Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Rybniku

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

7 lipca 2022 roku

Sąd Rejonowy w Rybniku, V Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: Sędzia Wiesław Jakubiec

Protokolant: osobiście

po rozpoznaniu 7 lipca 2022 roku w Rybniku

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z odwołania B. K.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w R.

z dnia 5 grudnia 2019 roku, nr (...)

o świadczenie rehabilitacyjne

1.  oddala odwołanie,

2.  zasądza od ubezpieczonego B. K. na rzecz Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w R. kwotę 180 zł (sto osiemdziesiąt złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Sędzia Wiesław Jakubiec

Sygn. akt V U 28/20

UZASADNIENIE

Decyzją z 5 grudnia 2019 roku, znak (...), nr (...), Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w R. odmówił ubezpieczonemu B. K. prawa do świadczenia rehabilitacyjnego. W uzasadnieniu organ wskazał, że stan zdrowia ubezpieczonego nie uzasadnia przyznania prawa do świadczenia rehabilitacyjnego.

vide: akta organu rentowego

Od powyższej decyzji ubezpieczony złożył odwołanie wnosząc o przynanie prawa do świadczenia rehabilitacyjnego zasądzenie kosztów zastępstwa. Zarzucił organowi błędne ustalenie, że przywrócenie zdolności do pracy może nastąpić w ramach okresu zasiłkowego i że ubezpieczony nie spełnia warunków przyznania prawa do świadczenia rehabilitacyjnego. W uzasadnieniu wskazał, że rozpoznano uszkodzenie nerwu łokciowego oraz zespołu rowka prawego nerwu łokciowego i został poddany zabiegowi operacyjnemu. Podniósł, że w dalszym ciągu jest niezdolny do pracy, a powrót do zdrowia nie przebiega pomyślnie. Zarzucił organowi rentowemu opieranie się na ustaleniach, które pozostają w sprzeczności z rzeczywistym stanem zdrowia i postępami leczenia. Według ubezpieczonego, nie odzyskał on pełnej sprawności ruchomości w stawie łokciowym operowanej ręki i w dalszym ciągu wymaga utrzymywania ręki w opatrunku oraz podtrzymywania. Wskazał, że w dalszym ciągu występuje ograniczenie możliwości zginania ręki co dyskwalifikuje go z wykonywania pracy kierowcy, ale dalsze leczenie lub rehabilitacja rokuje odzyskanie przez ubezpieczonego zdolności do pracy.

vide: k.3-4

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o oddalenie odwołania i podtrzymał wcześniejsze twierdzenia.

vide: k.8

Sąd ustalił co następuje:

Ubezpieczony B. K. jest zatrudniony w (...) w Ż. od 22 stycznia 2018 roku na stanowisku przedstawiciela handlowego- kierowcy. Organizował różnego rodzaju imprezy, kontrakty, był cały czas w rozjazdach. Ubezpieczony od 2018 roku do 31 marca 2019 roku, tj. przez rok, przebywał na zasiłku chorobowym i świadczeniach rehabilitacyjnych z powodu zgłaszanego drętwienia i osłabienia czucia palców 4 i 5 prawej ręki oraz okresowych dolegliwościach bólowych w tym zakresie, bez istotnego upośledzenia sprawności manualnej prawej ręki.

Ubezpieczony wykorzystał 182 dniowy okres zasiłkowy z dniem 2 października 2018 roku.

15 stycznia 2019 roku ubezpieczony złożył wniosek o przyznanie świadczenia rehabilitacyjnego.

Orzeczeniem z 12 marca 2019 roku, lekarz orzecznik ZUS ustalił, iż wobec ubezpieczonego istnieją okoliczności uzasadniające ustalenie uprawnień do świadczenia rehabilitacyjnego, na okres 6 miesięcy licząc od daty wyczerpania zasiłku chorobowego.

Decyzją z 18 marca 2019 roku, nr (...), Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w R. przyznała ubezpieczonemu prawo do świadczenia rehabilitacyjnego za okres od 3 października 2018 roku do 31 grudnia 2018 roku w wysokości 90% podstawy wymiary, od 1 stycznia 2019 roku do 31 marca 2019 roku w wysokości 75% podstawy wymiaru.

20 czerwca 2019 roku ubezpieczony złożył kolejny wniosek o przyznanie świadczenia rehabilitacyjnego.

Orzeczeniem z 29 września 2019 roku, lekarz orzecznik ZUS ustalił, iż ustalił, iż wobec ubezpieczonego nie istnieją już okoliczności uzasadniające ustalenie dalszych uprawnień do świadczenia rehabilitacyjnego, gdyż ubezpieczony nie jest niezdolny do pracy. Takie samo stanowisko zajęła komisja lekarska ZUS w orzeczeniu z 27 listopada 2019 roku.

Decyzją z 5 grudnia 2019 roku, znak (...), nr (...), Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w R. odmówił ubezpieczonemu prawa do świadczenia rehabilitacyjnego.

Ubezpieczony B. K. od 20 lat ma problem z łokciem prawej ręki, po pewnym czasie miał problem z czuciem prawej dłoni. Ubezpieczony jest osobą praworęczną. Jesienią 2019 roku zdecydował się na operację. Ubezpieczony zwolnił się z poprzedniej pracy, aktualnie pracuje na takim stanowisku, na którym nie wymaga operowania ręką. Dłuższe posługiwanie się prawą dłonią powoduje, że ubezpieczony musi zrobić przerwę.

U ubezpieczonego rozpoznano zespół rowka nerwu łokciowego prawego, leczony operacyjnie z utrzymującymi się niewielkimi zaburzeniami funkcjonalnymi dłoni.

Zespół rowka łokciowego w przypadku wykonywania pracy jaką wykonywał ubezpieczony nie jest schorzeniem uniemożliwiającym jej świadczenie. Dolegliwości wynikające z tego zespołu mogą być leczone zachowawczo, a w przypadku braku poprawy może wymagać leczenia operacyjnego. Zespół rowka nerwu łokciowego w przypadku znacznego zaangażowania może stwarzać kłopoty zawodowe, w przypadku prac wymagających wykonywania znacznego wysiłku fizycznego przez kończyny górne, przy konieczności powtarzalnych ruchów zgięcia i prostowania w stawach łokciowych, czy też konieczności utrzymywania zgięcia w stawach łokciowych, bez możliwości okresowego odpoczynku polegającego na wyprostowaniu tychże stawów. Kłopoty zawodowe należy wiązać z uszkodzeniem włókien ruchowych nerwu łokciowego, gdyż konsekwencją takiego uszkodzenia jest osłabienie siły przedramienia i dłoni.

U ubezpieczonego zaburzona była funkcja czucia nerwu, która nie stwarzała istotnych dysfunkcji włókien ruchowych. Zaburzenie to powodowane przez ucisk nerwu przez okolice tkanki i kości, ewentualnie przez ucisk z zewnątrz. U ubezpieczonego za ucisk odpowiedzialne było najpewniej pourazowe zniekształcenie kości i stawu łokciowego. Leczeniem w takich przypadkach, po wyczerpaniu innych sposobów leczenia zachowawczego byłoby leczenie operacyjne. Ubezpieczony mógł pracować i oczekiwać na leczenie operacyjne. Nie był w przedmiotowym okresie leczony ani farmakologicznie ani fizykoterapeutycznie.

Dowód: akta organu rentowego:

- wniosek ubezpieczonego z 15.01.2019 r.,

- orzeczenie lekarza orzecznika ZUS z 12.03.2019 r.,

- decyzja ZUS z 18.03.2019 r.,

- wniosek ubezpieczonego z 20.06.2019 r.,

- orzeczenie lekarza orzecznika ZUS z 26.09.2019 r.,

- orzeczenie komisji lekarskiej ZUS z 27.11.2019 r.,

- decyzja ZUS z 05.12.2019 r.,

- dokumentacja medyczna,

Karta informacyjna k. 6-7, orzeczenie lekarza orzecznika ZUS z 26.03.2020 r. k. 26-28, opinia biegłego z zakresu ortopedii R. H. i z zakresu neurologii M. W. (1) k. 41-42, opinia uzupełniająca biegłego z zakresu ortopedii R. H. i z zakresu neurologii M. W. (1) k. 75-75v, przesłuchanie ubezpieczonego k. 113v-114, opinia biegłego z zakresu neurologii L. K. k. 117-122 wraz z dokumentacją medyczną k. 123-127, k. 141, opinia uzupełniająca biegłego z zakresu neurologii L. K. k. 151-154, druga opinia uzupełniająca biegłego z zakresu neurologii L. K. k. 185-187, opinia lekarska z 03.03.2022 r. k. 175

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o zgromadzony w sprawie materiał dowodowy w postaci w/w dokumentów, które Sąd uznał za wiarygodne, wzajemnie ze sobą korelujące i rzeczowe, a także w oparciu o dowód z opinii biegłych z zakresu ortopedii R. H. i z zakresu neurologii M. W. (2) oraz ich opinii uzupełniających jak również opinii biegłego z zakresu neurologii L. K. i jego dwóch opinii uzupełniających, a także przesłuchania ubezpieczonego B. K., które wraz z dowodami z dokumentów tworzyły spójny i logiczny obraz przedstawiający stan faktyczny sprawy.

Sąd pominął dowód o przeprowadzenie dowodu z zeznań świadka A. S., gdyż uznał, iż dowód ten był nieprzydatny do wykazania wnioskowanego faktu i służyłby jedynie przedłużeniu się postępowania. Świadek A. S. to specjalista z zakresu chirurgii – ortopedii, który był lekarzem leczącym ubezpieczonego a zatem osobą która nie byłaby obiektywna w zakresie swoich ocen, w szczególności w kontekście tego, iż osoba ta sporządził już w sprawie prywatną opinię (k. 175). Do oceny stanu zdrowia ubezpieczonego powołano dowody z opinii kilku biegłych lekarzy sądowych i złożenie przez ubezpieczonego wniosku o przeprowadzenie tego rodzaju dowodu było de facto próbą obejścia przepisów o dowodzie z opinii biegłego.

Sąd zważył co następuje:

Odwołanie nie zasługuje na uwzględnienie.

Jak stanowi art. 18 ust. 1 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (Dz. U. z 2014 r., poz. 159 j.t. ze zm.) świadczenie rehabilitacyjne przysługuje ubezpieczonemu, który po wyczerpaniu zasiłku chorobowego jest nadal niezdolny do pracy, a dalsze leczenie lub rehabilitacja lecznicza rokują odzyskanie zdolności do pracy. W myśl ust. 2 świadczenie rehabilitacyjne przysługuje przez okres niezbędny do przywrócenia zdolności do pracy, nie dłużej jednak niż przez 12 miesięcy.

Przeprowadzone postępowanie dowodowe jednoznacznie wykazało, iż po 31 marca 2019 roku ubezpieczony nie był nadal niezdolny do pracy, a tym samym nie spełniał warunków przyznania świadczenia rehabilitacyjnego.

U ubezpieczonego rozpoznano zespół rowka nerwu łokciowego prawego, leczony operacyjnie z utrzymującymi się niewielkimi zaburzeniami funkcjonalnymi dłoni. Planowany w późniejszym terminie zabieg operacyjny mógł odbyć się w ramach nowego okresu zasiłkowego. Kontynuacja leczenia zachowawczego nie miała szans poprawy zdrowia ubezpieczonego oraz stopnia dysfunkcji dłoni lewej i nie uzasadniała niezdolności do pracy w ramach świadczeń rehabilitacyjnych. Ubezpieczony mógł pracować i oczekiwać na leczenie operacyjne. Nie był wówczas leczony ani farmakologicznie ani fizykoterapeutycznie. Ubezpieczony po 31 marca 2019 roku nie spełniał warunków przyznania świadczeń rehabilitacyjnych, gdyż dysfunkcja nerwu łokciowego potwierdzona badaniem EMG nie czyniła go niezdolnym do pracy jako przedstawiciela handlowego i kierowcy.

Orzeczenie w okresie późniejszym czasowej niezdolności do pracy na okres 6 miesięcy (do 31 lipca 2020 roku) spowodowane było potrzebą rehabilitacji po przeprowadzonym leczeniu operacyjnym zespołu rowka nerwu łokciowego. Orzeczenie tej niezdolności do pracy, mimo że dotyczyło tego samego schorzenia, nie było bezpośrednim następstwem prowadzonego wcześniej leczenia , tj. w okresie od maja 2018 roku do 31 marca 2019 roku.

Ustalając okoliczność zaistnienia przesłanek do przyznania świadczenia rehabilitacyjnego Sąd w pełni podzielił opinię biegłego z zakresu ortopedii R. H., opinię biegłego z zakresu neurologii M. W. (2) oraz opinię drugiego biegłego z zakresu neurologii L. K. oraz ich opinii uzupełniających, jako sporządzoną przez osoby będące specjalistami w dziedzinie schorzeń występujących u ubezpieczonego. Wnioski wypływające z opinii były należycie uzasadnione.

Mając na uwadze powyższe Sąd na podstawie wskazanego przepisu oraz art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. oddalił odwołanie (pkt 1 wyroku).

Z kolei na podstawie art. 98 k.p.c. i § 9 ust. 2 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych w brzmieniu obowiązującym w dacie wszczęcia postępowania Sąd zasądził od ubezpieczonego na rzecz Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w R. kwotę 180 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego (pkt 2 wyroku).

Sędzia Wiesław Jakubiec