Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Rybniku

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 29 sierpnia 2024 roku

Sąd Rejonowy w Rybniku, V Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: sędzia Sonia Lasota-Zawisza

Ławnicy: Monika Budzik

Jadwiga Barczuk

Protokolant : starszy sekretarz sądowy Elżbieta Radochońska

po rozpoznaniu w dniu 29 sierpnia 2024 roku w Rybniku

na rozprawie

sprawy z powództwa H. Z.

przeciwko (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w B.

o przywrócenie poprzednich warunków pracy i płacy oraz wynagrodzenie za okres pozostawania bez pracy

1.  oddala powództwo,

2.  zasądza od powoda H. Z. na rzecz pozwanej (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w B. kwotę 180 zł (sto osiemdziesiąt złotych) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się wyroku tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

sędzia Sonia Lasota-Zawisza

Monika Budzik Jadwiga Barczuk

Sygn. akt V P 290/23

UZASADNIENIE

18 października 2023 roku powód H. Z. wniósł przeciwko pozwanej (...) Sp. z o.o. w B. pozew o przywrócenie do pracy na poprzednich warunkach pracy i płacy, zasądzenie od pozwanej na rzecz powoda wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy w wysokości jednego miesiąca oraz o zwrot kosztów procesu. Ponadto powód wniósł o przywrócenie terminu do złożenia pozwu. W uzasadnieniu wskazał, że był zatrudniony u pozwanej w okresie od 30 grudnia 2019 roku do 30 listopada 2021 roku w pełnym wymiarze czasu pracy na stanowisku dozorcy. Podniósł, że przyczyną wypowiedzenia warunków umowy była likwidacja stanowiska pracy w związku z zakończeniem usług pozwanej związana z likwidacją posterunków ochrony w obiektach administracyjno – socjalnych (...) i (...) w (...) S.A. Oddział Elektrownia (...). Dodał, że po upływie okresu wypowiedzenia miał świadczyć pracę w powiecie (...) za wynagrodzeniem w wysokości stanowiącej równowartość kosztów dojazdów. Nadto wskazał, że jest osobą schorowaną, a od 2012 roku osobą niepełnosprawną. Wskazał, że nie przyjął zaproponowanych mu warunków pracy w związku z czym stosunek pracy uległ rozwiązaniu z dniem 30 listopada 2021 roku, a pozwana wypłaciła odprawę. Nadto wskazał, że z uwagi na powyższe Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w R. odmówił powodowi prawa do świadczenia przedemerytalnego, gdyż według organu odmowa przyjęcia nowych warunków pracy przez powoda stanowiła współprzyczynę rozwiązania stosunku pracy (sprawa toczyła się przez Sądem Okręgowym w Rybniku pod sygn. akt IV U 903/23). Podniósł, że w dniu otrzymania oświadczenia o wypowiedzeniu warunków umowy o pracę miał 62 lata i był objęty ochroną przedemerytalną. Zarzucił pozwanej, że z oświadczenia o wypowiedzeniu warunków umowy o pracę nie wynikało, jakie przyjęła kryteria doboru pracowników do zwolnienia.

W uzasadnieniu wniosku o przywrócenie terminu do złożenia niniejszego pozwu powód wskazał, że był przekonany, że likwidacja stanowiska pracy zawsze stanowi podstawę do zwolnienia pracownika. Nadto wskazał, że z uwagi na jego wiek, stan zdrowia i nieporadność nie wniósł w terminie pozwu. Dodał, że dopiero 11 października 2023 roku za namową jego siostry udał się po poradę prawną, w trakcie której zostały mu wyjaśnione wszelkie wątpliwości i zdecydował się wnieść pozew do tut. Sądu.

vide: k. 3-8, k. 40v

W odpowiedzi na pozew pozwana wniosła o odrzucenie pozwu jako wniesionego po terminie ewentualnie o oddalenie powództwa oraz o zwrot kosztów procesu wraz z ustawowymi odsetkami. W uzasadnieniu pozwana zarzuciła powodowi rażące niedbalstwo związane z wnioskiem powoda o przywrócenie terminu po dwóch latach bezczynności. Według pozwanej bezczynność ta była nieuzasadniona. Nadto wskazała, że powód był przez pozwaną pouczony o możliwości wniesienia odwołania od wypowiedzenia warunków umowy o pracę. Dodała, że to na powodzie spoczywał ciężar udowodnienia słuszności przywrócenia terminu do wniesienia pozwu. Nadto potwierdziła, że powód był zatrudniony u pozwanej do 30 listopada 2021 roku, a w związku z likwidacją posterunków na których usługę świadczyło 6 dozorców zmuszona była do rozwiązania umów o pracę ze wszystkimi pracownikami zatrudnionymi na ww. stanowisku pracy. Dodała, że pozostałe posterunki zabezpieczały osoby posiadające wpis na listę kwalifikowanego pracownika ochrony jak również uprawnienia do posiadania broni. Pozwana zdawała sobie sprawę, że powód był objęty ochroną przedemerytalną, dlatego też zaproponowała zmianę miejsca świadczenia pracy na powiat (...). Według pozwanej przyczyna wskazana w wypowiedzeniu była konkretna i prawdziwa. Pozwana potwierdziła także, że powód otrzymał odprawę pieniężną. Dodała także, że podjęła próby znalezienia powodowi pracę u innych pracodawców. Nadto wskazała, że w związku z likwidacją posterunków, pozwana nie ma możliwości przywrócenia powoda do pracy na poprzednich warunkach pracy.

vide: k.21-22v

Podczas rozprawy w dniu 5 marca 2024 roku powód zgodził się z wyliczeniem średniego miesięcznego wynagrodzenia.

vide: k.40v

Sąd ustalił co następuje:

Powód H. Z. został zatrudniony u pozwanej (...) Sp. z o.o. w B. od 30 grudnia 2019 roku na czas nieokreślony w pełnym wymiarze czasu pracy na stanowisku dozorcy, miejscem świadczenia pracy był powiat (...).

Średnie miesięczne wynagrodzenie powoda obliczone jako ekwiwalent za urlop wypoczynkowy wynosiło 3.494,93 zł brutto.

Dowód: akta osobowe powoda: umowa o pracę z 28.11.2019 r., w aktach sprawy: zaświadczenie o wynagrodzeniu k.52

Pismem z 21 października 2021 roku pozwana wypowiedziała powodowi umowę o pracę zawartą 30 grudnia 2019 roku w części dotyczącej miejsca wykonywania pracy: powiat (...) z zachowaniem 1 miesięcznego okresu wypowiedzenia, który miał upłynąć 30 listopada 2021 roku. Pozwana zaproponowała powodowi nowe warunki pracy, tj. że od 1 grudnia 2021 roku miejscem wykonywania pracy będzie powiat (...). Przyczyną wypowiedzenia warunków umowy o pracę była likwidacja stanowiska pracy w związku z zakończeniem świadczenia usług pozwanej, związanych z likwidacją posterunków ochrony ( (...)) w obiektach administracyjno-socjalnych (...) i (...) w (...) S.A. Oddział Elektrownia (...). Pozwana pouczyła powoda, iż w terminie 21 dni od doręczenia wypowiedzenia powodowi przysługuje prawo odwołania do Sądu.

Pismem z 29 listopada 2021 roku powód odmówił przyjęcia zaproponowanych mu nowych warunków pracy.

Stosunek pracy między stronami ustał przez oświadczenie pracodawcy z zachowaniem okresu wypowiedzenia – art. 30 §1 pkt 2 k.p. w zw. z art. 42 §1 i 3 k.p. oraz art. 5 pkt 1 i art. 10 ust. 1 ustawy z 13 marca 2003 roku o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikiem stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników.

Powodowi została przyznana i wypłacona odprawa pieniężna w wysokości jednomiesięcznego wynagrodzenia.

Dowód: akta osobowe powoda: wypowiedzenie warunków umowy o pracę z 21.10.2021r., pismo powoda z 29.11.2021 r., świadectwo pracy z 30.11.2021 r.

Powód po zakończeniu stosunku pracy przebywał na zwolnieniu lekarskim, kolejno był zarejestrowany w Urzędzie Pracy, gdzie pobierał zasiłek dla bezrobotnych. Następnie wystąpił do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w R. o świadczenie przedemerytalne.

Organ rentowy decyzją z 31 stycznia 2023 roku odmówił powodowi prawa do świadczenia przedemerytalnego, gdyż nie spełniał warunków uzasadniających przyznanie tego świadczenia, ponieważ rozwiązanie stosunku pracy nie nastąpiło wyłącznie z przyczyn dotyczących zakładu pracy, lecz także wskutek złożenia przez ubezpieczonego oświadczenia woli o odmowie przyjęcia nowych warunków pracy, co stanowiło współprzyczynę rozwiązania stosunku pracy.

Przed Sądem Okręgowym w Rybniku Wydziałem IV Pracy i Ubezpieczeń Społecznych pod sygn. akt IV U 903/23 toczyła się sprawa z odwołania powoda od ww. decyzji. W wyroku z 6 listopada 2023 roku Sąd zmienił zaskarżoną decyzję, przyznając powodowi prawo do świadczenia przedemerytalnego począwszy od 16 grudnia 2022 roku. Niniejszy wyrok uprawomocnił się 28 grudnia 2023 roku.

Dowód: akta sprawy IV U 903/23: odwołanie od decyzji k. 3-4, wyrok z 06.11.2023 r. wraz z uzasadnieniem k. 35, k. 39-43, nadto w aktach nin. sprawy decyzja ZUS z 31.01.2023 r. k. 13-13v, przesłuchanie powoda k. 73-73v

Od 1 grudnia 2021 roku na terenie Elektrowni (...) doszło do likwidacji posterunków ochrony pracowników niekwalifikowanych. Pozwana, w czasie gdy wypowiedziała powodowi warunki pracy, zwolniła także wszystkich pozostałych pracowników zajmujących stanowiska pracy takie jak powód. Jedynie powód i drugi pracownik ze względu na ochronę przed zwolnieniem otrzymali propozycję pracy w nowym miejscu.

Powód w dniu ustania stosunku pracy miał 62 lata i był objęty ochroną przedemerytalną, nadto był także osobą niepełnosprawną w stopniu umiarkowanym o symbolu przyczyny niepełnosprawności 07-S i 11-I. Pozwana zaproponowała powodowi nowe miejsce świadczenia pracy, które znajdowało się w O. i było najbliższym miejscem oddalonym od R., gdyż kolejne miejsca pracy znajdowały się w B. i T.. Powód nie zwracał się do pozwanej o możliwość otrzymania zwrotu kosztów dojazdu. Pracownicy pozwanej podjęli próbę znalezienia powodowi innego zatrudnienia, jednakże bezskutecznie. Powód nie ukończył kursu pracownika ochrony kwalifikowanego i nie był też wpisany na listę pracowników kwalifikowanych. Przeszkodą ukończenia ww. kursu było m.in. orzeczenie powoda o niepełnosprawności i problemy zdrowotne.

łDowód: akta osobowe powoda: orzeczenie o niepełnosprawności z 21.10.2020 r., nadto w aktach sprawy: korespondencja mailowa z 13.10.2021 r. k. 24-25v, zeznania świadków U. K. k. 72-72v, M. Ś. k. 72v-73

Powód nie był przekonany, czy przyczyna rozwiązania umowy o pracę była prawdziwa. Powód w Urzędzie Pracy otrzymał informację, że może złożyć odwołanie do Sądu Pracy. Powód nie znał przepisów prawa, a za namową siostry, udał się po poradę prawną do radcy prawnego.

Dowód: oświadczenie z 18.10.2023 r. k. 14, przesłuchanie powoda k. 73-73v

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o okoliczności bezsporne, a dodatkowo wynikające z zebranego materiału dowodowego w postaci w/w dokumentów, które Sąd uznał za wiarygodne, wzajemnie ze sobą korelujące i rzeczowe, a także dowodu z zeznań świadków U. K. i M. Ś. oraz przesłuchania powoda.

Sąd zważył co następuje:

Powództwo nie zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 265 § 1 i 2 k.p., jeżeli pracownik bez swojej winy nie wniósł w terminie odwołania od oświadczenia pracodawcy o rozwiązaniu stosunku pracy, sąd na jego wniosek postanowi przywrócenie uchybionego terminu. Wniosek o przywrócenie terminu wnosi się do sądu pracy w ciągu 7 dni od dnia ustania przyczyny uchybienia terminowi. We wniosku należy uprawdopodobnić okoliczności uzasadniające przywrócenie terminu.

Sąd rozpoznający niniejszą sprawę podziela stanowisko Sądu Najwyższego, że oceny czy zachodzą przesłanki do przywrócenia terminu dokonuje się „w płaszczyźnie jego subiektywnej oceny stanu rzeczy, zwłaszcza z uwzględnieniem stopnia wykształcenia pracownika i posiadanej wiedzy prawniczej oraz doświadczenia życiowego, a także z uwzględnieniem obiektywnego miernika staranności, jakiej można wymagać od strony dbającej należycie o swoje interesy” (zob. wyrok z 2.04.2008 r., II PK 274/07).

Podobnie wskazał Sąd Najwyższy w postanowieniu z 11 stycznia 2024r., sygn. III PSK 61/23. Z treści art. 265 § 1 k.p. wynika, że przywrócenie uchybionego terminu możliwe jest jedynie po spełnieniu przesłanki braku winy pracownika w jego przekroczeniu. Powinny zaistnieć szczególne okoliczności, które spowodowałyby opóźnienie w wytoczeniu powództwa oraz związek przyczynowy pomiędzy tymi okolicznościami a niedochowaniem terminu do wystąpienia strony na drogę sądową. Te obiektywne okoliczności muszą być jednak zestawione z indywidualnymi cechami pracownika, by ocenić ich wpływ na procesy decyzyjne strony i w konsekwencji tego - móc przyjąć istnienie lub nieistnienie winy w uchybieniu terminu do wystąpienia z roszczeniami na drogę sądową. Warunek ten trzeba analizować przy uwzględnieniu, z jednej strony, subiektywnej zdolności wnioskodawcy do oceny rzeczywistego stanu rzeczy, mierzonej zwłaszcza poziomem wykształcenia, skalą posiadanej wiedzy prawniczej i życiowego doświadczenia, z drugiej zaś - zobiektywizowanego stopnia staranności, jakiej można oczekiwać od osoby należycie dbającej o swoje interesy. Ponadto samo opóźnienie nie może być nadmierne. Co więcej, występuje przy tym charakterystyczne sprzężenie zwrotne, według którego im większe opóźnienie, tym bardziej ważkie muszą być okoliczności je usprawiedliwiające, oraz odwrotnie - im mniejsze opóźnienie, tym okoliczności o mniejszym znaczeniu mogą wykazać brak winy pracownika. Znaczne przekroczenie terminu do wniesienia odwołania od wypowiedzenia umowy o pracę mogą usprawiedliwiać tylko szczególne okoliczności trwające przez cały czas opóźnienia. Okolicznością wyłączającą winę pracownika w uchybieniu terminu z art. 264 § 1 k.p. może być choroba, zaś zaburzenia psychiczne na tle nerwicowym, niestanowiące przeszkody do świadczenia pracy, ale związane z koniecznością przyjmowania leków spowalniających reakcje psychiczne, mogą usprawiedliwiać wniesienie przez pracownika odwołania od wypowiedzenia umowy o pracę po terminie (art. 265 § 1 w związku z art. 264 § 1 k.p.), nawet jeśli nie uzasadniały zwolnienia lekarskiego od świadczenia pracy. Nie oznacza to jednak, że te okoliczności w każdym przypadku będą uzasadniały przywrócenie terminu do złożenia odwołania od rozwiązania stosunku pracy. Warunkiem przywrócenia takiego terminu jest bowiem to, aby stan zdrowia pracownika uniemożliwiał mu w sposób obiektywny złożenie odwołania w terminie przewidzianym w przepisach.

W ocenie Sądu wniosek powoda o przywrócenie terminu do wniesienia odwołania nie zasługuje na uwzględnienie. Z przeprowadzonego postępowania wynika, że powód złożył wniosek prawie dwa lata po upływie terminu. Jednocześnie w tym okresie nie przebywał w szpitalu, nie chorował w takim stopniu, aby uniemożliwiało to złożenie pozwu. Co istotne powód został prawidłowo pouczony o prawie do złożenia odwołania od wypowiedzenia przez pozwaną. Fakt, że powód nie zna przepisów nie może być jedyną okolicznością uzasadniającą uwzględnienie wniosku. Nieznajomością prawa cechuje się większość pracowników, a przyjęcie, że argument ten uzasadnia przywrócenie terminu prowadziłby do niepewności sytuacji prawnej między pracownikami i pracodawcami. Nadto, zauważyć należy, że powód mógł zasięgnąć pomocy w Państwowej Inspekcji Pracy, skorzystać z pomocy prawnej (nawet darmowej), a informację, że ma się odwołać uzyskał nawet w Urzędzie Pracy. Dbając w sposób należyty o swoje interesy powód miał możliwość uzyskać znacznie wcześniej niezbędne informacje. W ocenie Sądu mając na względzie de facto bierną postawę powoda przez tak długi czas uznać należy, że opóźnienie powoda było nadmierne i ponosi on winę za uchybienie terminu.

W ocenie Sądu pozwana zachowała wszelkie warunki formalne przy wypowiedzeniu stosunku pracy, przede wszystkim poinformowała powoda o przysługującym mu odwołaniu do Sądu oraz terminie wniesienia tegoż odwołania. Sąd nie kwestionuje faktu, że powód jest osobą schorowaną i niepełnosprawną, jednakże nie można uznać, że jest osobą całkowicie nieporadną życiowo. Symbol niepełnosprawności powoda nie odnosi się do osób, które cierpią na chorobę psychiczną, niedorozwój umysłowy albo inny rodzaj zaburzeń psychicznych. Nadto należy zauważyć, że skoro powód zawarł umowę o pracę z pozwaną, wykonywał swe obowiązki pracownicze, w terminie wniósł odmowę zaproponowanych mu nowych warunków pracy, a także zgłosił się do Urzędu Pracy jako osoba bezrobotna, nadto wniósł o przyznanie mu od organu rentowego świadczenia przedemerytalnego, to w ocenie Sądu, w pełni potrafił kierować swym postepowaniem i znał wszelkie procedury i prawa mu przysługujące. To brak zainteresowania ze strony powoda spowodował, że pozew został wniesiony w tak odległym terminie. Zgodnie z jedną z paremii: ignorantia iuris nocet (łac. nieznajomość prawa szkodzi), nie można zasłaniać się nieznajomością normy prawnej, a co więcej nieznajomość prawa nie zwalnia od powoda od ponoszenia odpowiedzialności.

W świetle powyższego powództwo podlegało oddaleniu, gdyż w myśl uchwały Sądu Najwyższego mającej moc zasady prawnej z 14 marca 1986r., sygn. III PZP 8/86 Sąd oddala powództwo, jeżeli pozew został wniesiony po upływie terminów określonych w art. 264 k.p., których nie przywrócono, oraz po upływie terminów określonych w art. 256 k.p.

Niezależnie od powyższego, w ocenie Sądu przyczyna wskazana w wypowiedzeniu była prawdziwa i rzeczywista, a pozwana spełniła przy wypowiedzeniu wszystkie wymogi formalne.

Zgodnie z treścią art. 42 § 1 ww. ustawy przepisy o wypowiedzeniu umowy o pracę stosuje się odpowiednio do wypowiedzenia wynikających z umowy warunków pracy i płacy. Zgodnie z § 2 w wypowiedzenie warunków pracy lub płacy uważa się za dokonane, jeżeli pracownikowi zaproponowano na piśmie nowe warunki . Z kolei w myśl § 3 w razie odmowy przyjęcia przez pracownika zaproponowanych warunków pracy lub płacy, umowa o pracę rozwiązuje się z upływem okresu dokonanego wypowiedzenia. Jeżeli pracownik przed upływem połowy okresu wypowiedzenia nie złoży oświadczenia o odmowie przyjęcia zaproponowanych warunków, uważa się, że wyraził zgodę na te warunki; pismo pracodawcy wypowiadające warunki pracy lub płacy powinno zawierać pouczenie w tej sprawie. W razie braku takiego pouczenia, pracownik może do końca okresu wypowiedzenia złożyć oświadczenie o odmowie przyjęcia zaproponowanych warunków.

Przepis art. 45 § 1 ww. ustawy stanowi, iż w razie ustalenia, że wypowiedzenie umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony jest nieuzasadnione lub narusza przepisy o wypowiadaniu umów o pracę, sąd pracy - stosownie do żądania pracownika - orzeka o bezskuteczności wypowiedzenia, a jeżeli umowa uległa już rozwiązaniu - o przywróceniu pracownika do pracy na poprzednich warunkach albo o odszkodowaniu.

Wadliwość wypowiedzenia warunków umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony zachodzi zarówno wówczas, gdy zostało dokonane z naruszeniem wymagań przewidzianych przepisami prawa pracy, jak i wówczas, gdy wypowiedzenie było nieuzasadnione.

W rozpatrywanej sprawie warunki formalne wypowiedzenia zostały spełnione: zachowano formę pisemną, podano przyczynę i okres wypowiedzenia, zaproponowano nowe warunki oraz poinformowano o przysługujących środkach odwoławczych. Nadto, pracodawca przeprowadził konsultację związkową.

Przechodząc do zbadania wypowiedzenia pod kątem jego zasadności, należy ustalić czy przyczyna wskazana w wypowiedzeniu była prawdziwa i rzeczywista.

Kwestia, czy występuje potrzeba dokonania przez pracodawcę zmian organizacyjnych, w tym likwidacji stanowiska pracy, należy do autonomii zarządczej pracodawcy i nie podlega ocenie sądu pracy. Oznacza to, że sąd pracy nie ma kompetencji do badania racjonalności decyzji pracodawcy co do zmian organizacyjnych dokonywanych w zakładzie pracy, podobnie jak nie bada racjonalności decyzji gospodarczych lub innych decyzji związanych z zarządzaniem zakładem pracy. Sąd pracy może ustalić i oceniać czy podana przez pracodawcę przyczyna wypowiedzenia jest rzeczywista, czy też pozorna (wyrok Sądu Najwyższego z 14.03.2018r. II PK 123/17).

W niniejszej sprawie, pozwana jako kontrahent (...) S.A. Oddział Elektrownia (...) otrzymała nowe wytyczne w sprawie posterunków ochrony ( (...)) w obiektach administracyjno-socjalnych (...) i (...), które miały wejść od 1 grudnia 2021 roku. Wytyczne te miały na celu, aby posterunki ochrony piastowali wyłącznie pracownicy kwalifikowani. Pozwana będąc związana stanowiskiem kontrahenta zlikwidowała wszystkie posterunki pracowników niekwalifikowanych i rozwiązała umowy z tymi osobami. Wyjątkiem był powód i drugi pracownik, gdyż podlegali ochronie przed zwolnieniem – powód z uwagi na ochronę przedemerytalną. Pozwana poszukiwała pracy powodowi w konkurencyjnych firmach, a gdy to nie pomogło, zaproponowała mu nowe miejsce świadczenia pracy w powiecie (...), które było najbliżej oddalonym miejscem pracy, niż np. B., czy T.. Pozwana postąpiła zgodnie z obowiązującymi przepisami. Nie sposób oczekiwać od pozwanej aby utworzyła specjalne stanowisko pracy dla powoda, które byłoby dla niego dogodne. Nadto żadne przepisy nie nakładają na pozwaną takiego obowiązku. Bezspornym było że powód nie spełniał wymagań na stanowisku kwalifikowanego pracownika ochrony. Niewątpliwie zmiana ta była niekorzystna dla powoda, dlatego też pozwana wręczyła mu wypowiedzenie zmieniające. Podstawą oświadczenia był art. 5 ust. 5 pkt 1 ustawy z 13 marca 2003r. o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników. Zgodnie z tym przepisem w okresie objęcia szczególną ochroną przed wypowiedzeniem lub rozwiązaniem stosunku pracy pracodawca może jedynie wypowiedzieć dotychczasowe warunki pracy i płacy pracownikowi, któremu brakuje nie więcej niż 4 lata do osiągnięcia wieku emerytalnego.

Ponadto, zauważyć należy, że powód ostatecznie otrzymał świadczenie przedemerytalne, gdyż Sąd Okręgowy w Rybniku prawidłowo ocenił sytuację powoda – kwestionowaną przez organ rentowy. Z pewnością zmiana warunków pracy dla powoda nie była korzystna i stanowiła jedyną przyczynę rozwiązania umowy o pracę, co potwierdził również materiał dowodowy w niniejszej sprawie.

Biorąc pod uwagę cały zebrany w sprawie materiał dowodowy, w ocenie Sądu wypowiedzenie umowy o pracę było zasadne, a przyczyna wskazana w wypowiedzeniu zmieniającym była prawdziwa i rzeczywista.

W świetle powyższego Sąd w pkt 1 wyroku na podstawie przywołanych przepisów oddalił powództwo.

O kosztach rozstrzygnięto w pkt 2 wyroku w oparciu o art. 98 ust. 1 k.p.c. w zw. z art. 98 §1 ¹ k.p.c. i art. 99 k.p.c. Koszty postępowania w sumie wyniosły 180 zł. Na wskazane koszty złożyło się poniesione przez pozwaną wynagrodzenie pełnomocnika. Wysokość wynagrodzenia pełnomocnika wynikała z § 2 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych.

Sędzia Sonia Lasota – Zawisza