Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Rybniku

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

28 października 2024 roku

Sąd Rejonowy w Rybniku, V Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: Sędzia Wiesław Jakubiec

Protokolant : osobiście

po rozpoznaniu 28 października 2024 roku w Rybniku

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z odwołania Ł. F.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w R.

z dnia 20 lutego 2024 roku, nr (...)

o świadczenie rehabilitacyjne

zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznaje ubezpieczonemu Ł. F. prawo do świadczenia rehabilitacyjnego na okres 4 miesięcy, licząc od daty wyczerpania zasiłku chorobowego.

Sędzia Wiesław Jakubiec

Sygn. akt V U 81/24

UZASADNIENIE

Decyzją z 20 lutego 2024 roku, nr (...), Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w R. odmówił ubezpieczonemu Ł. F. prawa do świadczenia rehabilitacyjnego. W uzasadnieniu organ wskazał, że ubezpieczony wykorzystał pełny okres zasiłkowy z dniem 4 stycznia 2024 roku, po którym odzyskał zdolność do pracy oraz wrócił do pracy w związku z czym niezdolność do pracy ustała. Dodał, że od 25 stycznia 2024 roku ubezpieczony stał się ponownie niezdolny do pracy, a w dniu 31 stycznia 2024 roku złożył wniosek o świadczenie rehabilitacyjne. Wskazał, że niezdolność do pracy od 25 stycznia 2024 roku została zaliczona do jednego okresu zasiłkowego z niezdolnością orzeczoną do 4 stycznia 2024 roku. Według ZUS ubezpieczony po wykorzystaniu okresu zasiłkowego, odzyskaniu zdolności do pracy oraz do jej powrotu, ubezpieczony nie zachował jednej z pozytywnych przesłanej nabycia prawa do dalszego świadczenia rehabilitacyjnego. W związku z czym ubezpieczony nie ma prawa do świadczenia rehabilitacyjnego.

Od powyższej decyzji ubezpieczony złożył odwołanie wnosząc o jej zmianę i przyznanie prawa do świadczenia rehabilitacyjnego. W uzasadnieniu wskazał, że jego aktualny stan zdrowia rokuje powrotem do zdrowia po dopasowaniu odpowiedniej farmakoterapii. Dodał, że podjął się próby powrotu do pracy po uprzednim zasięgnięciu porady lekarskiej, z uwagi iż choroba była w remisji. Wskazał, że stan zdrowia ubezpieczonego nagle się pogorszył po 3 dniach pracy. Dodał, że skorzystał z urlopu wypoczynkowego celem poratowania zdrowia. Wskazał, że aktualnie jest niezdolny do pracy.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o oddalenie odwołania i podtrzymał wcześniejsze twierdzenia.

Sąd ustalił co następuje:

Ubezpieczony Ł. F. jest zatrudniony od 3 kwietnia 2027 roku jako starszy analityk biznesowy w (...) S.A. i z tego tytułu podlega ubezpieczeniom społecznym.

182 dniowy zasiłek choroby ubezpieczony wykorzystał z dniem 4 stycznia 2024 roku.

31 stycznia 2024 roku ubezpieczony złożył wniosek o przyznanie świadczenia rehabilitacyjnego.

Orzeczeniem z 8 lutego 2024 roku, lekarz orzecznik ZUS ustalił, iż wobec ubezpieczonego istnieją okoliczności uzasadniające ustalenie uprawnień do świadczenia rehabilitacyjnego na okres 4 miesięcy, licząc od daty wyczerpania zasiłku chorobowego.

Decyzją z 20 lutego 2024 roku, nr (...), Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w R. odmówił ubezpieczonemu prawa do świadczenia rehabilitacyjnego.

Ubezpieczony 5 stycznia 2024 roku odbył badania kontrolne w medycynie pracy i uzyskał zdolność do pracy do dnia 5 stycznia 2027 roku. Ubezpieczony pracował do 10 stycznia 2024 roku, a od 11 stycznia 2024 roku do 24 stycznia 2024 roku skorzystał z urlopu wypoczynkowego, a od dnia 25 stycznia 2024 roku przebywał na zwolnieniu lekarskim. Początkowa niezdolność do pracy ubezpieczonego była spowodowana chorobą autoimmunologiczną i podejrzeniem choroby nowotworowej. W tym też czasie ubezpieczony chorował psychiatrycznie, gdyż nie radził sobie z sytuacją. Ubezpieczony konsultował z lekarzem powrót do pracy, gdyż obawiał się o utratę stanowiska, nadto powrót ten miał być potraktowany w celach terapeutycznych. Lekarz uznał, że ubezpieczony mając może spróbować powrócić do pracy. Lekarz medycyny stwierdził zdolność do pracy jedynie na podstawie badania krwi i pytań dotyczących pierwotnego schorzenia nerek. Ubezpieczony wrócił do pracy na trzy dni, po których dostał paniki i nie był w stanie przebywać w biurze. Ubezpieczony zdecydował się na wzięcie urlopu wypoczynkowego, gdyż termin wizyty u lekarza był dosyć odległy. Podczas wizyty lekarskiej okazało się, że ubezpieczony jest niezdolny do pracy.

U ubezpieczonego rozpoznano zaburzenia depresyjne.

Ubezpieczony leczył się ambulatoryjnie w (...), Ośrodku (...) w G. w okresie od 7 grudnia 2017 roku doi 17 kwietnia 2024 roku, z powodu zaburzenia nerwicowego.

Ubezpieczony, mimo braku wystawienia zaświadczenia lekarskiego i zgłoszania się do pracy, był niezdolny do pracy w okresie od 5 stycznia do 24 stycznia 2024 roku. Ubezpieczony po 4 stycznia 2024 roku nie wyleczył się ze schorzenia i nie uzyskał zdolności do pracy. Ubezpieczony po 4 stycznia 2024 roku spełniał warunki do przyznania świadczenia rehabilitacyjnego, tj. po tej dacie był nadal niezdolny do pracy, a dalsze leczenie lub rehabilitacja rokowały odzyskanie zdolności do pracy po okresie 4 miesięcy.

Dowód: dokumentacja medyczna, akta organu rentowego: wniosek o świadczenie rehabilitacyjne z 24.01.2024 r., wywiad zawodowy, orzeczenie lekarza orzecznika ZUS z 08.02.2024 r., decyzja ZUS z 20.02.2024 r., zestawienie zaświadczeń, pismo ogólne pracodawcy z 16.02.2024 r., nadto w aktach sprawy: orzeczenie lekarza orzecznika ZUS z 08.02.2024 r. k. 5, dokumentacja medyczna k. 18-22v, przesłuchanie ubezpieczonego k. 27v-28, opinia biegłego z zakresu psychiatrii T. M. k. 38-39 wraz z dokumentacją medyczna k. 41

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o zgromadzony w sprawie materiał dowodowy w postaci w/w dokumentów, które Sąd uznał za wiarygodne, wzajemnie ze sobą korelujące i rzeczowe, a także w oparciu o przesłuchanie ubezpieczonego i opinię biegłego z zakresu psychiatrii T. M., które wraz z dowodami z dokumentów tworzyły spójny i logiczny obraz przedstawiający stan faktyczny sprawy.

Sąd zważył co następuje:

Odwołanie zasługuje na uwzględnienie.

Jak stanowi art. 18 ust. 1 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (Dz. U. z 2014 r., poz. 159 j.t. ze zm.) świadczenie rehabilitacyjne przysługuje ubezpieczonemu, który po wyczerpaniu zasiłku chorobowego jest nadal niezdolny do pracy, a dalsze leczenie lub rehabilitacja lecznicza rokują odzyskanie zdolności do pracy. Świadczenie rehabilitacyjne przysługuje przez okres niezbędny do przywrócenia zdolności do pracy, nie dłużej jednak niż przez 12 miesięcy (§2).

Zgodnie z art. 8 § 1 ww. ustawy, zasiłek chorobowy przysługuje przez okres trwania niezdolności do pracy z powodu choroby lub niemożności wykonywania pracy z przyczyn określonych w art. 6 ust. 2 - nie dłużej jednak niż przez 182 dni, a jeżeli niezdolność do pracy została spowodowana gruźlicą lub występuje w trakcie ciąży - nie dłużej niż przez 270 dni.

Zgodnie z art. 80 pkt 5 Ustawy z dnia 13 października 1988 roku o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz. U. z 2019r. poz. 300 ze zm.) w celu ustalenia prawa do świadczeń oraz ich wysokości ubezpieczeni zobowiązani są do poddania się badaniom lekarskim, a także leczeniu lub rehabilitacji, jeżeli oczekuje się, że leczenie lub rehabilitacja przywróci zdolność do pracy lub spowoduje, że zdolność do pracy zostanie zachowana.

Sąd podzielił stanowisko Sądu Najwyższego, który wskazał, że przesłanką przysługiwania świadczenia rehabilitacyjnego jest ustalenie, że dalsze leczenie lub rehabilitacja lecznicza rokują odzyskanie zdolności do pracy, bez konieczności stwierdzenia, że nastąpi to w terminie 12 miesięcy od wyczerpania zasiłku chorobowego - u chwała Sądu Najwyższego z 02.02.2016 r., w sprawie o sygn. akt III UZP 16/15. Uprawnienie do świadczenia rehabilitacyjnego nie jest uzależnione od istnienia tej samej choroby po wyczerpaniu zasiłku chorobowego, lecz od dalszego, nieprzerwanego występowania niezdolności do pracy, spowodowanej tą samą lub inną chorobą, albo też kilkoma współistniejącymi chorobami (Wyrok Sądu Najwyższego z 14.11.2013 r., w sprawie o sygn. akt II UK 135/13).

Przeprowadzone postępowanie dowodowe jednoznacznie wykazało, iż po zakończeniu okresu zasiłkowego w dniu 4 stycznia 2024 roku ubezpieczony przez okres 4 miesięcy był niezdolna do pracy przy czym istniały rokowania odzyskania zdolności do pracy. Ubezpieczony tym samym spełniał przesłanki do przyznania świadczenia rehabilitacyjnego na okres dalszych 4 miesięcy. U ubezpieczonego rozpoznano zaburzenia depresyjne. Należy zwrócić uwagę, że ubezpieczony leczył się ambulatoryjnie w okresie od 7 grudnia 2017 roku do 17 kwietnia 2024 roku z powodu zaburzenia nerwicowego. Dlatego też nie można przyjąć, by ubezpieczony odzyskał zdolność do świadczenia pracy. Ubezpieczony co prawda 5 stycznia 2024 roku odbył badania kontrolne w medycynie pracy i lekarz uznał jego zdolność do pracy, jednakże podjął tą decyzję nie mając pełnej wiedzy na temat stanu zdrowia ubezpieczonego (w tym faktu cierpienia na schorzenie psychiatryczne). Ubezpieczony przez 3 kolejne dni stawiał się do pracy ale de facto w miejscu pracy tylko przebywał i żadnych czynności pracowniczych nie wykonywał. Gdy pracodawca zdecydował się powierzyć mu zadania wtedy ubezpieczony zawnioskował o urlop wypoczynkowy licząc, że w okresie urlopu jego stan psychiczny się poprawi, co jednak nie nastąpiło. Podjęte przez ubezpieczonego kroki związane z powrotem do pracy nie były popierane przez lekarza prowadzącego (psychiatrę) i wynikały głównie z obawy o utratę pracy. Ubezpieczony miał nadto problem już po powrocie do pracy z umówieniem wizyty do lekarza. Gdy taka wizyta nastąpiła, to lekarz po przeprowadzonym badaniu stwierdził, że ubezpieczony jest nadal niezdolny do pracy i w związku z tym ubezpieczony od 25 stycznia 2024 roku przebywał na zwolnieniu lekarskim. W ocenie Sądu ubezpieczony po 4 stycznia 2024 roku spełniał zatem warunki do przyznania świadczenia rehabilitacyjnego na okres 4 miesięcy. Ubezpieczony był niezdolny do pracy w okresie od 5 stycznia do 24 stycznia 2024 roku, gdyż nie wyleczył się ze schorzenia i nie uzyskał zdolności do pracy i spełniał warunki przyznania świadczenia rehabilitacyjnego.

Ustalając te okoliczności Sąd w pełni podzielił opinię biegłego sądowego z zakresu psychiatrii T. M. jako sporządzoną przez osobę posiadającą wysokie kwalifikacje, będącą specjalistą w dziedzinie schorzeń występujących u ubezpieczonego. Podkreślenia przy tym wymaga, że co prawda ZUS kwestionował przedmiotową opinię, jednakże nie wskazał błędów, sprzeczności lub innych wad w opinii wydanej przez dotychczasowego biegłego. Takich okoliczności organ rentowy w toku postępowania nie przedstawił, poprzestając na podważaniu opinii biegłego T. M., z powołaniem się na własną, odmienną interpretację stanu zdrowia ubezpieczonego. W ocenie Sądu opinia biegłego T. M. została prawidłowo i starannie uzasadniona, a wnioski w niej zawarte nie nasuwają wątpliwości co do ich trafności.

Mając na uwadze powyższe, Sąd działając na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. zmienił zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznał ubezpieczonemu Ł. F. prawo do świadczenia rehabilitacyjnego na okres 4 miesięcy, licząc od daty wyczerpania zasiłku chorobowego.

Sędzia Wiesław Jakubiec