Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Rybniku

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

15 stycznia 2021 roku

Sąd Rejonowy / Okręgowy w Rybniku V Wydział

Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: Sędzia Wiesław Jakubiec

Sędziowie

Ławnicy:

Protokolant: sekretarz sądowy Izabela Niedobecka-Kępa

przy udziale ./.

po rozpoznaniu 15 stycznia 2021 roku w Rybniku

na rozprawie

sprawy z powództwa A. K.

przeciwko Przedsiębiorstwu Produkcyjno-Handlowemu (...) Sp. z o.o. w R.

o odprawę pieniężną

1.  zasądza od pozwanej Przedsiębiorstwa Produkcyjno-Handlowego (...) Sp. z o.o. w R. na rzecz powoda A. K. kwotę 4.500 zł (cztery tysiące pięćset złotych) tytułem odprawy z odsetkami ustawowymi od dnia 1 maja 2019 roku,

2.  zasądza od pozwanej na rzez powoda kwotę 675 zł (sześćset siedemdziesiąt pięć złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego, z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od daty prawomocności wyroku,

3.  wyrokowi w pkt. 1 co do kwoty 2.480 zł ( dwa tysiące czterysta osiemdziesiąt złotych) nadaje rygor natychmiastowej wykonalności,

4.  odstępuje od obciążania strony pozwanej kosztami sądowymi.

Sygn. akt V P 123/20

UZASADNIENIE

Powód A. K. wniósł przeciwko pozwanej Przedsiębiorstwu Produkcyjno-Handlowemu (...) sp. z o.o. z siedzibą w R. pozew o zasądzenie na jego rzecz kwoty 4 500 zł tytułem odprawy wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od 1 maja 2019 roku. Nadto, wniósł o zwrot kosztów procesu. W uzasadnieniu wskazał, że był zatrudniony u pozwanej na stanowisku stolarza w okresie 1 sierpnia 2011 roku 30 kwietnia 2019 roku, a stosunek pracy ustał z inicjatywy pracodawcy. W ocenie powoda zwolnienie nastąpiło w ramach zwolnień grupowych, a zatem przysługuje mu odprawa.

W odpowiedzi na odwołanie pozwana wniosła o oddalenie powództwa oraz o zwrot kosztów procesu. W uzasadnieniu wskazała, że powód nie spełnia kryteriów podmiotowych oraz przedmiotowych do zastosowania wobec niego ustawy o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników.

Sąd ustalił co następuje:

W okresie od 1 sierpnia 2011 roku do 21 listopada 2018 roku powód A. K. był zatrudniony u pozwanej w Przedsiębiorstwie Produkcyjno-Handlowym (...) sp. z o.o. z siedzibą w R. na podstawie umów na czas określony na stanowisku pomocnika stolarza/operatora CNC w pełnym wymiarze czasu pracy. 22 listopada 2018 roku powód zawarł z pozwaną umowę na czas nieokreślony i kontynuował pracę na stanowisku pomocnika stolarza w pełnym wymiarze czasu pracy.

W piśmie z 30 kwietnia 2019 roku strony oświadczyły, że zawartą 22 listopada 2018 roku umowę o pracę na czas nieokreślony rozwiązują za porozumieniem stron z dniem 30 kwietnia 2019 roku.

Średnie miesięczne wynagrodzenie powoda obliczone jako ekwiwalent za urlop wynosiło 2 480 zł.

Pozwana nie wypłaciła powodowi odprawy pieniężnej w związku z rozwiązaniem umowy.

W okresie od 1 stycznia 2019 roku do 31 lipca 2019 roku pozwana wypowiedziała umowy 5 pracownikom, z 39 pracownikami stosunek pracy zakończył się na mocy porozumienia stron – data zakończenia umów 30 kwietnia 2019 roku , 4 osoby zwolniły się na własną prośbę, 1 osoba porzuciła pracę, 1 osoba przeszła na rentę, 1 osoba zakończyła pracę z uwagi na zakończenie okresu trwania umowy terminowej.

Na dzień 15 stycznia 2021 roku pozwana zatrudniała 7 pracowników. Część pracowników, w tym m.in. powód, po zakończeniu współpracy z pozwaną, rozpoczął pracę w ramach nowego stosunku pracy w Spółdzielni (...). U pozwanej nie doszło do przejścia zakładu pracy lub jego części na innego pracodawcę. Pozwana świadczącą usługi na rzecz ww. spółdzielni głównie w zakresie wypożyczania pracowników jest „spółką córką” Spółdzielni (...) w R..

Dowód: akta osobowe powoda: umowa o pracę z 1.08.2011r., umowa o pracę z 1.01.2012r., umowa o pracę z 22.11.2018r., świadectwo pracy, pismo z 30.04.2019r. o rozwiązaniu umowy o pracę,

wyliczenie średniego wynagrodzenia k.17, zestawienie osób zwolnionych i zatrudnionych k.42-43 i k. 54-55, zeznania świadka A. M. k.56v., zeznania świadka M. W. k.57, przesłuchanie powoda k.57-57v., przesłuchanie w imieniu pozwanej B. W. k.57v.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o zgromadzony w sprawie materiał dowodowy w postaci ww. dokumentów, które Sąd uznał za wiarygodne, wzajemnie ze sobą korelujące i rzeczowe, a także w ograniczonym zakresie w oparciu o dowód z zeznań świadków oraz z przesłuchania stron, które wraz z dowodami z dokumentów tworzyły spójny i logiczny obraz przedstawiający stan faktyczny sprawy. Sąd nie dał wiary twierdzeniom świadków i strony pozwanej jakoby pracownicy zatrudnieni u pozwanej mieli przejść do pracy w innym zakładzie.

Sąd zważył co następuje:

Powództwo zasługuje na uwzględnienie.

Ustawa z dnia 13 marca 2003 r. o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników (Dz. U. z 2015 r. poz. 192 j.t. ze zm.) przewiduje możliwość zwolnień grupowych (art. 1) jak i indywidualnych (art. 10).

Zgodnie z art. 1 ust. 1 ustawy jej przepisy stosuje się w razie konieczności rozwiązania przez pracodawcę zatrudniającego co najmniej 20 pracowników stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników, w drodze wypowiedzenia dokonanego przez pracodawcę, a także na mocy porozumienia stron, jeżeli w okresie nieprzekraczającym 30 dni zwolnienie obejmuje co najmniej: 10 pracowników, gdy pracodawca zatrudnia mniej niż 100 pracowników (pkt 1), 10% pracowników, gdy pracodawca zatrudnia co najmniej 100, jednakże mniej niż 300 pracowników (pkt 2), 30 pracowników, gdy pracodawca zatrudnia co najmniej 300 lub więcej pracowników (pkt 3) – zwanego dalej „grupowym zwolnieniem”.

Art. 8 ust. 1 cytowanej ustawy stanowi, iż pracownikowi, w związku z rozwiązaniem stosunku pracy w ramach grupowego zwolnienia, przysługuje odprawa pieniężna w wysokości: pkt 1 – jednomiesięcznego wynagrodzenia, jeżeli pracownik był zatrudniony u danego pracodawcy krócej niż 2 lata; pkt 2 – dwumiesięcznego wynagrodzenia, jeżeli pracownik był zatrudniony u danego pracodawcy od 2 do 8 lat; pkt 3 – trzymiesięcznego wynagrodzenia, jeżeli pracownik był zatrudniony u danego pracodawcy ponad 8 lat.

Zgodnie z ust. 3 w/w artykułu, odprawę pieniężną ustala się według zasad obowiązujących przy obliczaniu ekwiwalentu pieniężnego za urlop wypoczynkowy.

Z mocy art. 10 ust. 1 ustawy przepisy art. 5 ust. 3-6 i art. 8 stosuje się odpowiednio w razie konieczności rozwiązania przez pracodawcę zatrudniającego co najmniej 20 pracowników stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników, jeżeli przyczyny te stanowią wyłączny powód uzasadniający wypowiedzenie stosunku pracy lub jego rozwiązanie na mocy porozumienia stron, a zwolnienia w okresie nieprzekraczającym 30 dni obejmują mniejszą liczbę pracowników niż określona w art. 1.

Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy stwierdzić należy, iż powodowi przysługuje prawo do odprawy pieniężnej w ramach zwolnień grupowych.

Jak wykazało przeprowadzone postępowanie dowodowe w okresie od 1 stycznia 2019 roku do 31 lipca 2019 roku pozwana zatrudniała 51 osób. Do rozwiązania z powodem umowy o pracę doszło na mocy porozumienia stron, przy czym inicjatywna zakończenia współpracy leżała po stronie pracodawcy. Wskazać należy, że zgodnie z zestawieniem przedstawieniom przez stronę pozwaną, w ww. okresie jedynie 4 osoby ( z wyłączeniem powoda) rozwiązały z własnej inicjatywy umowy o pracę. Z kolei sprzeczne z zasadami logiki i doświadczenia życiowego jawiłoby się przy tym, nagłe rozwiązanie przez większość pozostałych pracowników umów o pracę z ich inicjatywy w tak krótkim czasie. Nadto, wbrew twierdzeniom pozwanej, nie doszło do przejścia 39 osób do pracy w Spółdzielni (...), lecz z pracownikami tymi rozwiązano umowy o pracę za porozumieniem stron z inicjatywy pracodawcy, a dopiero później osoby te nawiązały nowe stosunki pracy z kolejnym pracodawcą. W ocenie Sądu strona pozwana znajdująca się w niekorzystnej sytuacji finansowej, wykorzystała nieświadomość pracowników i chcąc uniknąć wypłaty na ich rzecz odpraw pieniężnych w związku ze zwolnieniami grupowymi, przedstawiła im do podpisania gotowe wzorce oświadczeń o zakończeniu współpracy na mocy porozumienia stron oraz nie poinformowała ich o prawie do otrzymania odprawy i tej odprawy nie wypłaciła. Powód rozpoczął pracę u nowego pracodawcy w Spółdzielni (...) dopiero po definitywnym zakończeniu współpracy z pozwaną. Jednocześnie przeprowadzone postępowanie dowodowe nie wykazało, aby w jakimkolwiek zakresie pozwana przyczyniła się do zapewnienia powodowi kontynuacji zatrudnienia ani by Spółdzielnia (...) była podmiotem, który przejął zakład pracy w trybie art. 23 ¹ kp. Zatem, nie sposób przyjąć, że przyczyna zakończenia stosunku pracy leżała po stronie powoda. To pozwana, mając na uwadze względy ekonomiczne, była wyłącznie zainteresowana ograniczeniem ilości zatrudnianych pracowników. Przepisy ustawy z dnia 13 marca 2003 r. o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników wskazują warunki, które muszą zostać spełnione aby zwalniany pracownik był uprawniony do odprawy. Powód spełnił warunki wskazane w ww. ustawie i dlatego należna odprawa powinny mu być wypłacona przez pozwaną od razu tj. w dniu rozwiązania umowy. Na marginesie Sąd wskazuje, że ww. ustawa nie przewiduje sytuacji ograniczania wysokości należnej pracownikowi odprawy, w szczególności nie mogą stanowić ich okoliczność znalezienia sobie przez pracownika od razu zatrudnienia u innego podmiotu.

Wobec powyższego oraz mając na uwadze staż pracy powoda, Sąd uznał, że powód posiadał uprawnienie do otrzymania odprawy pieniężnej w żądanej, zgodnej z ustawą wysokości.

Biorąc pod uwagę powyższe ustalenia faktyczne, na podstawie przywołanych przepisów, Sąd zasądził od pozwanej Przedsiębiorstwa Produkcyjno-Handlowego (...) sp. z o.o. w R. na rzecz powoda A. K. kwotę 4 500 zł tytułem odprawy z odsetkami ustawowymi od dnia 1 maja 2019 roku ( pkt 1 wyroku). Przy czym o odsetkach orzeczono na podstawie art. 481 k.c. zasądzając je od dnia następującego po rozwiązaniu umowy.

O kosztach procesu orzeczono na podstawie art. 98 k.p.c., zgodnie z zasadą odpowiedzialnością za wynik sprawy i na podstawie § 2 pkt. 3 w zw. z § 9 ust. 1 pkt. 2 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie brzmieniu obowiązującym w dacie wszczęcia postępowania. Pozwana przegrała spór z powodem wobec czego winna zwrócić na jej rzecz koszty zastępstwa procesowego w kwocie 675 zł (pkt 2 wyroku).

Wyrokowi w pkt. 1 co do kwoty 2 480 zł odpowiadającej wysokości jednomiesięcznego wynagrodzenia nadano rygor natychmiastowej wykonalności zgodnie z art. 477 ² § 1 zd. pierwsze k.p.c. ( pkt 3 wyroku).

Z kolei biorąc pod uwagę okoliczności sprawy, Sąd na podstawie art. 102 k.p.c. odstąpił od obciążania strony pozwanej kosztami sądowymi ( pkt 4 wyroku). Sąd miał na uwadze, że pozwana występująca bez profesjonalnego pełnomocnika działała w sposób lojalny i nie przedłużała postępowania.