyjnej mgr inż. R. W. z 6 stycznia 2020 roku k. 165-199).

Sąd oddalił wniosek pozwanego o przeprowadzenie dowodu z uzupełniającej opinii biegłego celem ustalenia kosztów naprawy z uwzględnieniem rabatów wskazanych przez pozwanego. Pozwany, wbrew obowiązkowi z art. 6 k. c. nie wykazał, że poinformował poszkodowaną lub powodów o możliwości uzyskania rabatów na części zamienne, wysokości tych rabatów oraz możliwości weryfikacji kosztów naprawy pojazdu o wysokość rabatu. W kalkulacji naprawy sporządzonej przez pozwaną wskazano w objaśnieniach ”cena – 12,00% (części zamienne)”, z informacji tej nie wynika jednak, że jest to wysokość rabatu, którą poszkodowana może otrzymać po kontakcie z pozwaną, ani, że w jakikolwiek sposób wiąże ona poszkodowaną. Informacja o możliwości uzyskania rabatów została doręczona powodom dopiero w piśmie z 6 lipca 2017 roku, po zawiadomieniu pozwanego o przelewie wierzytelności.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo zasługiwało na częściowe uwzględnienie.

Żądanie powodów obejmowało odszkodowanie z tytułu kosztów naprawy pojazd.

Roszczenie w zakresie odszkodowania obejmującego koszty naprawy pojazdu powód wywodził z umowy przelewu wierzytelności obejmującej odszkodowanie z ubezpieczenia obowiązkowego odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych za szkody powstałe w związku z ruchem tych pojazdów.

Stosownie do art. 509. § 1 i 2 k.c. wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. Wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki.

Zgodnie z art. 822 § 1 kc przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, względem których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony.

Podstawowym aktem prawnym regulującym kompleksowo ubezpieczenie odpowiedzialności cywilnej za szkody wyrządzone w związku z ruchem pojazdu mechanicznego jest ustawa z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczeń Komunikacyjnych (tj. z dnia 21 listopada 2016 r., Dz.U. z 2016 r. poz. 2060)– dalej zwana ustawą. Jej przepisy stanowią lex specialis względem art. 822 § 1 k.c., a w sprawach nieuregulowanych stosuje się przepisy kodeksu cywilnego (art. 22 ustawy).

Zgodnie z art. 34 ustawy z ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są zobowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, której następstwem jest śmierć, uszkodzenie ciała, rozstrój zdrowia bądź utrata, zniszczenie lub uszkodzenie mienia. Ubezpieczeniem odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych objęta jest odpowiedzialność cywilna każdej osoby, która kierując pojazdem mechanicznym w okresie trwania odpowiedzialności ubezpieczeniowej wyrządziła szkodę w związku z ruchem tego pojazdu (art. 35 ustawy). Stosownie do art. 36 ust. 1 ustawy odszkodowania ustala się i wypłaca w granicach odpowiedzialności cywilnej posiadacza lub kierującego pojazdem mechanicznym, najwyżej jednak do ustalonej w umowie ubezpieczenia sumy gwarancyjnej. Kierujący pojazdem ponosi odpowiedzialność za szkody na mieniu, jak i na osobie, wyrządzone w związku z ruchem pojazdu, na zasadzie winy na podstawie art. 415 k.c. W myśl 361 § 1 i 2 k.c. zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła i naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono.

Pozwany przyznał co do zasady swoją odpowiedzialność za szkodę wyrządzoną w należącym do poszkodowanej pojeździe przez osobę objętą u niego obowiązkowym ubezpieczeniem posiadaczy pojazdów mechanicznych. Nie kwestionował również legitymacji czynnej powodów w sprawie.

Sporna między stronami była wysokość należnego powodom odszkodowania, a w szczególności okoliczność, czy przy ustalaniu wysokości kosztów naprawy powinny zostać uwzględnione ceny nowych oryginalnych części zamiennych czy też wzięte pod uwagę zamienniki, a także stawki za roboczogodzinę prac naprawczych.

Weryfikacja powyższych okoliczności wymagała wiadomości specjalnych.

W opinii z 6 stycznia 2020 roku (k. 165-189) biegły mgr inż. R. W. sporządził nową kalkulację wskazując, że niezbędne i ekonomicznie uzasadnione koszty naprawy pojazdu wyniosły 21.421,43 zł brutto. Biegły uwzględnił ceny roboczogodziny występujące na lokalnym rynku w miejscu zamieszkania poszkodowanej (J.) w wysokości 95,00 zł netto za roboczogodzinę prac blacharskich i 105,00 zł netto za roboczogodzinę prac lakierniczych oraz przy zastosowaniu nowych części zamiennych oryginalnych o jakości (...)i dostępnych na rynku nowych części o jakości (...). Biegły wskazał, że części (...) to części zamienne, których producent zaświadczy, że są tej samej jakości co komponenty, które są lub były stosowane do montażu danych pojazdów. Są to części zamienne nowe, tej samej jakości co części bezpośrednio pochodzące od producenta pojazdu (produkowane zgodnie ze specyfikacjami i standardami produkcyjnymi ustalonymi przez producenta pojazdu), wyprodukowane przez tego samego producenta, który dostarcza producentowi pojazdu części do montażu pojazdów lub części zamienne. Są one również częściami równoważnymi oryginalnym. Części te posiadają logo producenta części, ale nie mają logo producenta pojazdu. Zdaniem biegłego zastosowanie do naprawy pojazdu (...) i dostępnych części (...) zapewni przywrócenie pojazdu do stanu sprzed szkody.

Sąd przyjął ustalenia biegłego za miarodajne, gdyż biegły szczegółowo i przekonywająco uzasadnił swoje stanowisko. Wnioski opinii są również zbieżne z linią orzeczniczą Sądu Najwyższego, zgodnie z którą odszkodowanie przysługujące od ubezpieczyciela odpowiedzialności cywilnej za uszkodzenie pojazdu mechanicznego obejmuje niezbędne i ekonomicznie uzasadnione koszty naprawy pojazdu, ustalone według cen występujących na lokalnym rynku, przy uwzględnieniu obowiązku minimalizacji szkody. Strony nie zgłaszały zastrzeżeń do powyższej opinii, za wyjątkiem zastrzeżeń co do uwzględnienia rabatu wskazanego przez pozwanego, omówionych powyżej.

Uzasadnione koszty przywrócenia pojazdu do stanu sprzed szkody obejmowały zatem kwotę 21.421,43 zł brutto, z czego pozwany wypłacił kwotę 18.812,41 zł (14.442,29 zł + 4.370,12 zł). Różnica między odszkodowaniem należnym, a wypłaconym wynosiła 2.609,02 zł brutto.

Mając na uwadze powyższe ustalenia faktyczne oraz rozważania prawne, na podstawie przywołanych przepisów sąd zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 2.609,02 zł tytułem kosztów przywrócenia pojazdu do stanu sprzed szkody.

O odsetkach orzeczono na podstawie art. 481 § 1 i 2 k.c. w zw. z art. 14 ust. 1 i 2 ustawy zasądzając je:



od kwoty 2.609,02 zł od 24 czerwca 2017 roku do dnia zapłaty,



od kwoty 4.370,14 zł od 24 czerwca 2017 roku do 10 lipca 2017 roku.

Szkoda została pierwotnie zgłoszona pozwanemu przez poszkodowanego 16 lutego 2017 roku, a jego roszczenie o odszkodowanie rozstrzygnięte decyzją przyznającą odszkodowanie z 6 marca 2017 roku. Jak wskazano w wyroku Sądu Najwyższego z 6 lipca 1998 roku (sygn. akt III CKN 315/18, OSNC 2000/2/31, Pr.Gosp. 2000/1/1, Biul.SN 1999/10/6, M.Prawn. 1999/12/44) „z chwilą wypłacenia kwoty ustalonej przez ubezpieczyciela obowiązek wypowiedzenia się odnośnie do tego, czy jest ona odpowiednia, powraca do wierzyciela (poszkodowanego, uprawnionego z ubezpieczenia (...)). Od chwili zgłoszenia przez niego żądania dalszych roszczeń zakład pozostaje w opóźnieniu, o ile oczywiście roszczenia te będą uzasadnione”. Poszkodowany nie kwestionował wypłaconej należności. Dopiero w piśmie z 9 czerwca 2017 roku powód, po nabyciu wierzytelności, sformułował żądanie dopłaty odszkodowania przedstawiając własną kalkulację, stanowiącą nowe okoliczności w sprawie podlegające weryfikacji przez pozwanego. Za zasadny uznano okres 14 dni od wezwania pozwanego do zapłaty, zatem za termin początkowy naliczania odsetek uznano 24 czerwca 2017 roku.

W pozostałym zakresie sąd oddalił powództwo jako bezzasadne.

O kosztach sąd orzekł na podstawie art. 100 zd. 1 k.p.c. dokonując ich stosunkowego rozdzielenia między stronami biorąc pod uwagę wynik sprawy.

Koszty procesu obejmowały łącznie 4.639,00 zł, z czego:



powodowie ponieśli - 2.822,00 zł (205,00 zł – tytułem opłaty od pozwu (powód uiścił 424,00 zł, ale na mocy postanowienia z 6 marca 2017 roku zwrócono mu 219,00 zł), 1.800,00 zł – tytułem wynagrodzenia pełnomocnika obliczonego zgodnie z § 2 pkt 4 rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności radcy prawnego z 22 października 2015 roku (Dz.U. z 2015 roku poz. 1805), 17,00 zł tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa oraz 800,00 zł tytułem wynagrodzenia biegłego,



pozwany poniósł – 1.817,00 zł (1.800,00 zł – tytułem wynagrodzenia pełnomocnika obliczonego zgodnie z § 2 pkt 4 rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności radcy prawnego z dnia 22 października 2015 roku (Dz.U. z 2015 roku poz. 1804) i 17,00 zł tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa.

Powodowie wygrali sprawę w ok. 82 % (z żądanej kwoty 8.467,28 zł należności zasadnie domagali się kwoty 6.979,14 zł (zasądzono na ich rzecz 2.609,02 zł, a pozwany w toku procesu dopłacił 4.370,12 zł), zatem winni ponieść koszty procesu w zakresie bezzasadnego powództwa (18 % z 4.639,00 zł = 835,02 zł), a pozwany w pozostałym zakresie. Dokonując rozliczenia kosztów należnych i poniesionych sąd zasądził zatem od pozwanego na rzecz powodów kwotę 1.986,98 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

W związku z faktem, iż wynagrodzenie biegłego w niniejszej sprawie wyniosło 1.054,70 zł, a zaliczka uiszczona przez powodów - 800,00 zł, Skarb Państwa poniósł tymczasowo koszty sądowe w kwocie 254,70 zł, które podlegały rozliczeniu w orzeczeniu kończącym postępowanie w sprawie. Na zasadzie art. 113 ust. 1 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych z dnia 28 lipca 2005 roku w zw. z art. 100 zd. 1 k.p.c., Sąd nakazał zatem pobrać na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Rybniku tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych od powodów kwotę 45,84 zł (18% z 254,70 zł), a od pozwanego kwotę 208,86zł (82% z 254,70 zł).

sędzia Justyna Wyrwas – Oliwkiewicz