Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Rybniku

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 4 grudnia 2024 roku

Sąd Rejonowy w Rybniku, V Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: sędzia Wiesław Jakubiec

Protokolant : starszy sekretarz sądowy Izabela Niedobecka-Kępa

po rozpoznaniu w dniu 4 grudnia 2024 roku w Rybniku

na rozprawie

sprawy z odwołania (...) S.A. w J.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w R.

z dnia 12 września 2024 roku nr (...)

o zasiłek chorobowy

oddala odwołanie.

Sygn. akt V U 314/24

UZASADNIENIE

Decyzją z 12.09.2024 roku, nr (...), Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w R. stwierdził, że podstawą wymiaru zasiłku chorobowego dla ubezpieczonego G. B. za okres od 14.11.2020 r. do 11.04.2021 r. oraz świadczenia rehabilitacyjnego za okres od 12.04.2021 r. do 06.04.2022 r. stanowi kwota minimalnego wynagrodzenia za pracę pomniejszona o 13,71% tego wynagrodzenia, z tytułu zatrudnienia w (...) S.A. (...) w J. (dalej jako (...)). W uzasadnieniu wskazał, że wyrokiem Sądu Rejonowego w Jastrzębiu – Zdroju ubezpieczony został przywrócony do pracy, a Sąd nie zasądził ubezpieczonemu wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy. Ubezpieczony był niezdolny do pracy od 12.10.2020 r. do 11.04.2021 r. oraz od 12.04.2021 r. do 06.04.2022 r. i miał przyznane świadczenia rehabilitacyjne. Płatnikiem składek do 06.01.2022 r. była (...), a od 07.01.2022 r. do 06.04.2022 r. ZUS. Podniósł, że w związku z orzeczoną niezdolnością do pracy od 12.10.2020 r. podstawa wymiaru zasiłków powinna być ustalona na dzień tej niezdolności. Według ZUS podstawą wymiaru zasiłku powinno stanowić przeciętne miesięczne wynagrodzenie ubezpieczonego wypłacone za okres od 10/2019 r. do 09/2020 r. Ubezpieczony w ww. okresie nie otrzymał od pracodawcy wynagrodzenia ani nie zostało mu zasądzone wynagrodzenie decyzją Sądu o przywróceniu do pracy, podstawa wymiaru zasiłku wynosi 0zł. Dodał, że ustalenie wysokości zasiłku chorobowego i świadczenia rehabilitacyjnego dla ubezpieczonego zostało oparte na podstawie wymiaru zasiłku odpowiadającej kwocie minimalnego wynagrodzenia za pracę pomniejszoną o 13,71% tego wynagrodzenia.

Od powyższej decyzji, skarżący (...) wniosła odwołanie zarzucając jej nieprawidłowe rozstrzygnięcie polegające na błędnym ustaleniu, że dla pracownika podstawę wymiaru zasiłku chorobowego powinno stanowić przeciętne miesięczne wynagrodzenie za okres 12 miesięcy kalendarzowych poprzedzających miesiąc w którym powstała niezdolność do pracy. W uzasadnieniu wskazała, że ubezpieczony wyniku przywrócenia do pracy, w dniu 03.12.2020 r. stawił się do pracy i został skierowany na badania lekarskie, tym samym przepracował jedną pełną dniówkę, z której została ustalona wysokość przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia. Podniosła, że pracodawca wypłacał zasiłek chorobowy od 07.12.2020 r., gdyż od tej daty pracodawca uzyskał wiedzę o zwolnieniu lekarskim pracownika. Wskazał, że brak było podstawy do przyjmowania podstawy wymiaru zasiłku w kwocie 0zł.

W odpowiedzi na odwołania organ rentowy wniósł o oddalenie odwołania i podtrzymał wcześniejsze twierdzenia.

Sąd ustalił co następuje:

Ubezpieczony G. B. był zatrudniony w (...) S.A. (...)w J. od 31.03.2005 r. do 13.08.2018 r., na ostatnio zajmowanym stanowisku (...) w pełnym wymiarze czasu pracy i z tego tytułu podlegał ubezpieczeniom społecznym.

Ubezpieczony od 2017 r. był nieprzerwanie niezdolny do świadczenia pracy i przebywał na zwolnieniach lekarskich. Pracodawca postanowił rozwiązać z ubezpieczonym umowę o pracę bez wypowiedzenia z powodu upływu świadczeń chorobowych.

Przed Sądem Rejonowym w Jastrzębiu – Zdroju w sprawie o sygn. akt IV P 1011/18 toczyła się sprawa z powództwa G. B. przeciwko (...) o przywrócenie do pracy na poprzednich warunkach pracy i płacy.

Sąd Rejonowy w Jastrzębiu – Zdroju w sprawie o sygn. akt IV P 1011/18 w dniu 29.10.2020 roku wydał wyrok przywracający ubezpieczonego do pracy, lecz Sąd nie zasądził ubezpieczonemu wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy. Ubezpieczony stawił się u pracodawcy 3.12.2020 roku i został skierowany na badania lekarskie. Ubezpieczony nie został dopuszczony do pracy.

Ubezpieczony w okresie od 12.10.2020 roku do 11.04.2021 roku pozostawał w sposób ciągły niezdolny do pracy z powodu choroby, a po „okresie zasiłkowym” przyznane zostało ubezpieczonemu od 12.04.2021 roku do 06.04.2022 roku świadczenia rehabilitacyjne.

(...) wypłaciła wynagrodzenie za pracę za dzień 3.12.2020 roku, kolejno wypłaciła wynagrodzenie za czas choroby za okres 7.12.2020 roku do 2.02.2021 roku, za okres 3.02.2021 roku do 11.04.2021 roku zasiłek chorobowy, a za okres od 12.04.2021 roku do 6.01.2022 roku świadczenie rehabilitacyjne.

Decyzją z 12.09.2024 roku, nr (...), Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w R. stwierdził, że podstawą wymiaru zasiłku chorobowego dla ubezpieczonego za okres od 14.11.2020 r. do 11.04.2021 r. oraz świadczenia rehabilitacyjnego za okres od 12.04.2021 r. do 06.04.2022 r. stanowi kwota minimalnego wynagrodzenia za pracę pomniejszona o 13,71% tego wynagrodzenia, z tytułu zatrudnienia w (...) S.A. (...)w J..

Dowód: akta organu rentowego: karta zasiłkowa, zestawienie zaświadczeń, dane o pobieranych świadczeniach, decyzja ZUS z 07.06.2021 r., z 30.08.2021 r., z 21.03.2022 r., oświadczenie z 31.03.2022 r., zaświadczenia płatnika składek, pismo (...) z 17.05.2022 r., wyrok z 29.10.2020 r., pismo (...) z 09.02.2021 r., pismo (...) z 20.06.2022 r., zaświadczenie płatnika składek z 20.06.2022 r., pismo (...) z 21.07.2022 r., wniosek o zbadanie okoliczności związanych z ubezpieczeniem, pismo ZUS z 24.08.2022 r., z 29.09.2022 r., pismo (...) z 23.09.2022 r., pismo ZUS z 19.10.2022 r., opinia prawna, zapytanie, pismo ZUS z 15.01.2024 r., z 29.01.2024 r., pismo (...) z 09.02.2024 r., pismo ZUS z 01.03.2024 r., pismo PIP z 14.03.2024 r., pismo ZUS z 19.06.2024 r., z 28.06.2024 r., pismo (...) z 16.07.2024 r., piso ZUS z 29.07.2024 r., pismo (...) z 09.08.2024 r., decyzja ZUS z 12.09.2024 r., nadto w aktach sprawy: wyliczenie k. 8

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o zgromadzony w sprawie materiał dowodowy w postaci w/w dokumentów, które Sąd uznał za wiarygodne, wzajemnie ze sobą korelujące i rzeczowe, które wraz z dowodami z dokumentów tworzyły spójny i logiczny obraz przedstawiający stan faktyczny sprawy.

Sąd zważył co następuje:

Odwołanie nie zasługuje na uwzględnienie.

Jak stanowi art. 36 ust. 1 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (Dz. U. z 2014 r., poz. 159 j.t. ze zm.) podstawę wymiaru zasiłku chorobowego przysługującego ubezpieczonemu będącemu pracownikiem stanowi przeciętne miesięczne wynagrodzenie wypłacone za okres 12 miesięcy kalendarzowych poprzedzających miesiąc, w którym powstała niezdolność do pracy.

Zgodnie z art. 45 ust. 1 ww. ustawy, podstawa wymiaru zasiłku chorobowego z tytułu pracy w pełnym wymiarze czasu pracy nie może być niższa od kwoty minimalnego wynagrodzenia za pracę, po odliczeniu kwoty odpowiadającej 13,71% tego wynagrodzenia.

Jak wskazał Sąd Najwyższy zwykle zgłoszenie gotowości niezwłocznego podjęcia pracy, o którym mowa w at. 48 §1 k.p., z reguły jest równoznaczne z możliwością faktycznego przystąpienia do pracy. Może się jednak zdarzyć, że pracownik nie jest w stanie przystąpić do pracy bezpośrednio po zgłoszeniu gotowości jej podjęcia albo z przyczyn leżących po jego stronie (zarówno faktycznych - np. z powodu niezdolności do pracy związanej z chorobą, jak i prawnych - np. konieczności uzyskania lub odnowienia wymaganych ustawowo uprawnień), albo z przyczyn dotyczących pracodawcy (np. związanych z koniecznością przesunięcia do innej pracy pracownika zatrudnionego na stanowisku, które zajmował uprzednio pracownik przywrócony do pracy). Warunkiem restytucji stosunku pracy jest złożenie przez pracownika oświadczenia o gotowości kontynuowania stosunku pracy. Takie znaczenie należy przypisać użytemu w art. 48 § 1 k.p. sformułowaniu o zgłoszeniu przez pracownika "gotowości niezwłocznego podjęcia pracy". Jest to zatem gotowość w znaczeniu prawnym, co niekoniecznie musi pokrywać się z gotowością w znaczeniu faktycznym. Jeżeli pracownik zgłosił gotowość niezwłocznego podjęcia pracy, lecz z różnych przyczyn nie jest w stanie przystąpić do pracy bezpośrednio po zgłoszeniu gotowości, powinien przystąpić do pracy bezpośrednio po ustaniu przyczyny uniemożliwiającej podjęcie pracy. Wynika z tego, że skuteczność zgłoszenia gotowości do pracy rozciąga się również na sytuacje, w których pracownik nie jest w stanie faktycznie świadczyć pracy. W szczególności dotyczy to pracownika, który w chwili upływu siedmiodniowego terminu od przywrócenia go do pracy nie jest zdolny do pracy (np. z powodu choroby) albo nie może podjąć pracy z przyczyn od siebie niezależnych i przez siebie niezawinionych. Pracownik taki powinien jednak przystąpić do pracy bezpośrednio po ustaniu przyczyny uniemożliwiającej mu natychmiastowe podjęcie pracy, co nie oznacza, że wcześniejsze zgłoszenie przez niego gotowości niezwłocznego podjęcia pracy było nieskuteczne. W ocenie Sądu Najwyższego, spełnienie warunków z art. 48 § 1 k.p. polega jedynie na zgłoszeniu przez pracownika gotowości niezwłocznego podjęcia pracy, co powinno polegać na ujawnieniu w jakikolwiek sposób jego woli (zamiaru) kontynuowania stosunku pracy (vide wyrok SN z 29.06.2005 r., sygn. akt II PK 326/04).

Spełnienie warunku przywrócenia do pracy poprzez zgłoszenie w terminie 7 dni od uprawomocnienia się wyroku gotowości podjęcia pracy nie oznacza w świetle ww. orzeczenia Sądu Najwyższego, że osoba przywracana do pracy uzyskuje wszystkie uprawnienia pracownicze (w tym wynagrodzenie). Osoba taka musi mieć potwierdzenie zdolności do wykonywania pracy.

Przeprowadzone postępowanie wykazało, że podstawą wymiaru zasiłku chorobowego dla ubezpieczonego za okres od 14.11.2020 r. do 11.04.2021 r. oraz świadczenia rehabilitacyjnego za okres od 12.04.2021 r. do 06.04.2022 r. stanowi kwota minimalnego wynagrodzenia za pracę pomniejszona o 13,71% tego wynagrodzenia, z tytułu zatrudnienia w (...). Z przedłożonej dokumentacji wynika, że ubezpieczony, z którym (...) rozwiązała umowę o pracę, na mocy wyroku Sądu Rejonowego w Jastrzębiu – Zdroju z 29 października 2020 roku został przywrócony do pracy, czym Sąd ten nie zasądził wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy. Ubezpieczony stawił się do pracy 03.12. 2020 roku. Ubezpieczony w okresie od 12 października 2020 roku do 11.04.2021 roku był niezdolny do pracy z powodu choroby i pobierał zasiłek chorobowy, a w okresie od 12.04.2021 roku do 06.04.2022 roku miał przyznane świadczenia rehabilitacyjne. (...) wypłaciła ubezpieczonemu świadczenia przysługujące do 06.01.2022 r. Następnie za okres od 07.01.2022 r. do 06.04.2022 r. wypłatę świadczeń przejął organ rentowy.

Mając na uwadze powyższe, podstawa wymiaru zasiłków powinna być ustalona na dzień powstania niezdolności tj. na 12.10.2020 r. i podstawę wymiaru zasiłków powinno stanowić przeciętne miesięczne wynagrodzenie ubezpieczonego wypłacone za okres od 10/2019 r. do 09/2020 r. Jednakże z uwagi na fakt, że ubezpieczony we wskazanym okresie nie otrzymał wynagrodzenia, podstawa wymiaru zasiłku wynosi 0zł. Błędnie odwołujący zakwalifikował stawiennictwo ubezpieczonego w 03.12.2020 r. jako dzień pracy i podstawa do wypłaty mu wynagrodzenia. Ubezpieczony G. B. pomimo, że fizycznie przyszedł do siedziby zakładu pracy to uczynił to z naruszeniem przepisów (dot. zwolnień lekarskich), gdyż miał orzeczoną wówczas niezdolność do pracy i rzeczywiście był niezdolny do pracy. Odwołujący o tym wiedział, bowiem otrzymywał zaświadczenia lekarskie ubezpieczonego. Pomimo to nie zadbał o to, aby w postępowaniu przed Sądem Rejonowym w Jastrzębiu Zdroju (w sprawie o sygn. akt IV P 1011/18) podnieść tą kwestię (a mogłaby być to przeszkoda w uzyskaniu przez ubezpieczonego orzeczenia o przywróceniu go do pracy) i nie wyjaśnił tego z ubezpieczonym gdy ten 3.12.2020 r. stawił się w jego siedzibie. Podkreślić należy, iż w ten dzień ubezpieczony nie wykonywał żadnej pracy na rzecz płatnika składek, otrzymał jedynie skierowanie na badanie lekarskie do medycyny pracy. Odwołujący nie wykazał aby ubezpieczony na takie badanie w ogóle się udał i żeby otrzymał od lekarza medycyny pracy zaświadczenie o swojej zdolności do pracy. Zauważyć należy nie konsekwencje w stanowisku odwołującego albowiem 3.12.2020 r. to był czwartek, a odwołujący za kolejne dni (aż do 7.12.2020 r.) nie wypłacił ubezpieczonemu żadnych świadczeń. Odwołujący tłumaczy to tym, że były to dni wolne , ale pracownicy odwołującego za takie dni przecież również otrzymali wynagrodzenie. W ocenie Sądu płatnik składek z decyzją o wypłacie G. B. wynagrodzenia za dzień 3.12.2020 r. powinien był wstrzymać się aż do czasu wyjaśnienia kwestii skuteczności jego gotowości do pracy i w sytuacji gdy okazało się, że w dniu 3.12.2020 r. G. B. nie był zdolny do pracy (bo istniała ww. przeszkoda) to nie powinien płatnik składek wypłacać mu jakichkolwiek świadczeń za ten dzień. A zatem G. B. w przedmiotowym okresie nie otrzymywał wynagrodzenia (a to wypłacane mu 3.12.2020 r. należy uznać za niezasadne), a zatem wskazana przez organ w zaskarżonej decyzji podstawa wymiaru zasiłku jest prawidłowa.

Mając na uwadze powyższe ustalenia faktyczne i rozważania prawne, działając na podstawie przywołanych przepisów oraz art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c., Sąd oddalił odwołanie.

Sędzia Wiesław Jakubiec