Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Rybniku

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

2 marca 2022 roku

Sąd Rejonowy w Rybniku, V Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: Sędzia Sonia Lasota - Zawisza

Sędziowie/Ławnicy: -/-

Protokolant : osobiście

po rozpoznaniu 2 marca 2022 roku w Rybniku

na posiedzeniu niejawnym

sprawy J. T.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w R.

o świadczenie rehabilitacyjne

na skutek odwołania J. T.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w R.

z dnia 15 grudnia 2020 roku

sygn. (...)

z dnia 15 grudnia 2020 roku

sygn. (...)

1.  zmienia zaskarżoną decyzję z 15 grudnia 2020 roku, sygn. (...)

w ten sposób, że przyznaje ubezpieczonej J. T. prawo do świadczenia rehabilitacyjnego za okres od 10 sierpnia 2020 roku do 7 listopada 2020 roku w wysokości 100% podstawy wymiaru,

2.  zmienia zaskarżoną decyzję z 15 grudnia 2020 roku, w ten sposób, że przyznaje ubezpieczonej J. T. prawo do świadczenia rehabilitacyjnego za okres od 8 listopada 2020 roku do 7 marca 2021 roku w wysokości 100% podstawy wymiaru,

3.  zasądza od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w R. na rzecz ubezpieczonej kwotę 720 zł (siedemset dwadzieścia złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Sygn. akt V U 329/20

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 19 października 2020 roku, znak (...), nr (...), Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w R. przyznał ubezpieczonej J. T. prawo do świadczenia rehabilitacyjnego za okres od 10 sierpnia 2020 roku do 7 listopada 2020 roku w wysokości 90% podstawy wymiaru oraz odmówił ubezpieczonej prawa do świadczenia rehabilitacyjnego za okres od 10 sierpnia 2020 roku do 7 listopada 2020 roku z tytułu wypadku przy pracy w wysokości 100% podstawy wymiaru. W uzasadnieniu organ rentowy wskazał na celowość przyznania świadczenia w związku z ogólnym stanem zdrowia ubezpieczonej oraz brak związku z wypadkiem przy pracy.

vide: akta organu rentowego

Decyzją z dnia 30 października 2020 roku, znak (...), nr (...), Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w R. zmienił decyzję z 19 października 2020 roku w ten sposób, że przyznał ubezpieczonej J. T. prawo do świadczenia rehabilitacyjnego do 5 lutego 2021roku z ogólnego stanu zdrowia. W uzasadnieniu organ rentowy wskazał, że wydłużenie prawa do świadczenia wynika z przepisów ustawy z dnia 2 marca 2020r. o zwalczaniu COVID-19

vide: akta organu rentowego

W odwołaniu od decyzji z 19 października 2020 roku ubezpieczona wniosła o jej zmianę poprzez przyznanie prawa do świadczenia rehabilitacyjnego za okres od 10 sierpnia 2020 roku do 7 listopada 2020 roku z tytułu wypadku przy pracy w wysokości 100% podstawy wymiaru. Nadto wniosła o zwrot kosztów procesu. W uzasadnieniu wskazała, że 24 listopada 2014 roku uległa wypadkowi podczas gdy pracowała jako suwnicowa na hali obróbczej w R.. Ubezpieczona podkreśliła, iż doznała urazu prawej części ciała, czego skutki odczuwa do dnia dzisiejszego. Ubezpieczona dodała, że przechodziła liczne zabiegi medyczne i rehabilitacyjne w związku z zaistniałym wypadkiem oraz jego skutkami. Ubezpieczona zaznaczyła, że zdarzenie z 24 listopada 2014 roku zostało uznane przez pracodawcę za wypadek przy pracy, a nadto w sprawie o sygn. akt V U 35/18 Sąd uznał zdarzenie za wypadek w rozumieniu ustawowym.

vide: akta V U 329/20: k.3-6

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o oddalenie odwołania od decyzji z 19 października 2020 roku podtrzymując wcześniejsze twierdzenia.

vide: akta V U 329/20 k.45-45v.

Decyzją z dnia 15 grudnia 2020 roku, znak (...), nr (...), Zakład Ubezpieczeń Społecznych przyznał ubezpieczonej J. T. prawo do świadczenia rehabilitacyjnego za okres od 8 listopada 2020 roku do 7 marca 2021 roku w wysokości 75% podstawy wymiaru oraz odmówił prawa do wypłaty świadczenia rehabilitacyjnego za okres od 8 listopada 2020 roku do 7 marca 2021 roku w wysokości 100% podstawy wymiaru w związku z wypadkiem przy pracy. W uzasadnieniu organ rentowy wskazał na celowość przyznania świadczenia w związku z ogólnym stanem zdrowia ubezpieczonej oraz brak związku z wypadkiem przy pracy. Jednocześnie wskazano, że decyzję z 30 października 2020r. anuluje się.

Decyzją z dnia 15 grudnia 2020 roku, znak (...), nr (...), Zakład Ubezpieczeń Społecznych przyznał ubezpieczonej J. T. prawo do świadczenia rehabilitacyjnego za okres od 10 sierpnia 2020 roku do 7 listopada 2020 roku w wysokości 90% podstawy wymiaru oraz odmówił prawa do wypłaty świadczenia rehabilitacyjnego za okres za okres od 10 sierpnia 2020 roku do 7 listopada 2020 roku w wysokości 100% podstawy wymiaru w związku z wypadkiem przy pracy. W uzasadnieniu organ rentowy wskazał na celowość przyznania świadczenia w związku z ogólnym stanem zdrowia ubezpieczonej oraz brak związku z wypadkiem przy pracy. Jednocześnie wskazano, że decyzję z 19 października 2020r. anuluje się.

vide: akta organu rentowego

Od decyzji ubezpieczona złożyła odwołanie w którym wniosła o przyznanie prawa do świadczenia rehabilitacyjnego za okres od 8 listopada 2020 roku do 7 marca 2021 roku z tytułu wypadku przy pracy w wysokości 100% podstawy wymiaru.

vide: akta V U 29/21 k.3

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o oddalenie odwołania od decyzji z 15 grudnia 2020 roku podtrzymując wcześniejsze twierdzenia.

vide: akta V U 29/21 k.5

Zarządzeniem z 16 lutego 2021 roku Sąd na podstawie art. 219 kpc połączył sprawę o sygn. akt V U 29/21 do wspólnego rozpoznania i rozstrzygnięcia ze sprawą o sygn. akt V U 329/20.

vide: akta V U 29/21 k.7

Sąd ustalił co następuje:

Ubezpieczona J. T. była zatrudniona w (...) sp. z o.o. na stanowisku suwnicowej. W trakcie pracy 24 listopada 2014 roku ubezpieczona potknęła się o zgromadzony na posadzce materiał i chcąc uchronić się przed upadkiem oraz uderzeniem w głowę, wychyliła się, a upadając uderzyła prawą ręką o podłoże. Ubezpieczona przepracowała do końca zmiany, a z powodu narastającego bólu i pojawiającej się opuchlizny, po skończonej pracy udała się na Pogotowie Ratunkowe w R.. Dyżurujący na pogotowiu lekarz nie stwierdził u ubezpieczonej złamania i wypisał jej skierowanie do przychodni ortopedycznej.

Powyższe zdarzenie zostało uznane przez pracodawcę za wypadek przy pracy.

Dowód: dokumentacja wypadkowa k.12-19

Bezpośrednio po wypadku ubezpieczona przebywała na zwolnieniu lekarskim 3 tygodnie, a następnie wróciła do pracy. Z powodu utrzymujących się dolegliwości bólowych, ubezpieczona rozpoczęła leczenie w poradniach: neurologicznej, neurochirurgicznej oraz leczenia bólu przewlekłego, a nadto odbyła zabiegi w poradni rehabilitacyjnej. Prowadzone leczenie nie przynosiło efektów, gdyż u ubezpieczonej utrzymywał się obrzęk ręki, występował ból barku, karku i ramienia, a także pojawiło się drętwienie prawej ręki. Z powodu rozpoznania uszkodzenia nerwu łokciowego na poziomie łokcia, ubezpieczona 11 kwietnia 2017 roku przeszła zabieg operacyjny zespołu rowka łokciowego i przebywała na zwolnieniu lekarskim z przerwami od 25 listopada 2014 roku do 11 czerwca 2017 roku. Następnie, ubezpieczona czekała na dalsze konsultacje w celu potwierdzenia lub wykluczenia kolejnej operacji ortopedyczno – neurochirurgicznej. Za okres niezdolności do pracy od 10 do 23 lutego 2020 ubezpieczona otrzymywała wynagrodzenie, a następnie od 24 lutego 2020 roku do 31 lipca 2020 roku pobierała zasiłek chorobowy wypłacany przez ZUS.

Dowód: dokumentacja medyczna k. 8-11,k. 20-23, k.27-30, k.35-36, k.41-43, k.59-73, k. 75-79, k.88-98, k.101-102, k.136-150, k.153-157, k.160-174,

W wyniku wypadku z 24 listopada 2014 roku u ubezpieczonej występuje stan po urazie prawego barku i prawej kończyny górnej z uszkodzeniem:

1)  aparatu mięśniowo-ścięgnistego stawu barkowego w obrębie ścięgna mięśnia podłopatkowego, potwierdzone badaniami obrazującymi, przewlekłym wiarygodnym zespołem bólowym, znacznym ograniczeniem ruchomości i funkcji tego stawu, leczony operacyjnie z miernym skutkiem klinicznym i terapeutycznym,

2)  nerwu łokciowego prawego w obrębie rowka, leczony operacyjnie – bez istotnej poprawy klinicznej,

3)  prawego nadgarstka – uszkodzeniem chrząstki trójgraniastej w stawie promieniowo-łokciowo-nadgarstkowym, wygojonym z wiarygodnym zespołem bólowym, niewielkim ograniczeniem ruchomości.

U ubezpieczonej występuje także zespół bólowy kręgosłupa szyjnego na tle zmian zwyrodnieniowo-dyskopatycznych bez udokumentowanego związku z wypadkiem.

14 lutego 2020 roku ubezpieczona przeszła leczenie operacyjne – bursektomia, odbarczenie przestrzeni podbarkowej po stronie prawej, uwolnienie zrostów, mobilizacja stawów.

Zespół ciasnoty podbarkowej ma zazwyczaj dwie etiologie: urazową i przeciążeniową. U ubezpieczonej wystąpiła etiologia urazowa. Brak jest wątpliwości co do zaistnienia urazu u ubezpieczonej, a jego mechanizm w pełni tłumaczy uszkodzenia wewnątrzstawowe i ich powikłanie w postaci wtórnego rozwijającego się powoli i przewlekłego zespołu ciasnoty podbarkowej charakterystycznego dla tego typu urazu.

Przyznane ubezpieczonej świadczenie rehabilitacyjne w okresie od 10 sierpnia 2020 roku do 7 marca 2021 roku pozostaje w związku z wypadkiem z 24 listopada 2014 roku.

Dowód: wspólna opinia podstawowa i uzupełniająca biegłego z zakresu ortopedii R. H. oraz z zakresu neurologii M. W. k. 85-87 i k. 134

Decyzją z dnia 19 października 2020 roku, znak (...), nr (...), Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w R. przyznał ubezpieczonej prawo do świadczenia rehabilitacyjnego za okres od 10 sierpnia 2020 roku do 7 listopada 2020 roku w wysokości 90% podstawy wymiaru oraz odmówił ubezpieczonej prawa do świadczenia rehabilitacyjnego za okres od 10 sierpnia 2020 roku do 7 listopada 2020 roku z tytułu wypadku przy pracy w wysokości 100% podstawy wymiaru

Dowód: akta organu rentowego: wniosek o świadczenie rehabilitacyjne z 21.08.2020r., decyzja ZUS z 19.10.2020r.,

Orzeczeniem z 5 listopada 2020 roku lekarz orzecznik ZUS stwierdził, że istnieją okoliczności uzasadniające ustalenie uprawnień ubezpieczonej do świadczenia rehabilitacyjnego na okres 4 miesięcy licząc od daty ustania uprawnień do świadczenia rehabilitacyjnego.

Orzeczeniem z 16 listopada 2020 roku komisja lekarska ZUS uznała, że istnieją przesłanki do ustalenia uprawnień do świadczenia na okres 3 miesięcy od daty wyczerpania zasiłku chorobowego, lecz świadczenie rehabilitacyjne nie pozostaje w związku z wypadkiem przy pracy.

Decyzją z dnia 15 grudnia 2020 roku, znak (...), nr (...), Zakład Ubezpieczeń Społecznych przyznał ubezpieczonej prawo do świadczenia rehabilitacyjnego za okres od 8 listopada 2020 roku do 7 marca 2021 roku w wysokości 75% podstawy wymiaru oraz odmówił prawa do wypłaty świadczenia rehabilitacyjnego za okres od 8 listopada 2020 roku do 7 marca 2021 roku w wysokości 100% podstawy wymiaru w związku z wypadkiem przy pracy. Jednocześnie wskazano, że decyzję z 30 października 2020r. anuluje się.

Decyzją z dnia 15 grudnia 2020 roku, znak (...), nr (...), Zakład Ubezpieczeń Społecznych przyznał ubezpieczonej J. T. prawo do świadczenia rehabilitacyjnego za okres od 10 sierpnia 2020 roku do 7 listopada 2020 roku w wysokości 90% podstawy wymiaru oraz odmówił prawa do wypłaty świadczenia rehabilitacyjnego za okres za okres od 10 sierpnia 2020 roku do 7 listopada 2020 roku w wysokości 100% podstawy wymiaru w związku z wypadkiem przy pracy. W uzasadnieniu organ rentowy wskazał na celowość przyznania świadczenia w związku z ogólnym stanem zdrowia ubezpieczonej oraz brak związku z wypadkiem przy pracy. Jednocześnie wskazano, że decyzję z 19 października 2020r. anuluje się.

Dowód: akta organu rentowego: wniosek o świadczenie rehabilitacyjne z 20.10.2020r., orzeczenie lekarza orzecznika ZUS z 5.11.2020r., orzeczenie komisji lekarskiej ZUS z 16.11.2020r., decyzja ZUS z 15.12.2020r.,

Wyrokiem z dnia 10 grudnia 2019 roku Sąd Rejonowy w Rybniku w sprawie o sygn. akt V U 35/18 zmienił zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznał ubezpieczonej J. T. prawo do jednorazowego odszkodowania w kwocie 21.843,00 zł odpowiadającej 27% stałemu uszczerbkowi na zdrowiu doznanemu w wyniku wypadku przy pracy z 24 listopada 2014 roku (pkt1).

Dowód: prawomocny wyrok Sądu Rejonowego w Rybniku z dnia 10.12.2019r. sygn. akt V U 35/18

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o zgromadzony w sprawie materiał dowodowy w postaci w/w dokumentów, które Sąd uznał za wiarygodne, wzajemnie ze sobą korelujące i rzeczowe, a także w oparciu o dowód ze wspólnej opinii podstawowej i uzupełniającej biegłego z zakresu ortopedii oraz z zakresu neurologii, które wraz z dowodami z dokumentów tworzyły spójny i logiczny obraz przedstawiający stan faktyczny sprawy.

Sąd zważył co następuje:

Odwołania zasługują na uwzględnienie.

Jak stanowi art. 18 ust. 1 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (Dz. U. z 2014 r., poz. 159 ze zm.) świadczenie rehabilitacyjne przysługuje ubezpieczonemu, który po wyczerpaniu zasiłku chorobowego jest nadal niezdolny do pracy, a dalsze leczenie lub rehabilitacja lecznicza rokują odzyskanie zdolności do pracy.

Z kolei art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 30 października 2002r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych (Dz. U. z 2018r. poz. 1376 ze zm.) stanowi, iż za wypadek przy pracy uważa się nagłe zdarzenie wywołane przyczyną zewnętrzną powodujące uraz lub śmierć, które nastąpiło w związku z pracą:

1) podczas lub w związku z wykonywaniem przez pracownika zwykłych czynności lub poleceń przełożonych;

2) podczas lub w związku z wykonywaniem przez pracownika czynności na rzecz pracodawcy, nawet bez polecenia;

3) w czasie pozostawania pracownika w dyspozycji pracodawcy w drodze między siedzibą pracodawcy a miejscem wykonywania obowiązku wynikającego ze stosunku pracy.

Z kolei zgodnie z art. 2 pkt 13 ustawy z dnia 30 października 2002r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych ( Dz. U. z 2018r. poz. 1376 ze zm.) „uraz” to uszkodzenie tkanek ciała lub narządów człowieka wskutek działania czynnika zewnętrznego.

Po wypadku przy pracy z 24 listopada 2014 roku ubezpieczona sukcesywnie kontynuowała leczenie pourazowe. 14 lutego 2020 roku ubezpieczona przeszła leczenie operacyjne – bursektomia, odbarczenie przestrzeni podbarkowej po stronie prawej, uwolnienie zrostów, mobilizacja stawów. Występujący u ubezpieczonej zespół ciasnoty podbarkowej miał etiologię urazową. Jego mechanizm w pełni tłumaczy uszkodzenia wewnątrzstawowe i ich powikłanie w postaci wtórnego rozwijającego się powoli i przewlekłego zespołu ciasnoty podbarkowej charakterystycznego dla tego typu urazu. Zatem, przyznane ubezpieczonej świadczenie rehabilitacyjne w okresie od 10 sierpnia 2020 roku do 7 marca 2021 roku niewątpliwie pozostaje w związku z wypadkiem z 24 listopada 2014 roku

Ustalając powyższe Sąd w pełni podzielił wspólną opinię podstawową i uzupełniającą biegłych sądowych z zakresu ortopedii R. H. oraz neurologii M. W., jako wydane przez osoby będące specjalistami w zakresie schorzeń występujących u ubezpieczonej. Sąd nie wziął pod uwagę zastrzeżeń organu rentowego, bowiem brak podstaw do twierdzenia, że występujące u ubezpieczonej schorzenia powstały z innego powodu niż wypadek przy pracy. Powołani w sprawie biegli, ustosunkowali się w pełni i w sposób przekonujący w opinii uzupełniającej do podnoszonego już wcześniej przez organ rentowy zarzutu dotyczącego braku związku leczenia ubezpieczonej z wypadkiem z uwagi na upływ czasu. Nadto, zupełnie chybiony jest zarzut ZUS odnośnie tego, że już we wcześniej prowadzonym przez organ rentowy postępowaniu o jednorazowe odszkodowanie nie stwierdzono u ubezpieczonej długotrwałych następstw urazu. Decyzja ZUS została w tym zakresie została zmieniona prawomocnym wyrokiem z dnia 10 grudnia 2019 roku przez Sąd Rejonowy w Rybniku w sprawie o sygn. akt V U 35/18 w której przyznano ubezpieczonej J. T. prawo do jednorazowego odszkodowania w kwocie 21.843,00 zł odpowiadającej 27% stałemu uszczerbkowi na zdrowiu doznanemu w wyniku wypadku przy pracy z 24 listopada 2014 roku.

Mając na uwadze powyższe Sąd na podstawie wskazanego przepisu oraz art. 477 ¹⁴ § 2 kpc zmienił zaskarżoną decyzję z 19 października 2020 roku, w ten sposób, że przyznał ubezpieczonej J. T. prawo do świadczenia rehabilitacyjnego za okres od 10 sierpnia 2020 roku do 7 listopada 2020 roku w wysokości 100% podstawy wymiaru (pkt 1 wyroku) oraz zmienił zaskarżoną decyzję z 15 grudnia 2020 roku, w ten sposób, że przyznał ubezpieczonej J. T. prawo do świadczenia rehabilitacyjnego za okres od 8 listopada 2020 roku do 7 marca 2021 roku w wysokości 100% podstawy wymiaru (pkt 2 wyroku).

O kosztach procesu orzeczono na mocy art. 98 k.p.c. zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik sprawy i na podstawie na podstawie § 9 ust. 2 i § 15 ust. 3 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. z 2018 poz. 265.). ZUS przegrał spór, wobec czego zobowiązany jest do zapłaty na rzecz ubezpieczonej kwoty 720 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego. Sąd przyznał wynagrodzenie w wysokości podwójnej minimalnej stawki (od dwóch decyzji, tj. 2x 360 zł) mając na względzie duży nakład pracy pełnomocnika (w tym ilość złożonych pism i wniosków dowodowych z dokumentów) oraz stopień skomplikowania sprawy i jej obszerność, a także niską kwotę stawki minimalnej.

Sędzia Sonia Lasota-Zawisza