Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Rybniku

WYROK

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 31 marca 2021 roku

Sąd Rejonowy w Rybniku VI Wydział Gospodarczy

w składzie następującym:

Przewodniczący: Sędzia Witold Zawisza

Protokolant: stażysta Aleksandra Chmielewska

po rozpoznaniu w dniu 31 marca 2021 roku w Rybniku

na rozprawie

sprawy z powództwa M. C.

przeciwko(...) S.A. w W.

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanej (...) S.A. w W. na rzecz powódki M. C. kwotę 6.403,48 zł (sześć tysięcy czterysta trzy złote 48/100) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 31 maja 2019 roku do dnia zapłaty;

2.  oddala powództwo w pozostałym zakresie;

3.  zasądza od pozwanej na rzecz powódki kwotę 321,00 zł (trzysta dwadzieścia jeden złotych 00/100 tytułem zwrotu kosztów procesu;

4.  nakazuje pobrać od pozwanej na rzecz Skarbu Państwa - Sądu Rejonowego w R. kwotę 945,34 zł (dziewięćset czterdzieści pięć złotych 34/100) tytułem kosztów sądowych tymczasowo poniesionych przez Skarb Państwa.

Sędzia

Sygn. akt VI GC 45/20

UZASADNIENIE

Powódka M. C. wniosła do Sądu Rejonowego dla m. st. W. w W.w dniu 31.05.2019 r. przeciwko pozwanej (...) S.A. w W. o zapłatę kwoty 6.403,48 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 27.06.2016 r. oraz zwrot kosztów procesu. W uzasadnieniu wskazała, iż w dniu 25.05.2016 r. w wyniku zdarzenia drogowego uszkodzony został pojazd marki P. (...) o nr rej. (...)stanowiący własność E. T.. Sprawca szkody był ubezpieczony z tytułu (...) u pozwanej. Powódka podała, że koszt naprawy pojazdu wyniósł 12.113,20 zł brutto, a pozwana przyznała jedynie kwotę 5.709,72 zł brutto. Pozwem dochodziła różnicy pomiędzy odszkodowaniem należnym a przyznanym. Wierzytelność ta była przedmiotem cesji na powódkę.

Postanowieniem z dnia 14.06.2019 r. przekazano sprawę do tut. Sądu.

Nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym z dnia 25.07.2019 r. uwzględniono powództwo w całości.

W sprzeciwie pozwana wniosła o oddalenie powództwa i zwrot kosztów procesu. Zarzuciła, że odszkodowanie powinno odpowiadać rzeczywistym, a nie hipotetycznym kosztom naprawy. Zakwestionowała naprawę za pomocą części oryginalnych o jakości O. Podała, że stawka za roboczogodzinę prac została zawyżona przed powódkę. Podważyła także datę początkową naliczania odsetek.

Sąd ustalił, co następuje:

W dniu 25.05.2016 r. w wyniku kolizji uszkodzony został pojazd marki P. (...) o nr rejestracyjnym (...) (pierwsza rejestracja 2012 r.) stanowiący własność E. T.. Sprawca kolizji był ubezpieczony z tytułu (...) u pozwanej. Szkoda została zgłoszona pozwanej w dniu 26.05.2016 r. Poszkodowana nie miała możliwości odliczenia podatku VAT.

okoliczności bezsporne

Umową cesji z dnia 05.04.2019 r. poszkodowana przeniosła wszelkie wierzytelności z tytułu zdarzenia z dnia 25.05.2016 r. na powódkę M. C..

Dowód:

umowa cesji k. 12-13

Decyzją z 06.06.2016 r. pozwana przyznała powódce kwotę 5.709,72 zł brutto tytułem odszkodowania za szkodę w pojeździe. Pozwana zastosowała stawkę za roboczogodzinę prac blacharskich, mechanicznych i lakierniczych w wysokości 50,00 zł netto, ceny części zamiennych o jakości Q i PJ oraz materiał lakierniczy w 45%.

Dowód: decyzja pozwanej z 06.06.2016 r. k. 15, kalkulacja naprawy pozwanej k. 16-17 verte

Koszty naprawy pojazdu według powódki wyniosłyby 12.113,20 zł brutto przy przyjęciu stawki 100,00 zł netto za roboczogodzinę prac blacharskich, mechanicznych i lakierniczych oraz cen oryginalnych części zamiennych o jakości (...).

Dowód:

kalkulacja powódki k. 9-11 verte

Koszt naprawy z użyciem części nowych i oryginalnych tzw. typu (...) i przy uwzględnieniu średniej stawki za roboczogodzinę prac blacharskich i mechanicznych w wysokości 95,00 zł netto oraz prac lakierniczych w wysokości 105,00 zł netto wyniósłby 12.204,83 zł brutto. W dacie szkody brak było części o jakości(...), które można byłoby użyć w miejsce części (...).

Dowód:

opinia biegłego sądowego z zakresu motoryzacji R. W. z dnia 03.07.2020 r. k. 80-204, dokumentacja zdjęciowa k. 45-59

Sąd oddalił wniosek pozwanej o przeprowadzenie dowodu z zeznań świadka E. T., ponieważ rzeczywiste koszty naprawy pojazdu nie miały znaczenia dla rozstrzygnięcia w sprawie, okoliczności zawarcia umowy cesji były nieistotne z uwagi na niekwestionowanie legitymacji czynnej powódki, a sposób serwisowania pojazdu przed szkodą z uwagi na brak części zamiennych o jakości (...) był nieistotny.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie w znacznej części.

Pozwana nie kwestionowała zasady swojej odpowiedzialności. Wynika ona z art. 822 § 1 k.c. i art. 34 ust. 1 ustawy z 22.05.2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych. Bezsporna była legitymacja czynna powódki oraz wysokość przyznanego odszkodowania na etapie postępowania likwidacyjnego.

Sporna była stawka za roboczogodzinę prac, za pomocą jakich części naprawa powinna zostać przeprowadzona oraz data początkowa naliczania odsetek.

W myśl 361 § 1 i 2 k.c. zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła i naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono.

Ustalenie wysokości odszkodowania za naprawę pojazdu wymagało wiadomości specjalnych. Okoliczność tę Sąd ustalił na podstawie niezakwestionowanej przez stron opinii biegłego z zakresu techniki motoryzacyjnej R. W.. Średnia stawka na rynku lokalnym dla poszkodowanych za prace blacharskie i mechaniczne wynosiła 95,00 zł netto, a za prace lakiernicze 105,00 zł netto. Koszty naprawy przy uwzględnieniu średnich stawek oraz cen oryginalnych części zamiennych o jakości (...) wyniosłyby 12.204,83 zł brutto. W dacie szkody nie występowały części zamienne o jakości (...). Biegły wyliczył również koszty naprawy przy uwzględnieniu minimalnych i maksymalnych stawek, jednak żadna ze stron nie wykazała żeby zastosowanie stawek średnich było zaniżone, bądź zawyżone z uwagi na okoliczności niniejszej sprawy, zatem zasadne było zastosowanie stawek średnich. Tak przeprowadzona naprawa pojazdu zaledwie 4-letniego w okresie szkody, pozwoliłaby na przywrócenie pojazdu do stanu sprzed szkody i nie spowodowałaby bezpodstawnego wzbogacenia powódki.

Bezzasadny w ocenie Sądu był zarzut pozwanej, iż wysokość odszkodowania powinna odpowiadać rzeczywistym kosztom naprawy. Kwestie czy i w jakim zakresie samochód został naprawiony, były nieistotne dla rozstrzygnięcia. Zgodnie bowiem ze stanowiskiem Sądu Najwyższego „ obowiązek naprawienia szkody przez wypłatę odpowiedniej sumy pieniężnej powstaje z chwilą wyrządzenia szkody i nie jest uzależniony od tego, czy poszkodowany dokonał naprawy rzeczy i czy w ogóle zamierza ją naprawić, odszkodowanie bowiem ma wyrównać uszczerbek majątkowy powstały w wyniku zdarzenia wyrządzającego szkodę, istniejący od chwili wyrządzenia szkody do czasu, gdy zobowiązany wypłaci poszkodowanemu sumę pieniężną odpowiadającą szkodzie ustalonej w sposób przewidziany prawem” (zob. uzasadnienie uchwały SN z dnia 15.11.2001r., sygn. akt III CZP 68/01).

Na marginesie można zauważyć, iż w/w stanowisko SN i stanowisko pozwanej co do tego, iż powinny być zasądzane rzeczywiście poniesione koszty naprawy (jeśli samochód naprawiono) w rzeczywistości stanowią problem, który sprowadza się do pytania o treści: Według jakiego wspólnego kryterium oceniać dwa zasadniczo rozbieżne przypadki dochodzenia roszczeń tj. dochodzenia roszczeń o koszt naprawy bez/przed dokonaniem naprawy i dochodzenia roszczeń o koszt naprawy po dokonaniu naprawy ?

Ustalenie wspólnego i jednolitego kryterium takiej wyceny dla obu w/w przypadków służy realizacji zasady pewności prawa. Wydaje się, iż w aktualnym stanie prawnym nie ma innego wspólnego kryterium dla przypadków z obu w/w jak właśnie wycena w formie kalkulacji - tak jak przyjmuje to SN. Problem w tym, że w zakresie zasad tej wyceny nie ma jasnych wskazówek ustawodawczych pozwalających tak doprecyzować w/w kryterium - aby maksymalnie uwzględniało wszystkie problemy wynikłe z obu powyższych przypadków. Nie pomaga tu też orzecznictwo SN, które często posługując się konstrukcją „badania okoliczności konkretnego przypadku” skutecznie unika sformułowania ogólnych reguł na zasadzie zasad prawnych do dokonywania ustaleń wysokości szkód w formie kalkulacji. Reasumując jakkolwiek wycena na zasadzie kalkulacji ma pewne mankamenty (szczególnie gdy w rzeczywistości poszkodowany dokonał naprawy częściami typu (...), (...), czy wręcz ze złomu), niemniej aktualnie pozostaje jedynym wspólnym kryterium wyceny szkód komunikacyjnych i nie ma podstaw do odwoływania się tu do rzeczywistych kosztów naprawy (nawet jeśli ta naprawa wystąpiła).

W świetle powyższych rozważań Sąd w ślad za ustaleniami biegłego przyjął, iż koszt naprawy pojazdu z zastosowaniem średnich stawek za roboczogodzinę prac wynosi 12.204,83 zł brutto. Uwzględniając dotychczas otrzymaną od pozwanej z tego tytułu kwotę 5.709,72 zł brutto powódka powinna jeszcze otrzymać kwotę 6.495,11 zł brutto , jednak żądała zasądzenia kwoty 6.403,48 zł wobec czego roszczenie w tym zakresie zasądzono w całości w pkt 1 wyroku.

O odsetkach Sąd orzekł zgodnie z treścią przepisu art. 817 § 1 i 2 k.c. oraz art. 481 § 1 i 2 k.c. oraz art. 14 ust 1 i 2 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych, tj. zasądzając je od kwoty od dnia 31.05.2019 r. Świadczenia odszkodowawcze zakładu ubezpieczeń są bowiem terminowe, co oznacza, że zakład ubezpieczeń nie pozostaje w opóźnieniu co do kwot nie objętych jego decyzją, jeżeli poszkodowany po jej otrzymaniu lub wcześniej nie określił kwotowo swego roszczenia (zob. uzas. wyr. SN z dnia 06.07.1999 r., III CKN 315/98). Pozwana w dniu 06.06.2016 r. wydała decyzję w której przyznała poszkodowanej odszkodowanie za naprawę pojazdu. Poszkodowana nie kwestionowała wydanej decyzji, próbę kwestionowania podjęła dopiero powódka w pozwie. Zatem odsetki zasądzono od dnia wytoczenia powództwa.

O kosztach postępowania orzeczono na podstawie art. 100 zdanie drugie k.p.c. obciążając nimi w całości pozwaną, gdyż powódka uległa co do nieznacznej części swojego roszczenia.

Na koszty poniesione przez powódkę złożyła się jedynie opłata od pozwu w wysokości 321,00 zł. Sąd mylnie zasądził również kwotę 1.817,00 zł tytułem opłaty skarbowej w wysokości 17,00 zł i wynagrodzenia pełnomocnika w wysokości 1.800,00 zł, jednak powódka występowała w niniejszej sprawie bez profesjonalnego pełnomocnika, zatem wysokość kosztów procesu została sprostowana postanowieniem.

Na podstawie przepisu art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28.07.2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych nakazano pobrać stosownie do wyniku postępowania od pozwanej na rzecz Skarbu Państwa kwotę 945,34 zł tytułem kosztów sądowych, a obejmującą wynagrodzenie biegłego R. W., które tymczasowo wypłacono ze środków Skarbu Państwa (pkt 4 wyroku).