Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Rybniku

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 10 marca 2020 r.

Sąd Rejonowy w Rybniku I Wydział Cywilny w składzie następującym:

Przewodniczący:	sędzia Ewa Buczek - Fidyka
Protokolant:	sekretarz sądowy Lucyna Kłapczyk - Brych

po rozpoznaniu w dniu 10 marca 2020 r. w Rybniku

na rozprawie

sprawy z powództwa Spółdzielczej Kasy Oszczędnościowo-Kredytowej im.F. S. z siedzibą w G.

przeciwko D. K. (1), D. K. (2)

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanych solidarnie rzecz powoda 33.689,10 zł (trzydzieści trzy tysiące sześćset osiemdziesiąt dziewięć złotych dziesięć groszy) z odsetkami umownymi w wysokości czterokrotności stopy kredytu lombardowego NBP w stosunku rocznym, nie większymi niż wysokość odsetek maksymalnych za opóźnienie od 6 czerwca 2019 roku;

2.  zasądza od pozwanych solidarnie na rzecz powoda 4.039 zł (cztery tysiące trzydzieści dziewięć złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sędzia Ewa Buczek – Fidyka

Sygn. akt. I C 1336/19

UZASADNIENIE

Powódka Spółdzielcza Kasa Oszczędnościowo-Kredytowa im. F. S. w G. pozwem wniesionym 6 czerwca 2019r., wniosła przeciwko pozwanym D. K. (1) i D. K. (2) o solidarne zasądzenie 33.689,10 zł, z odsetkami umownymi w wysokości czterokrotności stopy lombardowej NBP rocznie, nie większymi niż wysokość odsetek maksymalnych za opóźnienie od 6 czerwca 2019r. W uzasadnieniu wskazała, że zawarła z pozwanymi umowę pożyczki w kwocie 45.000 zł, z której należność nie została spłacona, w związku z brakiem spłaty zadłużenia powódka wypowiedziała umowę, która uległa rozwiązaniu z dniem 24 kwietnia 2019r., a zobowiązanie stało się w całości wymagalne. Wezwanie do zapłaty pozostało bezskuteczne.

Nakazem zapłaty z dnia 19 sierpnia 2019r. wydanym w elektronicznym postępowaniu upominawczym w sprawie VI Nc-e (...) powództwo zostało uwzględnione w całości wraz z kosztami w kwocie 2.822 zł.

W sprzeciwie od nakazu zapłaty pozwani wnieśli o oddalenie powództwa
i zasądzenie zwrotu kosztów procesu. Zakwestionowali roszczenie powódki co do zasady jak i co do wysokości. Pozwani zarzucili, iż roszczenie powódki jest nienależne a co najmniej przedwczesne, pozwani wskazali, iż nie mają pewności z jakiej umowy powódka wywodzi roszczenia, bo zawierali kilka umów, zdaniem pozwanych ewentualne opóźnienie w spłacie pożyczki były na tyle nieznaczne, że nie uzasadniały wypowiedzenia umowy oraz postawienia całej należności w stan natychmiastowej wykonalności. Dodatkowo dla pozwanych niezrozumiałym było żądanie odsetek umownych w sytuacji, w której powód twierdzi, że umowa została rozwiązana.

W odpowiedzi na sprzeciw powódka podtrzymała dotychczasowe żądanie.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny :

Spółdzielcza Kasa Oszczędnościowo-Kredytowa im. F. S. w G. zawarła z D. K. (1) umowę pożyczki nr (...) w dniu 12 września 2014r. na mocy której udzieliła pozwanym pożyczki 45.000 zł na okres od 12 września 2014r. do 10 września 2024r. Pożyczka oprocentowana była według zmiennej stopy procentowej ustalanej kwartalnie przez Zarząd powódki. (...) wynosiła 19,67%, a całkowita kwota do zapłaty na dzień zawarcia umowy wynosiła 88.414,40 zł., szacunkowy koszt kredytu na dzień zawarcia umowy wynosił 43.414 zł, a szacunkowa wartość odsetek 35.529,40 zł, opłata przygotowawcza wynosiła 40 zł, a prowizja od udzielenia pożyczki 3.150 zł.

Wysokość odsetek karnych należnych w przypadku niespłacenia raty pożyczki równa była wysokości czterokrotności stopy kredytu lombardowego w stosunku rocznym nie większej niż wysokość odsetek maksymalnych za opóźnienie w stosunku rocznym. Wypowiedzenie umowy pożyczki możliwe było w wypadku nieuregulowania dwóch pełnych rat pożyczki, po uprzednim wezwaniu pożyczkobiorcy do zapłaty zaległych rat w terminie ustalonym przez pożyczkodawcę, nie krótszym niż 7 dni od doręczenia wezwania. Termin wypowiedzenia wynosił 30 dni. Umowę poręczyła D. K. (2).

Dowód: umowa pożyczki, k. 21-25,

Pismem z 26 marca 2018r. pozwany i pozwana jako poręczyciel byli wzywani do uregulowania zaległej kwoty 91,15 zł wynikającej z umowy o nr (...), uprzedzeni o możliwości wypowiedzenia umowy i oraz pouczeni o prawie do złożenia wniosku o restrukturyzację zadłużenia terminie 14 dni roboczych od dnia otrzymania pisma.

Dowód: pismo z dnia 26 marca 2018r., k:31, 51; wraz z dowodem nadania, k:32, 52;

Pismem z 20 listopada 2018r. pozwany i pozwana jako poręczyciel byli wzywani do uregulowania zaległej kwoty 499,59 zł wynikającej z umowy o nr (...), uprzedzeni o możliwości wypowiedzenia umowy i oraz pouczeni o prawie do złożenia wniosku o restrukturyzację zadłużenia terminie 14 dni roboczych od dnia otrzymania pisma.

Dowód: pismo z dnia 20 listopada 2018r., k:33, 53; wraz z dowodem nadania, k:34-35, 54-55;

Pismem z 18 grudnia 2018r. i 20 grudnia 2018r. pozwany i pozwana jako poręczyciel byli wzywani do uregulowania zaległej kwoty 1.011,24 zł wynikającej z umowy o nr (...), uprzedzeni o możliwości wypowiedzenia umowy i oraz pouczeni o prawie do złożenia wniosku o restrukturyzację zadłużenia terminie 14 dni roboczych od dnia otrzymania pisma.

Dowód: pismo z dnia 18 grudnia 2018r., i 20 grudnia 2018r. k:36, 56; wraz z dowodem nadania, k:37-38, 57-58;

Pismem z dnia 15 marca 2019r. powód wypowiedział umowę pożyczki, która łączyła go pozwanym wskazując na powstanie zadłużenia w kwocie 2.821,41 zł przekraczającego dwie pełne raty pożyczki. Pozwana D. K. (2) została powiadomiona o wypowiedzeniu umowy.

Dowód: pisma z 15 marca 2019r. , k:26,28 wraz z dowodem doręczenia, k:27 i dowodem nadania, k:29-30;

Ustalając stan faktyczny Sąd oparł się na dowodach z dokumentów i wydruków przedstawionych przez powoda uznając je za wiarygodne w całości. Dokumenty przedstawione przez powoda miały status dokumentów prywatnych jednak brak było dowodów przeciwnych, które poddawałyby w wątpliwość okoliczności z nich wynikające. Pozwani dowodów na poparcie swoich twierdzeń nie zaoferowali ograniczając się do ogólnikowego kwestionowania należności dochodzonej pozwem.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie w całości.

Zgodnie z treścią art. 6 k.c. powódka zobowiązana była do przedstawienia dowodów na poparcie swoich twierdzeń. Powołany przepis nakłada na stronę powodową, jako wywodzącą ze swych twierdzeń skutki prawne obowiązek wykazania swoich racji. Przepis art. 232 k.p.c. normuje natomiast jedną z podstawowych zasad procesu cywilnego, jaką jest zasada kontradyktoryjności. W myśl tej zasady przygotowanie, gromadzenie i dostarczanie materiału dowodowego należy do stron, do sądu należy zaś jedynie ocena tego materiału i wydanie na jej podstawie rozstrzygnięcia. Zasada ta oznacza odstąpienie od odpowiedzialności sądu orzekającego za rezultat postępowania dowodowego, którego dysponentem są strony.

Wykonując obowiązek wynikający z art. 6 k.c. powódka wykazała, że zawarła z pozwanym D. K. (1) umowę pożyczki, która została poręczona przez pozwaną D. K. (2). Na tę okoliczność powódka przedstawiła umowę podpisaną przez pozwaną. W tym kontekście zarzuty pozwanych dotyczące tego, iż nie wiedzieli jakiej umowy dotyczy postępowanie pomimo tego, iż powódka posługiwała się w całej dokumentacji dołączonej do pozwu datą umowy i jej numerem nie mogły zostać uwzględnione. Do umowy pożyczki zawartej przez strony należało stosować regulacje określonej w art. 720 k.c. , ale biorąc pod uwagę, iż pozwany był konsumentem należało również kwalifikować ją jako umowę o kredyt konsumencki, do której zastosowanie znajdują przepisy ustawy z dnia 12 maja 2011 roku o kredycie konsumenckim (Dz. U. z 2011 roku, Nr 126, poz. 715) . Zgodnie bowiem z art. 3 ust. 1 tej ustawy przez umowę o kredyt konsumenckie rozumie się umowę o kredyt w wysokości nie większej niż 255 550 złotych albo równowartość tej kwoty w walucie innej niż waluta polska, który kredytodawca w zakresie swojej działalności udziela lub daje przyrzeczenie udzielenia konsumentowi. Za umowę o kredyt konsumencki uważa się w szczególności umowę pożyczki (art. 3 ust. 2 pkt 1). Przez umowę pożyczki powódka zobowiązała się oddać do dyspozycji pozwanego D. K. (1) na czas oznaczony w umowie kwotę środków pieniężnych z przeznaczeniem na ustalony cel, a pozwany zobowiązał się do korzystania z niej na warunkach określonych w umowie, zwrotu kwoty wykorzystanego kredytu wraz z odsetkami w oznaczonych terminach spłaty oraz zapłaty prowizji od udzielonej pożyczki . Wobec wypłaty świadczenia przez powódkę poprzez udzielenie pożyczki i braku jej zwrotu przez pozwanych, powództwo co do zasady i wysokości było usprawiedliwione. Należało mieć na uwadze, iż po dołączeniu przez powódkę szczegółowych dokumentów źródłowych stosunku zobowiązaniowego łączącego strony, dalsze zaprzeczenia pozwanych miały jedynie na celu konsekwentne podtrzymanie swojego stanowiska zawartego w sprzeciwie, niepopartego zgromadzonym materiałem dowodowym. Powódka udzieliła pozwanemu pożyczki, która nie została spłacona w całości, a wypowiedzenie umowy było skuteczne i poprzedzone kilkukrotnymi wezwaniami do zapłaty zaległych rat kierowanymi na adres zamieszkania pozwanego oraz poręczycielki, a zatem nie było przedwczesne. Wezwania do zapłaty i wypowiedzenie umowy były kierowane na adres, pozwanych do doręczeń, a zatem należało je uznać za prawidłowe. W wezwaniach do zapłaty oboje pozwani byli pouczani o treści art. 75c ustawy prawo bankowe, czyli o prawie do złożenia wniosku o restrukturyzację pożyczki, czego jednak nie uczynili.

Pozwani wskazywali nadto na przedwczesność powództwa, a tym samym na brak wymagalności roszczenia nie przedstawili jednocześnie żadnych dowodów na okoliczność, iż w okresie od 26 marca 2018r. do 15 marca 2019r., kiedy to najpierw zostali wezwani do zapłaty zaległości, a następnie zostało dokonane wypowiedzenie umowy kredytu dokonywane były regularne spłaty rat pożyczki, a tym samym nie wykazali przedwczesności wypowiedzenia i nieistnienia zadłużenia w kwocie 2821,41 zł na dzień dokonania wypowiedzenia. Należy przy tym wskazać, iż Sąd w pełni podziela i przyjmuje jako własny pogląd, iż ten kto odmawia uczynienia zadość żądaniu powoda obowiązany jest udowodnić fakty wskazujące na to, że uprawnienie żądającemu nie przysługuje (wyr. SN z 20 grudnia 2006 roku, sygn. akt: IV CKS 299/06). Wskazać przy tym należy, że strona nie może poprzestać na gołosłownym kwestionowaniu roszczenia co do zasady, jak i wysokości. Skoro zatem pozwani nie zgłosili żadnych wniosków dowodowych wykazujących spełnienie roszczenia czy też niezasadność wypowiedzenia umowy pożyczki, to przy przedstawieniu wszelkiej dokumentacji przez stronę przeciwną, brak było podstaw dla uznania że roszczenie nie zostało wykazane i to zarówno co do zasady, jak i co do wysokości.

To na pozwanych spoczywał ciężar wykazania, iż dokonywali wpłat zgodnie z żądaniem powódki oraz spłacili zaległość. Pozwani zaś nie wskazali żadnych dowodów mających istotny wpływ na rozstrzygnięcie sprawy. Samo zakwestionowanie faktu istnienia wierzytelności powoda oraz jego twierdzeń Sąd uznał za niewystarczające.

Podkreślenia wymaga nadto fakt, iż zakres odpowiedzialności pozwanej D. K. (2) jako poręczyciela uregulowany został w sposób wyraźny w ustawie, zwłaszcza w art. 876 § 1 k.c., art. 879 § 1 k.c. oraz art. 881 k.c. Treść powołanych przepisów ustawy nie pozostawia wątpliwości, iż podstawową cechą umowy poręczenia jest jej akcesoryjność. Zobowiązanie poręczyciela pozostaje bowiem w stosunku zależności do zobowiązania dłużnika głównego i zasadniczo dzieli jego los. W przypadku zaspokojenia wierzyciela przez dłużnika lub przez osobę trzecią albo w przypadku wygaśnięcia wierzytelności z innych tytułów wygasa również zobowiązanie poręczyciela. Odpowiedzialność poręczyciela jest zatem uzależniona od istnienia ważnego zobowiązania dłużnika, którego poręczyciel dług poręczył. O akcesoryjności poręczenia przesądza także zależność między zakresem odpowiedzialności poręczyciela a rozmiarem zobowiązania dłużnika, co przekłada się na odpowiedzialność poręczyciela także za wszelkie dodatkowe zobowiązania przewidziane zobowiązaniem głównym (np. odsetki i koszty postępowania).

W konsekwencji Sąd na podstawie powołanych przepisów zasądził całe roszczenie objęte pozwem solidarnie od pozwanych. Wobec braku wpłat, pomimo wezwań do uregulowania zaległości doszło do wypowiedzenia umowy i wymagalności całego roszczenia. Powódka podejmowała także czynności upominawcze w postaci wezwań do zapłaty, które miały na celu uniknięcie postępowania sądowego i mnożenia kosztów. Z podanych przyczyn należało przyjąć, iż powódka dopełniła obowiązku wykazania istnienia zobowiązania i jego wysokości. Tymczasem pozwani nie przedstawili żadnych dowodów, które wskazywałyby na okoliczność, iż zobowiązanie wobec powódki nie istnieje, albo, że istnieje w mniejszym rozmiarze niż wskazany.

O odsetkach Sąd orzekł na podstawie art. 481 § 1 i 2 zd. 1 k.c. Zgodnie z art. 481 k.c. jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. W zakresie wysokości odsetek Sąd oparł się na umowie łączącej strony.

O kosztach orzeczono na podstawie art. 98 § 1 k.p.c., zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik sprawy. Na koszty powódki złożyły się: 17 zł opłaty od pełnomocnictwa, 422 zł tytułem opłaty od pozwu, wynagrodzenie pełnomocnika w kwocie 3600 zł.