Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Rybniku

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

23 listopada 2018 roku

Sąd Rejonowy / Okręgowy w Rybniku V Wydział

Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSR Wiesław Jakubiec

Sędziowie

Ławnicy:

Protokolant: starszy protokolant sądowy Izabela Niedobecka-Kępa

przy udziale ./.

po rozpoznaniu 23 listopada 2018 roku w Rybniku

sprawy z powództwa Z. P.

przeciwko Spółce (...) S.A. w B.

o świadczenie rekompensacyjne z tytułu utraty prawa do bezpłatnego węgla,

1.  zasądza od pozwanej Spółki (...) S.A. w B. na rzecz powódki Z. P. kwotę 10.000 zł (dziesięć tysięcy złotych) tytułem świadczenia rekompensacyjnego z tytułu utraty prawa do bezpłatnego węgla,

2.  nakazuje pobranie od pozwanej na rzecz Skarbu Państwa ( Sądu Rejonowego w Rybniku ) kwoty 500 zł ( pięćset złotych ) tytułem zwrotu kosztów sądowych.

Sygn. akt V P 382/18

UZASADNIENIE

W pozwie (odwołaniu) powódka Z. P. wniosła o zasądzenie od Spółki (...) S.A. w B. 10 000 zł świadczenia rekompensacyjnego z tytułu utraconego węgla. W uzasadnieniu wskazała, że jest wdową pobierającą rentę rodzinną po mężu, który zmarł mając ustalone prawo do renty a następnie do emerytury. (vide k. 3)

W odpowiedzi na ww. pozew strona pozwana wniosła o jego oddalenie wskazując, że powódka wraz z pozwem nie przedłożyła dowodów na okoliczność spełnienia przez nią wszystkich przesłanek uprawniających do świadczenia. (vide k. 11)

Sąd ustalił:

Mąż powódki J. P. był zatrudniony w KWK (...) w okresie od 11 do 15 września 1959 roku i ponownie od 9 maja 1961 roku do 5 marca 1964 roku. W okresie od 10 listopada 1967 roku do 31 lipca 1995 roku był uprawniony do pobierania renty górniczej inwalidzkiej a od 1 sierpnia 1995 roku nabył prawo do emerytury na stałe i pobierał te świadczenie. Jako rencista a następnie emeryt był uprawniony do deputatu węglowego. J. P. zmarł 21 grudnia 2001 roku.

Dowód: zaświadczenie pracy k. 43, zaświadczenie ZUS z 5 października 2018 roku k. 53, odcinki emerytalne k. 55-56, pismo ZUS z 16 października 2018 roku k. 64, zaświadczenie (...) z 8 października 2018 roku k. 52, wyciągi z układów zbiorowych pracy k. 49-76, odpis skrócony aktu zgonu k. 5, przesłuchanie powódki k. 46v.

Powódka, jako wdowa po zmarłym J. P., była uprawniona do renty rodzinnej i do deputatu węglowego. Pobierała te świadczenia, przy czym deputat węglowy otrzymywała do czasu jego likwidacji tj. 31.12.2014 r.

Dowód: zaświadczenie (...) z 21 września 2018 roku k. 41, zaświadczenie ZUS z 21 września 2018 roku k. 42, decyzja o emeryturze k. 54, pismo (...) z 8 listopada 2018 roku k. 81.

Decyzją z 28 marca 2018 roku pozwana odmówiła powódce przyznania świadczenia rekompensacyjnego z tytułu utraty prawa do bezpłatnego węgla. Wskazała, że powódka nie była osoba uprawnioną do deputatu.

Dowód: decyzja z 28 marca 2018 roku k. 4.

Zgodnie z zapisami rozdziału IV §24 ust. 1 i 2 układu zbiorowego pracy z 1 stycznia 1975 roku „byłym pracownikom przemysłu węglowego oraz wdowom po nich przysługuje bezpłatny węgiel w naturze w węglu lub brykietach w ilości i na zasadach niżej podanych – w wysokości 2,5 tony rocznie: pracownikom, którzy przepracowali co najmniej 10 lat w zakładach przemysłu węglowego (…) i którym przyznano rentę inwalidzką lub starczą z ubezpieczenia społecznego (…), inwalidom, którym na skutek wypadku doznanego w górniczych zakładach pracy (…) względnie choroby zawodowej przyznano rentę wg jednej z trzech grup inwalidztwa (…) bez względu na ilość lat uprzednio przepracowanych (…). W myśl rozdziału IV § 18 ust. 1 pkt 1-2 układu zbiorowego pracy z 1 lutego 1980 roku „byłym pracownikom uprawnionym w okresie ich zatrudnienia do deputatu węglowego oraz wdowom i sierotom po nich (…) przysługuje bezpłatny węgiel w naturze w ilości 2,5 tony rocznie, a mianowicie: pracownikom, którzy przepracowali co najmniej 10 lat w zakładach pracy objętych układem (…) i którym przyznana została renta inwalidzka lub emerytura (…), inwalidom, którym na skutek wypadku przy pracy, w drodze do pracy lub z pracy albo choroby zawodowej, powstałych w zakładach pracy objętych układem przyznano rentę inwalidzką, bez względu na liczbę lat uprzednio przepracowanych (…)”.

Dowód: wyciągi z układów zbiorowych pracy k. 49-76.

Powyższy stan faktyczny a Sąd ustalił go w oparciu dowody z wskazanych wyżej dokumentów a także na podstawie przesłuchania powódki, której zeznania łącznie z dowodami z dokumentów tworzyły spójny i logiczny obraz sprawy.

Podstawą ustaleń faktycznych nie stał się dowód z karty zdrowotnej ani dowody z pism dotyczących deputatów na k. 70-73. Wskazane dowody nie zawierały żadnych informacji pozwalających na ustalenie faktów istotnych dla sprawy.

Sąd nie uwierzył pozwanej, że powódka a wcześniej jej mąż nie byli uprawnieni do deputatu węglowego. Jak wykazało przeprowadzone postępowanie dowodowe, pobierali deputat. Pozwana sama (w pismach z 21 września 2018 roku k. 41 i z 8 października 2018 roku k. 52) wskazała, że powódka a wcześniej jej mąż byli uprawnieni do deputatu węglowego (powódka z tytułu renty rodzinnej po zmarłym mężu a J. P. z tytułu renty wypadkowej a następnie emerytury) zaprzeczając swym twierdzeniom z innych pism procesowych. Przedłożone przez powódkę układy zbiorowe pochodzą z 1975 i 1980 roku. Mąż powódki pracował do 5 marca 1964 roku a do pobierania renty górniczej był uprawniony od 1967 roku. Żaden z przedstawionych układów zbiorowych nie dowodzi więc, że J. P. otrzymywał deputat nienależnie. Ze zgromadzonych w aktach sprawy dowodów, przede wszystkim z zaświadczeń samej pozwanej wynika natomiast, że był on osobą uprawnioną i pobierającą deputat, podobnie jak sama powódka. Skoro mąż powódki faktycznie pobierał deputat, w świetle braku dowodów przeciwnych brak podstaw by sądzić, że deputat był wypłacany bez spełnienia koniecznych warunków najpierw jemu, a następnie powódce przez ponad 40 lat.

Sąd zważył:

Powództwo zasługuje na uwzględnienie.

Jak stanowi art. 3 w zw. z art. 4 ustawy z 12 października 2017 r. o świadczeniu rekompensacyjnym z tytułu utraty prawa do bezpłatnego węgla (Dz. U. z 2017, poz. 1971) świadczenie rekompensacyjne przysługuje osobie uprawnionej w wysokości 10 000 zł.

Zgodnie z art. 2 ust. 1 lit. a ww. ustawy „osobą uprawnioną” do przedmiotowego świadczenia jest emeryt i rencista mający ustalone prawo do emerytury lub renty z tytułu niezdolności do pracy, zwanej dalej „rentą”, i pobierających to świadczenie, uprawnionych w trakcie pobierania świadczenia z tytułu emerytury lub renty do bezpłatnego węgla na podstawie postanowień układów zbiorowych pracy, porozumień lub innych regulacji obowiązujących w przedsiębiorstwie górniczym, które utraciły moc obowiązującą przed dniem wejścia w życie ustawy, na skutek zawartych porozumień lub dokonanych wypowiedzeń. Osobami uprawnionymi są też wdowy, wdowców i sieroty mających ustalone prawo do renty rodzinnej po osobie, o której mowa w lit. a (art. 2 ust. 1 lit. b).

Zmarły J. P. był rencistą mającym ustalone prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy i pobierającym to świadczenie a następnie emerytem pobierającym emeryturę, uprawnionym do bezpłatnego węgla. Zmarły spełniał przesłanki z art. 2 ust. 1 lit. a ustawy o świadczeniu rekompensacyjnym. Powódka jest wdową mającą ustalone prawo do renty rodzinnej po nim, jest ona więc jednocześnie osoba uprawnioną do otrzymania świadczenia rekompensacyjnego w myśl przepisów ustawy.

Mając powyższe na uwadze Sąd, na podstawie ww. przepisów, orzekł jak w pkt 1 sentencji wyroku.

O kosztach procesu orzeczono na mocy art. 98 kpc zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik sprawy i na podstawie art. 113 ust. 1 w zw. z art. 97 i 13 ust. 1 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych z 28 lipca 2005 roku (Dz.U. z 2016 r. poz. 623) nakazując pobrać od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa 500 zł tytułem kosztów sądowych, których powódka nie miała obowiązku uiścić (opłaty od pozwu).