Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Rybniku

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 9 października 2019 r.

Sąd Rejonowy w Rybniku I Wydział Cywilny w składzie następującym:

Przewodniczący:	sędzia Kamila Przeczek
Protokolant:	stażysta Edyta Stanek

po rozpoznaniu w dniu 9 października 2019 r. w Rybniku

sprawy z powództwa (...) Banku S.A. z siedzibą w W.

przeciwko W. K.

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanej W. K. na rzecz powoda (...) Banku S.A. z siedzibą w W. kwotę 30.701,53 zł (trzydzieści tysięcy siedemset jeden złotych pięćdziesiąt trzy grosze) z odsetkami:

- umownymi w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie liczonymi od kwoty 28.586,60 zł (dwadzieścia osiem tysięcy pięćset osiemdziesiąt sześć złotych sześćdziesiąt groszy) od dnia 23 sierpnia 2018 roku,

- ustawowymi za opóźnienie liczonymi od kwoty 2.114,93 zł (dwa tysiące sto czternaście złotych dziewięćdziesiąt trzy grosze) od dnia 30 sierpnia 2018 roku;

2.  zasądza od pozwanej W. K. na rzecz powoda (...) Banku S.A. z siedzibą w W. kwotę 401 zł (czterysta jeden złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania.

sędzia Kamila Przeczek

Sygn. akt: I C 123/19

UZASADNIENIE

Powód (...) Bank SA w W. wniósł pozew, w którym domagał się zasądzenia od pozwanej W. K. kwot 28.586,60 zł z odsetkami umownymi w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie od 23 sierpnia 2019r. i 2.114,93 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia wniesienia pozwu, oraz zwrotu kosztów procesu.

W uzasadnieniu podał, iż zawarł z pozwaną umowę kredytu, na podstawie której ta ostatnia otrzymała określoną kwotę i jednocześnie zobowiązała się do jej zwrotu. Zarówno wezwanie do zapłaty, jak i informacja o możliwości restrukturyzacji zadłużenia okazały się bezskuteczne. Strona pozwana dochodzi zwrotu niespłaconej należności głównej, odsetek umownych za okres korzystania z kapitału i odsetek karnych.

2 października 2018r. wydano w sprawie nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym.

Pozwana w ustawowym terminie złożyła sprzeciw wnosząc o oddalenie powództwa.

Stwierdziła, że zawarte w umowie dodatkowe opłaty i sposób ich obliczania stanowią klauzule niedozwolone, a konsument nie może być obciążany całością kosztów prowadzenia działalności przez bank. Jej zdaniem Bank winien był podać wszystkie informacje odnośnie umowy, w szczególności dodatkowych opłat w sposób zrozumiały i przejrzysty. Nadto podniosła, że przepisy regulują maksymalną wysokość odsetek za opóźnienie oraz maksymalną wysokość kosztów pozaodsetkowych, oraz że w umowie ujęto postanowienia stanowiące klauzule abuzywne.

W uzupełnieniu dodała jeszcze, że żądanie pozwu nie może być wykazane wyłącznie dokumentem prywatnym jakim jest wyciąg z ksiąg bankowych, oraz podważyła autentyczność dokumentów dołączonych do pozwu w kopiach bez potwierdzenia za zgodność oryginałem.

Ustosunkowując się do sprzeciwu bank dołączył dokumenty, z których wynikało, że pozwana złożyła wniosek o udzielenie kredytu, spłacała go, oraz zawarła umowę ubezpieczenia. Nadto stwierdził, że pozwana nie wskazała zapisów umowy, które rzekomo są zapisami niedozwolonymi, a przewidziane w umowie koszty pozaodsetkowe mieszczą się w ustawowych granicach.

Sąd ustalił :

(...) Bank SA w W. i W. K. zawarli w dniu 23 czerwca 2016r. umowę kredytu konsumpcyjnego gotówkowego nr (...). Na mocy tej umowy Bank udzielił pozwanej na okres 60 miesięcy kredytu w kwocie 37.831,02 zł. Jednocześnie kredytobiorca zobowiązał się zapłacić prowizję bankową w wysokości 5.561,16 zł. Odsetki od kapitału kredytu wyniosły 8.147,53 zł.. Kredyt miał być spłacony w miesięcznych równych ratach w wysokości 766,17 zł (poza pierwszą ratą wyrównawczą). W przypadku opóźnienia w terminowym regulowaniu przez klienta zobowiązań wynikających z umowy bank mógł pobierać od kwoty niespłaconych w terminie zobowiązań podwyższone odsetki w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie. Powód mógł wypowiedzieć umowę z zachowanie 30-dniowego okresu wypowiedzenia m.in. w razie opóźnienia kredytobiorcy z zapłatą pełnej raty wynikającej z harmonogramu spłat za co najmniej jeden okres płatności pod warunkiem wezwania kredytobiorcy przez bank do zapłaty zaległości w terminie nie krótszym niż 14 dni roboczych i braku spłaty zaległości w odpowiedzi na to wezwanie. Po upływie okresu wypowiedzenia umowy kredytobiorca był zobowiązany do niezwłocznego zwrotu wykorzystanego kredytu warz z odsetkami należnymi za okres korzystania z kredytu. Kredytobiorca miał prawo bez podania przyczyny odstąpić od umowy w terminie 14 dni od dnia jej zawarcia. Środki z udzielonego kredytu przelane zostały na konto pozwanej (30.000 zł), a kwota 5.561,16 zł przeznaczona została na poczet prowizji bankowej. Poza tym W. K. zawarła z (...) SA umowę ubezpieczenia na życie i zdrowie (...) (bank działał tu jako agent ubezpieczyciela). W związku z tym resztę środków z kredytu tj. kwotę 2.269,86 zł przeznaczono na składkę ubezpieczeniową. (umowa nr (...) k.23-25)

W związku z zaprzestaniem spłaty kredytu pismem z 9 marca 2018r. pozwana wezwana została do zapłaty zaległości w wysokości 2.327,78 zł w terminie 14 dni pod rygorem wypowiedzenia umowy. Jednocześnie została poinformowana, że w tym samym terminie może złożyć wniosek o restrukturyzację zadłużenia. (pismo z 9.03.2018r. z dowodem nadania k.18-19)

Wobec nieuregulowania zaległości w spłacie kredytu Bank 9 kwietnia 2018r. wypowiedział pozwanej umowę z zachowanie okresu wypowiedzenia określonego w umowie. Jednocześnie powód poinformował W. K., że po okresie wypowiedzenia całość środków kredytowych wraz z odsetkami i kosztami stanie wymagalna, ale w przypadku zapłaty zaległości bank rozważy cofnięcie swojego oświadczenia o wypowiedzeniu umowy. (pismo z 9.04.2018r. z dowodem nadania k.20-21)

5 czerwca 2018r. skierowane zostało do pozwanej ostateczne wezwanie do zapłaty. W związku z upływem okresu wypowiedzenia kredytobiorca miał zapłacić już całe zadłużenie. (pismo z 6.06.2018r. k.22)

Na dzień 22 sierpnia 2018r. zadłużenie W. K. wynosiło : należność główna w kwocie 28.586,60 zł, skapitalizowane odsetki umowne za okres korzystania z kapitału tj. od dnia 27 grudnia 2017r. do 5 czerwca 2018r. w kwocie 11.33,87 zł i skapitalizowane odsetki karne w wysokości 14% od dnia 27 grudnia 2017r. do 22 sierpnia 2018r. w kwocie 981,06 zł. ( wyciąg z ksiąg bankowych k.17)

Sąd ustalił stan faktyczny w oparciu o wskazane przez powoda, powołane wyżej dowody.

Pozwana kwestionowała moc dowodową dołączonych dokumentów. Jednak zdaniem Sądu niepoświadczone za zgodność z oryginałem odpisy dokumentów mogą stanowić dowody w sprawie. Kodeks postępowania cywilnego nie zawiera bowiem zamkniętego katalogu środków dowodowych. Dowodem może więc być każde źródło informacji o faktach istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy, jeśli tylko nie jest sprzeczne z przepisami prawa. Słusznie strona pozwana podnosiła, że wyciąg z ksiąg bankowych nie stanowi dokumentu urzędowego. Jest to dokument prywatny i jako taki stanowić może podstawę ustaleń faktycznych i wyrokowania. Tym bardziej, że strona powodowa złożyła poza umową i wyciągiem z ksiąg szereg innych dokumentów potwierdzających fakt zawarcia umowy, powstania zadłużenia i jego wysokość.

Wobec powyższego Sąd ustalił stan faktyczny w oparciu o powołane dowody bo uznał je za wiarygodne, albowiem tworzą zwartą i logiczną całość.

Sąd zważył :

W świetle poczynionych ustaleń faktycznych oczywistym jest, iż strony łączyła umowa kredytu a także że z tego tytułu po stronie pozwanej powstało zobowiązanie.

W myśl art. 69 ust. 1 Ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. prawo bankowe przez umowę kredytu bank zobowiązuje się oddać do dyspozycji kredytobiorcy na czas oznaczony w umowie kwotę środków pieniężnych z przeznaczeniem na ustalony cel, a kredytobiorca zobowiązuje się do korzystania z niej na warunkach określonych w umowie, zwrotu kwoty wykorzystanego kredytu wraz z odsetkami w oznaczonych terminach spłaty oraz zapłaty prowizji od udzielonego kredytu.

Strona powodowa podnosiła, że umowa z 23 czerwca 2016r. zawiera klauzule abuzywne, oraz przewiduje przekraczające ustawowe granice odsetki i koszty pozaodsetkowe.

Zgodnie z art. 3851 kc postanowienia umowy zawieranej z konsumentem nieuzgodnione indywidualnie nie wiążą go, jeżeli kształtują jego prawa i obowiązki w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając jego interesy (niedozwolone postanowienia umowne). Nie dotyczy to postanowień określających główne świadczenia stron, w tym cenę lub wynagrodzenie, jeżeli zostały sformułowane w sposób jednoznaczny. Poza tym pozwana zawarła umowę jako konsumenta więc umowę należało nadto przeanalizować pod kontem jej zgodności z przepisami o kredycie konsumenckim.

W ocenie Sądu umowa została skonstruowana zgodnie z regulacjami ustawy z 20 lipca 2001r. o kredycie konsumenckim (Dz. U. Nr 100, poz.1081). W myśl tej ustawy z umowy wynikać winno jasno jakie opłaty wiążą się z jej zawarciem. Zdaniem Sądu w omawianej sprawie wymóg ten został spełniony. Umowa kredytu została sformułowana w sposób wyraźny i czytelny. W jej treści wyszczególniono wszystkie kwoty składające się na całkowity koszt pożyczki, w tym koszt prowizji. Ponieważ w przypadku gotowych formularzy trudno o dokładną analizę całej umowy ustawodawca przewidział dodatkowo możliwość wypowiedzenia takiej umowy bez podania przyczyny. I taką też możliwość przewidywała umowa zawarta z W. K..

Nadto w świetle ustawy z 29 sierpnia 1997r. Prawo bankowe bank winien w pierwszej kolejności doręczyć kredytobiorcy wezwanie do zapłaty, odczekać do upływu dodatkowego terminu na spłatę zadłużenia wyznaczonego w wezwaniu (nie krótszego niż 14 dni roboczych) i dopiero po upływie tego terminu złożyć wobec kredytobiorcy oświadczenie woli w sprawie wypowiedzenia umowy kredytowej. W przypadku, gdy powyższe przesłanki nie zostały spełnione, czynność prawna banku polegająca na wypowiedzeniu umowy jest nieważna (art. 58 § 1 k.c.). Z poczynionych przez Sąd ustaleń wynika, że umowa przewidywała takie rozwiązanie i że powód spełnił wszystkie powyższe wymagania.

Zgodnie z art. 36a ustawy o kredycie konsumenckim pozaodsetkowe koszty nie mogą przekroczyć sumy dwóch składników: 25% kredytu (część stała) oraz 30% wartości kredytu w skali roku (część zmienna zależna od czasu trwania umowy). Przewidziane w umowie zawartej między stronami umowie kredytu koszty pozaodsetkowe mieszczą się w określonych w powyższy sposób granicach.

Pozwana nie wskazał które jej zdaniem regulacje stanowią postanowienia niedozwolone. Analiza umowy nie dała podstaw w ocenie sądu do uznania, że zawiera ona regulacje kształtujące prawa i obowiązki kredytobiorcy w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając jego interesy.

W myśl art. 481 jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Jeśli chodzi o wysokość tych odsetek to od stycznia 2016r. Obowiązują w tym zakresie nowe przepisy. I tak jeśli stopa odsetek za opóźnienie nie była oznaczona, należą się odsetki ustawowe za opóźnienie w wysokości równej sumie stopy referencyjnej Narodowego Banku Polskiego i 5,5 punktów procentowych. Jednakże gdy wierzytelność jest oprocentowana według stopy wyższej, wierzyciel może żądać odsetek za opóźnienie według tej wyższej stopy. Maksymalna wysokość odsetek za opóźnienie nie może w stosunku rocznym przekraczać dwukrotności wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie (odsetki maksymalne za opóźnienie).

Wobec powyższego Sąd uznał regulacje umowy odnośnie wysokości odsetek za dopuszczalne, a roszczenie odnośnie odsetek za zasadne.

Wobec powyższego Sąd uwzględnił dochodzone roszczenie w całości.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 98 kpc zasądzając je od strony przegranej – strony pozwanej na rzecz strony powodowej.

Na koszty te złożyły się : opłata od pozwu w wysokości 384 zł, oraz opłata skarbowa od pełnomocnictwa w wysokości 17 zł.