Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Rybniku

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 5 marca 2024 roku

Sąd Rejonowy w Rybniku, V Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: sędzia Sonia Lasota-Zawisza

Ławnicy: Monika Budzik, Janina Biłas

Protokolant : sekretarz sądowy Elżbieta Radochońska

po rozpoznaniu w dniu 5 marca 2024 roku w Rybniku

na rozprawie

sprawy z powództwa M. M.

przeciwko (...) Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w R.

o odszkodowanie i wynagrodzenie

1.  zasądza od pozwanej (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w R. na rzecz powoda M. M. następujące kwoty:

a)  2.000 zł netto (dwa tysiące) tytułem wynagrodzenia za lipiec 2023 roku wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od 11 sierpnia 2023 roku,

b)  6.116,61 zł brutto (sześć tysięcy sto szesnaście złotych sześćdziesiąt jeden groszy) tytułem wynagrodzenia za sierpień 2023 roku wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 10 września 2023 roku,

c)  1.456,34 zł brutto (jeden tysiąc czterysta pięćdziesiąt sześć złotych trzydzieści cztery grosze) tytułem wynagrodzenia za wrzesień 2023 roku wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od 10 października 2023 roku,

d)  18.349,80 zł brutto (osiemnaście tysięcy trzysta czterdzieści dziewięć złotych osiemdziesiąt groszy) tytułem odszkodowania wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od 8 września 2023 roku,

2.  oddala powództwo w pozostałym zakresie;

3.  wyrokowi w pkt 1 do kwoty 6.116,61zł (sześć tysięcy sto szesnaście złotych sześćdziesiąt jeden groszy) nadaje rygor natychmiastowej wykonalności;

4.  odstępuje od obciążania pozwanej kosztami sądowymi.

Monika Budzik sędzia Sonia Lasota-Zawisza Janina Biłas

Sygn. akt V P 270/23

UZASADNIENIE

Powód M. M. wniósł przeciwko pozwanej (...) Sp. z o.o. w R. po ostatecznym sprecyzowaniu żądania o zasądzenie: kwoty 18349,83 zł brutto wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 7 września 2023 roku tytułem odszkodowania za rozwiązanie umowy o pracę bez wypowiedzenia przez pracownika z winy pracodawcy zgodnie z art. 55 §1 ¹ k.p., kwoty 2.000 zł netto wraz ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 10 sierpnia 2023 roku tytułem wynagrodzenia za lipiec 2023 roku, kwoty 3614,36 zł brutto oraz 2502,25 zł brutto wraz ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 10 września 2023 roku tytułem wynagrodzenia i wynagrodzenia urlopowego za sierpień 2023 roku, kwoty 1456,34 zł brutto wraz ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 10 października 2023 roku tytułem wynagrodzenia za wrzesień 2023 roku. W uzasadnieniu wskazał, że był zatrudniony u pozwanej na podstawie umowy o pracę na czas nieokreślony na stanowisku elektromontera. Podniósł, że pracodawca nie wypłacił umówionego wynagrodzenia, w związku z czym rozwiązał z pozwaną umowę o pracę bez wypowiedzenia. Zarzucił, że wynagrodzenie miało zostać zapłacone do 10 – tego każdego miesiąca. Wynagrodzenie za lipiec 2023 roku zostało uiszczone częściowo po terminie, a wynagrodzenia za sierpień i wrzesień 2023 roku nie zostały wypłacone. Dodał, że wzywał pozwaną do zapłaty zaległego wynagrodzenia, jednakże bezskutecznie.

vide: k. 3-6, k. 30

W odpowiedzi na pozew, pozwana wniosła o oddalenie powództwa oraz zasądzenie kosztów procesu wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia uprawomocnia się orzeczenia do dnia zapłaty. Nadto wniosła o ugodowe zakończenie sprawy i rozłożenie zaległości na raty. W uzasadnieniu przyznała, że za lipiec 2023 roku wypłaciła powodowi wynagrodzenie w wysokości 2.369,68 zł w dniu 14 września 2023 roku. Dodała, że brak wypłacenia wynagrodzenia w pełnej wysokości i w terminie wynika z bardzo trudnej sytuacji finansowej pozwanej spółki, która nie jest w stanie regulować swoich wymagalnych zobowiązań. Podniosła, że głównym celem pozwanej jest zachowanie ciągłości działania zakładu i utrzymanie jak największej ilości stanowisk pracy. Wskazała, że przeprowadzona restrukturyzacji spowoduje płynność finansową i wypłacenie pracownikom wynagrodzeń.

vide: k. 44-45

Sąd ustalił co następuje:

Powód M. M. była zatrudniony u pozwanej (...) Sp. z o.o. w R. początkowo na czas określony od 6 maja 2019 roku do 31 lipca 2020 roku, a następnie na czas nieokreślony od 1 sierpnia 2020 roku w pełnym wymiarze czasu pracy na stanowisku elektromontera.

Dowód: akta osobowe powoda: umowa o pracę z 06.05.2019 r., umowa o pracę z 01.08.2019 r., aneks do umowy z 30.08.2019 r., aneks do umowy z 10.06.2021 r., aneks do umowy z 03.01.2022 r., aneks do umowy z 01.06.2022 r., aneks do umowy z 31.08.2022 r.

Średnie miesięczne wynagrodzenie powoda wynosiło 6.116,61 zł brutto.

Dowód: wyliczenie średniego miesięcznego wynagrodzenia brutto powoda k. 38

Pozwana opóźniała się z wypłatą wynagrodzeń powodowi. Wypłaciła częściowo wynagrodzenie za lipiec 2023 roku w kwocie 2.369,68 zł netto (zamiast 4369,68 zł) dokonując przelewu na konto bankowe powoda w dniu 14 września 2023 roku. Za sierpień 2023 roku i wrzesień 2023 roku pozwana nie wypłaciła powodowi wynagrodzenia. Za sierpień powód powinien otrzymać 3614,36 zł brutto tytułem wynagrodzenia oraz 2502,25 zł brutto tytułem wynagrodzenia urlopowego. Za wrzesień 2023r. powinien otrzymać wynagrodzenie w kwocie 1456,34 zł brutto.

Dowód: historia operacji rachunku bankowego powoda k. 16-19, pasek płacowy za lipiec 2021 k. 20, kserokopia list płac k. 39-41, potwierdzenie transakcji k. 42

Pismem doręczonym pozwanej w dniu 7 września 2023 roku, powód rozwiązał umowę o pracę bez wypowiedzenia z winy pracodawcy. Jako przyczynę rozwiązania umowy wskazał ciężkie naruszenie przez pracodawcę obowiązków pracowniczych, tj. brak wypłacenia w terminie wynagrodzenia za lipiec 2023 roku.

Dowód: rozwiązanie umowy o pracę z 07.09.2023 r. k. 21

Pismem z 14 września 2023 roku powód wezwał pozwaną do zapłaty odszkodowania za okres 3 miesięcy w terminie 7 dni.

Dowód: wezwanie do zapłaty z potwierdzeniem nadania i doręczenia k. 22-24v

Pismem z 26 września 2023 roku powód ponownie wezwał pozwaną do zapłaty zaległych wynagrodzeń i odszkodowania za okres 3 miesięcy w terminie 7 dni, jednakże bezskutecznie.

Dowód: wezwanie do zapłaty z potwierdzeniem nadania k. 25-26v

Powód wniósł do Państwowej Inspekcji Pracy Oddział w R. skargę w sprawie nieprawidłowości występujących u pozwanej. W październiku 2023 roku PIP przeprowadził kontrolę w miejscu pracy pozwanej i ustalił, że wypłacono powodowi część wynagrodzenia za lipiec 2023 roku, a do wypłaty pozostało 2.000 zł netto. Nadto pozwana nie wypłaciła powodowi wynagrodzenia za sierpień 2023 roku w kwocie 3.614,36 zł brutto, wynagrodzenia urlopowego w kwocie 2.502,25 zł brutto, a także wynagrodzenia za wrzesień 2023 roku w kwocie 1.456,34 zł brutto. Nadto PIP ustalił, że na liście płac naliczono powodowi odszkodowanie z tytułu rozwiązania stosunku pracy bez wypowiedzenia z winy pracodawcy w wysokości 3-miesięcznego wynagrodzenia w kwocie 18.349,83 zł brutto, którego także nie wypłacono.

Dowód: pismo PIP z 19.10.2023 r. k. 65-65v

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o zgromadzony w sprawie materiał dowodowy w postaci w/w dokumentów, których prawdziwości strony nie kwestionowały, a które wraz z pozostałymi dowodami tworzyły spójny i logiczny obraz przedstawiający stan faktyczny sprawy.

Sąd zważył co następuje:

Powództwo zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 55 §1 ¹ k.p. pracownik może rozwiązać umowę o pracę w trybie określonym w § 1 także wtedy, gdy pracodawca dopuścił się ciężkiego naruszenia podstawowych obowiązków wobec pracownika; w takim przypadku pracownikowi przysługuje odszkodowanie w wysokości wynagrodzenia za okres wypowiedzenia. Przepis art. 52 § 2 stosuje się odpowiednio ( § 2). W myśl art. 52 § 2 ww. ustawy rozwiązanie umowy o pracę bez wypowiedzenia z winy pracownika nie może nastąpić po upływie 1 miesiąca od uzyskania przez pracodawcę wiadomości o okoliczności uzasadniającej rozwiązanie umowy.

W myśl art. 85 §2 kp wynagrodzenie powinno być wypłacane nie później niż w ciągu pierwszych 10 dni następnego miesiąca. Podkreślić należy, iż terminowa wypłata wynagrodzenia jest jednym z podstawowych obowiązków pracodawcy (art. 94 pkt 5 kp), a jednocześnie podstawowym prawem pracownika. W niniejszej sprawie powód powinien otrzymać pełne wynagrodzenie za lipiec 2023r. najpóźniej 10 sierpnia 2023r., tymczasem wynagrodzenie wypłacono mu częściowo (jedynie w 54%) dopiero 7 września 2023r. Tym samym pozwana niewątpliwie dopuściła się rażącego naruszenia obowiązków względem powoda.

Okolicznością bezsporną było również, iż pozwana nie wypłaciła powodowi wynagrodzenia za sierpień oraz wrzesień 2023r., a także odszkodowania. Wszystkie te świadczenia zostały ujęte na listach płac, należy zatem przyjąć, iż były niekwestionowane przez pozwaną. Wprawdzie pozwana podnosiła, iż opóźnienie w wypłacie wynagrodzenia wynikało z trudnej sytuacji finansowej, jednakże okoliczności tej w żaden sposób nie wykazała. Niemniej nawet trudna sytuacja finansowa pracodawcy nie zwalnia go z obowiązku terminowej wypłaty wynagrodzeń pracownikom.

Sąd nie uwzględnił wniosku o rozłożenie na raty mając na uwadze, iż od upływu terminu zapłaty wynagrodzenia minęło kilka miesięcy (blisko 8), a pozwana pomimo prowadzonego postępowania sądowego nie zapłaciła powodowi nawet częściowo dochodzonego wynagrodzenia. Co więcej pozwana nie wykazała żadnych okoliczności uzasadniających rozłożenie na raty, w tym trudnej sytuacji finansowej.

Mając na uwadze powyższe ustalenia faktyczne i prawne, Sąd na podstawie ww. przepisów w pkt 1 wyroku zasądził od pozwanej na rzecz powoda dochodzone kwoty wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie. Przy czym o odsetkach sąd orzekł na podstawie art. 481 k.c. zasądzając je od dnia następującego po dniu wymagalności. Podkreślić należy, że strony stosunku pracy powinny rozliczyć wszystkie należności wynikające z umowy o pracę najpóźniej z dniem rozwiązania umowy, chyba, że należności stały się wymagalne wcześniej. Tym samym oddalono powództwo w pozostałym zakresie tj. odnośnie odsetek za dzień 10 sierpnia 2023r. od wynagrodzenia za lipiec oraz za dzień 7 września 2023r. odnośnie odszkodowania.

Zgodnie z art. 477 ² §1 kpc wyrokowi w pkt 1 nadano rygor natychmiastowej wykonalności do wysokości miesięcznego wynagrodzenia liczonego według zasad jak ekwiwalent za urlop wypoczynkowy.

Na podstawie art. 102 kpc w zw. z art. 113 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych Sąd odstąpił od obciążania pozwanej nieuiszczonymi kosztami sądowymi mając na względzie podnoszoną trudną sytuację finansową (chociaż jak wskazano wcześniej niewykazaną).

Sędzia Sonia Lasota - Zawisza