Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Rybniku

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 6 września 2019 r.

Sąd Rejonowy w Rybniku III Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący SSR Joanna Kucal

Protokolant st.sekr.sądowy Stanisława Bosek

po rozpoznaniu w dniu 6 września 2019 r. sprawy

W. D. (D.)

s. K. i I.

ur. (...) w R.

oskarżonego o to, że

w dniu 12 marca 2019 roku w R., na ul. (...), w ruchu lądowym, prowadził pojazd mechaniczny, a to samochód osobowy marki (...) o nr rej (...) znajdując się w stanie nietrzeźwości stwierdzonej wynikami badania przeprowadzonego na urządzeniu typu A. C. wynik badania I: - 0,34 mg/l, II: 0,34 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu oraz na urządzeniu typu Alkotest wynik badania I: - 0,35 mg/l oraz II: 0,31 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu,

tj. o przestępstwo z art. 178a § 1 kk

1)  na mocy art. 66 § 1 i 2 k.k. oraz art. 67 § 1 k.k. warunkowo umarza postępowanie karne wobec W. D. o przestępstwo z art. 178a § 1 kk wyżej szczegółowo opisane - na okres próby 1 (jednego) roku;

2)  na mocy art. 67 § 3 kk w zw. z art. 39 pkt 3 kk orzeka wobec oskarżonego zakaz prowadzenia pojazdów mechanicznych na okres 1 (jednego) roku;

3)  na mocy art. 63 § 4 k.k. zalicza oskarżonemu na poczet orzeczonego w pkt 2 środka karnego okres zatrzymania prawa jazdy od dnia 12 marca 2019r. do dnia 6 września 2019r.;

4)  na mocy art. 67 § 3 kk w zw. z art. 72 § 1 pkt 5 kk zobowiązuje oskarżonego w okresie próby do powstrzymania się od nadużywania alkoholu;

5)  na mocy art. 67 § 3 kk w zw. z art. 39 pkt 7 kk orzeka wobec oskarżonego świadczenie pieniężne w kwocie 5000 zł (pięciu tysięcy złotych) na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej;

6)  na mocy art. 627 k.p.k. w związku z art. 629 k.p.k. i art. 7 ustawy z dnia 23.06.1973 r. o opłatach w sprawach karnych zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe, na które składają się wydatki w wysokości 146,68 zł (stu czterdziestu sześciu złotych i sześćdziesięciu ośmiu groszy) oraz opłata w wysokości 80 zł (osiemdziesiąt złotych).

Sędzia

Sygn. akt III K 881/19

UZASADNIENIE

W dniu 12 marca 2019r. w godzinach porannych oskarżony W. D. kierował pojazdem mechanicznym (...) o nr rej. (...) w R. jadąc ul. (...) w kierunku ul. (...). W pewnym momencie nie zachował bezpiecznej odległości od poprzedzającego go pojazdu, w wyniku czego uderzył w radiowóz marki F. (...) o nr rej. (...) kierowany przez Ł. K.. Na miejsce zdarzenia około godziny 9.45 z polecenia dyżurnego K. w R. przybyli funkcjonariusze policji, a to A. A. i D. S.. Obaj uczestnicy kolizji zostali poddani badaniu stanu trzeźwości. Za pomocą urządzenia A. C. u oskarżonego stwierdzono obecność alkoholu w wydychanym powietrzu w stężeniu I: - 0,34 mg/l, II - 0,34 mg/l alkoholu.

W celu weryfikacji stanu trzeźwości oskarżony został następnie przewieziony do K. w R., gdzie został ponownie poddanym badaniu, tym razem na urządzeniu typu Alkotest z wynikami: I: - 0,35 mg/l alkoholu, II: - 0,31 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu.

Za spowodowanie kolizji drogowej oskarżony został ukarany mandatem karny w wysokości 500 zł.

(wyjaśnienia oskarżonego k. 70v, notatka urzędowa k. 1, protokoły badania stanu trzeźwości k. 3, k. 5, świadectwa wzorcowania k. 4, k. 6, protokoły oględzin wraz ze szkicem k. 7-10)

Oskarżony nie był dotychczas karany. Z informacji o wpisach w ewidencji kierowców naruszających przepisy ruchu drogowego wynika, że poza zdarzeniem objętym niniejszym postępowaniem, oskarżony jedynie w dniu15 grudnia 2017r. nie zastosował się do znaku B-2 „zakaz wjazdu”, za co został ukarany mandatem karnym w kwocie 50 zł. Oskarżony posiada uprawnienia do kierowania pojazdami mechanicznym od 28 grudnia 1993r.

(karta karna k. 67, informacja z centralnej ewidencji kierowców k. 16, informacja o wpisach k. 20)

Oskarżony przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i na rozprawie głównej w dniu 6 września 2019 r. wyjaśnił (k. 70v), że wieczorem przed dniem zdarzenia spożywał alkohol w postaci whisky. Wskazał, że źle czuje się z tym, co zrobił, przeprosił rodziców, rodzinę, cieszy się, że nikomu nic się nie stało, dla niego całe zdarzenie stanowi tragedię. Podał również, że wydaje mu się, że nie ma problemu z alkoholem, od zdarzenia nie spożywał alkoholu.

Sąd nie znalazł podstaw by kwestionować wyjaśnienia oskarżonego, niemniej z wywiadu środowiskowego przeprowadzonego przez kuratora sądowego wynika, że oskarżony przejawia niski krytycyzm w związku z ryzykownym spożywaniem alkoholu i nie ma dostatecznej motywacji do ewentualnej, dalszej diagnostyki w zakresie uzależnień.

Sąd dał wiarę zgromadzonym w sprawie dowodom z dokumentów, których prawdziwość nie była w żaden sposób kwestionowana przez strony.

W świetle zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego nie budzi żadnych wątpliwości, że przypisany oskarżonemu czyn wyczerpuje znamiona ustawowe występku z art. 178a § 1 kk. Oskarżony w dniu 12 marca 2019 r. znajdując się w stanie nietrzeźwości (I: - 0,34 mg/l, II: - 0,34 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu) prowadził w ruchu lądowym pojazd mechaniczny, a to samochód osobowy marki (...) o nr rej. (...).

Oceniając stopień winy oraz społecznej szkodliwości przypisanego oskarżonego czynu Sąd przyjął, iż nie jest on znaczny. Zauważyć należy w tym miejscu, iż określenie „nie jest znaczny” nie ma tego samego znaczenia, co termin „nieznaczny”, obejmując swoim zakresem i wypadki o „średnim” stopniu społecznej szkodliwości. W szczególności stopień ten musi być wyższy od „znikomego” skutkującego, zgodnie z art.1 § 2 k.k., brakiem przestępności czynu i koniecznością bezwarunkowego umorzenia postępowania (art. 17 § 1 pkt 3 k.p.k.). Takie oznaczenie w art. 66 § 1 k.k. stopnia społecznej szkodliwości czynu, jako przesłanki warunkowego umorzenia postępowania, pełni funkcję wyznaczającą granicę możliwej tolerancji dla sprawcy z punktu widzenia racjonalizacji sprawiedliwościowej i potrzeb w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.

Przy ocenie stopnia społecznej szkodliwości czynu zarzucanego oskarżonemu Sąd kierował się okolicznościami wskazanymi przez ustawodawcę w treści art. 115 § 2 k.k. zgodnie, z którym przy ocenie stopnia społecznej szkodliwości czynu Sąd bierze pod uwagę rodzaj i charakter naruszonego dobra, rozmiary wyrządzonej lub grożącej szkody, sposób i okoliczności popełnienia czynu, wagę naruszonych przez sprawcę obowiązków, jak również postać zamiaru, motywację sprawcy, rodzaj naruszonych reguł ostrożności i stopień ich naruszenia. Stan nietrzeźwości w rozumieniu Kodeksu karnego zachodzi natomiast wtedy, gdy zawartość alkoholu we krwi przekracza 0,5‰ bądź też zawartość alkoholu w 1 dm ³ wydychanego powietrza przekracza 0,25 mg albo prowadzi do stężenia przekraczającego tę wartość – art. 115 § 16 k.k. Zawartość alkoholu w organizmie oskarżonego nieznacznie przekroczyła dolną granicę określającą stan nietrzeźwości – 0,34 mg/l i 0,34 mg/l alkoholu w powietrzu wydychanym. Przyjąć można w tym stanie rzeczy, że oskarżony nie stwarzał poważnego niebezpieczeństwa dla pozostałych uczestników ruchu, a kolizja drogowa, którą spowodował wynikała z niezachowania należytej ostrożności i niezachowania bezpiecznej odległości od poprzedzającego pojazdu, za co zresztą został ukarany mandatem karnym.

Niewątpliwie oskarżony prowadząc pojazd mechaniczny w stanie nietrzeźwości naruszył jedną z podstawowych zasad bezpieczeństwa w ruchu drogowym, ale stopień jej naruszenia, biorąc pod uwagę zawartość alkoholu w jego organizmie nie jest znaczny.

Czyn przypisany oskarżonemu jest zawiniony. Można mu przypisać winę w czasie jego popełnienia albowiem uzasadnionym było w konkretnej sytuacji wymagać od oskarżonego zachowania zgodnego z normą prawną, a nie zachodziły jednocześnie przyczyny, które odmowę takiego zachowania uzasadniałyby. Stopień społecznej szkodliwości czynu jest, więc równy stopniowi winy.

Oceniając postawę oskarżonego należy wskazać, że nie był ona uprzednio karany, warunki osobiste oraz jego dotychczasowy sposób życia uzasadniają przypuszczenie, że będzie przestrzegał porządku prawnego, w szczególności nie popełni przestępstwa. Oskarżony ma 43 lat, posiada wykształcenie wyższe techniczne, jest zatrudniony w KWK (...) z wynagrodzeniem około 5.000 zł netto. Posiada na utrzymaniu niepracującą żonę i syna, zajmowane mieszkanie obciążone jest kredytem hipotecznym. Przestępstwo, którego się dopuścił zdaniem Sądu stanowi jedynie niechlubny pojedynczy incydent w jego dotychczasowym życiu. Jest dostatecznie krytyczny wobec popełnionego występku i posiada odpowiedni stosunek do obowiązujących norm prawnych. Postawa oskarżonego świadczy o tym, iż zasadne jest zastosowanie wobec niego dobrodziejstwa instytucji warunkowego umorzenia postępowania. Podobnie dotychczasowy sposób życia oskarżonego uzasadnia przekonanie, iż nie ma potrzeby, ze względu na cele kary, jej wymierzania.

Dotychczasowy tryb życia oskarżonego, jego właściwości i warunki osobiste uzasadniają bowiem przypuszczenie, że mimo warunkowego umorzenia postępowania karnego będzie on przestrzegał porządku prawnego, a w szczególności nie popełni ponownie przestępstwa, zważywszy przede wszystkim na jego postawę po popełnieniu przypisanego mu czynu, w tym przyznanie się do jego popełnienia bez umniejszania swojej winy, i jednocześnie zostaną spełnione cele ustawy karnej i to zarówno w zakresie prewencyjnego i resocjalizacyjnego oddziaływania na osobę oskarżonego, jak i w zakresie dotyczącym ugruntowania w społeczeństwie przekonania o konieczności poszanowania dóbr chronionych prawem.

Mając na względzie zagrożenie ustawowe przestępstwa z art. 178a § 1 k.k spełniona została przesłanka z art. 66 § 1 i 2 k.k. umożliwiająca warunkowe umorzenie postępowania.

Wskazany na mocy art. 67 § 1 k.k. minimalny okres próby 1 roku, jest zarazem wystarczającym aby spełnić swe zasadnicze funkcje, posłuży oddziaływaniu wychowawczemu na sprawcę oraz zweryfikuje założoną przez Sąd dodatnią prognozę kryminologiczną.

Na mocy art. 67 § 3 k.k. w zw. z art. 39 pkt 3 k.k. Sąd orzekł wobec oskarżonego zakaz prowadzenia pojazdów mechanicznych na okres 1 (jednego) roku. Zastosowanie tego środka karnego w przypadku popełnienia przestępstwa przeciwko bezpieczeństwu w komunikacji w stanie nietrzeźwości jest obligatoryjne. Orzeczenie środka karnego na okres jednego roku uwarunkowane jest tym, że oskarżony prowadził pojazd mechaniczny w stanie nietrzeźwości nieznacznie przekraczającym dolną granicę ustawowego progu. Jednocześnie jest to okres wystarczający, biorąc pod uwagę wiek oskarżonego, jego dotychczasową niekaralność, aby oskarżony zrozumiał skutki swego czynu i niebezpieczeństwo jakie dla innych uczestników ruchu drogowego pociąga jego czyn.

Na mocy art. 63 § 4 k.k. na poczet orzeczonego środka karnego zaliczono oskarżonemu okres zatrzymania prawa jazdy od dnia 12 marca 2019 r. do dnia 6 września 2019 r.

Dla wzmożenia wychowawczego oddziaływania na oskarżonego orzeczono wobec niego w okresie próby, na mocy art. 67 § 3 k.k. w zw. z art. 72 pkt 1 pkt 5 k.k. obowiązek powstrzymania się od nadużywania alkoholu, zaś na mocy art. 67 § 3 kk w zw. z art. 39 pkt 7 kk orzeczono świadczenie pieniężne w kwocie 5.000 zł (pięciu tysięcy złotych) na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej.

Na podstawie art. 627 k.p.k. w związku z art. 629 k.p.k. i art. 7 ustawy z dnia 23.06.1973r. ustawy o opłatach w sprawach karnych obciążono oskarżonego kosztami postępowania w postaci opłaty w wysokości 80 zł (osiemdziesiąt złotych) oraz wydatków w wysokości 146,68 zł (stu czterdziestu sześciu złotych sześćdziesięciu ośmiu groszy).