Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Rybniku

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 29 kwietnia 2019 roku

Sąd Rejonowy w Rybniku II Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący:	SSR Agnieszka Westwal
Protokolant:	st. sekretarz sądowy Mirosława Andrzejak

po rozpoznaniu w dniu 19 kwietnia 2019 roku w Rybniku

sprawy z powództwa R. H.

przeciwko V. L. Towarzystwo (...) w W.

o bezpodstawne wzbogacenie

1.  zasądza od pozwanej V. L. Towarzystwo (...) w W. na rzecz powoda R. H. kwotę 5.091,65 zł. (pięć tysięcy dziewięćdziesiąt jeden złotych 65/100) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od kwot:

a)  4.985,52 zł od dnia 14 grudnia 2017 roku do dnia zapłaty,

b)  106,13 zł od dnia 14 grudnia 2017 roku do dnia zapłaty,

2.  w pozostałym zakresie powództwo oddala,

3.  zasądza od pozwanej na rzecz powoda kwotę 2.072 zł. (dwa tysiące siedemdziesiąt dwa złote) tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygn. akt II C 83/18

UZASADNIENIE

R. H. domagał się zasądzenia od pozwanej V. L. Towarzystwa (...) w W. kwoty 5.091,65 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od kwot cząstkowych jak w pozwie oraz zasądzenia kosztów procesu.

W uzasadnieniu pozwu powód wyjaśniał, iż zawarł z pozwaną Umowę (...) z Ubezpieczeniowym Funduszem Kapitałowym ze składką regularną M. (...), potwierdzoną polisą o numerze (...). W związku z zawartą umową miał uiszczać miesięczne składki, a pozwana zobowiązała się miedzy innymi do zapewnienia mu ochrony ubezpieczeniowej i jednocześnie lokowania uiszczanych przez niego składek na funduszach. Zawierając umowę działał jako konsument. Nie negocjował, ani nie były indywidualnie z nim uzgadniane warunki zawartej umowy. Pozwana zapewniała go o bezpieczeństwie gromadzonych środków. Nadto zapewniała go o możliwości bezproblemowego zakończenia umowy. Wskutek trudnej sytuacji życiowej wniósł o dokonanie na jego rzecz wypłaty wartości wykupu. Wobec złożenia wniosku o całkowity wykup świadczenia umowa ubezpieczenia uległa rozwiązaniu w dniu 09 sierpnia 2017 roku. W toku zawartej umowy wpłacił kwotę 24.700 zł, wartość jego rachunku na dzień rozwiązania umowy wyniosła kwotę 21.676,18 zł, a w dniu 23 sierpnia 2017 roku pozwana wypłaciła na jego rzecz kwotę 13.005,71 zł. Na skutek realizacji obowiązku przyjętego wobec Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów pozwana zaproponowała mu zmianę wartości wykupu poprzez zawarcie aneksu i wypłaciła mu dalsze 3.684,95 zł. Różnica miedzy wartością jego rachunku na dzień rozwiązania umowy, a kwotą wypłaconą przez pozwaną z tytułu wartości wykupu stanowiła sumę dochodzoną pozwem, powiększoną o skapitalizowane odsetki za opóźnienie liczone od dnia wymagalności roszczenia do dnia poprzedzającego wniesienie pozwu, od których naliczane miały być dalsze odsetki po myśli art. 482§1 k.p.c. Dochodzone pozwem roszczenie przy tym powód oparł o treść art. 385 ³ k.c. tj. uznał, iż niedozwolonymi postanowieniami umownymi były postanowienia dotyczące świadczenia wykupu. W związku z powyższym, jego zdaniem postanowienia te były nieważne, co zobowiązywało pozwaną do zwrotu całości środków pieniężnych zgromadzonych na jego rachunku w dniu rozwiązania umowy.

Pozwana w odpowiedzi na pozew wniosła o oddalenie powództwa oraz zasądzenie od powoda na jej rzecz zwrotu kosztów procesu.

W uzasadnieniu odpowiedzi na pozew pozwana przyznała, że realizując decyzję Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów ustaliła w aneksie podpisanym przez powoda bardziej korzystne warunki ustalenia wartości świadczenia wykupu przez zwiększenie części świadczenia wykupu ustalanej w oparciu o cześć bazową rachunku. W przedmiotowej sprawie strony zwiększyły w aneksie świadczenie wykupu do wysokości 77% wartości rachunku. Mając na uwadze, że rozwiązanie umowy nastąpiło w 11 roku polisowym, zaś ustalona wysokość świadczenie wykupu nie była wygórowana – zatrzymała jedynie 23% wartości rachunku powoda – brak było rażącego naruszenie interesu powoda, co oznaczało, że zakwestionowane przez niego postanowienia umowy nie były abuzywne.

Sąd ustalił, co następuje:

R. H. zamierzał oszczędzać na studia dla córki. Usłyszał wówczas od swojej znajomej prowadzącej biuro rachunkowe, iż posiada produkt, który umożliwia jej oszczędzanie. Wówczas w jej biurze rachunkowym w dniu 20 października 2010 roku doszło do spotkania R. H. z agentem S. S., który oferował produkty ubezpieczeniowe (...) Spółki Akcyjnej w W.. Podczas prowadzonej rozmowy S. S. zaproponował R. H. zawarcie Umowy (...) z Ubezpieczeniowym Funduszem Kapitałowym. S. S. opowiedział R. H. o w/w produkcie, oraz zapewniał go że na 100% w związku z zawartą umową będzie osiągał zysk w wysokości średnio 15% w ciągu roku. S. S. nie informował R. H., że zawierając w/w umowę może również stracić zainwestowane składki. W/w produkt przedstawiony został przez S. S. bardzo korzystnie, jako możliwość oszczędzania z zyskiem. Na pytanie o ewentualne koszty R. H. otrzymał zapewnienie od S. S., że uzyskany zysk pokryje koszty w całości. S. S. nie informował R. H. o zasadach wykupu, o tym, że w przypadku wypłaty środków z rachunku, jedynie cześć z tych środków zostanie mu wypłacona. S. S. sam nie wiedział również, dlaczego w pierwszych latach tak znaczna część rachunku klienta w przypadku rezygnacji z umowy, czy złożenia wniosku o wypłatę całkowitą będzie przekazywana na rzecz (...) Spółki Akcyjnej w W. tytułem pokrycia jej kosztów, jakie koszty w/w Towarzystwo miało pokryć z zatrzymanych środków klienta. R. H. zapewniany przez S. S. o możliwości bezpiecznego oszczędzania połączonej z możliwością uzyskania zysku jeszcze tego samego dnia za pośrednictwem agenta S. S. złożył wniosek o zawarcie na 20 lat Umowy (...) z Ubezpieczeniowym Funduszem Kapitałowym M. (...) ze (...) Spółką Akcyjną w W.. Zobowiązał się również, do uiszczenia miesięcznej składki w wysokości 250 zł. R. H. oświadczył również w złożonym wniosku, iż otrzymał i zapoznał się z treścią Ogólnych Warunków Ubezpieczenia na Życie z Ubezpieczeniowym Funduszem Kapitałowym ze Składką Regularną (...), Regulaminem Ubezpieczeniowych Funduszy Kapitałowych (...)- (...). W rzeczywistości R. H. nie przeczytał wręczonych mu przez S. S. Ogólnych Warunków Ubezpieczenia. S. S. wzbudził w R. H. zaufanie ponieważ mówił do niego gwarą, był bardzo przekonywujący.

Dowód: wniosek o zawarcie umowy k. 95-97, zeznania powoda k. 149-151, częściowo zeznania świadka S. S. k. 146-149.

Umowa (...) z Ubezpieczeniowym Funduszem Kapitałowym ze Składką Regularną M. (...) została zawarta pomiędzy R. H. a (...) Spółką Akcyjną w W. w dniu 08 listopada 2010 roku. Zawarcie umowy zostało potwierdzone wystawioną przez w/w Spółkę polisą o numerze (...). Umowa została zawarta na okres 20 lat. R. H. był zobowiązany do uiszczania miesięcznych składek w wysokości 250 zł. Z § 3 Ogólnych Warunków Ubezpieczenia (dalej OWU) wynikało, że przedmiotem umowy było życie ubezpieczonego oraz inwestowanie środków pochodzących ze składek wypłacanych z tytułu umowy w ramach Ubezpieczeniowych Funduszy Kapitałowych w okresie, na jaki umowa została zawarta. Zakres ubezpieczenia obejmował zdarzenia w postaci dożycia przez ubezpieczonego daty dożycia, śmierci ubezpieczonego w okresie ubezpieczenia. W § 10 OWU przewidziano, że umowa ulega rozwiązaniu między innymi w razie złożenia przez R. H. wniosku o dokonanie całkowitego wykupu świadczenia. W takim przypadku (...) Spółka Akcyjna w W. zobowiązana była do dokonania wypłaty kwoty na rzecz R. H. w wysokości świadczenia wykupu, zgodnie z zasadami wypłaty świadczenia wykupu. Wypłacona wysokość świadczenia wykupu w zakresie wartości części bazowej rachunku uwzględniać przy tym miała jej pomniejszenie o koszty poniesione przez w/w Spółkę związane z dystrybucją i zawarciem umowy oraz o koszty związane z prowadzoną przez w/w Spółkę działalnością gospodarczą, które w związku z przedterminowym rozwiązaniem umowy nie będą mogły zostać pokryte z opłat. Stosownie do § 23 OWU wysokość świadczenie wykupu na dany dzień była równa wartości części wolnej rachunku oraz określonego procentu wartości części bazowej rachunku, wskazanego w ust. 15 załącznika nr 1 do OWU. Wysokość określonego procentu wartości części bazowej rachunku ustalona miała być na podstawie okresu ubezpieczenia dla danej umowy. Wysokość kwoty świadczenia wykupu miała zostać obliczona według cen jednostek funduszy z dnia wyceny danego Ubezpieczeniowego Funduszu Kapitałowego następującego nie później niż w trzecim dniu roboczym od dnia rozwiązania umowy. Z ust. 15 załącznika do OWU wynikało, iż w pierwszym i drugim roku obowiązywania umowy określony procent części bazowej rachunku, który wypłacany byłby R. H. w związku z wypłatą świadczenie wykupu wyniósł by 2%, w trzecim roku 20%, w czwartym roku 30%, w piątym roku 40%, w szóstym roku 50%, w siódmym roku 60%, w ósmym roku 65%, w dziewiątym roku 67%, w dziesiątym roku 69%, w jedenastym roku 72%, w dwunastym roku 74%, w trzynastym roku 77%, w czternastym roku 79%, w piętnastym roku 82%, w szesnastym roku 84%, w siedemnastym roku 87%, w osiemnastym roku 90%, w dziewiętnastym roku 93%, w dwudziestym roku 96%.

Dowód: polisa wraz z OWU, załącznik nr 1 k. 6-19.

Decyzją z dnia 15 marca 2016 roku Prezes Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów nałożył na (...) Spółkę Akcyjną w W. obowiązek zmiany warunków Umów (...) z Ubezpieczeniowym Funduszem Kapitałowym ze Składka Regularną M. (...) poprzez zwiększenie części świadczenia wykupu ustalonej w oparciu o część bazową rachunku obliczoną zgodnie z warunkami zawartej umowy, tj. poprzez zwiększenie jej udziału procentowego w w/w części bazowej rachunku do takiego poziomu, aby w/w część bazowa rachunku była w pierwszym roku obowiązywania polisy nie mniejsza niż 71% w/w części bazowej rachunku. Wysokość części świadczenia wykupu ustalonej w oparciu o w/w część bazową rachunku w każdym kolejnym roku obowiązywania polisy miała być powiększona o 1%, aż do roku, w którym tak systematycznie zwiększona w/w cześć świadczenia wykupu osiągnie wysokość procentową niższą niż wysokość określona w obecnie obowiązujących wzorach Umów (...) z Ubezpieczeniowym Funduszem Kapitałowym. W/w warunki miały zostać zaproponowane w formie aneksów do zawartych umów klientom, którzy zawarli przed dniem 01 stycznia 2016 roku z w/w Towarzystwem (...) w/w umowę ubezpieczenia na mniej korzystnych zasadach w terminie 4 miesięcy.

Dowód: decyzja k. 39-58.

(...) Spółka Akcyjna w W. zmieniła firmę na V. L. Towarzystwo (...) w W..

Bezsporne.

W dniu 29 lipca 2017 roku R. H. złożył wniosek o całkowity wykup świadczenia. W dniu 09 sierpnia 2017 roku Umowa (...) z Ubezpieczeniowym Funduszem Kapitałowym ze Składką Regularną M. (...) uległa rozwiązaniu. W związku z rozwiązaniem umowy R. H. otrzymał kwotę 13.005,71 zł jako świadczenie wykupu. Pismem z dnia 22 sierpnia 2017 roku V. L. Towarzystwo (...) w W. poinformowała R. H. o dacie rozwiązania umowy, o dokonaniu wypłaty kwoty świadczenia wykupy oraz złożyła propozycję zmiany wysokości świadczenia wykupu wraz z aneksem do umowy. Do pisma zostało dołączone rozliczenie z tytułu umowy. Z rozliczenia wynikało, iż R. H. przez okres trwania umowy uiścił tytułem składek łącznie kwotę 24.750 zł, wartość części bazowej jego rachunku wynosiła na dzień rozwiązania umowy kwotę 21.676,18 zł., świadczenie wykupy wyniosło kwotę 13.005,71 zł. Do pisma został również dołączony aneks do umowy potwierdzonej polisą nr (...), który przewidywał zmianę tabeli określającej wartości procentowe służące do ustalenia wysokości świadczenia wykupu. W przypadku jego podpisania przez R. H. miał on wejść w życie z dniem bezpośrednio poprzedzającym dzień rozwiązania umowy pod warunkiem doręczenia tego aneksu w terminie 3 miesięcy od dnia jego otrzymania podpisanego przez R. H.. Wejście w życie aneksu miało spowodować ponowne przeliczenie wysokości świadczenia wykupu zgodnie z warunkami aneksu. R. H. podpisał przesłany do niego aneks. V. L. Towarzystwo (...) w W. w związku z podpisaniem przez R. H. aneksem do umowy ubezpieczenia dokonała ponownie przeliczenia wartości świadczenia wykupu i przelała na jego rzecz z tego tytułu dodatkowo kwotę 3.684 zł. R. H. z tytułu wykupu świadczenia otrzymał łącznie kwotę 16.690,66 zł.

Dowód: wniosek k. 20, pismo k. 21-25, potwierdzenie k. 20 verte, k. 26, pismo k. 27.

Pismem z dnia 20 września 2017 roku R. H. wezwał V. L. Towarzystwo (...) w W. do zapłaty na jego rzecz kwoty 8.670,47 zł wraz z odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 24 sierpnia 2017 roku w terminie do dnia 30 września 2017 roku jako kwoty o którą zostało obniżone jego świadczenie wykupu w związku z nieważnością postanowień OWU w tym zakresie.

Dowód: wezwanie wraz z potwierdzeniem nadania k. 29-34.

W odpowiedzi na wezwanie V. L. Towarzystwo (...) w W. odmówiła dokonanie dalszej wypłaty R. H. kwoty świadczenia wykupu, nie podzielając jego stanowisko co do abuzywności postanowień regulujących kwestię wykupy świadczenia.

Dowód: pismo k. 35-38.

Ustalając stan faktyczny Sąd oparł się na wyżej wskazanych dokumentach, które nie były kwestionowane przez strony. Powyższy stan faktyczny Sąd również ustalił w oparciu o zeznania powoda oraz częściowo w oparciu o zeznania świadka. Zeznania powoda były logiczne. Gdyby wiedział, że zawarta pomiędzy stronami umowa nie gwarantowałaby mu nawet zwrotu wpłaconych świadczeń nie zawarł by takiej umowy. Dlatego też za niewiarygodne Sąd uznał zeznania złożone przez świadka, w zakresie w których twierdził, iż mówił powodowi o warunkach wykupy, możliwości straty, o rzeczywistych kosztach, które on będzie ponosił w trakcie trwania umowy. Zeznania świadka były w tym zakresie sprzeczne z zasadami doświadczenia życiowego. Świadek za każdą zawartą umowę otrzymywał prowizję wobec tego zależało mu na zawarciu jak największej liczby umów z jego udziałem. Dlatego też zdaniem Sądu przedstawiał oferowaną przez niego umowę bardzo korzystanie, właśnie jako gwarantowany zysk.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie. Jedynie w zakresie niewielkiej części odsetek Sąd oddalił powództwo.

W myśl art. 385 ¹ § 1 k.c. postanowienia umowy zawieranej z konsumentem nieuzgodnione indywidualnie nie wiążą go, jeżeli kształtują jego prawa i obowiązki w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając jego interesy (niedozwolone postanowienia umowne). Nie dotyczy to postanowień określających główne świadczenia stron, w tym cenę lub wynagrodzenie, jeżeli zostały sformułowane w sposób jednoznaczny. Zgodnie z § 3 nieuzgodnione indywidualnie są te postanowienia umowy, na których treść konsument nie miał rzeczywistego wpływu, w szczególności odnosi się to do postanowień umowy przejętych z wzorca umowy zaproponowanego konsumentowi przez kontrahenta. Przy tym ciężar dowodu, że postanowienie zostało uzgodnione indywidualnie, spoczywa na tym, kto się na to powołuje (§ 4). Zgodnie zaś z art. 385 ² k.c. oceny zgodności postanowienia umowy z dobrymi obyczajami dokonuje się według stanu z chwili zawarcia umowy, biorąc pod uwagę jej treść, okoliczności zawarcia oraz uwzględniając umowy pozostające w związku z umową obejmującą postanowienie będące przedmiotem oceny.

W art. 385 ³ pkt. 17 k.c. przewidziano, iż w razie wątpliwości uważa się, że niedozwolonymi postanowieniami umownymi są te, które w szczególności nakładają na konsumenta, który nie wykonał zobowiązania lub odstąpił od umowy, obowiązek zapłaty rażąco wygórowanej kary umownej lub odstępnego.

W niniejszej sprawie strona powodowa domagała się od pozwanej zapłaty kwoty 4.985,52 zł tytułem bezprawnie zatrzymanej części jego rachunku oraz kwoty 106,13 zł stanowiącej skapitalizowane odsetki od w/w kwoty od dnia jej wymagalności tj. 23 sierpnia 2017 roku do dnia poprzedzającego wniesienie pozwu tj. dnia 13 grudnia 2017 roku.

Zdaniem powoda postanowienia łączącej strony umowy w zakresie zasad wykupu stanowiły niedozwolone klauzule umowne.

Bezspornym w sprawie było, że strony łączyła umowa ubezpieczenia z funduszem kapitałowym, która została zawarta pomiędzy przedsiębiorcą (stroną pozwaną) a konsumentem (powodem). Wniosek o zawarcie umowy został wypełniony przez powoda na ustalonym przez pozwaną formularzu. Pozwana nie wykazała aby powód wypełniając wniosek miał wpływ na warunki umowy. Postanowienia umowne zostały zawarte w ogólnych warunkach ubezpieczenia oraz regulaminach, a zatem, w dokumentach przygotowanych przez pozwaną, którymi posługiwała się przy zawieraniu umów tego typu z konsumentami. Powód nie miał wpływu na treść umowy, przez strony stosunku prawnego nie były prowadzone negocjacje. Po zawarciu umowy powód otrzymał dokument polisy, w którym oznaczono czas trwania umowy, wysokość miesięcznej składki. Opłaty, które miał ponosić powód w czasie trwania umowy nie zostały z nim uzgodnione. Poza sporem była również okoliczność, iż postanowienia umowy łączącej strony w zakresie zasad wykupu świadczenia nie były głównymi świadczeniami stron. Umowa, która łączyła strony była umową mieszaną. Jak wynika z postanowień Ogólnych Warunków Ubezpieczenia przedmiotem umowy było życie ubezpieczonego oraz możliwość długotrwałego oszczędzania. Umowa zatem zawierała zarówno element ubezpieczeniowy, jak i element inwestycyjny, z tym, że cel inwestycyjny miał charakter dominujący. Przeważający cel inwestycyjny związany był z inwestowaniem składek uiszczanych przez ubezpieczającego, na ryzyko ubezpieczonego i możliwością wypowiedzenia przezeń umowy, złożenia wniosku o wykup całkowity świadczenia. Zatem głównym świadczeniem powoda było opłacanie miesięcznej, regularnej składki w wysokości oznaczonej w polisie.

W ocenie Sądu postanowienia wzorca umowy przewidujące możliwość pobierania przez pozwaną z rachunku powoda w przypadku wniosku o całkowity wykup świadczenia w pierwszym, drugim roku trwania umowy 98% tego rachunku w kolejnych latach odpowiednio 80%, 70%, 60%, 50%, 40%, 35%,32%, 31%, 26% (11 lat obowiązywania umowy) tego rachunku, kształtowały prawa i obowiązki konsumenta – powoda w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami i rażąco godziły w jego interesy. Wprawdzie co roku zwiększała się kwota wypłaty świadczenia na rzecz powoda to zdaniem Sądu zmuszało go do kontynuowania umowy w obawie o utratę i to znacznej części jego środków na rachunku. Sprzeczność z dobrymi obyczajami polegała w ocenie Sądu, na nierównym ukształtowaniu pozycji stron stosunku zobowiązaniowego. To konsument – powód ponosił ciężar kosztów zawarcia umowy ubezpieczenia, kosztów działalności gospodarczej pozwanej. Pobranie tak znacznej części rachunku powoda w przypadku wniosku o całkowity wykup świadczenia nie było ekwiwalentne do czynności podejmowanych przez pozwaną w celu realizacji umowy, a miało jej rekompensować bliżej niezidentyfikowane i nieokreślone koszty poniesione przed zawarciem umowy, w tym przede wszystkim koszty akwizycji. Gdyby po pierwszym roku opłacania składek doszło do rozwiązania umowy, konsument - powód zostałby pozbawiony 98% uiszczonych składek. Groźba utraty dużej części składek stanowiło materialne ograniczenie uprawnienia powoda do złożenia wniosku o całkowity wykup świadczenia. Zdaniem Sądu stanowiło ukrytą karę umowną za rozwiązanie umowy ubezpieczenia przed upływem 20 lat.

Tym samym należało uznać, iż kwestionowane przez powoda postanowienia dotyczące możliwości pobierania przez pozwaną znacznej części jego kwoty z jego rachunku w przypadku wniosku o całkowity wykup świadczenia złożony przez upływem okresu na jaki umowa ubezpieczenia została zawarta, kształtowały jego prawa i obowiązki jako konsumenta w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami oraz rażąco naruszały jego interes. Postanowienia te stanowiły zatem w ocenie Sądu niedozwolone postanowienia umowne, o jakich mowa w art. 385 ¹ § 1 k.c. W związku z tym, iż postanowienia te nie wiązały powoda – konsumenta, miał on prawo żądać od pozwanej zwrotu pobranej kwoty z jego rachunku tj. kwoty 4.985,52 zł. W tym miejscu podkreślić również należy, iż o tym czy dane postanowienia umowne stanowią niedozwolone klauzule umowne decyduje chwila zawarcia umowy. Zgodnie bowiem z art. 385 ² k.c. oceny zgodności postanowienia umowy z dobrymi obyczajami dokonuje się według stanu z chwili zawarcia umowy, biorąc pod uwagę jej treść, okoliczności zawarcia oraz uwzględniając umowy pozostające w związku z umową obejmującą postanowienie będące przedmiotem oceny. To, że następnie strony podpisały aneks do umowy nie miało zdaniem Sądu już znaczenia dla dokonania w/w ustaleń. Nadto wbrew obowiązkowi wynikającemu z Decyzji Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów pozwana nie zaproponowała powodowi zmiany warunków w zakresie zasad wykupu świadczenia w terminie 4 miesięcy od dnia wydania decyzji. Propozycję swoją złożyła dopiero po rozwiązaniu umowy ubezpieczenia z powodem. Przy tym, mimo że umowa już uległa rozwiązaniu, to w aneksie, który również nie był uzgodniony z powodem, skutki podpisanego aneksu miały wejść w życie w dniu poprzedzającym rozwiązanie umowy. Zdaniem Sądu nie można było wprowadzić aneksu do umowy, która już uległa rozwiązaniu. Powód podpisał aneks albowiem co było oczywiste zależało mu na odzyskaniu jak największej części wpłaconych z tytułu składek pieniędzy.

Mając na uwadze powyższe Sąd, w pkt. 1 wyroku zasądził od pozwanej na rzecz powoda kwotę 4.985,52 złotych wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia wniesienia pozwu tj. od dnia 14 grudnia 2017 roku. Sąd zasądził również w pkt. 1 wyroku skapitalizowane odsetki od w/w kwoty za okres od dnia 24 sierpnia 2017 roku do dnia 13 grudnia 2017 roku tj. kwotę 106,13 zł. Wypłata świadczenia wykupu miała nastąpić w terminie 14 dni od dnia złożenia wniosku o wykup świadczenia oraz złożenia wszystkich niezbędnych dokumentów (§23 pkt.12 OWU). Powód złożył wniosek o wypłatę całości świadczenia w dniu 29 lipca 2017 roku. Pozwana zatem powinna była do 12 sierpnia 2017 roku dokonać wypłaty świadczenia w prawidłowej wysokości. Sąd w pkt. 2 oddalił powództwo jedynie w zakresie odsetek ustawowych za opóźnienie od kwoty 4.985,52 zł od dnia 24 sierpnia 2017 roku do dnia 13 grudnia 2017 roku. Za ten okres bowiem powód skapitalizował odsetki i od tych odsetek wniósł o zasądzenie odsetek ustawowych za opóźnienie.

O kosztach postępowania Sąd orzekł w pkt. 3 wyroku na podstawie art. 100 k.p.c. Powód tylko w niewielkim zakresie przegrał sprawę, wobec czego Sąd w całości zobowiązał pozwaną do zwrotu kosztów procesu poniesionych przez powoda. Powód poniósł koszty procesu w łącznej wysokości 2.072 zł. Na poniesione przez niego koszty procesu złożyła się opłata sądowa od pozwu w wysokości 255 zł, wynagrodzenie jego profesjonalnego pełnomocnika w wysokości 1.800 zł oraz opłata skarbowa od udzielonego pełnomocnictwa w wysokości 17 zł. Mając na uwadze powyższe, Sąd zasądził od pozwanej na rzecz powoda kwotę 2.072 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

R., dn. 17 maja 2019 roku