Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Rybniku

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 19 września 2023 r.

Sąd Rejonowy w Rybniku I Wydział Cywilny w składzie następującym:

Przewodniczący: sędzia Michał Kleeberg

Protokolant: protokolant sądowy M. G.

po rozpoznaniu w dniu 19 września 2023 r. w Rybniku

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) Spółki Akcyjnej w W.

przeciwko M. S.

o zapłatę

zasądza od pozwanego M. S. na rzecz powoda (...) Spółki Akcyjnej w W. kwotę 1.022,39 zł (tysiąc dwadzieścia dwa złote 39/100) z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 17 lutego 2022 r. do dnia zapłaty;

zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 568,66 zł (pięćset sześćdziesiąt osiem złotych 66/100) z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia prawomocności wyroku do dnia zapłaty tytułem zwrotu kosztów procesu;

przyznaje adwokatowi G. F. kwotę 108,00 zł, powiększoną o podatek VAT w wysokości 23%, tj. 24,84 zł, łącznie 132,84 zł (sto trzydzieści dwa złote 84/100) tytułem pełnienia funkcji kuratora dla pozwanego nieznanego z miejsca pobytu;

nakazuje pobrać od pozwanego M. S. na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Rybniku kwotę 58,84 zł (pięćdziesiąt osiem złotych 84/100) tytułem nieuiszczonych wydatków.

Sygn. akt I C 480/23

UZASADNIENIE

Powód (...) S.A. w W. wniósł w dniu 17 lutego 2022 r. pozew
w elektronicznym postępowaniu upominawczym przeciwko pozwanemu M. S. o zapłatę sumy 1022,39 zł wraz z odsetkami umownymi w wysokości odsetek maksymalnych liczonymi od dnia wniesienia pozwu oraz zasądzenie zwrotu kosztów procesu. W uzasadnieniu wskazał, że dochodzone roszczenie wynika z nieterminowej spłaty zobowiązania przez pozwanego, wynikającego z umowy o pożyczkę z dnia 31 maja 2021 r.

Referendarz sądowy w Sądzie Rejonowym Lublin–Zachód w Lublinie wobec niewskazania przez powoda aktualnego adresu pozwanego uchylił wydany nakaz zapłaty
i umorzył postępowanie w sprawie.

Powód wniósł ponownie pozew w dniu 21 czerwca 2022 r., żądając zasądzenia kwoty 1022,39 zł wraz z odsetkami umownymi w wysokości odsetek maksymalnych liczonymi od dnia wniesienia pozwu w elektronicznym postępowaniu upominawczymi oraz zasądzenie zwrotu kosztów procesu.

Nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym z dnia 29 czerwca 2022 r. uwzględniono powództwo w całości.

Na wniosek powoda Referendarz sądowy w Sądzie Rejonowym w Rybniku w dniu
21 marca 2023 r. ustanowił dla pozwanego nieznanego z miejsca pobytu kuratora procesowego w osobie adw. G. F..

W sprzeciwie od nakazu zapłaty w postępowaniu upominawczym kurator pozwanego wniósł o oddalenie powództwa w całości i przyznanie mu wynagrodzenia za pełnioną funkcję w kwocie podwyższonej. Zakwestionował powództwo co do zasady i wysokości. Zarzucił brak legitymacji czynnej powoda, niewykazanie istnienia roszczenia oraz zastosowanie niedozwolonych klauzul umownych. Z ostrożności wniósł o nieobciążanie pozwanego kosztami postępowania na mocy art. 102 k.p.c. Zanegował moc dowodową niepodpisanych wydruków komputerowych, niestanowiących dokumentu prywatnego. Podniósł niewykazanie zawarcia umowy.

W replice powód podtrzymał swoje stanowisko w sprawie, wnioskując
o zobowiązanie przez Sąd pozwanego do przedłożenia wyciągu z rachunku bankowego
nr (...) za maj 2021 r.

Sąd ustalił, co następuje.

W dniu 31 maja 2021 r. wierzyciel pierwotny (...) Sp. z o.o.
w W. zawarł z pozwanym M. S. umowę pożyczki nr (...) w kwocie 900 zł na okres 30 dni. Całkowita kwota do zapłaty przez pozwanego wynosiła 972 zł, w tym 5,31 zł odsetek kapitałowych i 66,69 zł tytułem prowizji za udzielenie pożyczki. W przypadku opóźnienia w terminowym uregulowaniu zobowiązania pożyczkobiorca uprawniony był do naliczania odsetek karnych w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie.

Tego samego dnia kapitał pożyczki został wypłacony na rachunek bankowy pozwanego w (...) Banku (...) S.A. w K. o nr (...). W tytule przelewu wskazano numer pożyczki i datę zawarcia umowy.

Pozwany posiadał zweryfikowane konto na platformie pożyczkowej kredytodawcy od 4 maja 2019 r. Weryfikacja tożsamości nastąpiła za pomocą systemu K..

Dowód: umowa pożyczki (...) k. 32, formularz informacyjny k. 29-31, ramowa umowa pożyczki (...) z załącznikami k. 21-28, potwierdzenie przelewu k. 35, weryfikacja k. 34.

W dniu 16 grudnia 2021 r. (...) Sp. z o.o. w W. zawarł
z powodem (...) S.A. w W. ramową umowę przelewu wierzytelności, obejmującej m.in. roszczenie wynikające z umowy nr (...). Powód uiścił cenę cesji na rzecz cedenta w dniu 20 grudnia 2021 r. Następnie pismem z 22 grudnia 2021 r. poinformowano pozwanego o przelewie wierzytelności, jednocześnie wzywając go do zapłaty należności.

Dowód: umowa przelewu wierzytelności wraz z pełnomocnictwami k. 15-17v, wyciąg
z listy wierzytelności k. 18, zawiadomienie o cesji i wezwanie do zapłaty k. 36-37, potwierdzenie przelewu k. 33.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o złożone i wskazane powyżej dokumenty. Sąd na zasadzie art. 233 k.p.c. ocenił wiarygodność i moc dowodów wobec własnego przekonania, na podstawie wszechstronnie zebranego materiału dowodowego.
W ocenie Sądu zebrany w sprawie materiał dowodowy był spójny i obrazował
w pełni analizowany problem, stanowiąc podstawę do ustalenia stanu faktycznego sprawy.

Sąd nie wzywał pozwanego do przedłożenia historii rachunku bankowego za maj 2021 r. wobec braku informacji o jego miejscu pobytu i reprezentowania go przez kuratora procesowego. Na marginesie, nawet bezpośrednie zwrócenie się przez Sąd do odpowiedniego banku nie pozwoliłoby na uzyskanie owego dowodu, ponieważ niniejsza sprawa nie wchodzi w skład enumeratywnego katalogu spraw podlegających zwolnieniu z tajemnicy bankowej np. działu spadku czy podziału majątku wspólnego.

Odnosząc się do zarzutów kuratora w kwestii dowodów przedłożonych w niniejszym postępowaniu należy wskazać, iż dowody przedłożone przez powoda w postaci wydruków komputerowych mogą stanowić dowód w postępowaniu cywilnym. Przyjmuje się bowiem, że stanowią one „inny środek dowodowy”, o którym mowa w art. 308 k.p.c. i art. 309 k.p.c., gdyż wymieniony tam katalog ma charakter otwarty. Jakkolwiek nie można przyjąć, że oświadczenie zawarte wydruku komputerowym jest zgodne z rzeczywistym stanem rzeczy, to należy przyjąć, że przedmiotowy środek dowodowy świadczy o istnieniu zapisu komputerowego określonej treści w chwili dokonywania wydruku (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z 8 lutego 2013 r., I ACa 1399/12; postanowienie SA we Wrocławiu z dnia 12 października 2012 r., I ACz 1810/12). Nie można także tracić z pola widzenia, iż z przedłożonych wydruków wynika wprost kiedy wygenerowano wydruk, w jakim celu, wobec kogo był on adresowany. Zauważyć także trzeba, iż elektroniczny sposób prowadzenia profilów kredytobiorców, historii transakcji oraz umów sposobem powszechnym i akceptowanym na rynku pożyczek umownych zawieranych na odległość.

Przedłożone wydruki nie zawierają w sobie żadnych śladów, które mogłyby świadczyć o nieuprawnionej ingerencji w ich treść, a nadto korelują z pozostałym materiałem dowodowym zebranym w sprawie.

Sąd zważył, co następuje.

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie w całości.

Roszczenie powoda wynikało z umowy pożyczki, która została stypizowana w kodeksie cywilnym. Jej istotę stanowi przeniesienie przez pożyczkodawcę na pożyczkobiorcę określonej ilości pieniędzy za jednoczesnym zobowiązaniem się pożyczkobiorcy do zwrotu pożyczkodawcy tej samej ilości pieniędzy (art. 720 § 1 k.c.). Przy umowie pożyczki, głównymi świadczeniami stron są: po stronie pożyczkodawcy udostępnienie określonych środków finansowych do korzystania na określony okres czasu, a ze strony pożyczkobiorcy, zwrot tych środków. Umowa pożyczki została przy tym ukształtowania w kodeksie cywilnym w taki sposób, że co do zasady może być zarówno umową odpłatną, jak i nieodpłatną. W przypadku zawarcia przez strony odpłatnej umowy pożyczki, wynagrodzenie pożyczkodawcy winno być wyraźnie określone w umowie. Zwyczajowo formę wynagrodzenia za korzystanie z cudzego kapitału stanowią odsetki, ewentualnie zapłata prowizji. Trzeba też podkreślić, że umowa pożyczki, sformułowana zgodnie z zasadami uczciwego i rzetelnego obrotu na rynku kapitałowym, powinna jasno określać, które opłaty i prowizje stanowią zysk pożyczkodawcy.

Podkreślić nadto należy, iż umowa zawarta przez wierzyciela pierwotnego z pozwanym stanowiła kredyt konsumencki w rozumieniu ustawy z dnia 12 maja 2011 roku o kredycie konsumenckim. Z kolei w myśl art. 3 ust. 1 i ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 12 maja 2011 roku o kredycie konsumenckim (dalej jako u.k.k.) przez umowę o kredyt konsumencki rozumie się umowę o kredyt w wysokości nie większej niż 255.550 złotych albo równowartość tej kwoty w walucie innej niż waluta polska, który kredytodawca w zakresie swojej działalności udziela lub daje przyrzeczenie udzielenia konsumentowi, przy czym za umowę o kredyt konsumencki uważa się między innymi umowę pożyczki.

Umowa o kredyt konsumencki zawierana na odległość to taka umowa, która spełnia warunki przewidziane w art. 2 pkt 1 ustawy z dnia 30 maja 2014 r. o prawach konsumenta. Jest to zatem umowa, którą kredytodawca zawiera z konsumentem w ramach zorganizowanego systemu zawierania umów na odległość, bez jednoczesnej fizycznej obecności stron, z wyłącznym wykorzystaniem jednego lub większej liczby środków porozumiewania się na odległość do chwili zawarcia umowy włącznie.

Przepis art. 29 ust. 1 ustawy o kredycie konsumenckim określa wymogi formalne umowy o kredyt konsumencki. Umowa taka powinna być zawarta w formie pisemnej, chyba że odrębne przepisy przewidują inną szczególną formę. Wymóg wprowadzony w tym przepisie może być odczytywany przede wszystkim przez pryzmat art. 78 k.c. jako wskazanie na zwykłą formę pisemną. Oznacza to, że - przynajmniej prima facie - wymóg wprowadzony w art. 29 ust. 1 ustawy o kredycie konsumenckim może być odczytywany jako zastrzeżenie zwykłej formy pisemnej, rozumianej zgodnie z art. 78 k.c. W literaturze silnie reprezentowane jest jednak stanowisko o konieczności interpretowania art. 29 ust. 1 ustawy o kredycie konsumenckim w sposób szerszy, niż wynikałoby to z tradycyjnego utożsamienia "formy pisemnej" z art. 78 k.c. Rozstrzygającym argumentem w tym zakresie pozostaje treść art. 10 ust. 1 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/48/WE z 23 kwietnia 2008 r. w sprawie umów o kredyt konsumencki oraz uchylającej dyrektywę Rady 87/102/EWG (Dz.Urz.UE.L Nr 133 z 22 maja 2008 r., s. 66 z późn. zm.), zastrzegająca dla umowy kredytu, alternatywnie, zwykłą formę pisemną lub posłużenie się innym trwałym nośnikiem. Biorąc pod uwagę całkowity charakter harmonizacji oraz brak pozostawienia ustawodawcy krajowemu opcji implementacyjnej, wykładnia art. 29 ust. 1 ustawy o kredycie konsumenckim powinna być dokonywana zgodnie ze źródłową dla niej regulacją prawa unijnego, a w konsekwencji konieczne jest odczytanie zastrzeżonego w niej wymogu pisemności w sposób rozszerzający (por. Komentarz do ustawy o kredycie konsumenckim red. Osajda 2018, wyd. 2).

Wymaganie, jakie wynika z art. 29 ust. 1 ustawy o kredycie konsumenckim, trzeba interpretować przede wszystkim jako nakaz - skierowany do kredytodawcy - sporządzenia dokumentu obejmującego treść oświadczeń woli złożonych przez kredytodawcę oraz konsumenta i utrwalenia tego dokumentu w odpowiedniej formie. Wykładnia językowa art. 29 ust. 1 ww. ustawy sugeruje, że minimalną formą umowy o kredyt konsumencki jest forma pisemna, chyba że przepisy odrębne przewidują inną formę szczególną. Istotne argumenty przemawiają jednak za stanowiskiem, aby - oprócz formy pisemnej - dopuścić formę "trwałego nośnika" (zdefiniowanego w art. 5 pkt 17ww. ustawy). W szczególności przekonuje o tym wykładnia prounijna. Art. 10 ust. 1 dyrektywy jednoznacznie stanowi, że umowy sporządza się w formie papierowej lub na innym trwałym nośniku. Ponadto stanowisko to wspiera wykładnia celowościowa. Aby zapewnić odpowiednią ochronę interesom konsumenta nie jest konieczna wyłącznie forma pisemna. Do ochrony takiej wystarczy zastosowanie trwałego nośnika. Wykładnia ta uwzględnia aktualne uwarunkowania społeczno-gospodarcze, które wynikają z postępu technicznego oraz potrzeb gospodarki elektronicznej, w szczególności odnośnie do umów zawieranych na odległość (por. Tomasz Czech Komentarz do art. 29 ustawy o kredycie konsumenckim).

Biorąc pod uwagę powyższe argumenty należy uznać, że umowę o kredyt konsumencki można zawrzeć zarówno w formie pisemnej (z własnoręcznymi podpisami), jak i na innym trwałym nośniku. W myśl powyższej interpretacji - nie jest konieczne opatrzenie dokumentu umowy przez strony własnoręcznym podpisem albo podpisem elektronicznym. Forma, jakiej wymaga art. 29 ust. 1 ustawy o kredycie konsumenckim (z uwzględnieniem wykładni prounijnej oraz celowościowej), jest zachowana również wtedy, gdy treść oświadczeń woli spisano na dokumencie papierowym, ale nie zamieszczono pod nim własnoręcznych podpisów albo umieszczono faksymile lub innego rodzaju podpis powielony mechanicznie. Stosownie do prounijnego oraz celowościowego kierunku interpretacji komentowanego przepisu dopuszczalne są różnorodne sposoby dochowania wymaganej formy przy zawieraniu umowy o kredyt konsumencki. Sposobem takim może być m.in. złożenie oświadczeń woli przez strony za pomocą środków porozumiewania się na odległość (np. telefonu, poczty elektronicznej), a następnie spisanie postanowień umowy na papierowym dokumencie, bez własnoręcznych podpisów.

Wynika z powyższego, iż zawarcie umowy kredytu konsumenckiego nie wymaga zachowania formy pisemnej i co do zasady umowa taka może być zawarta również za pomocą środków porozumiewania się na odległość.

Powód wykazał, że doszło do zawarcia umowy pożyczki nr (...). Przedstawił wydruk umowy oraz umowy ramowej, a nadto przedłożył potwierdzenie wypłaty jej kapitału i weryfikację tożsamości pożyczkodawcy. Data, wysokość i tytuł przelewu kwoty pożyczki jednoznacznie pozwalały zidentyfikować stosunek prawny łączący strony oraz jego treść. Jednocześnie sama umowa pożyczki zawierała na tyle precyzyjne dane pozwanego (których prawdziwości pozwany nie zaprzeczył), które potwierdzały zawarcie przez pozwanego spornej pożyczki. Jednocześnie kurator pozwanego nie wykazał odmiennej sytuacji faktycznej i nie przedłożył jakiegokolwiek dowodu potwierdzającego, że pozwany spłacił, choćby częściowo, zobowiązanie wynikające ze spornej umowy. Sąd miał przy tym na uwadze, że jako osoba obca dla pozwanego, nie mógł dysponować takimi dowodami, co jednakże nie mogło prowadzić do złagodzenia ciężaru dowodowego spoczywającego na stronie pozwanej.

Sąd z urzędu, niezależnie od zarzutu kuratora pozwanego, zbadał czy w umowie zostały zawarte postanowienia o charakterze niedozwolonym. Postanowienia umowy pożyczki nie naruszały rażąco interesów konsumenta. Zgodnie z postanowieniami przedmiotowej umowy pożyczki świadczeniem głównym (essentiallia negotii) była wypłacona kwota 900 zł. Pożyczkodawca naliczył od tej kwoty odsetki umowne w wysokości nieprzekraczającej maksymalnych odsetek kapitałowych, zatem nie naruszył przepisów k.c. Poza odsetkami naliczona została również prowizja w kwocie 66,69 zł. Prowizja ta nie przekraczała maksymalnych pozaodsetkowych kosztów kredytu, uregulowanych w art. 8d ust. 1 ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem (...)19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (t.j. Dz. U. poz. 1842 z późn. zm.), czyli regulacji w brzmieniu obowiązującym na dzień zawarcia umowy. W świetle umowy pożyczki, pozaodsetkowe koszty pożyczki wyniosły około 7,41% kapitału. W ocenie Sądu kwota prowizji naliczona przez pożyczkodawcę była niska, więc nie doszło do jakiegokolwiek naruszenia interesów pozwanego, a co dopiero rażącego. Prowizja w takiej wysokości nie godzi w równość kontraktową stron, a pozwala pokryć koszty udzielenia pożyczki i równoważy ryzyko ponoszone przez pożyczkodawcę w związku z umową pożyczki. Postanowienia dotyczące kosztów udzielenia pożyczki nie mogły zatem zostać ocenione na podstawie art. 385 ¹ k.p.c. jako klauzule niedozwolone.

Także i najdalej idący zarzut braku legitymacji czynnej powoda nie uzyskał aprobaty Sądu. Zgodnie z art. 509 § 1 k.c. wierzyciel (cedent) może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (cesjonariusza), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. Natomiast zgodnie z 509 § 2 k.c. wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki. Dokumenty przedłożone przez stronę powodową na okoliczność wykazania swojej legitymacji w dostateczny sposób wykazywały zarówno fakt nabycia wierzytelności, jak też dostatecznie ją konkretyzowały, jeżeli chodzi o osobę dłużnika. Każda ze stron tej umowy była prawidłowo umocowana, a cena cesji została zapłacona, co znalazło odzwierciedlenie w potwierdzeniu przelewu. Jednocześnie w samym akcie cesji wskazano, że jednym z załączników jest wykaz wierzytelności, którego fragment zawierający dane identyfikujące wierzytelność dochodzoną w niniejszym procesie został dołączony do pozwu. Załącznik ten został nadto podpisany przez strony umowy. Ponadto samo wystąpienie z powództwem w niniejszej sprawie i przedstawienie dokumentów dotyczących istniejącego zobowiązania jedynie potwierdza, że w istocie doszło do cesji wierzytelności, skutkującej przekazaniem powodowi kompletnej dokumentacji związanej z istniejącym zobowiązaniem.

Biorąc zatem pod uwagę stanowisko strony pozwanej oraz treść przedłożonych przez powoda dowodów uznano, że powód wykazał zasadę i wysokość dochodzonego roszczenia.

Mając powyższe na względzie, powództwo uwzględniono w całości, uznając, że wyliczenia wysokości dochodzonej należności również są prawidłowe (tj. biorąc pod uwagę treść umowy pożyczki, datę wymagalności roszczenia oraz sposób kapitalizacji odsetek).

O odsetkach orzeczono na podstawie art. 481 § 1 i 2 k.c. i art. 482 § 1 k.c. Roszczenie odsetkowe zostało wykazane przez powoda poprzez przedstawienie dowodów pozwalających na wyliczenie daty wymagalności i wysokości przeterminowanych rat oraz całości kosztów z tytułu zawarcia umowy pożyczki po jej wypowiedzeniu przez powoda. Dodatkowo powód przedstawił w sposób rzetelny swoje wyliczenia. Dalsze odsetki zasądzono zgodnie z żądaniem pozwu. Pozwany nie przedstawił odmiennego sposobu ich naliczenia, które korespondowałoby z ustalonym stanem faktycznym w sprawie.

O obowiązku zwrotu kosztów procesu Sąd orzekł na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c. tj. zgodnie z zasadą odpowiedzialności stron za wynik sprawy, zasądzając od pozwanego na rzecz powoda sumę 568,66 zł, na którą to złożyło się: 100 zł opłaty od pozwu, 17 zł opłaty skarbowej od pełnomocnictwa, 270 zł tytułem zastępstwa procesowego (zgodnie z § 2 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie), 74 zł zaliczki na poczet wynagrodzenia kuratora, 107,66 zł. Zgodnie z art. 98 § 1 ¹ k.p.c. od kosztów zasądzono odsetki ustawowe za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się wyroku.

Sąd nie znalazł przesłanek do zastosowania normy przewidzianej w art. 102 k.p.c., będącej wyjątkiem od ogólnej zasady. Kurator pozwanego nie wykazał trudnej sytuacji pozwanego, a za taką nie można poczytać samego skorzystania z pożyczki krótkoterminowej.

W punkcie 3 wyroku Sąd przyznał kuratorowi procesowemu adw. G. F. wynagrodzenie w kwocie 132,84 zł (40% x 270 zł + podatek VAT w stawce 23%) za pełnienie funkcji kuratora dla pozwanego, którego miejsce pobytu nie było znane. O powyższym Sąd orzekł na podstawie § 1 ust. 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 9 marca 2018 r. w sprawie określenia wysokości wynagrodzenia i zwrotu wydatków poniesionych przez kuratorów ustanowionych dla strony w sprawie cywilnej w zw. z § 2 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie. Sąd nie znalazł przesłanek przemawiających za przyznaniem kuratorowi wynagrodzenia w wyższej kwocie. Argumentem przemawiającym za tym nie może być sama okoliczność, że kurator jest profesjonalistą, ponieważ obowiązki kuratora są mniejsze niż pełnomocnika z urzędu czy z wyboru. Kurator bowiem nie poświęca czasu na spotkania i omówienie z pozwanym taktyki procesowej lub wyjaśniania orzeczeń Sądu. Z tej przyczyny dopuszczalne jest ustanowienie jako kuratora osób nie tylko niebędących radcami prawnymi czy adwokatami, ale także niebędącymi prawnikami. Ugruntowaną praktyką jest ustanawianie kuratorów także wśród członków rodzin stron nieznanych z miejsca pobytu.

Po odliczeniu wpłaconej przez stronę powodową zaliczki w sumie 74 zł, pozostała część nieuiszczonych kosztów wyniosła 58,84 zł. W związku z powyższym na podstawie art. 113 ust. 1 u.k.s.c. w zw. z art. 98 k.p.c. Sąd w punkcie 4 orzeczenia nakazał pobrać na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Rybniku od pozwanego powyższą kwotę.

Sędzia