Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Rybniku

Przewodniczący

sędzia Sądu Rejonowego Anna Bilecka - Pawlica

Protokolant

Natalia Wójcik

Formularz UK 1

Sygnatura akt

III K 679/22

Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie art. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k. albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formularza.

1.  USTALENIE FAKTÓW

0.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

P. F.

w bliżej nieustalonym czasie pod koniec 2016 r. w okresie zimowym w domu przy ul. (...) w R., działając w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, trzykrotnie doprowadził małoletnią poniżej lat 15 A. K. do poddania się innej czynności seksualnej i do wykonania jej w ten sposób, że dotykał jej miejsca intymne w okolicach piersi i narządów płciowych oraz skłonił A. K. do dotykania jego penisa i poruszania nim,

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

I. Oskarżony P. F. urodzony (...) w okresie od dnia 1 kwietnia 2010 r. do dnia 17 października 2018 r. był podopiecznym w rodzinnym domu dziecka prowadzonym przez J. T. przy ul. (...) w R..

W okresach od 29 czerwca 2016 r. do 21 grudnia 2017 r. oraz od 30 sierpnia 2019 r. do dnia wyrokowania w rodzinnym domu dziecka przy ul. (...) podopieczną była również małoletnia pokrzywdzona A. K. ur. (...)

zeznania świadka J. T.

1-2, 57-60, 237-238

II. Bliżej nieustalonego dnia z końcem 2016 r. w okresie zimowym w porze nocnej oskarżony udał się do pokoju, który zajmowała A. K., gdzie wyszedł z propozycją zagrania w zmodyfikowaną wersję gry: „kamień, papier, nożyce”. Poczyniona przez oskarżonego modyfikacja zasad polegała na przyjęciu, że wygrywający dotykał wygranego. Początkowo dotykanie się obejmowało okolice twarzy i ramion, lecz z czasem oskarżony eskalował „zabawę” każąc dotykać się w penisa oraz samemu dotykając pokrzywdzoną w okolice waginy.

Kilka dni później w ciągu dnia pokrzywdzona poprosiła oskarżonego o pomoc w odrobieniu pracy domowej. Oskarżony uzależnił swoją pomoc od ponowienia „zabawy”, która miała miejsce wcześniej. Następnie zaprowadził pokrzywdzoną na piętro domu, gdzie zajęli miejsce na kanapie i nakrył siebie i ją kocem. W tym czasie ich opiekunka J. T. była poza domem. Oskarżony polecił pokrzywdzonej, by dotykała go po penisie, instruując ją, w jaki sposób ma go masturbować.

Po kilku dniach oskarżony w porze nocnej ponownie udał się do pokoju pokrzywdzonej. W trakcie swojej wizyty oskarżony polecił pokrzywdzonej go masturbować. Pokrzywdzona zastosowała się do jego prośby i w rezultacie wykonywanej przez nią czynności oskarżony ejakulował na jej rękę.

zeznania małoletniej A. K. wraz z płytą

18-19, 17, 259,

częściowe uzupełniające zeznania małoletniej A. K. wraz z płytą

125-126, 127, 238, 266

zeznania świadka M. S.

24-26, 265-266

opinie psychologiczne

31-36, 132-137

częściowo wyjaśnienia oskarżonego

46-47, 236-237

III. Oskarżony P. F. nie jest chory psychicznie, upośledzony umysłowo ani nie cierpi na inne zakłócenie czynności psychicznych. T. criminis miał pełną zdolność do rozpoznania znaczenia czynu i pokierowania swoim postępowaniem. Nie rozpoznano u niego zaburzeń preferencji seksualnych. Brak jest podstaw do wdrożenia leczenia seksuologicznego w stosunku do oskarżonego. Miał zaburzony rozwój psychoseksualny poprzez brak kontaktu i więzi z ojcem, wychowanie w domu dziecka, brak stabilnej atmosfery i więzi rodzinnych z powodu wielokrotnych zmian miejsc zamieszkania i opiekunów, przeprowadzki między domami dziecka, kilkukrotne powroty pod opiekę uzależnionej matki, doświadczanie przemocy psychicznej w tym czasie, nawiązywanie kontaktów z płcią przeciwną od 9 roku życia.

opinia sądowa psychiatryczno-seksuologiczno-psychologiczna

77-94

IV. Oskarżony jest osobą niekaraną.

karta karna

130

0.1. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

P. F.

w bliżej nieustalonym czasie pod koniec 2016 r. w okresie zimowym w domu przy ul. (...) w R., działając w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, trzykrotnie doprowadził małoletnią poniżej lat 15 A. K. do poddania się innej czynności seksualnej i do wykonania jej w ten sposób, że dotykał jej miejsca intymne w okolicach piersi i narządów płciowych oraz skłonił A. K. do dotykania jego penisa i poruszania nim

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione

Dowód

Numer karty

Dwukrotnie odbycie przez oskarżonego z pokrzywdzoną stosunku oralnego poprzez wkładanie swojego penisa do jej ust.

częściowo wyjaśnienia oskarżonego

46-47, 236-237

zeznania małoletniej A. K. wraz z płytą

18-19, 17, 259

2.  OCena DOWOdów

0.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1  – II

1.2  - I

Wyjaśnienia oskarżonego

Sąd uznał wyjaśnienia oskarżonego za wiarygodne jedynie w zakresie, w jakim zaprzeczył on, że między nim a pokrzywdzoną doszło do aktu oralnego

1.1.  – I

zeznania świadek J. T.

Zeznania spójne, szczegółowe, konsekwentne. J. T. nie była naocznym świadkiem zdarzeń objętych zarzutem. Podkreślała, że kilkakrotnie przyłapała małoletnią na kłamstwie w odniesieniu do ocen, czy spotkań z ojcem.

1.1.  – II

zeznania świadka M. S.

Zeznania spójne, szczegółowe i obiektywne. Poczynione przez świadka uwagi dotyczące stanu psychicznego pokrzywdzonej korespondują z ustaleniami wynikającymi z opinii biegłych psychologów.

Świadek z racji bycia osobą obcą zarówno dla oskarżonego jak i pokrzywdzonej nie ma powodu, by zeznawać nieprawdę.

1.1.  – II,

1.2.  - I

zeznania A. K. złożone w trybie. 185a k.p.k.

Sąd uznał zeznania złożone przez pokrzywdzoną dnia 6 kwietnia 2021 r. za wiarygodne. Rysuje się z nich spójna i szczegółowa wersja wydarzeń, których pokrzywdzona doświadczyła. Zeznania pokrzywdzonej potwierdzają, że oskarżony podczas wszystkich trzech zdarzeń objętych zarzutem dotykał oskarżoną w miejsca intymne, natomiast podczas drugiego i trzeciego zdarzenia poleci pokrzywdzonej, żeby ta go masturbowała. Okoliczności te powtarzają się w pozostałych wypowiedziach pokrzywdzonej poczynionych w toku postępowania. Znajdują one również częściowo potwierdzenie w wyjaśnieniach oskarżonego, który przyznaje się do dotykania oskarżonej, choć wskazuje, że miało ono dotyczyć nieerogennych części ciała. Należy również zaznaczyć, że reakcje pozawerbalne małoletniej w czasie jej pierwszego przesłuchania były zbieżne z jej przekazem oralnym (płacz w trudnych dla niej emocjonalnie momentach, gdy mówiła o niechcianym dotyku, trudności w zwerbalizowaniu opisu tych zdarzeń, wynikające nie z braku narzędzi poznawczych ale z oporu psychicznego przed mówieniem o przykrych dla świadka doznaniach).

1.1  – II,

Opinie psychologiczne

Opinie jasne, zupełne i niesprzeczne. Przyjęte z nich wnioski logicznie wynikają z przeprowadzonego zgodnie ze sztuką procesu badawczego.

1.1 - III

Opinia sądowa psychiatryczno-seksuologiczno-psychologiczna

Opinia jasna, zupełna i niesprzeczna. Przyjęte z niej wnioski logicznie wynikają z przeprowadzonego zgodnie ze sztuką procesu badawczego.

1.1 - IV

karta karna

Dokument urzędowy, brak podstaw do kwestionowania autentyczności.

0.1.Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 1.1 albo 1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

1.1 – II,

wyjaśnienia oskarżonego

Wyjaśnienia oskarżonego jedynie w dalece szczątkowym stopniu zasługują na uwzględnienie. W ocenie sądu traktować je należy w głównej mierze jako realizację przyjętej przez oskarżonego linii obrony.

Oskarżony nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. Przedstawiona przez niego wersja wydarzeń nie wytrzymuje jednak konfrontacji z wnioskami wynikającymi z pozostałego materiału dowodowego zebranego w sprawie oraz zasadami logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego.

Oskarżony przyznał, że faktycznie zaproponował on pokrzywdzonej grę w „kamień, papier, nożyce” na zasadach, że zwycięzca ma prawo dotknąć pokonanego, lecz zeznał również, że dotykanie ograniczało się do okolic policzka, nosa, czoła, ręki, kolana, uda czy ramion. Twierdził, że nigdy nie dotykał pokrzywdzonej w miejsca intymne. Sąd nie dał wiary temu opisowi wydarzeń. W pierwszej kolejności zwrócić uwagę należy na całkowitą nieracjonalność zachowania oskarżonego w kreowanym przez niego opisie wydarzeń. Zgodnie z nim osiemnastoletni mężczyzna miałby w porze nocnej udać się do dziewięcioletniej dziewczynki, z którą, jak sam przyznał, poza zdarzeniami objętymi aktem oskarżenia w ogóle nie rozmawiał i zaproponować jej popularną podwórkową zabawę w wariancie, który zakłada wzajemne dotykanie się. Niezrozumiałości całemu wywodowi dodają również uwagi oskarżonego, że pokrzywdzona, będąca na tamten moment około dziewięcioletnią dziewczynką, robiła wszystko sama od siebie, sama próbowała pocałować oskarżonego. Ukoronowaniem absurdu wyjaśnień oskarżonego jest podnoszenie przez niego, że w jego ocenie na tamten moment pokrzywdzona miała mieć 15-16 lat. Zasady doświadczenia życiowego i elementarna znajomość ludzkiej fizjonomii kategorycznie nie pozwalają na przyjęcie, żeby dorosły mężczyzna był w stanie uznać, że dziewczynka mająca około 9 lat jest w rzeczywistości blisko 7 lat starsza.

Jednocześnie sąd nie podzielił argumentu oskarżonego, jakoby sprzeczna z jego wyjaśnieniami wersja wydarzeń przedstawiona przez małoletnią pokrzywdzoną miała być wynikiem zemsty na jego osobie za nieodwzajemnienie jej uczuć. Pomijając już nawet, że oskarżony sam wskazał na to, że poza zdarzeniami objętymi zarzutem z pokrzywdzoną nawet nie rozmawiał, to za pozbawione sensu uznać należy, by pokrzywdzona miała po latach mścić się w takiej formie za „zawód miłosny” sprzed około 4 lat.

1.1 – II,

uzupełniające zeznania małoletniej A. K. złożone w trybie art. 185a k.p.k.

Sąd nie dał wiary zeznaniom pokrzywdzonej w części, w której twierdziła, że oskarżony nakłonił ją do stosunku oralnego. Zauważyć należy, że przesłuchana na tą okoliczność podczas pierwszego przesłuchania pokrzywdzona jednoznacznie temu zaprzeczyła („ P. nie namawiał mnie do seksu oralnego. Nie wiem, co to znaczy seks oralny”. Po wyjaśnieniu definicji seksu oralnego „Nie prosił mnie, żebym wzięła jego penisa do buzi, nie kazał mi całować go w miejsca intymne oraz nie proponował, nie całował mnie w miejsca intymne, były tylko dłonie” (k- 19).

Kwestia stosunku oralnego w toku postępowania po raz pierwszy pojawiła się dopiero w zeznaniach świadka M. S., który 13 maja 2021 r. zeznał, że podczas terapii z pokrzywdzoną, która odbywała się tego samego tygodnia, co jego przesłuchanie, ta wyznała mu, że jej twierdzenie podczas zeznań dnia 6 kwietnia 2021 r., że nie doszło do stosunku analnego (sic!) wynikało z jej nieświadomości znaczenia tego pojęcia i że sprawdziwszy je już po przesłuchania uświadomiła sobie, że taki akt w rzeczywistości miał miejsce. W trakcie rozmowy z M. S. pokrzywdzona nie doprecyzowała jednak, na czym polegać miał ów stosunek i przy której sytuacji do niego doszło.

Podczas badania psychologicznego z dnia 12 maja 2021 r. pokrzywdzona wskazała, że do stosunku oralnego dojść miało przy drugim bądź trzecim zdarzeniu („ A drugiego czy trzeciego dnia, bo już nie pamiętam kazał mi wziąć penisa do ust.” k - 34).

Podczas składania uzupełniających zeznań w trybie art. 185a k.p.k. pokrzywdzona zeznała zaś, że do stosunku oralnego doszło przy pierwszym i trzecim zdarzeniu („ Ja za pierwszym razem wzięłam jego penisa do buzi, to była noc. (…) Trzecia sytuacja była w nocy i wtedy on włożył mi penisa do buzi…” – k. 125 )

Wreszcie, podczas badania psychologicznego w dniu 17 marca 2022 r. pokrzywdzona powiedziała, że do stosunku oralnego doszło przy każdym z trzech zdarzeń („ pierwszą sytuacją była sytuacja w nocy (…) W pewnym momencie włożył mi swojego penisa do buzi”, odnosząc się do drugiego zdarzenia – „ Tym razem również na jego prośbę masturbowałam go i miałam jego penisa w ustach”, odnosząc się do trzeciego zdarzenia „Scenariusz znowu wyglądał tak samo. Tym razem to była znowu noc.(…) Masturbowałam go i miałam jego penisa w ustach.”– k. 135).

Reasumując, pokrzywdzona przedstawiła w zakresie stosunku oralnego cztery niespójne ze sobą wersję, z czego każda kolejna była bardziej szczegółowa od poprzedniej, mimo iż od domniemanego zdarzenia dzielił je większy upływ czasu. Nie przekonuje w tym zakresie argumentacja, że różnice w zeznaniach wynikać mogą z nieświadomości pokrzywdzonej co do szeroko pojętej sfery seksualnej i utworzonej na jej potrzeby siatki pojęciowej. Zauważyć należy, że podczas pierwszego przesłuchania w trybie art. 185a k.p.k. pokrzywdzonej w precyzyjny, a zarazem przystępny sposób objaśniono, czym jest stosunek oralny. Zaraz po tym pokrzywdzona zaprzeczyła, żeby miało dojść do jakiegokolwiek zachowania, które mogłoby polegać na włożeniu penisa oskarżonego do jej jamy ustnej.

Jednocześnie w ocenie sądu za sprzeczne z zasadami logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego uznać należy, że w przypadku, gdyby do stosunku oralnego rzeczywiście doszło, to pokrzywdzona nie wspomniałby o nim podczas pierwszego przesłuchania. Pokrzywdzona zeznawała wówczas szczegółowo na okoliczność zachowania oskarżonego względem niej, dokładnie wskazywała miejsca, w które była przez niego dotykana (początkowo ramiona, twarz, następnie miejsca intymne). W tym kontekście przemilczenie czynności o zgoła innym charakterze od dotykania, jakim jest wzięcie penisa do ust, która jest znacznie bardziej inwazyjnym, ingerującym w fizyczność aktem seksualnym, niż masturbacja, jawi się jako całkowicie niezrozumiałe i sprzeczne z zasadami logiki i doświadczenia życiowego. Oceniając negatywnie ten aspekt zeznań małoletniej sąd miał na uwadze również rzucający się w oczy brak korelacji pomiędzy przekazem werbalnym świadka a mową jego ciała. O ile taka synchronizacja istniała w czasie pierwszego przesłuchania, to zabrakło jej już podczas drugiego zeznania.

W tym kontekście nie można zapominać, że oskarżony konsekwentnie kategorycznie zaprzeczał, jakoby miał odbyć stosunek oralny z pokrzywdzoną. Jakkolwiek sąd w przeważającej części odmówił wiarygodności jego wyjaśnieniom, tak w tym przypadku stanowisko oskarżonego jest konsekwentne i spójne. O ile oskarżony częściowo przyznał się, że doszło do wzajemnego dotykania się z pokrzywdzoną, choć negował ich seksualny charakter, tak jego wyjaśnienia nie dają najmniejszych podstaw by przyjąć, że doszło do aktu oralnego.

Antycypując ewentualne zarzuty, sąd nie pominął w swoich rozważaniach ustaleń biegłej psycholog, z których opinii wynika, że pokrzywdzona nie przejawia tendencji do nasilonego kłamstwa oraz, że zeznaje szczerze. Trzeba jednak pamiętać, że sąd, nie uwzględniając zeznań pokrzywdzonej w opisywanym zakresie nie dokonuje oceny postawy świadka, lecz wiarygodności jej zeznań. Weryfikacji podlegają zatem nie intencje człowieka, lecz zgodność jego twierdzeń z rzeczywistością. Tymczasem w zakresie dotyczącym stosunku oralnego zeznania pokrzywdzonej takiej konfrontacji nie wytrzymują.

3.  PODSTAWA PRAWNA WYROKU

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Oskarżony

☒

3.1.  Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem

1

P. F.

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

Na wstępie konieczne jest zaznaczenie, że w sprawie znajdzie zastosowanie przepis art. 4 § 1 k.k. Jest tak dlatego, że ustawa obowiązująca w momencie popełnienia czynu, tj. k.k. w brzmieniu z 23 maja 2016 r. jest względniejsza dla sprawcy z tego powodu, że nie zawiera ona przepisu art. 57b k.k. przewidującego przesłankę nadzwyczajnego obostrzenia kary określonej w przypadku skazania za przestępstwo będące czynem ciągłym z art. 12 § 1 k.k.

Przechodząc do meritum, zarzucony oskarżonemu występek z art. 200 § 1 k.k. przewiduje odpowiedzialność karną dla sprawcy, który obcuje płciowo z małoletnim poniżej lat 15 lub dopuszcza się wobec takiej osoby innej czynności seksualnej lub doprowadza ją do poddania się takim czynnościom albo do ich wykonania.

Przypisany oskarżonemu czyn wyczerpuje znamiona opisanego w akapicie powyżej przestępstwa. Zgodnie z dyspozycją art. 200 § 1 k.k. popełnienie tego przestępstwa wymaga wystąpienia znamienia w postaci odpowiedniego wieku ofiary. Ustawą karną górna granica ustalona została tu na 15 lat. W przedmiotowym stanie faktycznym czas popełnienia czynu wprawdzie nie jest możliwy do dokładnego sprecyzowania. Jednakże w okresie, w którym doszło do jego popełnienia tj. kilka miesięcy od przybycia po raz pierwszy przez małoletnią do domu rodzinnego przy ul. (...) w R. w okresie zimowym, czyli pod koniec 2016 r. pokrzywdzona miała 9 lat. Tym samym przesłanka wieku pokrzywdzonego z art. 200 § 1 k.k. została spełniona.

Drugim ze znamion występku z art. 200 § 1 k.k. jest wystąpienie znamienia czasownikowego zachowania sprawcy wobec pokrzywdzonego przybierające postać obcowania płciowego, dopuszczenia się wobec takiej osoby innej czynności seksualnej lub doprowadzenie jej do poddania się takim czynnościom albo do ich wykonania.

Zachowanie oskarżonego kwalifikować należy jako doprowadzenie pokrzywdzonej do poddania się innej czynności seksualnej oraz doprowadzenie do jej wykonania. W orzecznictwie i doktrynie przez pojęcie innej czynności seksualnej rozumie się takie zachowanie, niemieszczące się w pojęciu obcowania płciowego, które związane jest z szeroko rozumianym życiem płciowym człowieka, polegające na kontakcie cielesnym sprawcy z pokrzywdzonym lub przynajmniej na cielesnym i mającym charakter seksualny zaangażowaniu ofiary (uchwała Sądu Najwyższego z 19 maja 1999 r., I KZP 17/99, OSNKW 1999, nr 7-8, poz. 37.).

Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy, oskarżony dotykał pokrzywdzoną w miejsca intymne, kazał jej dotykać jego penisa oraz masturbować go. Żadna z tych czynności nie mieściła się w zakresie obcowania płciowego, które zakłada penetrację waginy lub jej surogatu, niemniej jednak polegały one na cielesnym kontakcie oskarżonego z pokrzywdzoną i angażowały one intymne sfery ciała każdego z nich, stanowiąc zarazem formę zaspokojenia przez oskarżonego jego popędu seksualnego.

W sprawie należało również przyjąć, że zachowanie sprawcy przyjęło postać czynu ciągłego z art. 12 k.k. (z uwagi na wspomniane na wstępie kwestie intertemporalne zgodnie z jego brzmieniem z 23 maja 2016 r.). O tym, że oskarżony działał w krótkich odstępach czasu świadczy, że pomiędzy każdym ze zdarzeń minęło zaledwie kilka dni. Jednocześnie zachowana została tożsamość zamiaru sprawcy, który za każdym razem działał w celu zaspokojenia swojego popędu seksualnego oraz tożsamość pokrzywdzonej.

☐

3.2.  Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem

------

---------

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

-----------

☐

3.3.  Warunkowe umorzenie postępowania

--------

----------

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania

------------

☐

3.4.  Umorzenie postępowania

----------

-----------

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania

---------

☐

3.5.  Uniewinnienie

-------

-------

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia

-----------

4.  KARY, Środki Karne, PRzepadek, Środki Kompensacyjne i środki związane z poddaniem sprawcy próbie

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się
do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

P. F.

1

1

Sankcja z art. 200 § 1 k.k. wynosi od 2 lat do 12 lat pozbawienia wolności. Sąd zdecydował się jednak na wymierzenie oskarżonemu kary mieszanej określonej w art. 37b kk.

W ocenie sądu jest to kara adekwatna, sprawiedliwa oraz uwzględniająca wszelkie relewantne okoliczności ujawnione w sprawie. Orzekając w tym zakresie sąd kierował się dyrektywami wymiaru kary wskazanymi w art. 53 k.k.

Poczynając od stopnia zawinienia, przyjęto, że nie istniały żadne okoliczności, które wyłączałby winę oskarżonego bądź ją umniejszały. Mimo młodego wieku, w jakim w dacie popełnienia przypisanego mu czynu był oskarżony, miał on możliwość rozpoznania jego znaczenia i pokierowania swoim postępowaniem. Mógł podjąć decyzję o zachowaniu zgodnym z obowiązującymi normami prawnymi, gdyż nie ujawniały się takie okoliczności, które uniemożliwały mu podjęcie takiej decyzji albo ją utrudniały.

Oskarżony działał umyślnie z zamiarem bezpośrednim. Mając wiedzę, że pokrzywdzona nie ma ukończonych 15 lat z pełną świadomością doprowadził ją do określonych w przypisanym czynie czynności seksualnych, chcąc w ten sposób zaspokoić swój popęd seksualny. Sąd nie dał wiary wyjaśnieniom oskarżonego, że ten nie był świadom wieku pokrzywdzonej z powodów szeroko opisanych w części 2.2. uzasadnienia.

Odnosząc się do stopnia społecznej szkodliwości, to zdaniem sądu wziąć pod uwagę należy, że oskarżony popełnił przestępstwo na szkodę osoby małoletniej, w chwili czynu zaledwie dziewięcioletniej. Jednocześnie popełnione przestępstwo dotyka wrażliwej sfery, zwłaszcza u dziecka, jaką jest seksualność. Na korzyść oskarżonego nie przemawia też sposób popełnienia przestępstwa. W swoim działaniu wykorzystał on naiwność i brak doświadczenia życiowego pokrzywdzonej, samemu będąc wówczas dużo od niej starszym.

Jednakże, w ocenie sądu, jakkolwiek działanie oskarżonego było dalece naganne, tak kara przewidziana za przestępstwo z art. 200 § 1 k.k. nawet w najniższym przewidzianym tym przepisem wymiarze, tj. 2 lata pozbawienia wolności, byłaby niewspółmiernie surowa.

Sąd miał tu na względzie, że pomimo wypełnienia przez sprawcę znamion przestępstwa z art. 200 § 1 k.k., to swoim zachowaniem nie doprowadził on do obcowania płciowego. Zwrócić uwagę należy również na warunki osobiste sprawcy. Wychowywał się on w trudnym środowisku, jakim niewątpliwie jest dom dziecka. Przypisanego mu czynu dopuścił się w wieku 18 lat, który wprawdzie nie pozwala na zakwalifikowanie go jako sprawcy młodocianego, ale mimo wszystko bardzo młodym, a wpływ na jego dopuszczenie miała, jak wynika z opinii biegłych jego niedojrzała osobowość. W okresie od popełnienia czynu oskarżony prowadzi ustabilizowany tryb życia oraz nie był karany. Powyższe przemawia za pozytywną prognozą kryminologiczną i daje podstawy by uznać, że nawet kara mieszana będzie w stanie osiągnąć cele zapobiegawcze i wychowawcze.

Sąd uznał, że karą najbardziej adekwatną w swojej dolegliwości będzie kara 6 miesięcy pozbawienia wolności i kara 1 roku ograniczenia wolności polegająca na wykonywaniu nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 24 godzin w stosunku miesięcznym.

2

1

Stosownie do art. 41a § 2 kk w przypadku skazania za przestępstwo przeciwko wolności seksualnej lub obyczajności na szkodę małoletniego obligatoryjne jest orzeczenie środka karnego m.in. w postaci zakazu kontaktowania się z określonymi osobami i zakazu zbliżania. Biorąc pod uwagę konieczność uwzględnienia w wyroku również prawnie chronionych interesów pokrzywdzonej sąd orzekł zakaz kontaktowania się oskarżonego z nią w jakikolwiek sposób na okres 5 lat oraz zakaz zbliżania się do niej na odległość mniejszą niż 50 metrów w tym samym okresie.

5.  1Inne ROZSTRZYGNIĘCIA ZAwarte w WYROKU

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

-------

---------

--------

--------

1.6. inne zagadnienia

W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia,
a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę

---------

7.  KOszty procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

3

Obciążono oskarżonego wydatkami postępowania do kwoty 2000 zł (suma wydatków wyniosła 5 541,63 zł) zwalniając go z obowiązku ich poniesienia ponad tą kwotę oraz opłatą od wymierzonej kary. W ocenie sądu, zważywszy na deklarowany dochód oskarżonego 2000-3000 zł i brak innych osób na utrzymaniu, jego sytuacja zarobkowa i osobista pozwala mu na poniesienie kosztów sądowych we wskazanej części.

6.  Podpis