Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Rybniku

Przewodniczący

Sędzia Agnieszka Bierza

Protokolant

Protokolant Magdalena Masłowska

Formularz UK 1

Sygnatura akt

III K 583/21

Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie art. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k. albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formularza.

USTALENIE FAKTÓW

1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.

P. R.

I. w dniu 19 września 2020 roku w R. na ulicy (...) prowadził w ruchu lądowym pojazd mechaniczny marki R. (...) o numerze rejestracyjnym (...) F, znajdując się w stanie nietrzeźwości- wynik badania na urządzeniu typu Alcotrue: I badanie- 1,30 mg/l, II badanie 1,26 mg/l oraz na urządzeniu Alcotest 9510: I badanie- 1,13 mg/l, II badanie 1,07 mg/l, III badanie- 1,09 mg/l, IV badanie- 1,00 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu, przy czym czynu tego dopuścił się będąc wcześniej prawomocnie skazanym wyrokiem Sądu Rejonowego w. R. o sygn. akt IX K 855/08 za prowadzenie pojazdu mechanicznego w stanie nietrzeźwości, czynu tego dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa będąc uprzednio prawomocnie skazany wyrokiem Sądu Rejonowego w. R. z dnia 5 grudnia 2008r. sygn. akt IX K 855/08 za czyn z art. 178a§1 kk na karę 1 roku pozbawienia wolności objętą następnie karą łączną 4 lat pozbawienia wolności orzeczoną wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego w. R. z dnia 27 listopada 2012r. sygn. akt IX K 178/12, która to kara łączna została następnie objęta karą łączną 6 lat i 4 miesięcy pozbawienia wolności orzeczoną wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego w. R. z dnia 7 grudnia 2017r. sygn. akt III K 1040/17, którą wykonywał m.in. w okresie od 13 marca 2009r. do 14 grudnia 2009r., od 15 sierpnia 2015r. do 4 listopada 2015r. i od 3 grudnia 2016r. do 7 grudnia 2017r.

II. w dniu 19 września 2020 roku w R. przy ulicy (...) wspólnie i w porozumieniu z R. Ś. dokonał pobicia W. S. i M. G. w ten sposób, że W. S. (2) została przewrócona na ziemię, a następnie kopana po plecach i brzuchu, a M. G. został uderzony w twarz, a następnie popychany, na skutek czego pokrzywdzeni zostali narażeni na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia albo nastąpienia skutku określonego w art. 156 § 1 kk lub art. 157 § 1 kk, czynu tego dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa będąc uprzednio skazany wyrokiem Sądu Rejonowego w. R. z dnia 28 marca 2013r. w sprawie sygn. akt IX K 728/12 za czyny z art. 224 § 2 kk i inne na karę 8 miesięcy pozbawienia wolności objętą karą łączną 1 roku pozbawienia wolności, którą to karę wykonał w ramach kary łącznej 6 lat i 4 miesięcy pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego w. R. z dnia 7 grudnia 2017r. sygn. akt III K 1040/17 w okresie od 3 grudnia 2016r. do 13 lutego 2019r.

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

1. W godzinach wieczornych dnia 19 września 2022 roku P. R. wraz z R. Ś. poruszali się pojazdem marki R. (...) o numerze rejestracyjnym (...). Obaj mężczyźni znajdowali się w tym czasie pod wpływem alkoholu. Początkowo to R. Ś. kierował samochodem i podjechał nim w rejon budynku OSP mieszczącego się przy ul. (...) w R.. Kierujący pojazdem w czasie parkowania uderzył w stojący tam kontener na śmieci. Mężczyźni opuścili pojazd i wdali się w dyskusję z uczestnikami przyjęcia organizowanego w pobliskim budynku. Następnie zaczęli się z nimi awanturować. Po pewnym czasie oskarżeni wrócili do pozostawionego w pobliżu samochodu. Na miejscu kierowcy ponownie usiadł R. Ś., zaś na fotelu pasażera P. R.. Ruszyli oni w stronę ul. (...). Jeden z uczestników przyjęcia postanowił o całym zdarzeniu zawiadomić funkcjonariuszy Policji. Miał on bowiem zasadne podejrzenia, że ww. znajdują się pod wpływem alkoholu. W tym czasie P. R. miał na sobie bluzę z napisem (...), zaś R. Ś. niebieską koszulkę z krótkim rękawem. Postanowili oni udać się na ul. (...) w rejon posesji o numerze (...). R. Ś. pozostawał bowiem w konflikcie z osobami zamieszkującymi pod tym adresem. Następnie w czasie tej podróży oskarżeni zamienili się miejscami i do celu samochód prowadził P. R..

zeznania świadka Ł. B.

k. 15, 230-230v

dokumentacja fotograficzna

k. 45-46

płyta CD z zapisem monitoringu

k. 51

protokół odtworzenia zapisu monitoringu

k. 109

wydruk dokumentacji fotograficznej

k. 110-116

wydruk ze strony googlemaps.pl

k. 510

zeznania świadka W. S.

k. 12, 22-23, 68-69, 229-229v, k. 511v-513

2. Po przybyciu na miejsce oskarżeni zauważyli W. S.. Mężczyźni opuścili samochód – od strony kierowcy wysiadł P. R., od strony pasażera R. Ś. – i podeszli do kobiety. Ta znała osobiście R. Ś., z którym pozostaje w konflikcie. Obaj podeszli do W. S. i pomiędzy nią, a oskarżonymi doszło do awantury, która przerodziła się w szarpaninę. W. S. (2) została przewrócona na ziemię, a następnie kopana po plecach i brzuchu przez obu mężczyzn. W tym czasie do miejsca swojego zamieszkania wracał M. G., który spostrzegł napastników zadających uderzenia jego konkubinie. Podbiegł on do nich i starał się oddzielić przybyłe osoby od W. S.. Wtedy też M. G. otrzymał uderzenie w twarz od R. Ś., a następnie był popychany. W tym czasie nadjechał wezwany wcześniej patrol Policji, który zauważył szarpiące się osoby, wobec czego przystąpił do interwencji. R. Ś. został przytrzymany przez M. G., zaś P. R. ujęli funkcjonariusze Policji w głębi przedmiotowej posesji. Na skutek powyższego działania pokrzywdzeni zostali narażeni na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia albo nastąpienia skutku określonego w art. 156 § 1 kk lub art. 157 § 1 kk.

W. S. (2) udała się do (...) nr 3 w R. w celu uzyskania obdukcji lekarskiej, jednak nie została przyjęta, tylko odesłano ją do K.. Tam jednak nie udała się.

zeznania świadka W. S.

k. 12, 22-23, 68-69, 229-229v, k. 511v-513

zeznania świadka M. G.

k. 18-19, 84-85, 229v, 513-513v

zeznania świadka R. Ł.

k. 26, 74, 95v, 230, 473v-474

protokoły zatrzymania osoby

k. 2, 3, 81

krótki raport działań

k. 57-58

3. P. R. został przebadany przez funkcjonariuszy Policji na obecność alkoholu w wydychanym powietrzu, uzyskując wynik badania na urządzeniu typu A.: I badanie- 1,30 mg/l, II badanie 1,26 mg/l oraz na urządzeniu A. 9510: I badanie- 1,13 mg/l, II badanie 1,07 mg/l, III badanie- 1,09 mg/l, IV badanie- 1,00 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu.

protokoły badania stanu trzeźwości analizatorem wydechu wraz ze świadectwami wzorcowania

k. 4-11

4. P. R. był już wcześniej wielokrotnie karany.

Pierwszego z czynów dopuścił się będąc wcześniej prawomocnie skazanym wyrokiem Sądu Rejonowego w. R. o sygn. akt IX K 855/08 za prowadzenie pojazdu mechanicznego w stanie nietrzeźwości. Nadto czynu tego dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa będąc uprzednio prawomocnie skazany wyrokiem Sądu Rejonowego w. R. z dnia 5 grudnia 2008r. sygn. akt IX K 855/08 za czyn z art. 178a§1 kk na karę 1 roku pozbawienia wolności objętą następnie karą łączną 4 lat pozbawienia wolności orzeczoną wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego w. R. z dnia 27 listopada 2012r. sygn. akt IX K 178/12, która to kara łączna została następnie objęta karą łączną 6 lat i 4 miesięcy pozbawienia wolności orzeczoną wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego w. R. z dnia 7 grudnia 2017r. sygn. akt III K 1040/17, którą wykonywał m.in. w okresie od 13 marca 2009r. do 14 grudnia 2009r., od 15 sierpnia 2015r. do 4 listopada 2015r. i od 3 grudnia 2016r. do 7 grudnia 2017r.

Zaś drugiego z czynów P. R. dopuścił się
w warunkach powrotu do przestępstwa będąc uprzednio skazany wyrokiem Sądu Rejonowego w. R. z dnia 28 marca 2013r. w sprawie sygn. akt IX K 728/12 za czyny z art. 224 § 2 kk i inne na karę 8 miesięcy pozbawienia wolności objętą karą łączną 1 roku pozbawienia wolności, którą to karę wykonał w ramach kary łącznej 6 lat i 4 miesięcy pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego w. R. z dnia 7 grudnia 2017r. sygn. akt III K 1040/17 w okresie od 3 grudnia 2016r. do 13 lutego 2019r.

dane o karalności

k. 117-119, 165-170, 496-508

odpisy wyroku Sądu Rejonowego w. R. w sprawach o sygn. III K 1040/17 i IX K 728/12, IX K 942/14, IX K 855/08 wraz z postanowieniem, IX K 178/12

k. 172-174, 222-223, 224-224v, 238-238v

1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

----

-----------------

---------------------------------

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione

Dowód

Numer karty

-------------------------

-------------------

-------------

OCena DOWOdów

Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1,2

zeznania świadka W. S.

Brak jest podstaw do kwestionowania wiarygodności zeznań świadka, która opisała przebieg zdarzenia - atak na swoją osobę - w taki sposób w jaki go zapamiętała. Sąd przy tym miał na względzie bardzo dynamiczny przebieg zajścia, co niewątpliwie rzutowało na stopień szczegółowości relacji. Świadek zaznaczyła, że najbardziej agresywnym napastnikiem był R. Ś., który pierwszy ją zaatakował. Następnie do ataku przystąpił drugi oskarżony i kiedy upadła na ziemię, była kopany przez obu oskarżonych. Jednocześnie podkreśliła, że pojazd przedmiotowego dnia prowadził P. R., gdyż ze strony pasażera wysiadł znany jej osobiście R. Ś.. Dalej wskazywała, że próbę jej obrony podjął jej konkubent, który także ucierpiał w zdarzeniu. Odniosła się przy tym do konfliktu jaki istnieje pomiędzy nią a R. Ś.. Świadek zeznała również, że udała się do (...)u w R. na obdukcję, gdzie jednak z uwagi na pandemię koronawirusa nie została przyjęta.

Jak już wskazano powyżej, sąd ocenił zeznania świadka jako szczere i zgodne z prawdą. Oceny tej nie zmienia fakt, że w trakcie zdarzenia znajdowała się ona pod wpływem alkoholu, co sama przyznała, czy też ewentualne nadużywanie przez nią alkoholu, co sugerowała obrońca oskarżonego P. R.. Zeznania tego świadka są logiczne, spójne i korelują z zeznaniami M. G.. Co istotne, świadek nie znała wcześniej P. R., stąd nie miała żadnych powodów, by pomawiać go o czyny, których nie popełnił. Zdaniem sądu bez znaczenia jest również to, że nie przedłożyła ona do akt sprawy obdukcji lekarskiej. Fakt udania się przez świadka do (...) nr 3 w R. potwierdził M. G.. Sąd nie miał podstaw, by odmówić wiary im twierdzeniom, że nie zostali przyjęci, tylko odesłani do K.. Powyżej oceny twierdzeń świadków nie zmieniają pisma z w/w szpitala w R., w których potwierdzono, że nie udzielano pomocy medycznej W. S. (co wynika z zeznań świadków) oraz przedstawiono funkcjonowanie szpitala w czasie epidemii. Również oceny tej nie zmienia fakt, że w tym samym dniu udzielono pomocy oskarżonemu, który został przywieziony do szpitala ze złamaną kostką i to przez funkcjonariuszy Policji. Tymczasem jak wynika z akt sprawy, pokrzywdzona nie miała na tyle poważnych obrażeń, by konieczna była niezwłoczna pomoc medyczna. Podkreślić należy, że podstawę ustaleń faktycznych stanowiły przede wszystkim zeznania świadka złożone w postępowaniu przygotowawczym, jako że zostały złożone w krótkim czasie po zdarzeniu. Natomiast kolejne zeznania składane już przed sądem nie były tak dokładne, co jest zrozumiałe z uwagi na upływ czasu od zdarzeń będących przedmiotem osądu.

2

zeznania świadka M. G.

Zeznania świadka, zdaniem sądu, były logiczne i spójne, nakreślił on zaobserwowany przez siebie przebieg wydarzeń, w których uczestniczyła. Odniósł się do zachowania poszczególnych napastników i podjętych przez nich działań. Opisał przy tym zachowanie oskarżonych względem W. S. oraz jego osoby. Sąd nie miał wątpliwości co do szczerości i obiektywizmu zeznań świadka. Podobnie jak W. S. (2) nie znał on wcześniej oskarżonego P. R., stąd nie miał powodów, by bezpodstawnie pomawiać go o przestępstwa. Sąd oparł się przede wszystkim na zeznaniach świadka złożonych w postępowaniu przygotowawczym gdyż były one złożone w bliskiej odległości czasowej od wydarzeń objętych niniejszym postępowaniem, zaś zeznania złożone przed sądem były mniej dokładne. Na ocenę tych zeznań nie wpływa fakt, że w trakcie przedmiotowego zajścia świadek znajdował się pod wpływem alkoholu. Przecież oskarżony P. R. w trakcie zdarzenia również znajdował się pod wpływem alkoholu.

2

zeznania świadka R. Ł.

Sąd ocenił zeznania świadków jako wiarygodne, gdyż przedstawił on to co spostrzegł 19 września 2020 r., wskazując konkretnie kto atakował W. S. i M. G.. Nie zauważył on przy tym momentu przyjazdu samochodu. Zeznania te miały pomocniczy charakter dla ustaleń faktycznych w sprawie. Brak jest podstaw do kwestionowania zeznań tego świadka.

1

zeznania świadka Ł. B.

W swoich zeznania rzetelnie zobrazował moment,
w którym zauważył nieudolny manewru parkowania samochodu przez jednego z oskarżonych oraz zachowanie obu mężczyzn po opuszczeniu auta. To wzbudziło jego niepokój, dlatego wezwał funkcjonariuszy Policji. Relacja świadka była przy tym logiczna i pozbawiona sprzeczności, co czyni
ją wiarygodną, a nadto w toku postępowania nie ujawniły się jakiekolwiek okoliczności, które podważałyby wiarygodność tego dowodu, zwłaszcza że żadne okoliczności nie wskazują, iż świadek miał jakikolwiek powód, aby złożyć zeznania określonej treści.

2

protokoły zatrzymania osoby

Dokumenty urzędowe, brak podstaw do ich kwestionowania

3

protokoły badania stanu trzeźwości analizatorem wydechu wraz ze świadectwami wzorcowania

Dokumenty urzędowe, brak podstaw do ich kwestionowania

1

dokumentacja fotograficzna

Brak podstaw do jej kwestionowania.

1

płyta CD z zapisem monitoringu

Brak podstaw do i kwestionowania.

2

krótki raport działań

Brak podstaw do i kwestionowania.

1

protokół odtworzenia zapisu monitoringu

Dokumenty urzędowe, brak podstaw do ich kwestionowania

1

wydruk dokumentacji fotograficznej

Brak podstaw do kwestionowania.

4

dane o karalności

Dokument urzędowy, brak podstaw do jego kwestionowania.

4

odpisy wyroku Sądu Rejonowego w. R. w sprawach o sygn. III K 1040/17 i IX K 728/12, IX K 942/14, IX K 855/08 wraz z postanowieniem, IX K 178/12

Dokument urzędowy, brak podstaw do jego kwestionowania.

1

wydruk ze strony googlemaps.pl

Brak podstaw do i kwestionowania.

Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 1.1 albo 1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

1,2

wyjaśnienia P. R.

Sąd po analizie całokształtu zebranego w sprawie materiału dowodowego uznał, że konsekwentne zaprzeczanie przez oskarżonego popełnieniu zarzucanych mu czynów na przymiot wiarygodności nie zasługują i można je oceniać jedynie w kategorii przyjętej przez niego linii obrony, której jednoznacznie przeczą pozostałe przeprowadzone w sprawie dowody. Takie stanowisko procesowe oskarżonego, jak i złożone na rozprawie wyjaśnienia stoją bowiem w ewidentnej sprzeczności ze spójnymi i stanowczymi zeznaniami ww. naocznych świadków, którym dano wiarę. Prowadzenie przez tego oskarżonego pojazdu potwierdziła W. S. (2), zaś jego stan nietrzeźwości protokoły z przeprowadzonych badań na obecność alkoholu w wydychanym powietrzu. Faktem jest, że z zeznań świadka Ł. B., jak również z zapisów monitoringu wynika, że pod budynek OSP podjechał, a potem stamtąd odjechał R. Ś., jednak niewątpliwie pod posesję zamieszkałą przez pokrzywdzonych samochodem podjechał jako kierowca P. R.. Niewątpliwie odległość pomiędzy budynkiem OSP, a posesją pokrzywdzonych jest niewielka, ale nie wyklucza ona zamiany miejsc przez oskarżonych. Sąd nie dał przy tym wiary twierdzeniom oskarżonego, który w dalszej części wyjaśnień przedstawiał siebie wyłącznie jako obserwatora całego zajścia, który chciał jedynie rozdzielić R. Ś. i M. G.. Takiej wersji przeczą stanowcze zeznania wyżej wskazanych świadków. Trudno bezkrytycznie przyjąć, że oskarżony chciał załagodzić istniejący spór, skoro z relacji świadków wynika, że atakował zarówno W. S. jak i M. G..

1,2

wyjaśnienia R. Ś.

Sąd nie dał wiary wyjaśnieniom tego oskarżonego, zarówno w zakresie zaprzeczenia własnemu sprawstwu czynów jak i w kwestiach związanych ze współoskarżonym. Zdaniem sądu oskarżony w swej relacji starał się naiwnie chronić P. R., jak i przedstawiać siebie w pozytywnym świetle. Powyższe z uwagi na pozostały wiarygodny materiał dowodowy nie mogło się ostać.

zeznania świadka A. K.

Sąd uznał jej zeznania za wiarygodne, jednakże świadek odniosła sie do czynów przypisanych wyłącznie R. Ś.. Nie miała ona przy tym żadnej wiedzy odnośnie zdarzeń z dnia 19 września 2020 roku z udziałem P. R.. Zatem jej zeznania należy uznać za nieprzydatne do ustalenia stanu faktycznego.

opinia sadowo-psychiatryczna

Brak podstaw do kwestionowania opinii, która została sporządzona rzetelnie, a wnioski w niej zawarte są jasne i spójne. Dotyczy ona R. Ś., a tym samym nie miała znaczenia dla ustalenia faktów związanych z P. R..

odpisy wyroków skazujących

odpisy wyroków SR Rybnik III K 2347/19, IX K 78/16, IX K 474/13 wraz z postanowieniem, III K 442/20, IX K 554/14

Dokument urzędowy, brak podstaw do jego kwestionowania. Dotyczą R. Ś..

pisma (...) nr 3 w R.

Brak podstaw do kwestionowania ich wiarygodności, nie stanowiły jednak podstawy ustaleń faktycznych w sprawie.

PODSTAWA PRAWNA WYROKU

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Oskarżony

☐

Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem

------

------

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

----------

☐

Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem

1, 2

P. R.

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

Na mocy art. 399 § 1 kpk uprzedzono strony o możliwości zmiany kwalifikacji prawnej z uwagi na to, że czyny zarzucane oskarżonemu P. R. zostały popełnione w warunkach powrotu do przestępstwa określonego w art. 64 § 1 kk.

Sąd nie ma żadnych wątpliwości, że P. R. przypisanym mu zachowaniem wyczerpał znamiona przestępstwa stypizowanego w art. 178a § 4 k.k. w zw. z art. 178a § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 kk. Oskarżony bowiem w dniu 19 września 2020 roku w R. na ulicy (...) prowadził w ruchu lądowym pojazd mechaniczny marki R. (...) o numerze rejestracyjnym (...) F, znajdując się w stanie nietrzeźwości - wynik badania na urządzeniu typu A.: I badanie- 1,30 mg/l, II badanie 1,26 mg/l oraz na urządzeniu A. 9510: I badanie- 1,13 mg/l, II badanie 1,07 mg/l, III badanie- 1,09 mg/l, IV badanie- 1,00 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu, przy czym czynu tego dopuścił się będąc wcześniej prawomocnie skazanym wyrokiem Sądu Rejonowego w. R. o sygn. akt IX K 855/08 za prowadzenie pojazdu mechanicznego w stanie nietrzeźwości, czynu tego dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa będąc uprzednio prawomocnie skazany wyrokiem Sądu Rejonowego w. R. z dnia 5 grudnia 2008r. sygn. akt IX K 855/08 za czyn z art. 178a§1 kk na karę 1 roku pozbawienia wolności objętą następnie karą łączną 4 lat pozbawienia wolności orzeczoną wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego w. R. z dnia 27 listopada 2012r. sygn. akt IX K 178/12, która to kara łączna została następnie objęta karą łączną 6 lat i 4 miesięcy pozbawienia wolności orzeczoną wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego w. R. z dnia 7 grudnia 2017r. sygn. akt III K 1040/17, którą wykonywał m.in. w okresie od 13 marca 2009r. do 14 grudnia 2009r., od 15 sierpnia 2015r. do 4 listopada 2015r. i od 3 grudnia 2016r. do 7 grudnia 2017r.

Oskarżony jako posiadacz uprawień do prowadzenia samochodu wiedział,
że po spożyciu alkoholu zabronione jest prowadzenie samochodu, a mimo to po raz kolejny zlekceważył obowiązujący porządek prawny, tym samym działał umyślnie. W toku postępowania nie ujawniły się żadne okoliczności podważające wiarygodność protokołów
z przeprowadzonych badań, jak i zeznań świadka W. S.. Jak już wskazywano powyżej, z zeznań świadka Ł. B., jak również z zapisów monitoringu wynika, że pod budynek OSP podjechał, a potem stamtąd odjechał R. Ś., jednak niewątpliwie pod posesję zamieszkałą przez pokrzywdzonych samochodem podjechał jako kierowca P. R.. Niewątpliwie odległość pomiędzy budynkiem OSP, a posesją pokrzywdzonych jest niewielka, ale nie wyklucza ona zamiany miejsc przez oskarżonych. Wobec powyższego sąd uznał, że oskarżony swoim postępowaniem zrealizował znamiona występku z art. 178a § 4 kk w zw. z art. 64 §1 kk.

Przypisany oskarżonemu czyn jest przy tym karygodny, a jego stopień społecznej szkodliwości jest znaczny, o czym świadczy przede wszystkim rodzaj naruszonych przez oskarżonego dóbr chronionych prawem, jakimi są bezpieczeństwo w komunikacji oraz życie
i zdrowie uczestników ruchu drogowego, a także rodzaj naruszonych przez oskarżonego reguł ostrożności, których celem jest zminimalizowanie zagrożenia związanego z ruchem pojazdów mechanicznych do stopnia społecznie akceptowalnego i stopień ich naruszenia. Prowadzenie pojazdu mechanicznego w stanie zagrażającym bezpieczeństwu innych osób, jakim bez wątpienia jest stan nietrzeźwości, w stopniu znacznym narusza zasady bezpieczeństwa,
w szczególności, że stężenie alkoholu w organizmie oskarżonego znacznie przekraczało dozwolone normy - wynik badania na urządzeniu typu A. wykazały: I badanie- 1,30 mg/l, II badanie 1,26 mg/l oraz na urządzeniu A. 9510: I badanie- 1,13 mg/l, II badanie 1,07 mg/l, III badanie- 1,09 mg/l, IV badanie- 1,00 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu

Świadczy to nie tylko o wielkim braku roztropności oskarżonego, ale także o lekceważącym stosunku do porządku prawnego i dużym wpływie alkoholu na organizm, motorykę oskarżonego i zdolność do postrzegania w chwili czynu.

Oskarżonemu można przypisać także winę w chwili czynu, albowiem uzasadnionym było wymagać od niego zachowania zgodnego z normą prawną, a nie zachodziły jednocześnie jakiekolwiek przesłanki uniemożliwiające jej przypisania. P. R. jest osobą pełnoletnią, posiadającą w pełni rozeznanie, w przeszłości posiadał prawo jazdy, a zatem zna doskonale przepisy drogowe oraz obowiązki kierowców, a także nie znajdował się w żadnej atypowej sytuacji, uzasadniającej dopuszczenie się przez niego przypisanego mu czynu zabronionego. Zaś czynu tego dopuścił się będąc uprzednio prawomocnie skazanym przez Sąd Rejonowy w. R. w sprawie o sygn. akt IX K 855/08 za prowadzenie pojazdu mechanicznego w stanie nietrzeźwości, stąd znał konsekwencje prawne takiego zachowania.

W konsekwencji sąd uznał, że stopień winy oskarżonego jest równy stopniowi społecznej szkodliwości czynu, mianowicie, że jest znaczny.

Oskarżony wyczerpał nadto swoim zachowaniem tak podmiotowe, jak
i przedmiotowe znamiona ustawowe występku z art. 158 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk.

W dniu 19 września 2020 roku w R. przy ulicy (...) wspólnie i w porozumieniu z R. Ś. dokonał pobicia W. S. i M. G. w ten sposób, że W. S. (2) została przewrócona na ziemię, a następnie kopana po plecach i brzuchu, a M. G. został uderzony w twarz, a następnie popychany, na skutek czego pokrzywdzeni zostali narażeni na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia albo nastąpienia skutku określonego w art. 156 § 1 kk lub art. 157 § 1 kk, czynu tego dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa będąc uprzednio skazany wyrokiem Sądu Rejonowego w. R. z dnia 28 marca 2013r. w sprawie sygn. akt IX K 728/12 za czyny z art. 224 § 2 kk i inne na karę 8 miesięcy pozbawienia wolności objętą karą łączną 1 roku pozbawienia wolności, którą to karę wykonał w ramach kary łącznej 6 lat i 4 miesięcy pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego w. R. z dnia 7 grudnia 2017r. sygn. akt III K 1040/17 w okresie od 3 grudnia 2016r. do 13 lutego 2019r.

Bez wątpienia zachowanie oskarżonego naraziło pokrzywdzonych na bezpośrednie niebezpieczeństwo nastąpienia skutku określonego w art. 156 § 1 kk lub art. 157 § 1 kk. Przestępstwo przewidziane w art. 158 § 1 kk polega na czynnej napaści przynajmniej dwóch sprawców na jedną osobę lub napaść grupy osób na inną grupę. Podmiotem przestępstwa z art. 158 kk może by każdy, kto w jakikolwiek sposób bierze udział w pobiciu, niezależnie przy tym od tego, jaki jest jego osobisty udział w zdarzeniu. Odpowiedzialność za udział w pobiciu ma bowiem charakter wspólnej odpowiedzialności biorących udział w takim zdarzeniu, przy czym sprawca musi mieć świadomość niebezpiecznego charakteru zajścia. Przesłanką odpowiedzialności za przestępstwo z art. 158 § 1 kk jest sam niebezpieczny charakter bójki lub pobicia, z którego wynika narażenie człowieka na niebezpieczeństwo utraty życia, ciężkiego uszkodzenia ciała lub ciężkiego rozstroju zdrowia bez względu na to czy doszło do naruszenia czynności określonych organów ciała pokrzywdzonego. Istotnym jest, aby niebezpieczeństwo skutku było realne. Na niebezpieczny charakter bójki lub pobicia mogą wskazywać takie okoliczności zdarzenia jak sposób zadawania uderzeń, ich siła, kierunek i umiejscowienie, użycie niebezpiecznych przedmiotów przy zadawaniu ciosów.

W realiach niniejszej sprawy sąd nie miał wątpliwości, że pokrzywdzeni zostali narażeni na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia albo nastąpienia skutku określonego w art. 156 § 1 kk lub art. 157 § 1 kk. Okoliczność, że pokrzywdzona W. S. (2) nie skorzystała ostatecznie z pomocy medycznej, a M. G. o taką pomoc nawet nie zabiegał, nie oznacza automatycznie, że w/w niebezpieczeństwo dla ich życia i zdrowia nie wystąpiło. Wręcz przeciwnie: przecież W. S. (2) została przewrócona na ziemię, a następnie była kopana przez obu oskarżonych po brzuchu i plecach. W jamie brzusznej znajdują się zaś ważne dla życia i zdrowia organy, których uszkodzenie mogłoby stanowić zagrożenie dla jej życia i zdrowia. Również zachowanie napastników wobec M. G. było niebezpieczne i narażało go na niebezpieczeństwo utraty życia czy zdrowia. Przecież na skutek uderzenia w twarz pokrzywdzony mógł doznać poważnych obrażeń ciała. To, że faktycznie do takich obrażeń nie doszło, nie oznacza, że nie nastąpiło zagrożenie dla życia i zdrowia pokrzywdzonych. Podkreślić należy, że pokrzywdzeni byli atakowani jednocześnie przez dwóch oskarżonych.

Czyn przypisany oskarżonemu jest przez niego zawiniony w stopniu znacznym, gdyż w momencie jego popełnienia nie zachodziły żadne przesłanki wyłączające lub umniejszające jego winę. Oskarżony jest człowiekiem dojrzałym, a jego rozwój intelektualny i emocjonalny, jak i doświadczenie życiowe są w ocenie sądu wystarczające, aby przyjąć, że miał świadomość, że bierze udział w pobiciu człowieka, przez co naraża go na niebezpieczeństwo utraty zdrowia czy nawet życia. Czyn oskarżonego charakteryzował się znacznym stopniem społecznej szkodliwości. Za powyższym przemawiała analiza okoliczności podmiotowych i przedmiotowych. Wśród przesłanek podmiotowych wskazać należy działanie w zamiarze bezpośrednim. Wśród okoliczności przedmiotowych wskazać należy na sposób i okoliczności popełnionego przestępstwa - użycie przemocy wobec pokrzywdzonych poprzez ich nagłe zaatakowanie, zadawanie uderzeń rękami i kopanie po ciele. Jednocześnie sąd miał na względzie świadomość oskarżonego, że tożsame uderzenia i kopnięcia zadawane są pokrzywdzonym również przez współoskarżonego, a więc ze zdwojoną siłą. Sąd miał na względzie również uprzednią wielokrotną karalność oskarżonego, w tym popełnienie czynu w warunkach art. 64 § 1 kk.

☐

Warunkowe umorzenie postępowania

----------------

-----------------------

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania

------------------------

☐

Umorzenie postępowania

---------------

------------------------

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania

------------------------------------------------------

☐

Uniewinnienie

-----------------

------------------------

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia

------------------------------

KARY, Środki Karne, PRzepadek, Środki Kompensacyjne i środki związane z poddaniem sprawcy próbie

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się
do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

P. R.

1, 2

1, 2

Przy wymiarze kar za przypisane oskarżonemu czyny sąd kierował się tym, aby kary te nie przekraczały stopnia winy oskarżonego oraz uwzględniały stopień społecznej szkodliwości każdego czynu. Kary jednostkowe uwzględniają stopień społecznej szkodliwości czynów popełnionych przez oskarżonego i są adekwatne do stopnia jego zawinienia. Sąd wziął po uwagę cele zapobiegawcze, a także wychowawcze, jakie kary powinny spełnić wobec oskarżonego, uwzględnił również potrzeby prewencji ogólnej, szczególnie w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Sąd wziął pod uwagę motywację oskarżonego, sposób jego zachowania, w szczególności zaś, że przypisane czyny popełnił on niewątpliwie w sposób umyślny. Ponadto sąd wymierzając oskarżonemu kary miał na uwadze rodzaj i rozmiar ujemnych następstw przestępstw mu przypisanych, jak również uwzględnił to, że oskarżony był wcześniej wielokrotnie karany, a przypisanych mu czynów dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa. Mając zatem na względzie wyżej wskazane okoliczności, sąd wymierzył oskarżonemu:

- za czyn opisany w punkcie 1 sentencji wyroku karę 10 miesięcy pozbawienia wolności,

- za czyn opisany w punkcie 2 sentencji wyroku karę 5 miesięcy pozbawienia wolności.

Dotkliwość tak orzeczonych wobec oskarżonego jednostkowych kar pozbawienia wolności, zdaniem sądu, nie przekracza bowiem stopnia winy oskarżonego i uwzględnia stopień społecznej szkodliwości przypisanych mu czynów. W ocenie sądu, tak orzeczone kary spełnią swoje cele zarówno w zakresie prewencji ogólnej, jak i w zakresie resocjalizacyjnego oddziaływania na osobę oskarżonego. Kary orzeczone wobec oskarżonego w ww. wymiarze są bowiem, w ocenie sądu, odpowiednim środkiem, aby uzmysłowić mu konieczność przestrzegania norm prawnych i zapobiec ponownemu popełnieniu przez niego przestępstwa. Jednocześnie kary te są także wystarczająca dla osiągnięcia celu w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.

P. R.

3

1, 2

Biorąc następnie pod uwagę, iż poszczególne czyny przypisane oskarżonemu zostały popełnione w zbiegu realnym w myśl art. 85 kk, sąd przy uwzględnieniu zwartości czasowej pomiędzy poszczególnymi przestępstwami, za które orzeczono oskarżonemu wskazane powyżej kary jednostkowe podlegające łączeniu, jak również mając na względzie rodzaj dóbr chronionych prawem, które swoim działaniem naruszył ww. oskarżony, wypełniając znamiona przypisanych mu czynów, na mocy art. 85 § 1 i 2 kk i art. 86 § 1 kk w miejsce orzeczonych kar jednostkowych wymierzył oskarżonemu karę łączną 1 roku pozbawienia wolności.

Orzeczona w powyższym wymiarze kara łączna pozbawienia wolności osiągnie bowiem, zdaniem sądu, przede wszystkim swój cel wychowawczy, wdrażając oskarżonego do przestrzegania porządku prawnego, jak i zapobiegnie popełnieniu przez niego przestępstwa w przyszłości. Równocześnie kara ta ugruntuje w społeczeństwie przekonanie o konieczności respektowania norm prawnych. W ocenie sądu tylko kara pozbawienia wolności w orzeczonym wymiarze, odizolowanie oskarżonego od społeczeństwa, zapewni swój cel wychowawczy i zapobiegawczy, sprawi, że oskarżony nie powróci na drogę przestępstwa. Oskarżony jest sprawcą niepoprawnym, popełniającym kolejne przestępstwa, bez poczucia norm i zasad. Czyny będące przedmiotem rozpoznania w niniejszej sprawie są kolejnymi przestępstwami, jakich się dopuścił oskarżony i to w warunkach powrotu do przestępstwa z art. 64 § 1 kk, co świadczy o tym, że wcześniej orzekane i wykonane wobec niego kary nie zmieniły jego postawy wobec dóbr chronionych prawem.

P. R.

4

1

Skazując sprawcę przestępstwa o czyn z art. 178a § 4 kk sąd zobowiązany jest
do orzeczenia zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych, gdzie ustawa nie pozostawia żadnej swobody w tym zakresie. Zatem, na mocy art. 42 § 3 kk, sąd orzekł wobec oskarżonego środek karny w postaci zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych dożywotnio. Przy wymiarze w/w środka karnego sąd miał
z kolei na względzie przede wszystkim jego prewencyjne oddziaływanie wobec społeczeństwa oraz stopień nietrzeźwości oskarżonego, co w konsekwencji w istotny sposób zagrażało bezpieczeństwu nie tylko oskarżonego, ale przede wszystkim innych uczestników ruchu. Tym samym oskarżony kolejny raz dał wyraz temu, iż kierowanie przez niego pojazdem mechanicznym stwarza realne niebezpieczeństwo dla innych uczestników ruchu drogowego poprzez rażące naruszenie obowiązujących norm mających na celu zmniejszenie ryzyka związanego z uczestnictwem w ruchu drogowym. W świetle powyższych okoliczności orzeczony dożywotni zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych jest w pełni uzasadniony i brak było przy tym podstaw do orzeczenia tego środka karnego w niższym wymiarze. Koniecznym jest bowiem wyeliminowanie takiego zachowania ze strony oskarżonego na przyszłość i prewencyjnego oddziaływania wobec innych uczestników ruchu drogowego.

P. R.

5

1

Nadto, wobec skazania za czyn z art. 178a § 4 kk, sąd, na mocy art. 43a § 2 kk, orzekł wobec niego obowiązkowy środek karny
w postaci świadczenia pieniężnego
w kwocie 10.000,00 złotych na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej. Świadczenie pieniężne pełni bowiem funkcję związaną
z potrzebą kształtowania świadomości prawnej i ma stanowić dla sprawcy odczuwalną w sferze finansowej dolegliwość, będąc jednocześnie moralnym potępieniem jego czynu.

1Inne ROZSTRZYGNIĘCIA ZAwarte w WYROKU

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

--------

--------------

---------------

------------------------

6. inne zagadnienia

W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia,
a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę

-------------------------------

KOszty procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

17

Sąd na mocy art. 29 ustawy Prawo o adwokaturze i § 17 ust. 2 pkt 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 roku w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adwokat A. L. kwotę 1.008 złotych tytułem wynagrodzenia za nieopłaconą pomoc prawną świadczoną oskarżonemu P. R. z urzędu oraz kwotę 231,84 złotych tytułem 23% stawki podatku od towarów i usług. Sąd uwzględnił ilość rozpraw, na których obrońca świadczyła pomoc oskarżonemu.

18

Na podstawie art. 624 § 1 kpk zwolniono oskarżonego w całości od ponoszenia kosztów sądowych obciążając nimi Skarb Państwa, mając na uwadze jego trudną sytuację osobistą i materialną.

1Podpis