Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Rybniku

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

13 lutego 2025 roku

Sąd Rejonowy w Rybniku, V Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: Sędzia Wiesław Jakubiec

Protokolant : osobiście

po rozpoznaniu 13 lutego 2025 roku w Rybniku

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z odwołania W. W.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w R.

z dnia 20 maja 2024 roku, nr (...)

o zasiłek chorobowy

zmienia zaskarżone orzeczenie w ten sposób, że przyznaje ubezpieczonej W. W. prawo do zasiłku chorobowego za okres od 4 października 2023 roku do 19 stycznia 2024 roku w wysokości 100% podstawy wymiaru z ubezpieczenia wypadkowego, z tytułu zatrudnienia u płatnika Szkoła Podstawowa Nr (...) w W..

Sędzia Wiesław Jakubiec

Sygn. akt V U 150/24

UZASADNIENIE

Decyzją z 20 maja 2024 roku, nr (...), Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w R. odmówił ubezpieczonej W. W. prawa do zasiłku chorobowego za okres od 4 października 2023 roku do 19 stycznia 2024 roku w wysokości 100% podstawy wymiaru z ubezpieczenia wypadkowego, z tytułu zatrudnienia u płatnika Szkoła Podstawowa Nr (...) w W.. W uzasadnieniu wskazał, że zdarzenie z 4 października 2023 roku nie zostało uznane za wypadek przy pracy, gdyż zdarzenie to nie spełnia definicji wypadku przy pracy z uwagi na brak przyczyny zewnętrznej. Podniósł, że w zaświadczeniu lekarskim symbol choroby różni się od wcześniejszych symboli choroby, zatem brak potwierdzenia, że niezdolność do pracy od 4 października 2023 roku do 19 stycznia 2024 roku jest następstwem zdarzenia z 4 października 2023 roku. Wobec czego ubezpieczonemu nie przysługuje ww. zasiłek chorobowy.

Od powyższej decyzji ubezpieczona złożyła odwołanie wnosząc o zmianę zaskarżonej decyzji poprzez przyznanie prawa do zasiłku chorobowego za okres od 4 października 2023 roku do 19 stycznia 2024 roku w wysokości 100% podstawy wymiaru z ubezpieczenia wypadkowego, z tytułu zatrudnienia u płatnika Szkoła Podstawowa Nr (...) w W.. W uzasadnieniu opisała przebieg zdarzenia z 4 października 2023 roku oraz skutki jego następstwa. Dodała, że nie z jej winy lekarze wpisali niepoprawny symbol choroby. Wskazała, że od dnia zdarzenia leczyła się wyłącznie na ból barku prawej ręki, które było spowodowane zdarzeniem z 4 października 2023 roku.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalanie podtrzymując wcześniejsze twierdzenia.

Sąd ustalił co następuje:

Ubezpieczona W. W. jest zatrudniona u płatnika składek Szkoła Podstawowa Nr (...) w W. na podstawie umowy o pracę na stanowisku pracownika obsługi/sprzątaczka i z tego tytułu podlegała ubezpieczeniom społecznym.

W dniu 4 października 2023 roku ok. 17:00 ubezpieczona w miejscu pracy sprzątała pokój pedagoga. W celu umycia okna zabrała drabinę. W tym dniu świeciło słońce i oślepiało ubezpieczoną. Po zakończeniu tej czynności chciała zejść z drabiny, postawiła nogę na stopień, która się osunęła, ubezpieczonej zakręciło się w głowie i spadła na prawy łokieć doznając urazu w postaci stłuczenia braku i ramienia, stłuczenia łokcia prawego. Ubezpieczona po skończonej pracy udała się na izbę przyjęć. Z uwagi na doskwierający ból, ubezpieczona zgłosiła się do lekarza ortopedy, który skierował ubezpieczoną na operację. Operacja odbyła się w Ż..

Pracodawca uznał iż był to wypadek przy pracy, gdyż było zdarzeniem nagłym, wywołanym przyczyną zewnętrzną, powodującą uraz mającą związek z wykonywaną pracą.

Ubezpieczona była niezdolna do pracy od 4 października 2023 roku do 19 stycznia 2024 roku. Niezdolność do pracy w okresie od 4 października 2023 roku do 29 października 2023 roku była spowodowana chorobą o symbolu S40 (powierzchowny uraz barku i ramienia), od 30 października 2023 roku do 14 grudnia 2023 roku była spowodowana chorobą o symbolu S46 (uraz mięśnia i ścięgna na poziomie barku i ramienia), zaś od 14 grudnia 2023 roku do 19 stycznia 2024 roku była spowodowana chorobą o symbolu M75 (uszkodzenie barku).

Ubezpieczona nie chorowała na lęk wysokości i otrzymała zdolność do pracy na wysokościach. Po pandemii ubezpieczona leczyła się na depresję i miewała zawroty głowy. Ubezpieczona nie chorowała kardiologicznie czy neurologicznie.

U ubezpieczonej rozpoznano nadciśnienie tętnicze, podejrzenie zawrotów głowy pochodzenia obwodowego, niedosłuch obustronny odbiorczy w zakresie wysokich częstotliwości, nadwzroczność oka prawego, krótkowzroczność, astygmatyzm, niedowidzenie oka lewego, stan po urazie barku prawego z uszkodzeniem ścięgna nadgrzebieniowego prawego, zwyrodnienie stawu barkowo – obojczykowego prawego, stan po artroskopii barku prawego, stan po złamaniu III kości śródręcza dłoni lewej, nerwicę.

Ubezpieczona hospitalizowała się na Oddziale Urazowo – Ortopedycznej w Ż. w okresie od 14 do 15 grudnia 2023 roku oraz leczyła się ambulatoryjnie w Poradni Chirurgii Urazowo – Ortopedycznej w Ż. w okresie od 19 stycznia 2024 roku do 8 marca 2024 roku.

U ubezpieczonej nadal występuje ból barku, zakres ruchu bark był rehabilitowany.

Wystąpienie urazu w przebiegu upadku z drabiny w dniu 4 października 2023 roku było spowodowane zarówno przyczyną zewnętrzną w 50% wynikającą ze złego postawienia stopy na stopniu drabiny, jak również przyczyną wewnętrzną w 50% związaną ze stanem zdrowia ubezpieczonej.

Dowód: akta organu rentowego: dokumentacja medyczna, protokół nr (...), zgłoszenie wypadku przy pracy pracownika z 09.10.2023 r., wyjaśnienia poszkodowanej z 09.10.2023 r., wydruk pobieranych świadczeń i zestawienie zaświadczeń wybranego ubezpieczonego, decyzja ZUS z 20.05.2024 r. nadto w aktach sprawy: przesłuchanie ubezpieczonej k. 14v, opinia biegłego z zakresu chorób wewnętrznych H. W. k. 20-22 wraz z dokumentacją medyczną k. 26-41

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o zgromadzony w sprawie materiał dowodowy w postaci w/w dokumentów, które Sąd uznał za wiarygodne, wzajemnie ze sobą korelujące i rzeczowe, a także w oparciu o dowód z opinii biegłego z zakresu chorób wewnętrznych H. W. oraz przesłuchania ubezpieczonej, które wraz z dowodami z dokumentów tworzyły spójny i logiczny obraz przedstawiający stan faktyczny sprawy.

Sąd zważył co następuje:

Odwołanie zasługuje na uwzględnienie.

Jak stanowi przepis art. 6 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 30 października 2002r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych z tytułu wypadku przy pracy lub choroby zawodowej przysługuje zasiłek chorobowy dla ubezpieczonego, którego niezdolność do pracy spowodowana została wypadkiem przy pracy lub chorobą zawodową.

Z kolei art. 3 ust. 1 powołanej ustawy wskazuje, iż za wypadek przy pracy uważa się nagłe zdarzenie wywołane przyczyną zewnętrzną powodujące uraz lub śmierć, które nastąpiło w związku z pracą:

1) podczas lub w związku z wykonywaniem przez pracownika zwykłych czynności lub poleceń przełożonych;

2) podczas lub w związku z wykonywaniem przez pracownika czynności na rzecz pracodawcy, nawet bez polecenia;

3) w czasie pozostawania pracownika w dyspozycji pracodawcy w drodze między siedzibą pracodawcy a miejscem wykonywania obowiązku wynikającego ze stosunku pracy.

Z kolei zgodnie z art. 2 pkt 13 ww. ustawy „uraz” to uszkodzenie tkanek ciała lub narządów człowieka wskutek działania czynnika zewnętrznego.

Z kolei zgodnie z treścią art. 9 ust. 1 ww. ustawy zasiłek chorobowy i świadczenie rehabilitacyjne z ubezpieczenia wypadkowego przysługują w wysokości 100% podstawy wymiaru.

W doktrynie podkreśla się, że nie można mówić o wypadku przy pracy, gdy nie da się ustalić urazu oraz że między czynnikiem powodującym uraz a samym urazem musi zachodzić relacja przyczyny – skutku, zdarzenie to ma bowiem powodować taki właśnie skutek. Pojęcie urazu, zgodnie ze stanowiskiem doktryny, obejmuje wszelkie zmiany w stanie zdrowia, zarówno anatomiczne, jak i czynnościowe, które wpłynęły na funkcjonowanie organizmu, a więc zakłócają funkcjonowanie narządu, organizmu i wpływają na zdolność do pracy (M. Piankowski, [w:] A. Wypych-Żywicka (red.), Leksykon prawa ubezpieczeń społecznych. 100 podstawowych pojęć, Warszawa 2009, s. 308).

Sąd rozpoznający niniejszą sprawę podziela stanowisko Sądu Najwyższego zgodnie z którym, zewnętrzną przyczyną wypadku przy pracy może być każdy czynnik pochodzący spoza organizmu poszkodowanego pracownika, mogący wywołać szkodliwe skutki (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 18 sierpnia 1999r., II UKN 87/99). O ocenie zewnętrzności można mówić wtedy, gdy wypadek pozostaje poza wolą i świadomością pracownika. Przyczyna zewnętrzna rozumiana jest jako czynnik działający z zewnątrz, tak by skutek nie był wyłącznie rezultatem zadziałania przyczyn wewnętrznych, rozumianych zawsze jako znajdujące się wewnątrz organizmu pracownika (samoistne schorzenia). Pojęciem tym nie obejmuje się cech poszkodowanego, stanowiących wewnętrzną przyczynę szkody na osobie, pochodzącą od jednostki, która wypadkiem została dotknięta, określanych jako podatność na zachorowanie lub istnienie samoistnego schorzenia (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 23 września 1958 r., 3 CR 1230/58).

Przyczyną sprawczą - zewnętrzną wypadku przy pracy, może być każdy czynnik zewnętrzny (nie wynikający z wewnętrznych właściwości człowieka) zdolny wywołać w istniejących warunkach szkodliwe skutki. W tym znaczeniu przyczyną zewnętrzną może być nie tylko narzędzie pracy, maszyna, siły przyrody, ale także praca i czynność samego poszkodowanego (np. jego potknięcie się, odruch) (Wyrok Sądu Najwyższego z dnia 4 listopada 2015 r. II UK 316/14).

Przeprowadzone postępowanie dowodowe wykazało, iż zdarzenie z 4 października 2023 roku było wypadkiem przy pracy w rozumieniu ustawy wypadkowej.

Wbrew zarzutom organu rentowego, u ubezpieczona w dniu 4 października 2023 roku uległa wypadkowi w pracy upadając z drabiny w wyniku źle postawionej stopy na stopniu drabiny. Ubezpieczona doznała urazu barku prawego. Ubezpieczona hospitalizowała się na Oddziale Urazowo – Ortopedycznej w Ż. w okresie od 14 do 15 grudnia 2023 roku oraz leczyła się ambulatoryjnie w Poradni Chirurgii Urazowo – Ortopedycznej w Ż. w okresie od 19 stycznia 2024 roku do 8 marca 2024 roku. Ubezpieczona otrzymała z medycyny pracy, że jest zdolna do pracy na wysokościach. U ubezpieczonej nie występowały schorzenia takie jak padaczka, cukrzyca czy zaburzenia rytmu serca. Z przedłożonej dokumentacji medycznej wynika, że ubezpieczona leczyła się niegdyś na Oddziale Laryngologicznym z powodu zawrotów głowy, w wyniku diagnostyki rozpoznano, że zawroty te były pochodzenia obwodowego, głuchoty czuciowo – nerwowej obustronnej, nasilonej po prawej stronie. W dalszych badaniach ubezpieczona konsultowała się neurologicznie, gdzie rozpoznano obwodowe zawroty głowy do dalszej diagnostyki. W kolejnych badaniach okresowych w medycynie pracy stwierdzono brak przeciwskazań zdrowotnych do pracy na dotychczasowym stanowisku. W ocenie Sądu, gdyby badania kontrolne i okresowe wykazały, że ubezpieczona ma zaburzenia równowagi, nie uzyskałaby zdolności do pracy jako pracownik obsługi na wysokości. Nie można wykluczyć też napadowego charakteru dolegliwości – zawrotów głowy z szumami usznymi. Należy zatem przyjąć, że wystąpienie urazu w przebiegu upadku z drabiny w dniu 4 października 2023 roku było spowodowane zarówno przyczyną zewnętrzną w 50% wynikającą ze złego postawienia stopy na stopniu drabiny, jak również przyczyną wewnętrzną w 50% związaną ze stanem zdrowia ubezpieczonej. Bez znaczenia pozostaje fakt, że w zaświadczeniu lekarskim symbol choroby różni się od wcześniejszych symboli choroby i brak potwierdzenia, że niezdolność do pracy od 4 października 2023 roku do 19 stycznia 2024 roku jest następstwem zdarzenia z 4 października 2023 roku. Sąd miał na uwadze, że numery statystyczne chorób S40, S46 i M75 dotyczyły urazu barku i nie były w żaden sposób związane z innymi chorobami. Postępowanie wykazało, że niezdolność do pracy w okresie od 4 października 2023 roku do 19 stycznia 2024 roku związana była z wypadkiem przy pracy w dniu 4 października 2023 roku.

Ustalając powyższe okoliczności, Sąd w pełni podzielił opinię biegłego z zakresu chorób wewnętrznych H. W., jako wydaną przez osobę będącą specjalistą w zakresie schorzeń występujących u ubezpieczonej. Opinia wydana przez biegłego jest szczegółowa, przystępna i zrozumiała dla osób nie dysponujących wiedzą medyczną, zaś wnioski sformułowane zostały jasno, czytelnie i jednoznacznie. Podkreślenia przy tym wymaga, iż żadna ze stron nie kwestionowała wniosków opinii biegłego.

Mając na uwadze powyższe ustalenia faktyczne, działając na podstawie przywołanych przepisów oraz art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c., Sąd zmienił decyzje z dnia 20 maja 2024 roku w ten sposób, że przyznał ubezpieczonej W. W. prawo do zasiłku chorobowego za okres od 4 października 2023 roku do 19 stycznia 2024 roku w wysokości 100% podstawy wymiaru z ubezpieczenia wypadkowego, z tytułu zatrudnienia u płatnika Szkoła Podstawowa Nr (...) w W..

Sędzia Wiesław Jakubiec