Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Rybniku

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 28 sierpnia 2023 r.

Sąd Rejonowy w Rybniku I Wydział Cywilny w składzie następującym:

Przewodniczący: asesor sądowy I. Ś.

Protokolant: protokolant sądowy M. Z.

po rozpoznaniu w dniu 28 sierpnia 2023 r. w Rybniku

na rozprawie

sprawy z powództwa(...) (...) Sp. k. z siedzibą w W.

przeciwko S. M.

o eksmisję

nakazuje pozwanemu S. M., aby opróżnił z rzeczy i opuścił lokal mieszkalny położony w C. przy ulicy (...);

ustala, że pozwanemu S. M. nie przysługuje uprawnienie do zawarcia umowy najmu socjalnego lokalu;

przyznaje od Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Rybniku na rzecz adwokata pozwanego P. F. kwotę 295,20 zł (dwieście dziewięćdziesiąt pięć złotych 20/100) w tym kwotę 55,20 zł (pięćdziesiąt pięć złotych 20/100) podatku od towarów i usług tytułem kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu;

zasądza od pozwanego S. M. na rzecz powódki Obiegło (...) Sp. k. z siedzibą w W. kwotę 474,00 zł (czterysta siedemdziesiąt cztery złote) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty z tytułu zwrotu kosztów procesu.

asesor sądowy

Sygn. akt: I C 302/23

UZASADNIENIE

Powódka Obiegło (...) sp. k. z siedzibą w W. domagała się nakazania pozwanemu S. M. opuszczenia i opróżnienia z rzeczy lokalu położonego
w C. przy ulicy (...). Powódka domagała się również zasądzenia od pozwanego zwrotu kosztów procesu.

Na uzasadnienie żądania wskazała, iż pozwany zawarł umowę najmu lokalu
z poprzednikiem prawnym powódki - (...) Sp. z o.o., a zawarta na czas określony umowa najmu wygasła. Pozwany, pomimo wezwania do zdania lokalu, do dnia dzisiejszego nie wydał mieszkania powódce (k. 3-10).

Postanowieniem z dnia 19 czerwca 2023 roku Sąd Rejonowy w Rybniku ustanowił dla pozwanego pełnomocnika z urzędu w osobie adwokata P. F. (k. 99, 115).

W piśmie procesowym z dnia 8 sierpnia 2023 roku pozwany podał, że leczy się neurologicznie, a od 20 lat także psychiatrycznie, w związku z czym nie jest w stanie samodzielnie znaleźć nowego mieszkania (k. 119).

Na rozprawie w dniu 28 sierpnia 2023 roku pełnomocnik z urzędu pozwanego wniósł o oddalenie powództwa oraz zasądzenie kosztów procesu.

Zarzucił przedwczesność powództwa wskazując, iż pozwany pozostawał
w przekonaniu, że umowa najmu została przedłużona i nie została wypowiedziana zgodnie
z art. 674 k.p.c., a z ostrożności procesowej wniósł o ustalenie, że pozwanemu przysługuje uprawnienie do zawarcia umowy najmu socjalnego lokalu z uwagi na fakt, iż jest obłożne chory, co miał potwierdzić dowód z opinii biegłego neurologa i psychiatry (k. 126-127).

Sąd ustalił, następujący stan faktyczny:

W dniu 28 kwietnia 2017 roku pozwany S. M. zawarł z (...) Sp. z o.o. z siedzibą w K. umowę najmu lokalu mieszkalnego, położonego w C. przy ulicy (...). Umowa została zawarta na okres od dnia 1 maja 2017 roku do dnia 30 kwietnia 2022 roku.

Aneksem z dnia 1 listopada 2017 roku zmieniono opłatę za wynajem mieszkania.

Aneksem z dnia 7 kwietnia 2022 roku zmieniono czas trwania ww. umowy, który został wydłużony do 31 lipca 2022 roku.

(dowód: umowa najmu k. 18-22, aneks nr (...) do umowy k. 24, aneks nr (...) do umowy k. 25)

Dla zabezpieczenia powyższej umowy U. M. udzieliła poręczenia (...) Sp. z o.o. z siedzibą w K. za wszelkie zobowiązania S. M., które mogą powstać z ww. umowy do wysokości 36.000,00 złotych.

(dowód: poręczenie k. 23)

W dniu 30 maja 2022 roku powódka Obiegło (...) Sp. k. w W. nabyła od (...) Sp. z o.o. w K. nieruchomość położoną w C. przy ulicy (...), obejmującą lokal zajmowany przez pozwanego. Powódka nie czyniła ustaleń ze sprzedającym odnośnie obowiązku przedłużenia zawartych dotychczas umów najmu.

(dowód: umowa sprzedaży – akt notarialny Rep. A nr (...) k. 26-30, zeznania E. K. k. 125-126)

Pismem z dnia 30 czerwca 2022 roku powódka poinformowała pozwanego o nabyciu przez nią powyższej nieruchomości oraz o terminie zakończenia umowy najmu zawartej
z poprzednim właścicielem oraz o obowiązku wydania lokalu w dniu zakończenia umowy
do godziny 12:00.

W odpowiedzi na powyższe pismo pozwany zwrócił się o przedłużenie umowy najmu lokalu na dotychczasowych zasadach, wskazując że ze względów zdrowotnych nie jest
w stanie znaleźć nowego mieszkania i opuścić zajmowany lokal.

(dowód: pismo z dnia 30.06.2022 r. k. 31, potwierdzenie nadania k. 32, pismo z dnia 15.07.2022 r. k. 33)

Do powódki zwróciła się także matka pozwanego z prośbą o przedłużenie umowy najmu pozwanemu ze względu na stan jego zdrowia. W trakcie rozmowy telefonicznej pełnomocnik powódki E. K. zaproponowała, by umowa najmu została zawarta z nią, zaś pozwany byłby uprawniony do dalszego zamieszkiwania w lokalu. Matka pozwanego nie zgodziła się jednak na taką propozycję. Powódka nie wyraziła zgody na przedłużenie umowy z pozwanym.

(dowód: zeznania świadka E. K. k. 125v-126)

Powódka w piśmie z dnia 31 sierpnia 2022 roku poinformowała pozwanego o braku możliwości przedłużenia dotychczasowej umowy, która wygasła z dniem 31 lipca 2022 roku. Jednocześnie zaproponowała zawarcie nowej umowy najmu instytucjonalnego przedmiotowego lokalu, na podstawie której najem miałby trwać przez okres 3 miesięcy. Celem ustosunkowania się pozwanego do pisma, powódka podała numer kontaktowy do jej przedstawiciela - pełnomocnika E. K..

(dowód: pismo z dnia 31.08.2022 r. k. 34, potwierdzenie nadania k. 35)

W związku z brakiem odpowiedzi ze strony pozwanego, powódka wezwała go w dniu 1 października 2022 roku do dobrowolnego opróżnienia zajmowanego lokalu w terminie 30 dni, wskazując że korzysta z lokalu bez tytułu prawnego. Pozwany odebrał wezwanie
10 października 2022 roku.

(dowód: przedeksmisyjne wezwanie do dobrowolnego opróżnienia lokalu k. 36, potwierdzenie nadania k. 37)

W reakcji na otrzymane pismo, pozwany wielokrotnie dzwonił do przedstawiciela powódki E. K., a także wysyłał wiadomości sms z pogróżkami i wulgaryzmami.
W następstwie działań pozwanego, E. K. złożyła zawiadomienie o przestępstwie popełnionym na jej szkodę. Postępowanie zostało umorzone.

(dowód: rejestr połączeń k. 38-39, wiadomości sms k.40-43 , zawiadomienie k. 44, zeznania świadka E. K. k. 125v-126)

Pozwany do dnia wydania wyroku nie zdał powódce lokalu położonego przy ulicy (...), ani nie wydał kluczy do przedmiotowego mieszkania. W przedmiotowym lokalu mieszka sam.

(dowód: okoliczność bezsporna, a nadto przesłuchanie pozwanego k. 126-126v)

Pozwany nie chciał zawrzeć umowy najmu instytucjonalnego z pozwaną.
Z zajmowanego dotychczas lokalu pozwany nie chce się wyprowadzić, gdyż zawarł umowę
z poprzednikiem prawnym i chce w nim nadal mieszkać oraz nie wie jak znaleźć inne mieszkanie. Pozwany nie był zainteresowany wykupem spornego mieszkania na własność.

(dowód: dokumentacja medyczna k. 82-85, 120-124, przesłuchanie pozwanego k. 126-126v)

Pozwany S. M. nie jest zarejestrowany w Urzędzie Pracy jako osoba bezrobotna, nie posiada statusu osoby niepełnosprawnej. Pozwany nie korzystał z pomocy społecznej. Pozwany leczy się neurologicznie oraz psychiatrycznie. Pozwany otrzymuje świadczenie emerytalne w wysokości 5.000,00 – 6.000,00 złotych. Pozwany nie posiada innego mieszkania, w którym mógłby zamieszkać. W codziennych czynnościach m.in. zakupach, opłaceniu rachunków pomaga mu matka. Pozwany nie wymaga specjalistycznej ani ciągłem opieki osób trzecich.

(dowód : pismo (...) do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności w R. k. 68, 111, pismo Powiatowego Urzędu Pracy k. 70, 112, pismo (...) k. 73, 113, przesłuchanie pozwanego k. 126 )

Powyższy stan faktyczny w przeważającej mierze nie był między stronami sporny. Sąd ustalił go na podstawie wskazanych wyżej dokumentów, które w całości uznał za wiarygodne. Autentyczności i mocy dowodowej tych dokumentów nie kwestionowały strony, a Sąd nie znalazł podstaw, by czynić to z urzędu. Ponadto Sąd oparł się na zeznaniach świadka E.-K., która w spójny i logiczny sposób opisała reakcję pozwanego
na poinformowanie go o zakupie wynajmowanej przez niego nieruchomości, wygaśnięcie stosunku prawnego najmu oraz wezwanie pozwanego do opuszczenia lokalu. Wyjaśniła także, że kontaktowała się z matka pozwanego w celu przedstawienia propozycji zawarcia nowej umowy najmu, na co ostatecznie nie przystała. Świadek w całości potwierdziła stan faktyczny przedstawiony przez stronę powodową.

Sąd miał także na uwadze, że wiadomość sms, jak również wydruk rejestru połączeń nie są dokumentami w rozumieniu art. 244 k.p.c. i art. 245 k.p.c. Mogą natomiast zostać uznane za "inny środek dowodowy" w rozumieniu art. 309 k.p.c., w przepisach k.p.c. nie zawarto bowiem zamkniętego katalogu dowodów i dopuszczalne jest skorzystanie z każdego źródła informacji o faktach istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy, jeśli tylko nie jest
to sprzeczne z przepisami prawa.

Czyniąc ustalenia faktyczne, Sąd oparł się także na przesłuchaniu pozwanego, który opisał swoją sytuację życiową oraz majątkową. Zeznania te pozwoliły ustalić, że pozwany nadal zamieszkuje w przedmiotowym lokalu i nie ma zamiaru się z niego wyprowadzić, gdyż nie wie jak znaleźć nowe mieszkanie. Nie chciał jednak zawrzeć z powódką nowej umowy najmu lokalu instytucjonalnego, dlatego wraz z matką nadal uiszcza opłaty za dotychczas zajmowany lokal. Przy czym Sąd miał na względzie, że pozwany nie pamiętał, aby zwracał się do powódki o przedłużenia umowy najmu. Powyższa okoliczność została jednak potwierdzona dołączonymi do pozwu pismami, jak i zeznaniami świadka.

Na podstawie art. 235 ² § 1 pkt 4 k.p.c. w zw. art. 302 § 1 zd. 2 k.p.c. Sąd pominął dowód z przesłuchania powoda wobec jego nieusprawiedliwionego niestawiennictwa na rozprawie w dniu 28 sierpnia 2023 roku.

Z kolei na podstawie art. 235 ² § 1 pkt 2 i 5 k.p.c. Sąd pominął dowód z opinii biegłego lekarza neurologa i psychiatry, uznając że dowód ten jest nieistotny
dla rozstrzygnięcia sprawy oraz zmierza jedynie do przedłużenia niniejszego postępowania. Stan zdrowia pozwanego wynikał z przedłożonej dokumentacji medycznej jak i zeznań samego pozwanego. Sąd nie neguje faktu, że pozwany leczy się neurologicznie
i psychiatrycznie i nadal wymaga opieki lekarskiej, jednakże sam fakt osobistego, dwukrotnego stawiennictwa pozwanego w sądzie, jego postawa i zachowanie wskazuje, iż nie jest on obłożnie chory. Z treści relacji świadka wynikało także, że nie jest on obłożnie chory i nie wymaga opieki innych osób. Chociaż w ustawie nie zamieszczono definicji pojęcia „obłożnie chory”, ustalenie jego zakresu nie powinno budzić większych trudności. Zasady wykładni językowej nakazują uwzględnienie normalnego znaczenia użytych przez ustawodawcę słów. Chory obłożnie to osoba cierpiąca na chorobę długotrwałą, o poważnym przebiegu. Nie każde jednak schorzenie, nawet przewlekłe, można zakwalifikować jako chorobę obłożną. Schorzenie to musi bowiem wpływać niekorzystnie na codzienne życie osoby chorej, uzależniając ją od pomocy innych osób. W oparciu o te ustalenia Sąd Najwyższy wyraził pogląd, iż pojęcie "obłożna choroba" powinno być rozumiane tak, że jest to choroba powodująca istotne i trwałe zakłócenie warunków codziennej egzystencji chorego wymagająca otoczenia go stałą opieką lekarską.

Jednakże co najistotniejsze należy zauważyć w niniejszej sprawie brak było obowiązku ustanowienia umowy najmu socjalnego lokalu, co zostanie szerzej przedstawione w części prawnej uzasadnienia. W takiej zaś sytuacji zbędnym i prowadzącym jedynie do przedłużenia postępowania oraz wytworzenia kosztów procesu byłoby przeprowadzenie wnioskowanych dowodów.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie w całości.

Materialnoprawną podstawę żądania pozwu stanowił przepis art. 222 § 1 k.c., zgodnie z którym właściciel może żądać od osoby która włada faktycznie jego rzeczą, ażeby rzecz została mu wydana, chyba że osobie tej przysługuje skuteczne względem właściciela uprawnienie do władania rzeczą. Z przepisu tego wynikają więc następujące przesłanki roszczenia windykacyjnego, które muszą zaistnieć kumulatywnie: prawo własności rzeczy, faktyczne władztwo nad rzeczą wykonywane przez inną osobę, brak tytułu prawnego innej osoby do władania rzeczą. W przedmiotowej sprawie wszystkie powyższe przesłanki zachodzą w stosunku do pozwanego.

Poza sporem pozostawało, iż powódka jest właścicielem lokalu zajmowanego przez pozwanego, stąd legitymacja czynna powódki do wystąpienia z powództwem o jego wydanie nie budziła wątpliwości. Bezspornym była także okoliczność, iż pozwany zawarł umowę najmu lokalu mieszkalnego, która zakończyła się z dniem 31 lipca 2022 roku. Nie było wątpliwości co do faktu, iż po zakończeniu umowy najmu lokalu pozwany nie zdał protokolarnie powódce lokalu, ani nie wydał do niego kluczy. Na marginesie jedynie należy wskazać, iż uprawnienie świadka do działania jako przedstawiciel powódki (pełnomocnik) było kwestią bezsporną w niniejszej sprawie.

Na podstawie zgromadzonego materiału dowodowego Sąd ustalił, że pozwany po dniu 31 lipca 2022 roku zajmował lokal bez tytułu prawnego, gdyż zawarta umowa wygasła i nie została przedłużona, bądź zawarta nowa umowa.

Wbrew twierdzeniom pozwanego, pozwany był informowany o zajmowaniu lokalu bez tytułu prawnego jak i braku możliwości przedłużenia mu dotychczasowej umowy najmu. W ocenie Sądu pozwany nie mógł zatem trwać w przekonaniu, że nadal łączy go
z poprzednikiem prawnym powódki umowa najmu, zwłaszcza że z treści jego zeznań wynikało, iż nie ma zamiaru wyprowadzki z dotychczas zajmowanego lokalu, gdyż nie wie
w jaki sposób znaleźć nowe mieszkanie. Pozwany zareagował na wezwanie powódki, a zatem miał świadomość, że domaga się ona aby opuścił lokal stanowiący jej własność.

Dodatkowo powódka proponowała mu zawarcie nowej umowy najmu instytucjonalnego, pozwany nie wyraził chęci skorzystania z takiej oferty. Postawa powódki wprost świadczy o tym, iż nie wyraziła zgody na pozostanie pozwanego w spornym lokalu.

W świetle powyższego nie było zatem podstaw do zastosowania przepisu art. 674 k.c. Zgodnie z jego treścią jeżeli po upływie terminu oznaczonego w umowie albo
w wypowiedzeniu najemca używa nadal rzeczy za zgodą wynajmującego, poczytuje się
w razie wątpliwości, że najem został przedłużony na czas nieoznaczony. Zgodnie z tym przepisem muszą zostać spełnione następujące przesłanki: co do czasu – upłynął termin końcowy najmu bądź termin wypowiedzenia, co do zachowania najemcy – kontynuacja używania rzeczy najętej, co do zachowania wynajmującego – zgoda na dalsze używanie rzeczy (wyraźna bądź dorozumiana).

Przenosząc powyższe na grunt niniejszej sprawy należy wskazać, że powódka dała wyraz braku zgody dla dalszej kontynuacji umowy z pozwanym, wystosowując
do pozwanego szereg pism informujących go o zakończeniu stosunku najmu z poprzednim właścicielem lokalu. Nie można zatem mówić o dorozumianej zgodzie powódki
na kontynuację najmu lokalu. Mając na uwadze powyższe, należy stwierdzić, że zgromadzony w niniejszej sprawie materiał dowodowy nie pozwala na przyjęcie, że ze strony powódki doszło do milczącej akceptacji dalszego korzystania z lokalu, która uzasadniałaby przyjęcie, że stosunek najmu został przedłużony na czas nieoznaczony. Powódka wzywała pisemnie pozwanego do opuszczenia lokalu, co jednoznacznie świadczy, że powódka nie akceptowała zamieszkiwania pozwanego w przedmiotowym lokalu. W ocenie Sądu fakt przyjmowania przez powódkę dokonywanych przez pozwanego wpłat z tytułu opłat za lokal nie świadczy o milczącej zgodzie powódki na dalsze zajmowanie tego lokalu. Nie można jednak tracić z pola widzenia, że pozwany nie zdołał wykazać, aby faktycznie uiszczał należności z tytułu czynszu i opłat za zajmowany lokal. Tym samym ewentualne regularnie wpłacane przez pozwanego i jego matkę należności miałyby wyłącznie charakter odszkodowania za bezumowne korzystanie z lokalu. Sam fakt, że powódka nie zareagowała na pismo pozwanego, w którym informował iż nie ma się dokąd wyprowadzić nie może prowadzić do uznania, że wyraziła zgodę. Powódka od samego początku wprost manifestowała swoje stanowisko. Nie można tracić z pola widzenia, iż pozwany miał świadomość tego, że powódka żąda aby opuścił i opróżnił lokal mieszkalny skoro nawet
w jego imieniu matka kontaktowała się z powódką. Dodatkowo świadczy o tym także zachowanie pozwanego względem świadka – przedstawiciela powódki, który kontaktował się z nią wprost i wyrażał w sposób wulgarny, obraźliwy i zastraszający oburzenie związane
z wezwaniem do opuszczenia mieszkania.

Zgodnie z treścią art. 675 § 1 k.c. po zakończeniu najmu najemca obowiązany jest zwrócić rzecz w stanie niepogorszonym. Pozwany nie zdał lokalu mieszkalnego do dnia dzisiejszego. Zdanie lokalu mieszkalnego miało zostać potwierdzone protokołem zdawczo odbiorczym. Tymczasem pozwany wprost przyznał, że nadal zamieszkuje przedmiotowy lokal i nie ma zamiaru się z niego wyprowadzić. W dalszym ciągu pozostaje zatem we faktycznym władaniu lokalem.

W tym miejscu podkreślić należy, iż do czasu zdania lokalu powódka nie jest uprawniona do podjęcia jakichkolwiek czynności związanych z uzyskaniem lokalu. Niemożliwym było wejście do lokalu pozwanego i ewentualnie usunięcie znajdujących się tam rzeczy pozwanego oraz jakiekolwiek rozporządzenie mieszkaniem. Nie sposób zatem uznać, iż to powódka włada ww. lokalem.

Powyższe okoliczności skutkowały uwzględnieniem żądania eksmisji pozwanego,
o czym Sąd orzekł - zgodnie z przepisem art. 222 § 1 k.c., w punkcie 1 wyroku.

Zgodnie z art. 14 ust. 1 i ust. 3 u.o.p.l. w wyroku nakazującym opróżnienie lokalu sąd orzeka o uprawnieniu do zawarcia umowy najmu socjalnego lokalu albo braku takiego uprawnienia wobec osób, których nakaz dotyczy. Obowiązek zapewnienia najmu socjalnego lokalu ciąży na gminie właściwej ze względu na miejsce położenia lokalu podlegającego opróżnieniu. Stosownie, zaś do treści art. 14 ust. 4 u.o.p.l. sąd nie może orzec o braku uprawnienia do zawarcia umowy najmu socjalnego lokalu wobec: 1) kobiety w ciąży, 2) małoletniego, osoby niepełnosprawnej w rozumieniu ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r.
o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych (Dz. U.
z 2020 r. poz. 426) lub ubezwłasnowolnionego oraz osoby sprawującej nad nim opiekę
i wspólnie z nim zamieszkałej, 3) obłożnie chorego, 4) emeryta lub rencisty spełniającego kryteria do otrzymania świadczenia z pomocy społecznej, 5) osoby posiadającej status bezrobotnego, 6) osoby spełniającej przesłanki określone przez radę gminy w drodze uchwały - chyba że osoby te mogą zamieszkać w innym lokalu niż dotychczas używany lub ich sytuacja materialna pozwala na zaspokojenie potrzeb mieszkaniowych we własnym zakresie.

Co istotne w tej sprawie, zgodnie z art. 14 ust. 7 ww. ustawy przepisu ust. 4 nie stosuje się do osób, które utraciły tytuł prawny do lokalu niewchodzącego w skład publicznego zasobu mieszkaniowego, z wyjątkiem osób, które były uprawnione do używania lokalu na podstawie stosunku prawnego nawiązanego ze spółdzielnią mieszkaniową albo z społeczną inicjatywą mieszkaniową.

W niniejszej sprawie sporny lokal stanowił własność prywatną i nie wchodził w skład zasobu publicznego, ani do spółdzielni. Zgodnie z art. 15 ust. 2 ww. ustawy Sąd zawiadomił
o toczącym się postepowaniu Gminę C. i doręczył jej odpis pozwu, jednakże gmina nie wstąpiła do niniejszego postępowania.

Reasumując powyższe, w niniejszej sprawie Sąd nie był obligatoryjnie związany ustaleniem, iż pozwanemu przysługuje uprawnienie do zawarcia umowy najmu socjalnego lokalu, nawet z uwagi na stan zdrowia.

Postępowanie dowodowe wykazało, że pozwany nie posiada statusu osoby bezrobotnej, jak również nie korzysta z pomocy społecznej. Nie orzeczono względem niego żadnego stopnia niepełnosprawności, w tym nie stwierdzono konieczności stałej lub długotrwałej opieki lub pomocy innej osoby związku ze znacznie ograniczoną samodzielną egzystencją. Brak jest również informacji, aby pozwany spełniał którąkolwiek z pozostałych przesłanek uprawniających ich do zawarcia umowy najmu lokalu socjalnego. Pozwany wprawdzie podnosił, iż leczy się psychiatrycznie oraz neurologicznie, jednakże na podstawie przedstawionej przez niego dokumentacji nie sposób uznać, że spełnia on przesłankę przyznania lokalu i jest obłożnie chory. Pozwany był hospitalizowany w związku z urazami głowy, zgłaszał się do szpitala z przewlekłymi nawracającymi bólami głowy i zaburzeniami równowagi, gdzie zalecano mu dalsze leczenie w warunkach ambulatoryjnych. Nie stwierdzono jednak u niego żadnych przewlekłych i poważnych schorzeń, które czyniłyby go obłożnie chorym. Dodatkowo należy mieć na uwadze, iż pozwany mieszka sam i potrafi samodzielnie egzystować. Samodzielnie dwukrotnie stawił się na wezwanie Sądu
i samodzielnie podejmuje czynności codziennie i prowadzi gospodarstwo domowe. Sam fakt choroby nie jest wystarczający dla ustalenia, iż przysługuje mu prawo do zawarcia umowy najmu socjalnego lokalu. W tym miejscu należy także zwrócić uwagę, iż pozwany osiąga świadczenie emerytalne w wysokości 5.000,00 – 6.000,00 złotych. W takiej sytuacji zaś bez problemów może on wynająć mieszkalnie w innym miejscu. Dodatkowo zauważyć trzeba,
iż pozwanemu pomaga matka i dba o jego interesy, o czym świadczy chociażby fakt, że była poręczycielem za syna za potencjalne szkody powstałe w lokalu oraz że dzwoniła do powódki celem przedłużenia umowy. Tym samym uznać trzeba, iż pozwany posiada także osobę, która pomoże mu znaleźć nowe mieszkanie i przeprowadzić się.

Należy podkreślić, że gmina nie jest zobowiązana do pomocy i zaspokajania własnym wysiłkiem potrzeb mieszkaniowych wszystkich członków wspólnoty, a tylko najuboższym, znajdującym się w najtrudniejszej sytuacji materialnej i osobistej. (...) społeczność nie powinna ponosić ciężaru ekonomicznego utrzymywania lokalu socjalnego przeznaczonego dla osób, które są w stanie same zaspokoić swoje potrzeby mieszkaniowe. Wobec niestwierdzenia przesłanek określonych w art. 14 ust. 4 u.o.p.l. orzeczono jak w pkt 2 wyroku.

Na podstawie § 7 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie w zw. z § 2 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego z urzędu Sąd przyznał pełnomocnikowi reprezentującego pozwanego
z urzędu kwotę 240 złotych powiększoną o kwotę należnego podatku VAT w wysokości 23% tj. o 55,20 złotych, co łącznie stanowi kwotę 295,20 złotych.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c. zasądzając
od pozwanego jako strony przegrywającej, na rzecz powoda kwotę 474,00 złotych tytułem zwrotu kosztów procesu. Na zasądzoną kwotę złożyły koszty zastępstwa procesowego
w wysokości 240,00 złotych (zgodnie z § 7 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości
z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za adwokackie), opłata od pozwu w kwocie 200,00 złotych, a także opłata skarbowa od pełnomocnictwa w kwocie 34,00 złotych. W toku postępowania nie ujawniły się żadne przesłanki z art. 102 k.p.c.

Zgodnie z art. 98 § 1 ¹ k.p.c. od kosztów zasądzono odsetki ustawowe za opóźnienie
od dnia uprawomocnienia się wyroku. O powyższym Sąd orzekł w pkt 4 wyroku.

asesor sądowy I. Ś.

Sygn. akt: I C 302/23

ZARZĄDZENIE

(...)

(...)

kal. 21 dni lub z wpływem.

R., 8 września 2023 roku

asesor sądowy I. Ś.