Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Rybniku

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 22 września 2020 r.

Sąd Rejonowy w Rybniku III Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący SSR Joanna Kucal

Protokolant st. sekr. sądowy Stanisława Bosek

po rozpoznaniu w dniach 13 grudnia 2019r., 16 stycznia 2020r., 18 lutego 2020r., 6 lipca 2020r., oraz 22 września 2020 r. sprawy

N. B.

s. L. i M.

ur. (...) w R.

obwinionego o to, że

w dniu 11 lipca 2019r. około godziny 13:27 w R. na ul. (...) jako kierujący pojazdem mechanicznym marki R. (...) o nr rej. (...) nie zastosował się do administracyjnego ograniczenia prędkości do 50 km/h jadąc z prędkością 92 km/h czym przekroczył dopuszczalna prędkość jazdy o 42 km/h.

tj. za wykroczenie z art. 92a kw w zw. z art. 20 ust. 1 ustawy Prawo o ruchu drogowym z dn. 20.06.1997r. z póź. zm.

1.  uznaje obwinionego N. B. za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu wyczerpującego ustawowe znamiona wykroczenia z art. 92 a kw i za to na mocy art. 92 a kw wymierza mu karę grzywny w wysokości 400 zł (czterystu złotych);

2.  na mocy art. 119 § 1 kpw w zw. z art. 21 pkt 2 i art. 3 ust. 1 Ustawy z dnia 23.06.1973r. o opłatach w sprawach karnych zasądza od obwinionej na rzecz Skarbu Państwa zryczałtowane wydatki postępowania w wysokości 2014,14 zł (dwa tysiące czternaście złotych i czternaście groszy) oraz opłatę w wysokości 40 zł (czterdzieści złotych);

Sędzia

Sygn. akt III W 733/19

UZASADNIENIE

W dniu 11 lipca 2019r. funkcjonariusze Komendy Miejskiej Policji w R. sierżant sztabowy T. K. i sierżant sztabowy D. Ż. pełnili służbę w patrolu zmotoryzowanym na terenie podległym ich jednostce.

Około godziny 13.27w trakcie statycznej kontroli prędkości za pomocą laserowego miernika prędkości TruCam nr (...) na ulicy (...), w rejonie OSP G., T. K. dokonał pomiaru prędkości poruszającego się w jego kierunku od centrum R. samochodu marki R. (...) (w tym dniu laserowy miernik prędkości TruCam nr (...) przeszedł test automatyczny i test kalibracyjny). Na urządzeniu pomiarowym uzyskał wynik 92 km/h w sytuacji, gdy dozwolona prędkość w tym miejscu w obszarze zabudowanym wynosiła 50 km/h. Pomiar został wykonany z odległości 304,6 metra i zapisał się w pamięci urządzenia. Po wykonaniu pomiaru kierujący pojazdem wyraźnie zwolnił, a następnie gwałtownie skręcił w prawo w ul. (...) nie dojeżdżając do punktu pomiarowego. Policjanci niezwłocznie udali się za tym pojazdem celem zatrzymania kierującego do kontroli drogowej. Do zatrzymania samochodu marki R. (...) o numerze rejestracyjnym (...) doszło na ul. (...) około godziny 13.30. Kierującym okazał się obwiniony N. B., któremu okazano wynik dokonanego wcześniej pomiaru. Przyznał, że to on kierował tym pojazdem, ale twierdził, że jechał na pewno z dużo mniejszą prędkością niż wskazało urządzenie, w konsekwencji czego odmówił przyjęcia mandatu karnego.

(zeznania D. Ż. k. 32, k. 71-72, 37, 122-123, zeznania T. K. k. 31-32, k. 83-84, notatka urzędowa –k. 3, protokół oględzin rzeczy k. 28, płyta CD-R k. 30, kopie notatników służbowych – k. 92-100 )

Obaj funkcjonariusze w dniu zdarzenia posiadali odpowiednie kwalifikacje do wykonywania pracy w ruchu drogowym z obsługą ręcznych mierników prędkości i wideorejestratorów.

(świadectwo ukończenia kursu specjalistycznego – k. 101-104, dziennik urzędowy Komendy Głównej Policji – k. 105-120)

Wykonany przez T. K. pomiar prędkość pojazdu marki R. (...) był przeprowadzony w sposób prawidłowy, zgodny z instrukcją obsługi producenta . Uwzględniając ewentualny błąd charakteryzujący przyrząd TruCAM (±2 km/h), rzeczywista prędkość pojazdu obwinionego mieściła się w granicach zmierzonych przez ten laserowy miernik prędkości.

(świadectwo legalizacji ponownej k. 6 instrukcji obsługi – k. 7-18, opinia biegłego z zakresu technologii prędkości wraz z załącznikiem – k. 135-162)

Obwiniony N. B. nie przyznał się do zarzucanego mu czynu twierdząc, że nie przekroczył dozwolonej prędkości w miejscu i czasie wskazanym we wniosku o ukaranie. Zarzucił, że urządzenie działało wadliwie, jego zdaniem obraz z urządzenia wskazał na obecność innych pojazdów.

Wyjaśnienia obwinionego stanowią zdaniem Sądu przyjętą linię obrony zmierzającą do uniknięcia odpowiedzialności za popełnione wykroczenia. Pozostają one w sprzeczności z konsekwentnymi zeznaniami policjantów, którym Sąd dał wiarę, nie znajdując przyczyn do ich kwestionowania. Są również nie do pogodzenia z dowodami z dokumentów w postaci świadectwa legalizacji ponownej urządzenia oraz jego instrukcji obsługi.

Prawidłowość funkcjonowania przedmiotowego laserowego miernika prędkości potwierdził biegły z zakresu technologii prędkości w opinii, która jest pełna, jasna, nie zawiera wewnętrznych sprzeczności i z tego względu Sąd przyjął wynikające z niej wnioski za prawidłowe. Biegły wskazał, że nie istnieją żadne podstawy aby twierdzić, że pomiar prędkości, który został zarejestrowany w dniu zdarzenia był wykonany w sposób niezgodny z instrukcją obsługi oraz decyzją zatwierdzenia typu, co prowadzi do wniosku, że wykonany pomiar był poprawny. Za bezpodstawne uznał twierdzenie, że istniały jakiekolwiek uchybienia w zakresie prawidłowości wykonania pomiaru. Można przyjąć, że zmierzona przez przyrząd pomiarowy prędkość 92km/h z dużą precyzją odpowiada rzeczywistej prędkości z jaką poruszał się obwiniony w chwili pomiaru, a przy uwzględnieniu ewentualnego błędu pompowego charakteryzującego przyrząd TruCAM (±2 km/h), rzeczywista prędkość pojazdu obwinionego zawierała się w przedziale 90-94 km/h. Biegły wskazał nadto, że pomiar prędkości pojazdu jadącego w kolumnie mógłby być nieprawidłowy i niewiarygodny w sytuacji jego wykonania radarowym a nie laserowym miernikiem prędkości, co w niniejszej sprawie nie miało miejsca.

Za wiarygodne należało uznać także zaliczone w poczet materiału dowodowego dokumenty, albowiem zostały one sporządzone przez uprawnione organy w ramach przysługujących im kompetencji. Ponadto nie budziła wątpliwości także sprawność urządzenia, za pomocą którego dokonywano pomiaru prędkości, gdyż posiadało ono ważne świadectwo legalizacji ponownej.

W świetle powyższych dowodów, zdaniem Sądu nie ma żadnych wątpliwości, iż pomiar prędkości dokonany przez T. K. dotyczył pojazdu, którym kierował obwiniony, co zresztą nie było przez niego kwestionowane i został wykonany w sposób należyty i zgodny z dołączoną do akt instrukcją obsługi producenta. Dokładność pomiaru prędkości dla przyrządu (...) 20/20 wnosi +/- 2 km/h. Taka dokładność przyrządu odpowiada wymogom określonym w rozporządzeniu Ministra Gospodarki z dnia 17 lutego 2014r. (oraz wcześniejszym) w sprawie wymagań, którym powinny odpowiadać przyrządy do pomiaru prędkości pojazdów w ruchu drogowym oraz szczegółowego zakresu badań i sprawdzeń wykonywanych podczas prawnej kontroli metrologicznej tych przyrządów dot. dopuszczalnej wartości błędu pomiaru, który wynosi +/- 3 % wartości mierzonej dla prędkości powyżej 100 km/h w warunkach poza laboratorium. A więc posiada takie wartości, które umożliwiają jego pracę w trudnych warunkach. Zgodnie ze specyfikacją przyrządu opisaną w instrukcji, minimalna odległość pomiaru w trybie prędkości to 5,25 m, w trybie „pogoda” to 61 m oraz maksymalna odległość pomiaru to 1200 m . Przy czym odległość 70 m, czy też mniejsza dotyczy wyłącznie optymalnej odległości, z jakiej układ optyczny wbudowanej w przyrząd kamery może wykonać czytelne zdjęcie jadącego pojazdu i w żaden sposób nie ogranicza ona możliwości pomiarowych przyrządu. Przyrząd ten umożliwiał operatorowi wybór, czyli identyfikację dowolnego celu na drodze, niezależnie od liczby pojazdów i pasów ruchu oraz warunków zabudowy i infrastruktury drogowej. Urządzenie w dniu kontroli było sprawne (posiadało aktualne świadectwo legalizacji wydane na podstawie rozporządzenia Ministra Gospodarki z dnia 17 lutego 2014r. w sprawie wymagań, którym powinny odpowiadać przyrządy do pomiaru prędkości w ruchu drogowym, oraz szczegółowego zakresu badań i sprawdzeń wykonywanych podczas prawnej kontroli metrologicznej tych przyrządów pomiarowych), a w czasie kontroli nie panowały złe warunki pogodowe.

Nie ma żadnych podstaw, aby podważać umiejętności funkcjonariusza dokonującego pomiaru, tym bardziej trudno jest mu zarzucić jakieś złe intencje, które miałyby polegać na tym, że zmierzył prędkość innego jadącego pojazdu. Biorąc pod uwagę porę dnia i odległość 304,6 m pojazdu marki R. od urządzenia w momencie dokonania pomiaru należy uznać, iż pomiar został dokonany w sposób jak najbardziej prawidłowy. W ocenie Sądu tylko w przypadku braku świadectwa legalizacji nie ma żadnej pewności ani dowodu w rozumieniu prawnym, że urządzenie było w tym dniu sprawne i prawidłowo mierzyło prędkość jazdy samochodów.

Z powyższych względów Sąd uznał, że zebrany w sprawie materiał dowodowy pozwolił w sposób wystarczający na przypisanie obwinionemu popełnienia czynu polegającego na tym, że w czasie, miejscu i okolicznościach jak w zarzucanym mu czynie przekroczył dopuszczalną prędkość o 42 km/h jadąc z prędkością 92 km/h, gdzie dozwolona prędkość wynosi 50 km/h.

Strona przedmiotowa wykroczenia z art. 92a kw polega na niestosowaniu się do ograniczenia prędkości określonego ustawą lub znakiem drogowym. W ustawie Prawo o ruchu drogowym górne granice prędkości ustalone są w zależności od rodzajów: obszaru, pojazdu, drogi oraz pory roku. Zgodnie z art. 20 ust 1 tejże ustawy, prędkość dopuszczalna pojazdu lub zespołu pojazdów na obszarze zabudowanym w godzinach 5.00-23.00 wynosi 50 km/h, z zastrzeżeniem ust. 2. , który stanowi, iż prędkość dopuszczalna pojazdu lub zespołu pojazdów w strefie zamieszkania wynosi 20 km/h. Wykroczenie z art. 92a kw jest wykroczeniem formalnym, żaden skutek, ani materialny, ani sytuacyjny, nie należy do jego znamion. Konstrukcyjnie art. 92a kw należy do wykroczeń zagrożenia abstrakcyjnego: ustawodawca przyjął dyktowane doświadczeniem życiowym założenie, że każde niepodporządkowanie się ograniczeniu prędkości jest niebezpieczne, nawet jeżeli w konkretnych okolicznościach niebezpieczne nie było. Mając powyższe na uwadze, czyn obwinionego należało zakwalifikować z art. 92a kw, albowiem swoim zachowaniem wyczerpał wszystkie jego znamiona.

Przy wymiarze kary Sąd kierował się dyrektywami określonymi w przepisie z art. 33 kw. Sąd uznał, że szkodliwość społeczna czynu, jakiego dopuścił się obwiniony, nie jest niska. Wpływ na taką ocenę ma zachowanie się obwinionego, lekceważącego podstawowe zasady kształtujące bezpieczeństwo na drogach. Obwiniony nie stosował się do obowiązku przestrzegania administracyjnie dopuszczalnej prędkości poruszania się w obszarze zabudowanym, przekraczając dopuszczalną prędkość jazdy w obszarze zabudowanym aż o 42 km/h, która może być w pewnych sytuacjach na drodze niebezpieczna nie tylko dla osób z zewnątrz, ale również dla samego kierowcy. Okolicznością łagodzącą dla obwinionego jest to, iż

Mając na uwadze wychowawcze cele kary oraz cele kary w zakresie prewencji ogólnej i szczególnej, Sąd uznał, że dla zrealizowania tych celów niezbędne było orzeczenie wobec obwinionego kary grzywny w kwocie 400 zł. Jednocześnie Sąd uznał, że wymierzona kara jest adekwatna i jednocześnie dolegliwa biorąc pod uwagę społeczną szkodliwość czynu oraz sytuację materialną i rodzinną obwinionego.

O kosztach rozstrzygnięto na zasadzie art. 119 § 1 kpw w zw. z art. 21 pkt 2 i art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23.06.1973r. o opłatach w sprawach karnych. Na koszty te złożyły się zryczałtowane wydatki postępowania w wysokości 2014,14 zł na rzecz Skarbu Państwa oraz opłata w wysokości 40 zł. Obwiniony bez uszczerbku dla swojej sytuacji finansowej jest w stanie ponieść je w całości.

Sędzia