Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Rybniku

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 29 października 2024 roku

Sąd Rejonowy w Rybniku, V Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: sędzia Sonia Lasota-Zawisza

Protokolant : starszy sekretarz sądowy Elżbieta Radochońska

po rozpoznaniu w dniu 15 października 2024 roku w Rybniku

na rozprawie

sprawy z powództwa T. T.

przeciwko (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w Ż.

o uznanie wypowiedzenia za bezskuteczne

1.  oddala powództwo;

2.  zasądza od powoda T. T. na rzecz pozwanej (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w Ż. kwotę 180 zł (sto osiemdziesiąt złotych) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się wyroku tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Sygn. akt V P 23/23

UZASADNIENIE

Powód T. T. wniósł przeciwko pozwanej (...) Sp. z o.o. w Ż. pozew o uznanie wypowiedzenia o pracę z 27 stycznia 2023 r. za bezskuteczne. W uzasadnieniu wskazał, że był zatrudniony u pozwanej od 9 lat, ostatnio na stanowisku Kierownika Działu (...). Podał, że od 1 stycznia 2023 r. otrzymał wyższe wynagrodzenie, a 27 stycznia 2023 r. rozwiązano z nim umowę o pracę. Nie zgodził się z przyczynami wskazanymi w wypowiedzeniu, a to brakiem lojalności wobec pracodawcy, rozpowszechnianiem pomówień wśród pracowników oraz kontestowaniem uzgodnień i decyzji Zarządu Spółki oraz utratą zaufania wynikającą z wątpliwości co do rzetelności jego postępowania. Według powoda wskazane przyczyny są nieprawdziwe, nierzeczywiste i zbyt ogólne. Nadto zarzucił, że pozwana w wypowiedzeniu umowy o pracę nie wskazała prawidłowo adresu właściwego Sądu do którego mógł wnieść odwołanie.

vide: k. 3-4

Postanowieniem z 19 kwietnia 2023 r. Sąd zwolnił powoda od opłaty sądowej ponad kwotę 1.000 zł, a w pozostałym zakresie oddalił wniosek. Orzeczenie uprawomocniło się.

vide: k. 18

W odpowiedzi na pozew pozwana wniosła o oddalenie powództwa i zasądzenie zwrotu kosztów postępowania wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty. W uzasadnieniu wskazała, że wynagrodzenie powoda wzrosło z początkiem 2023 roku w ramach standardowej procedury wzrostu wynagrodzeń, która objęła wszystkich kierowników działów u pozwanej, zaś podwyższenie powodowi wynagrodzenia nie było wyjątkiem ani nie wynikało z jego osobistych osiągnięć. Podniosła, że wypowiedzenie umowy o pracę było zasadne, zaś przyczyny były rzeczywiste. Dodała, że podstawy rozwiązania umowy o pracę były powodowi znane, gdyż zostały mu wyjaśnione przy wręczaniu wypowiedzenia, którego powód ostatecznie nie przyjął. Nadto dodała, że wskazanie błędnego adresu Sądu stanowiło omyłkę pisarską i nie miało wpływu na niniejszą sprawę.

vide: k. 35-41

Powód w toku postępowania modyfikował swoje roszczenie. Na rozprawie 30 stycznia 2024r. oświadczył, że domaga się zasądzenia odszkodowania, którego kwotę miał podać w terminie 7 dni. Następnie w piśmie z 6 lutego 2024r. oświadczył, że podtrzymuje żądanie uznania wypowiedzenia za bezskuteczne i wnosi o przywrócenie do pracy na poprzednich warunkach, ewentualnie w razie nieuwzględnienia przez Sąd żądania przywrócenia do pracy wnosi o zasądzenie odszkodowania w wysokości wynagrodzenia za okres 3 miesięcy. Kwotę sprecyzował na rozprawie 4 kwietnia 2024r. wnosząc o zasądzenie odszkodowania w kwocie 20.641,50 zł (= 6.880,50 zł x 3 miesiące).

vide: k. 79, 87, k. 90-90v

Sąd ustalił, co następuje:

Powód T. T. od 8 sierpnia 2017 r. był zatrudniony u pozwanej (...) Sp. z o.o. w Ż. początkowo na stanowisku Koordynatora Działu (...) w pełnym wymiarze czasu pracy, a od 1 sierpnia 2018 r. na stanowisku Kierownika Działu (...) w pełnym wymiarze czasu pracy na czas nieokreślony.

Średnie miesięczne wynagrodzenie brutto powoda liczone według zasad jak ekwiwalent za urlop wypoczynkowy wynosiło 6.880,50 zł.

Dowód: akta osobowe powoda: umowa o pracę z 08.08.2017 r., aneks do umowy o pracę z 31.07.2018 r., umowa o pracę z 31.12.2021 r., w aktach sprawy: wyliczenie średniego miesięcznego wynagrodzenia k. 34

Od 1 stycznia 2023 roku wszyscy managerowie pozwanej otrzymali podwyżki wynagrodzenia zasadniczego, w tym powód. Podwyżka była związana ze wzrostem wynagrodzeń w ramach standardowej procedury.

Dowód: akta osobowe powoda: porozumienie zmieniające z 07.12.2022 r., zeznania świadków: I. G. k. 90v-91, B. N. (1) k. 91-92, A. B. k. 99-100v

W dniu 19 grudnia 2022 r. odbyło się spotkanie Kierowników Działów, Kierownictwa i Zarządu. Wszyscy Kierownicy Działów, w tym powód, byli zobowiązani do przedstawienia sprawozdania rocznego ze swojego działu w postaci prezentacji. Przygotowanie prezentacji było zaplanowane kilka tygodni wcześniej, a powód był poinformowany o przygotowaniu sprawozdania już 8 listopada 2022 r. Powód dzień przed spotkaniem poprosił I. G. o przesłanie szablonu prezentacji. Wzór ten został mu przekazany. W dniu 19 grudnia 2022r. powód jako jedyny nie przedstawił sprawozdania w jakiejkolwiek postaci. Powód twierdził, że jego prezentacja wymaga skończenia i prosił o przedłużenie terminu sporządzenia sprawozdania. Zarząd pozwanej nie zgodził się na przedłużenie powodowi terminu w celu sporządzenia prezentacji i poprosił powoda by w części omówił swoje sprawozdanie, jednakże powód odmówił jego przedstawienia.

Dowód: korespondencja sms k. 49-50, zeznania świadków: I. G. k. 90v-91, B. N. (1) k. 91-92, A. B. k. 99-100v, przesłuchanie za pozwaną J. L. k. 106v-108v, częściowo przesłuchanie powoda k. 105-106v

U pozwanej praktyką było, że grupa managerska posiadała zadaniowy czas pracy, a w trakcie jej świadczenia, mogła korzystać z wyjść prywatnych (w prawach pilnych) po uprzednim ustnym lub pisemnym poinformowaniu przełożonego i wyrażeniu przez niego zgody. Powód korzystał z wyjść prywatnych, w tym w celu skorzystania z basenu lub z masaży. Po spotkaniu, tj. w dniu 19 grudnia 2022 r., powód skorzystał z wyjścia prywatnego i udał się na masaż. O wyjściu prywatnym nie poinformował swojego przełożonego, ale taką informację umieścił w elektronicznym kalendarzu. Podczas tego wyjścia kontakt z powodem był utrudniony, powód nie odbierał telefonów, w tym od przełożonych (J. L.).

Dowód: zeznania świadków: I. G. k. 90v-91, B. N. (1) k. 91-92, N. Z. k. 92-93, A. B. k. 99-100v, przesłuchanie za pozwaną J. L. k. 106v-108v

Wiceprezes Zarządu pozwanej J. L. i Dyrektor Pionu (...) I. G. chcieli porozmawiać z powodem odnośnie jakości świadczenia przez niego pracy i braku przygotowania sprawozdania podczas spotkania w dniu 19 grudnia 2022 r. W tym celu zaprosili powoda na spotkanie, które odbyło się on-line, kolejno wręczyli powodowi pismo z 23 grudnia 2022 r., w którym pozwana zwolniła powoda z pełnienia funkcji kierownika i obowiązku świadczenia pracy na okres od 23 grudnia 2022 r. do 31 stycznia 2023 r. z zachowaniem prawa do wynagrodzenia zasadniczego. Jako przyczynę wskazano utratę zaufania do powoda wynikającą z wątpliwości co do rzetelności postępowania, braku lojalności wobec pracodawcy, rozpowszechniania pomówień wśród pracowników oraz kontestowania uzgodnień i decyzji Zarządu Spółki. Wyjaśnili także, że podejmując te kroki mieli na celu by powód w ww. okresie miał czas na zastanowienie się nad swoim postępowaniem i poprawą jakości świadczenia pracy.

Dowód: akta osobowe powoda: zwolnienie z obowiązku świadczenia pracy z 23.12.2022r., zeznania świadka: I. G. k. 90v-91, przesłuchanie za pozwaną J. L. k. 106v-108v

Powód w okresie zwolnienia ze świadczenia pracy udał się do prezesa zarządu pozwanej J. C. w celu przeproszenia za swoje zachowanie. Później powód mówił innemu pracownikowi, że dokonał przeprosin „bo tak wypadało”. Powód nie poczuwał się do winy.

Przed zwolnieniem ze świadczenia pracy powód w rozmowach z innymi pracownikami obmawiał swojego przełożonego J. L. mówiąc, że jest „manipulantem”, zaś o J. C. mówił, że „nie chce już mu się pracować w tej firmie”.

Nadto powód sugerował i zachęcał pracownika A. B. by wystąpił do pracodawcy o otrzymanie jednego pojazdu służbowego (elektrycznego) na stałe. A. B. dotychczas jeździł dwoma samochodami służbowymi, jeden był elektryczny (Tesla), drugi spalinowy. Samochód elektryczny wykorzystywał w celu dojazdu do pracy z uwagi na niższe koszty dojazdu. Pozwana planowała zakup drugiego pojazdu elektrycznego, a powód chciał otrzymać na wyłączność pojazd elektryczny jako samochód służbowy.

Powód w czasie rozmów z pracownikami sugerował możliwość sprzedaży pozwanej spółki, pytał pracowników co wtedy zrobią. Pozwana była wówczas w trakcie potencjalnej sprzedaży firmy, w związku z czym przeprowadzano audyt. Pozwanej w związku z tym zależało na zabezpieczeniu kluczowych obszarów, m.in. inwestycji którymi kierował powód. Pozwana dowiedziała się, że powód rozmawiał z pracownikami którzy mieli tzw. opcje. Opcje wynikały z umowy zawartej między udziałowcami a częścią pracowników, w tym powodem. Ich przedmiotem było wypłacenie przez udziałowców określonych środków opcjobiorcom w przypadku sprzedaży spółki, przy czym dotyczyło to wyłącznie pracowników zatrudnionych w chwili sprzedaży spółki. Opcje powoda nie zostały nikomu przekazane. Do sprzedaży spółki doszło finalnie w maju 2023 r. Pozwaną niepokoiły rozmowy powoda z opcjobiorcami w momencie przygotowań do sprzedaży pozwanej Spółki. Zarząd Spółki obawiał się, że powód mógłby stanowić dla pozwanej zagrożenie w momencie otrzymania środków wraz z innymi opcjobiorcami przy uwzględnieniu jego bardzo dobrych kontaktów z niektórymi pracownikami oraz że prowadził działalność gospodarczą. Powód nie oferował zatrudnienia pracownikom w konkurencyjnej firmie.

Nadto w czasie zwolnienia ze świadczenia pracy okazało się, że powód wprowadzał pozwaną w błąd co do stanu niektórych projektów realizowanych przez powoda i nieraz przekazywał nieprawidłowe informacje o ich stanie, np. o odbiorze i legalizacji słupów.

Pracownicy w związku z ujawnianymi w czasie zwolnienia powoda ze świadczenia pracy informacjami nie chcieli dłużej pracować z powodem, gdyż utracili do niego zaufanie.

Dowód: zeznania świadka: I. G. k. 90v-91, B. N. (2) k. 91-92, N. Z. k. 92-93, A. B. k. 99-100v, M. S. k. 100v-101, przesłuchanie za pozwaną J. L. k. 106v-108v, częściowo przesłuchanie powoda k. 105-106v

Pismem z 27 stycznia 2023 r. pozwana wypowiedziała powodowi umowę o pracę z zachowaniem trzymiesięcznego okresu wypowiedzenia, który upłynął 30 kwietnia 2023 r. Przyczynami wypowiedzenia były: brak lojalności wobec pracodawcy, rozpowszechnianie pomówień wśród pracowników oraz kontestowania uzgodnień i decyzji Zarządu Spółki oraz utrata zaufania do powoda, wynikająca z wątpliwości co do rzetelności postępowania. Nadto pozwana pouczyła powoda o prawie i terminie wniesienia odwołania do tut. Sądu wskazując nieaktualny adres (pozwana wskazała ul. (...) w R.).

W trakcie wręczania powodowi wypowiedzenia umowy o pracę obecni byli I. G., J. L. i powód. Niniejsze wypowiedzenie umowy o pracę zostało powodowi przedstawione przez J. L. – członka Zarządu Spółki w dniu 27 stycznia 2023 r. J. L. wyjaśnił powodowi przyczyny wypowiedzenia w tym mówił o nieprzygotowaniu raportu rocznego. Powód odmówił przyjęcia wypowiedzenia i podpisania.

Dowód: akta osobowe powoda: wypowiedzenie umowy o pracę z 27.01.2023 r., notatka służbowa z 27.01.2023 r., nadto w aktach sprawy: zeznania świadka I. G. k. 90v-91

Powód nie był objęty szczególną ochroną przed zwolnieniem, nie należał do związków zawodowych.

Bezsporne

Powyższy stan faktyczny został ustalony w oparciu o dowód z ujawnionych w toku postępowania dokumentów znajdujących się w aktach sprawy, w tym również w aktach osobowych powoda, których autentyczność nie budziła wątpliwości i nie była kwestionowana przez strony. Nadto Sąd uznał za wiarygodne zeznania świadków I. G., B. N. (2), N. Z., A. B., M. S., a także przesłuchanego za pozwaną J. L., gdyż były spójne, rzeczowe i logiczne. Świadkowie w zgodnie potwierdzili, że powód jako jedyny kierownik działu nie przedstawił sprawozdania w dniu 19 grudnia 2022r., co było szczególnie istotne, gdyż pozwana spółka znajdowała się w czasie audytu w związku z planowaną sprzedażą. Świadkowie wskazali również, że utracili zaufanie do powoda. B. N. (2) wyjaśniła, że wprawdzie wszyscy pracownicy rozmawiali między sobą o planowanej sprzedaży spółki, niemniej powód robił to na szczeblu managerów, którzy byli kluczowi dla działania pozwanej. Odnośnie wyjść prywatnych wszyscy świadkowie zgodnie zeznali, że są one dozwolone, ale wymagają zgłoszenia przełożonemu. Z kolei świadek A. B. szczegółowo przedstawił jak powód namawiał go, aby wystąpił o przyznanie na stałe jednego samochodu służbowego – elektrycznego, co świadek odebrał jako próbę prowadzenia polityki flotowej pozwanej na użytek powoda. Odnośnie przesłuchania powoda Sąd dał wiarę jego zeznaniom jedynie w zakresie w jakim korelowały z pozostałym materiałem dowodowym zebranym w sprawie w tym zeznaniami świadków.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 32 § 1 k.p. każda ze stron może rozwiązać umowę o pracę za wypowiedzeniem. Okres wypowiedzenia umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony jest uzależniony od okresu zatrudnienia u danego pracodawcy i wynosi 3 miesiące, gdy pracownik był zatrudniony co najmniej 3 lata (art. 36 § 1 pkt 3 k.p.). W pisemnym oświadczeniu pracodawcy o wypowiedzeniu umowy o pracę zawartej na czas określony, nieokreślony lub o rozwiązaniu umowy o pracę bez wypowiedzenia powinna być wskazana przyczyna uzasadniająca wypowiedzenie lub rozwiązanie umowy (art. 30 § 3 i 4 k.p.) sformułowana w sposób konkretny. W sytuacji, gdy pracodawca wskazuje na kilka przyczyn wypowiedzenia jest ono uzasadnione, gdy choć jedna z nich okaże się usprawiedliwiona i może zostać uznana za rzeczywistą. Podanie w oświadczeniu przyczyny pozornej jest równoznaczne z brakiem wskazania przyczyny uzasadniającej wypowiedzenie i prowadzi do naruszenia art. 30 § 4 k.p.c. (wyrok SN z 7.04.1999 r., I PKN 645/98).

Materialnoprawną podstawę roszczeń powoda stanowi art. 45 § 1 k.p., zgodnie z którym, w razie ustalenia, że wypowiedzenie umowy o pracę zawartej na czas określony lub nieokreślony jest nieuzasadnione lub narusza przepisy o wypowiadaniu umów o pracę, sąd pracy - stosownie do żądania pracownika - orzeka o bezskuteczności wypowiedzenia, a jeżeli umowa uległa już rozwiązaniu - o przywróceniu pracownika do pracy na poprzednich warunkach albo o odszkodowaniu. Odszkodowanie, o którym mowa w art. 45 k.p. przysługuje w wysokości wynagrodzenia za okres od 2 tygodni do 3 miesięcy, nie niższej jednak od wynagrodzenia za okres wypowiedzenia (art. 47 ¹ zd. 1 k.p.).

Wadliwość wypowiedzenia umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony zachodzi zarówno wówczas, gdy zostało dokonane z naruszeniem wymagań przewidzianych przepisami prawa pracy, jak i wtedy, gdy było nieuzasadnione.

Formalne naruszenie przepisów polegać może na niedochowaniu formy pisemnej, niewskazaniu przyczyny uzasadniającej wypowiedzenie bądź wskazaniu przyczyny pozornej, niezachowaniu ochrony szczególnej przed wypowiedzeniem, niezachowaniu trybu konsultacji związkowej lub z innymi właściwymi podmiotami bądź na niepoinformowania pracownika w sposób prawidłowy o przysługujących mu środkach odwoławczych od wypowiedzenia. W niniejszej sprawie pozwany dochował wszystkich wymogów formalnych bowiem złożył oświadczenie na piśmie, zastosował właściwy okres wypowiedzenia, wskazał przyczyny oraz pouczył powoda o odwołaniu. Jednocześnie powód nie był objęty szczególną ochroną wynikającą z przepisów kodeksu pracy i ustaw szczególnych, a pozwany nie był zobowiązany do podjęcia konsultacji.

W pierwszej kolejności należy stwierdzić, iż zarzut powoda odnośnie braku wskazania prawidłowego adresu właściwego Sądu do którego mógł wnieść odwołanie jest bezzasadny. Z wypowiedzenia umowy o pracę wynika, że pozwana wskazała nieaktualny adres tut. Sądu, jednakże prawidłowo wskazała tut. Sąd jako miejscowo i funkcjonalnie właściwy do rozpoznania niniejszej sprawy. Co więcej powód dochował terminu wniesienia odwołania od wypowiedzenia. Sąd podziela stanowisko Sądu Najwyższego, który wskazał, że błędne pouczenie pracownika o prawie odwołania się do sądu pracy uzasadnia jedynie prawo do przywrócenia terminu określonego w art. 265 k.p. Nie uzasadnia natomiast roszczeń pracownika z tytułu niezgodnego z prawem wypowiedzenia umowy o pracę czy rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia, a więc roszczenia o odszkodowanie albo o przywrócenie do pracy. (wyrok SN z 03.02.2016 r., sygn. akt II PK 333/14). Tym samym wniesienie pozwu po terminie (co nie miało miejsca w niniejszej sprawie) z uwagi na błędne pouczenie powoduje jedynie możliwość przywrócenia terminu do wniesienia pozwu.

Skoro więc wypowiedzenie było formalnie prawidłowe, to podlegało zbadaniu pod względem merytorycznym z perspektywy jego zasadności w granicach przyczyn wskazanych przez pracodawcę na dzień złożenia oświadczenia.

Ugruntowane orzecznictwo Sądu Najwyższego wskazuje, że ocena zasadności wypowiedzenia umowy o pracę powinna być dokonywana przez sąd w granicach przyczyn podanych pracownikowi przez pracodawcę (wyr. Sądu Najwyższego z dnia 10 listopada 1998 r., I PKN 434/98, OSN 1999/21/688). Przyczyna wypowiedzenia umowy o pracę wskazana pracownikowi musi być rzeczywista (wyr. Sądu Najwyższego z dnia 26 sierpnia 1999 r., I PKN 182/99, OSNP 2000/23/858; wyr. Sądu Najwyższego z dnia 4 grudnia 1997 r., I PKN 419/97, OSNP 1998/20/598). Przyczyna wypowiedzenia umowy o pracę wskazana pracownikowi musi być konkretna i rzeczywista (zob. wyr. Sądu Najwyższego z dnia 26 sierpnia 1999 r., I PKN 182/99, OSNP 2000/23/858; wyr. Sądu Najwyższego z dnia 4 grudnia 1997 r., I PKN 419/97, OSNP 1998/20/598). Podkreślić przy tym należy, iż wystarczające jest ustalenie, że chociaż jedna z kilku wskazanych przyczyn jest prawdziwa (zob. wyr. Sądu Najwyższego z dnia 10 kwietnia 2008 r., III PK 88/07, LEX nr 469173). Wypowiedzenie umowy o pracę stanowi zwykły sposób jej rozwiązania. Przyczyna wypowiedzenia nie musi w związku z tym mieć szczególnej wagi czy nadzwyczajnej doniosłości. Wypowiedzenie umowy o pracę uważa się za uzasadnione, jeżeli jest podyktowane niewłaściwym wywiązywaniem się pracownika z obowiązków (zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 22 października 2015 r., sygn. II PK 265/14).

Ponadto Sąd w pełni podziela stanowisko Sądu Najwyższego zawarte w wyroku z dnia 7 września 1999 r., sygn. I PKN 257/99, iż utrata zaufania do pracownika może uzasadniać wypowiedzenie umowy o pracę, mimo że jego zachowanie nie nosi cech zawinienia, jeżeli w konkretnych okolicznościach jest usprawiedliwiona, w tym znaczeniu, że od pracodawcy nie można wymagać, by nadal darzył pracownika niezbędnym zaufaniem.

Powszechnie przyjmuje się, że pracownikom zatrudnionym na stanowiskach kierowniczych stawia się wyższe wymagania. Jak wskazał Sąd Najwyższy w postanowieniu z 19 czerwca 2020r. sygn.. I PK 123/19 utrata zaufania może być przyczyną uzasadniającą wypowiedzenie umowy o pracę zwłaszcza gdy pracownik zajmuje stanowisko kierownicze.

Zgodnie z art. 100 k.p. pracownik jest obowiązany wykonywać pracę sumiennie i starannie oraz stosować się do poleceń przełożonych, które dotyczą pracy, jeżeli nie są one sprzeczne z przepisami prawa lub umową o pracę.

Przeprowadzone postępowanie wykazało, że wszystkie przyczyny wypowiedzenia umowy o pracę były konkretne, rzeczywiste i prawdziwe. Podkreślić należy, że przyczyny zostały powodowi szczegółowo wyjaśnione zarówno przy zwolnieniu z obowiązku świadczenia pracy jak i podczas wręczenia wypowiedzenia.

Pierwszą przyczyną wypowiedzenia umowy o pracę powodowi był brak lojalności wobec pracodawcy. Powód był zobowiązany do przedstawienia sprawozdania rocznego – raportu rocznego z działalności swojej komórki, które miało na celu podsumowanie pracy danego działu i było zaplanowane na dzień 19 grudnia 2022 r. Z przedłożonych dokumentów wynika, że powód otrzymał informację o konieczności przygotowania sprawozdania oraz wytyczne już 8 listopada 2022 r. Powód był jedyną osobą, która w czasie spotkania nie przedstawiła sprawozdania. Mimo próśb swoich przełożonych powód nie przedstawił nawet częściowo prezentacji. Twierdzenia powoda, że chciał przygotować sprawozdanie szczegółowo w terminie późniejszym, nie znajduje więc usprawiedliwienia, a sam powód zachował się nielojalnie, lekceważąco względem swoich przełożonych.

Nadto należy zauważyć, że powód korzystał z wyjść prywatnych w celach rekreacyjnych (masaż, basen). Wyjścia prywatne pracowników pozwanej miały dotyczyć wyłącznie pilnych i ważnych spraw, a poprzedzone miały być zgodą przełożonego. Powód 19 grudnia 2022 r. udał się na masaż bez zgody swojego przełożonego. Wyjście to zaznaczył jedynie w elektronicznym kalendarzu. Przełożeni powoda chcieli omówić z nim spotkanie tymczasem nie potrafili się z nim skontaktować.

W toku postępowania potwierdziły się również informacje, że powód rozmawiał z pracownikami – managerami, w tym opcjobiorcami na temat planowanej sprzedaży spółki. Z przesłuchania samego powoda jak i świadków wynika, że sam powód nie wykonywał działalności konkurencyjnej i nie oferował zatrudnienia w konkurencyjnej firmie, jednakże pozwaną zaniepokoiły rozmowy powoda z opcjobiorcami w momencie przygotowań do sprzedaży pozwanej Spółki. Obawa pozwanej była uzasadniona, tym bardziej, iż powód wprowadzał pracodawcę w błąd co do stanu niektórych projektów, za które był odpowiedzialny, np. przy legalizacji słupów, a także przy przekazywaniu niepełnych i nieprawdziwych informacji podczas przeprowadzonego audytu.

Kolejną przyczyną wypowiedzenia umowy o pracę było rozpowszechnianie pomówień wśród pracowników. Z zeznań świadków wynika, że powód często rozpowszechniał pomówienia względem swoich przełożonych, w szczególności wobec J. L. wskazując, że jest „manipulantem”, a o J. C. opowiadał , że „nie chciał już pracować w tej firmie”. W ocenie Sądu powód przedstawiał pracodawcę z złym świetle co mogło spowodować negatywną relację pomiędzy pracodawcą a pracownikiem.

Kolejną uzasadnioną przyczyną rozwiązania umowy o pracę było kontestowanie uzgodnień i decyzji Zarządu Spółki. Z zeznań świadków N. Z. i A. B. wynika, że powód podważał decyzje Zarządu co do przyznawania i wykorzystywania samochodów służbowych pracownikom, poprzez wskazywanie, że powinni uzyskać samochody służbowego na stałe. Powód N. Z. sugerował, żeby wystąpiła o samochód służbowy do pracodawcy, by nie musiała dojeżdżać samochodem prywatnym, zaś A. B. sugerował, że winien od pracodawcy uzyskać samochód wyższej klasy (elektryczny) w celach zarówno służbowych jak i prywatnych. W ocenie Sądu sugestie powoda prowadziły do podważania uzgodnień i decyzji Zarządu pozwanej, stworzenia nowej polityki flotowej w firmie mającej na celu otrzymanie przez powoda na wyłączność drugiego pojazdu elektrycznego, który miał zostać zakupiony.

Charakter pracy powoda oraz pełnione przez niego kierownicze stanowisko w kluczowym dla pozwanej obszarze wymagały od niego dużego zaangażowania, lojalności i dyspozycyjności. Powyższe uchybienia i zachowania powoda doprowadziły do naruszenia obowiązków pracowniczych i z pewnością mogły doprowadzić do utraty zaufania wobec niego przez pracodawcę.

Mając na uwadze powyższe rozważania faktyczne i prawne, Sąd w pkt 1 wyroku z uwagi na brak przesłanek z art. 45 kp oddalił powództwo.

W pkt 2 wyroku Sąd orzekł o kosztach postępowania na podstawie art. 98 § 1 i §1 ¹ k.p.c. w zw. z art. 99 k.p.c. i § 9 ust. 1 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności adwokackie z dnia 22 października 2015 r. w brzmieniu obowiązującym w dacie wszczęcia postępowania zasądzając od powoda na rzecz pozwanej kwotę 180 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia uprawomocnia się orzeczenia do dnia zapłaty tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Sędzia Sonia Lasota-Zawisza