Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Rybniku

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 19 kwietnia 2024 r.

Sąd Rejonowy w Rybniku I Wydział Cywilny w składzie następującym:

Przewodniczący: sędzia Agata Mikołajczyk

Protokolant: protokolant sądowy Karolina Łyko

po rozpoznaniu w dniu 19 kwietnia 2024 r. w Rybniku

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) S.A. w W.

przeciwko A. M.

o zapłatę

1.  oddala powództwo,

2.  zasądza od powoda na rzecz pozwanej kwotę 3.617,00 (trzy tysiące sześćset siedemnaście 00/100) złotych wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygn. akt I C 245/24

UZASADNIENIE

Pozwem z 14 grudnia 2023 r. powódka (...) S.A. w W. zażądała zasądzenie na swoją rzecz od pozwanej A. M. 27.339,31 zł wraz z umownymi odsetkami w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie od 1 września 2023 r. do dnia zapłaty oraz kosztów procesu. W uzasadnieniu pozwu powódka wskazała, że dochodzone przez nią roszczenie wynika z umowy pożyczki z 19 kwietnia 2023 r. (...) zawartej z pozwaną drogą elektroniczną. Całkowita kwota do zapłaty wynosiła 28.296 zł, z czego kapitał pożyczki 14.950 zł, a całkowity koszt pożyczki 13.346 zł. Pozwana nie wykonała umowy, wobec czego 1 sierpnia 2023 r. powódka wypowiedziała umowę pożyczki. W czasie obowiązywania umowy pożyczki pozwana zapłaciła powódce 300 zł, zaś już po jej wypowiedzeniu 700 zł (k.2-3).

Nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym z 8 stycznia 2024 r. uwzględniono powództwo w całości (k.21).

W sprzeciwie od nakazu zapłaty z 2 lutego 2024 r. pozwana zażądała oddalenia powództwa i zasądzenia na swoją rzecz kosztów postępowania. Pozwana podniosła zarzuty niewykazania zawarcia umowy oraz przekazania pozwanej kwoty pożyczki. Pozwana wskazała, że z załączonej przez powódkę umowy wynika abuzywny charakter postanowień umownych przewidujących pozaodsetkowe koszty pożyczki oraz brak ekwiwalentności względem oferowanych w zamian świadczeń. Oprócz tego pozwana wskazała, że powództwo jest przedwczesne z uwagi na brak prawidłowego wypowiedzenia przez powódkę umowy pożyczki (k.26-30).

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Wygenerowany został dokument o nazwie umowa pożyczki gotówkowej nr (...) z 19 kwietnia 2023 r. wraz z załącznikiem w postaci harmonogramu spłat oraz formularza informacyjnego. Dokument ten zawierał dane osobowe pozwanej.

/wydruk oznaczony jako umowę z 19 kwietnia 2023 r. (...) k. 4-7/

Oprócz niego wygenerowany został dokument oznaczony jako potwierdzenie zawarcia umowy pożyczki gotówkowej (...). Zawarta w nim została tabelka zawierające nazwisko i numer telefonu pozwanej oraz wykaz czynności mających wystąpić w związku z zawarciem powyższej umowy.

/wydruk oznaczony jako potwierdzenie zawarcia umowy pożyczki gotówkowej (...) k. 11/

Wygenerowano też dokument oznaczony jako wykaz operacji finansowych na koncie rozliczeniowym klienta.

/wydruk oznaczony jako wykaz operacji finansowych na koncie rozliczeniowym klienta k. 15/

Wygenerowane zostały także dokumenty oznaczone jako ostateczne wezwanie do zapłaty z 3 lipca 2023 r., wypowiedzenie umowy wraz z wezwaniem do zapłaty z 1 sierpnia 2023 r. oraz dokumenty opatrzone logiem Poczty Polskiej, mające dokumentować nadanie przesyłki pocztowej

/wydruk oznaczony jako ostateczne wezwanie do zapłaty z 3 lipca 2023 r., wydruk oznaczony jako wypowiedzenie umowy wraz z wezwaniem do zapłaty z 1 sierpnia 2023 r., wydruk ze strony internetowej Poczty Polskiej k. 12-17/

Wygenerowane zostały również dokumenty oznaczone jako odsetki dzienne do umowy (...) oraz zakładka platby dla umowy (...).

/wydruk oznaczony jako odsetki dzienne do umowy (...) k. 43, wydruk oznaczony jako zakładka platby dla umowy (...) k. 44/

Przedstawiony powyżej stan faktyczny ustalony został w oparciu o przytoczone dokumenty, w jakim potwierdzał on fakt ich wygenerowania. Sąd odmówił natomiast wiarygodności wydrukom, w jakim miałyby one świadczyć o zawarciu umowy pożyczki nr (...) z 19 kwietnia 2023 r. pomiędzy stronami i przekazania środków z tytułu pożyczki pozwanej, o czym w dalszej części uzasadnienia.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 720 k.c. przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości. Umowa pożyczki, której wartość przenosi pięćset złotych, powinna być stwierdzona pismem.

Z kolei stosownie do art. 3 ust. 1 i ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim przez umowę o kredyt konsumencki rozumie się umowę o kredyt w wysokości nie większej niż 255.550,00 zł, który kredytodawca w zakresie swojej działalności udziela lub daje przyrzeczenie udzielenia konsumentowi, przy czym za umowę o kredyt konsumencki uważa się między innymi umowę pożyczki.

W procesie cywilnym rozkład ciężaru dowodu kształtuje się według ogólnych reguł dowodzenia wynikających z art. 6 k.c. i art. 232 k.p.c. Zgodnie z art. 6 k.c. ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne.

Przenosząc powyższe na grunt niniejszej sprawy, to powódkę obciążało udowodnienie, zawarcia umowy pożyczki, a także, że na pozwaną przeniesiona została własność określonej w umowie ilości pieniędzy.

Tymczasem, mając na względzie ustalony stan faktyczny, brak było podstaw do przyjęcia, że między powódką i pozwaną doszło do zawarcia 19 kwietnia 2023 r. umowy pożyczki, z której wynikałaby całkowita kwota do zapłaty w wysokości 28.296 zł.

Przeprowadzone postępowanie dowodowe nie potwierdziło, aby pozwana złożyła względem powódki oświadczenie woli zawarcia umowy pożyczki i uznać należało, że umowa pożyczki nie została zawarta między stronami i w konsekwencji tego nie mogły na płaszczyźnie tej umowy powstać jakiekolwiek roszczenia.

W ocenie Sądu, powódka jako profesjonalistka powinna na etapie postępowania sądowego przedstawić bardziej spójne dowody co do zawarcia umowy. Powódka nie złożyła dokumentu umowy pożyczki opatrzonego podpisami stron umowy, jednak z uwagi na formę zawarcia umowy za pośrednictwem platformy internetowej, nie można było tego wymagać. Sam jednak dokument w postaci wydruku umowy (k.4-8) był niewystarczający. Wprawdzie zawiera on dane osobowe pozwanej, ale pozwana zaprzeczyła jego prawdziwości w zakresie, w jakim odnosić miałby się do zawarcia umowy pożyczki. Trafnie przy tym pozwana wskazała, że równie dobrze dokument taki mógłby zostać sporządzony całkowicie samodzielnie przez powódkę.

Jednocześnie nie zostały przedstawione dokumenty świadczące o aktywności internetowej pozwanej jako zainteresowanej uzyskaniem pożyczki i dokonującej rejestrację na stronie internetowej pożyczkodawcy. Należy też wskazać, że zgodnie z twierdzeniami powódki warunkiem udzielenia pożyczki było wprowadzenie przez pozwaną za pomocą wiadomości tekstowej SMS kodu autoryzacyjnego. Powódka jednak dowodząc ten fakt znowu posłużyła się jedynie niepotwierdzonym przez nikogo wydrukiem (k.11).

W dokumentach przedstawionych przez powódkę brak też było takiego, który wykazywałby przekazanie pozwanej środków pieniężnych z tytułu zawartej umowy pożyczki. Po raz kolejny twierdzenia te oparte były jedynie na niepotwierdzonych wydrukach (k.15, 44).

Tym samym uznać należało, że powódka nie wykazała ani faktu zawarcia umowy, ani faktu przekazania pozwanej jakichkolwiek pieniędzy. Niewykazanie zawarcia umowy negowało zasadność mającego z niego wynikać roszczenia o zapłatę dochodzonej przez powódkę kwoty – zarówno w zakresie zwrotu kapitału, odsetek, czy pozaodsetkowych kosztów pożyczki.

Raz jeszcze podkreślić należy, że to na powódce jako stronie wywodzącej skutki prawne z faktu zawarcia umowy pożyczki należało jego udowodnienie. W razie rzeczywistego jej zawarcia powódka, podmiot profesjonalny reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika, z całą pewnością miałaby sposobność przedłożenia bardziej przekonującego materiału dowodowego niż same tylko wydruki.

Pozwana podniosła również zarzuty abuzywności postanowień umownych przewidujących pozaodsetkowe koszty pożyczki oraz przedwczesności powództwa z uwagi na brak prawidłowego wypowiedzenia przez powódkę umowy pożyczki. W sytuacji jednak, w której uwzględniony został dalej idący zarzut niewykazania zawarcia i wykonania umowy pożyczki ich rozpatrzenie byłoby bezprzedmiotowe. Dodać można jednak, że wezwanie pozwanej do zapłaty oraz wypowiedzenie umowy uznać należało za niewykazane na tej samej podstawie co inne fakty podnoszone przez powódkę z uwagi na posłużenie się w tym zakresie samymi tylko niepotwierdzonymi wydrukami.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie przepisu art. 98 k.p.c. zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik sprawy. Sąd zasądził od powódki na rzecz pozwanej 3.617 zł, na którą to kwotę składało się: wynagrodzenie pełnomocnika pozwanej w osobie adwokata w kwocie 3.600 zł (zgodnie z § 2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie) oraz opłata skarbowa od pełnomocnictwa w wysokości 17 zł. Brak było podstaw do zaliczenia do kategorii niezbędnych kosztów pozwanej wydatku w postaci opłaty skarbowej od udzielonego przez adw. W. P. pełnomocnictwa substytucyjnego aplikantowi adwokackiemu J. K.. Na podstawie przepisu art. 98 § 1 ¹ k.p.c. od kwoty zasądzonej tytułem zwrotu kosztów procesu należą się odsetki, w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego, za czas od dnia uprawomocnienia się orzeczenia, którym je zasądzono, do dnia zapłaty.